het eeuwig welbehagen

[naamloos]

Dan ontbreken er bladzijden in jouw Bijbel.

Matt. 13: 35 opdat vervuld zou worden wat gesproken is door de profeet, toen hij zei: Ik zal Mijn mond opendoen met gelijkenissen; Ik zal over dingen spreken die verborgen waren vanaf de grondlegging van de wereld.
Matt. 34 Dan zal de Koning zeggen tegen hen die aan Zijn rechterhand zijn: Kom, gezegenden van Mijn Vader, beërf het Koninkrijk dat voor u bestemd is vanaf de grondlegging van de wereld.
Lukas 11: 50 opdat van dit geslacht afgeëist wordt het bloed van alle profeten dat van de grondlegging van de wereld af vergoten is. (vanaf)
Johannes 17: 24 had ik benoemd. Die staat dus in mijn 'dunne' bijbel.
Heb. 4: 3 Wij die tot geloof gekomen zijn, gaan immers de rust binnen, zoals Hij gezegd heeft: Daarom heb Ik in Mijn toorn gezworen: Mijn rust zullen zij niet binnengaan! En dat terwijl Zijn werken al sinds de grondlegging van de wereld voltooid zijn.
Heb. 9: 26 Want dan had Hij vanaf de grondlegging van de wereld dikwijls moeten lijden.
Opb. 13: 8 En allen die op de aarde wonen, zullen het aanbidden, althans van wie de namen niet zijn geschreven in het boek des levens van het Lam Dat geslacht is, van de grondlegging van de wereld af. (vanaf)
Opb. 17: 8 Het beest dat u gezien hebt, was en is niet; en het zal opkomen uit de afgrond en naar het verderf gaan. En zij die op de aarde wonen, van wie niet vanaf de grondlegging van de wereld de naam geschreven staat in het boek des levens, zullen zich verwonderen als zij het beest zien, dat was en niet is, hoewel het er toch is.

7 keer vaker dus.

Kortom, maar bij één van deze teksten die je noemt staat voor de grondlegging der wereld (nog voor Hij de wereld geschapen had) , en die had ik benoemd. De andere zes gaan over de schepping vanaf vanaf de grondlegging der wereld, dus ik kom nog steeds op drie.

PS: H.S.V.

[Chaya]

Excuus, dat woordje vóór heb ik enigszins over het hoofd gezien.

[naamloos]

Excuus, dat woordje vóór heb ik enigszins over het hoofd gezien.

Kan gebeuren.

[benefietdiner]

Is er in het Goddelijk Wezen een rangorde?

Tja..... dan komen we bij de leer van de drie-eenheid en de tweenaturen leer van Christus terecht hé.

[naamloos]

Ik geloof niet in een rangorde in het Goddelijk wezen. Er staat dat Jezus aan God gelijk is: Filippenzen 1: 6 Die, hoewel Hij in de gestalte van God was, het niet als roof beschouwd heeft aan God gelijk te zijn, 7 maar Zichzelf ontledigd heeft door de gestalte van een slaaf aan te nemen en aan de mensen gelijk te worden. 8 En in gedaante als een mens bevonden, heeft Hij Zichzelf vernederd en is gehoorzaam geworden, tot de dood, ja, tot de kruisdood.

In zijn mensheid -waartoe hij zich vernedert heeft- staat hij onder de Vader.

[gravo]

Het was niet mijn bedoeling om het over de drie-eenheid of over de twee-naturen-leer te hebben. Ik wil daar alleen van zeggen, dat ik die beide dogma's volledig onderschrijf, zonder er overigens iets van te begrijpen. Maar dat geldt voor alle christelijke dogma's. Die zijn ook niet bedoeld om te worden begrepen. Ze gaan immers over onbegrijpelijke zaken. Daarom worden ze ook zo cryptisch omschreven. Zo wordt de verhouding van de twee naturen van Christus omschreven als ongemengd, ongedeeld, ongescheiden en onveranderd. Er wordt dus alle moeite gedaan om te zeggen wat het niet is. dat is het hoogst haalbare. En dat geldt voor veel geestelijke zaken. De kern wordt het dichtst benaderd, wanneer je merkt dat het iets onoplosbaars en onbegrijpelijks heeft.

En zo kom ik weer uit bij het eeuwig welbehagen. Gods wil. Ook daar geldt voor dat we het kunnen proberen te vatten, maar dat er altijd een onoplosbare spanning is tussen, in dit geval, menselijk handelen en goddelijke voorzienigheid. De kunst van de religie is om dan overgave te oefenen. Ons menselijke verstand schiet te kort. Wij kunnen God niet begrijpen. We kunnen ons alleen aan Hem overgeven. Onszelf loslaten, ons eigen ik verloochenen en louter nog vertrouwen op Gods genade en barmhartigheid. Alleen lege handen worden gevuld.

gravo

[naamloos]

Vreemd om een topic te openen over dingen waarvoor het verstand tekort schiet, die we toch niet kunnen begrijpen, en wat een onoplosbare spanning die niet te vatten is. Waar wil je het concreet over hebben dan?

Ik vind God vrij duidelijk in Zijn wil, maar je kunt het ook moeilijk maken natuurlijk.

[benefietdiner]

En zo kom ik weer uit bij het eeuwig welbehagen. Gods wil. Ook daar geldt voor dat we het kunnen proberen te vatten, maar dat er altijd een onoplosbare spanning is tussen, in dit geval, menselijk handelen en goddelijke voorzienigheid. De kunst van de religie is om dan overgave te oefenen. Ons menselijke verstand schiet te kort. Wij kunnen God niet begrijpen. We kunnen ons alleen aan Hem overgeven. Onszelf loslaten, ons eigen ik verloochenen en louter nog vertrouwen op Gods genade en barmhartigheid. Alleen lege handen worden gevuld.

gravo

Ja als je gereformeerd (gemeenten of Oud) denk is dat volgens hen waar maar ik vind van niet.
Wij kunnen heel eenvoudig Gods geopenbaarde wil kennen in de Bijbel en zeker tegenwoordig met al onze elektronische hulpmiddelen. Ja zeker daar moet je wel moeite voor doen. Gods geopenbaarde wil staat in de Bijbel en de kern is: God wil dat allen mensen zalig worden in Christus onze Redder. Maar ja…… de mensen hebben het blijkbaar liever oven Gods verborgen wil waaronder de uitverkiezing. Ook heeft dit alles te maken met remonstranten en contra remonstranten. Het verwijt vanuit het remonstrantse denken is dat je heimelijk God de schuld geeft als je zegt dat God je wil moet ombuigen. Want God heeft alles ‘klaar liggen’, het ligt niet aan God, maar aan onze onwil. Van de andere kant zeggen de contra remonstranten dat ‘het zelf willen’ van de mens God de eer niet geeft, omdat de zaligheid dan nog afhankelijk is van de mens. En dat wij niet kunnen ‘willen’. Komt het er niet op neer dat de mens van alles verzint om maar niet z’n leven in Jezus handen neer te leggen? En is het tegenover de seculieren wereld beter om de remonstrantse denkwijze te benadrukken.

[rotterdam]

Volgens mij zou je de gereformeerde theologie vrij goed kunnen samenvatten met de uitleg van het vaak gebezigde begrip "het welbehagen van God", ook wel "het eeuwig welbehagen" genoemd.

Heel in het kort komt het er op neer dat ik niet zalig word omdat ik het wil, maar omdat God het wil.

Eeuwig betekent: het is afkomstig van God, en daarom onveranderlijk, eeuwig bestaand.
Welbehagen betekent letterlijk : 'goede wil'.

In deze gedachte zit veel gereformeerde theologie besloten

Is dit gereformeerd ?

Wat is dit dan ?

Dat God, door een eeuwig en onveranderlijk besluit in Jezus Christus Zijn Zoon, voor de grondlegging der wereld besloten heeft om uit het gevallen, zondige menselijke geslacht diegenen in Christus en om Christus' wil en door Christus zalig te maken, die door de genade van de Heilige Geest, in Zijn Zoon Jezus Christus geloven en in dit geloof en in de gehoorzaamheid van het geloof, door dezelfde genade tot aan het einde toe zouden volharden en daarentegen de onbekeerlijken en de ongelovigen in de zonde en onder de toorn te laten en te verdoemen als vreemd van Christus, naar het woord van het heilig evangelie bij Johannes 3:36; Wie in de Zoon gelooft heeft eeuwig leven, wie de Zoon niet wil gehoorzamen zal dat leven niet kennen; integendeel, Gods toorn blijft op hem rusten.

Laat ik het maar verklappen, dit is artikel 1 van de 5 artikelen van de remonstranten.
200 dominees werden uit het ambt gezet vanwege deze belijdenis.

[gravo]

Vreemd om een topic te openen over dingen waarvoor het verstand tekort schiet, die we toch niet kunnen begrijpen, en wat een onoplosbare spanning die niet te vatten is. Waar wil je het concreet over hebben dan?

Ik vind God vrij duidelijk in Zijn wil, maar je kunt het ook moeilijk maken natuurlijk.

A. Ik wil het graag hebben over God. Daarvoor schiet ons verstand weliswaar te kort, en spreken we dan over dingen die we niet kunnen begrijpen en worden we inderdaad in een spanning gebracht die Bijbelschrijvers ook wel kenden. neem de klachten van de psalmisten, neem de klacht van Paulus over de strijd tussen oude mens en nieuwe mens. Wij ervaren een spanning tussen Gods schijnbare afwezigheid en de zekerheid dat Hij ons leven leidt. Volgens mij brengt geloven altijd een spanningsveld met zich mee. Tussen belofte ne vervulling, tussen vlees en geest, tussen God en mens.

B. Onderschrijf jij ook de bewoordingen van het concilie van Chalcedon omtrent de twee naturen van Christus? En als dat zo is, begrijp jij dan ook wat daar beleden wordt?

Overigens is het Evangelie vrij eenvoudig hoor: wie in de Zoon van God gelooft, heeft eeuwig leven.
Maar dat wil nog niet zeggen dat we de hoogte diepte, lengte en breedte van de liefde die daar bij kwam kijken kunnen bevatten.
Om maar iets te noemen.
En ik zeg toch niets onbijbels, wanneer ik stel dat wij God niet kunnen bevatten, narekenen, begrijpen of ten volle kunnen kennen?
We blijven mens hoor. En dat strekt niet altijd tot aanbeveling.

groetjes

gravo

[rotterdam]

En ik zeg toch niets onbijbels, wanneer ik stel dat wij God niet kunnen bevatten, narekenen, begrijpen of ten volle kunnen kennen?
We blijven mens hoor. En dat strekt niet altijd tot aanbeveling.

100% Bijbels Gravo, dit kan, althans volgens mij, niemand met je oneens zijn.

[Marnix]

Gravo, ik ben het denk ik wel met je eens als je zegt: Als je behouden wordt is Gods werk, als je verloren gaat is dat je eigen werk en schuld. Waar het me dus om ging is hoe dat precies is. Sommige mensen geven bij schuld de zonde en de zondeval aan. Je bent in zonde gevallen, je zondigt. Redt God je niet, dan ga je verloren om je eigen zonde. En dat kan zijn maar tegelijk leert de gereformeerde leer dat je dat hebt geërfd en dus automatisch al doet. Mijn vraag was niet zozeer een schuldvraag maar een genadevraag. Aan wie biedt God genade aan? Er liggen allemaal drenkelingen in zee en ze verzuipen. Werpt God de uitverkorenen een touw toe of iedereen paar pakken de uitverkorenen die aan?

Als je het eerste zegt is dan in strijd met bepaalde Bijbelteksten. God wil niet dat iemand verloren gaat. Zeg je het tweede, dan zeggen sommigen: dus je bepaalt zelf of je geree wordt of niet. Wat overigens niet klopt. Een drenkeling die het hem toegeworpen touw vastpakt denkt niet: laat ik mezelf eens redden.

En dus is de uitverkiezing een complex iets. Je moet als mens wat doen. Maar God moet het werken. Je kan het niet zelf verdienen. Maar je kan ook niet gaan zitten wachten. En mensen die verloren gaan gaan dat niet omdat God dat wil maar omdat ze zelf niet willen. Maar hoe kan het dat God mensen wil redden en ze toch verloren gaan? Gebeuren er dan dingen buiten Gods wil om? Of wil God ergens toch een keuze omdat Hij als geen ander weet dat liefde altijd een keuze is omdat het anders geen echte liefde is? Anders was vrije wil in het paradijs ook niet nodig geweest, als het niet nodig is voor volmaakte liefde.

[Happy One]

Volgens mij zou je de gereformeerde theologie vrij goed kunnen samenvatten met de uitleg van het vaak gebezigde begrip "het welbehagen van God", ook wel "het eeuwig welbehagen" genoemd.

Hoe staan de refoweb-leden tegenover deze refo-belijdenis van "het eeuwig welbehagen"?

gravo

Hallo Gravo,

Dank, je geeft de gereformeerde uitverkiezingsleer heel wat mooier weer dan zoals ik dat vroeger gehoord heb . Ik vind je omschrijving van dat wat je onder "In deze gedachte zit veel gereformeerde theologie besloten" staat prachtig.

Toch heb ik problemen met de theologie die je verwoordt, een paar punten:

-In de gereformeerde theologie wordt weinig gedaan met het algemene Bijbelse principe dat de uitverkiezing dient tot het heil en het geluk van de niet uitverkorenen. Zoals Abraham die was uitverkoren voor een grote taak maar waarvan ook werd gezegd dat in u alle geslachten van de aarde gezegend zouden worden. Niet exclusief maar inclusief. Israël was uitverkoren met het doel om de volken te laten delen in de God van Israël etc. In de gereformeerde theologie is het een statisch iets. Je bent of uitverkoren of verworpen.

-Je kunt de uitverkiezing niet los maken van de verwerping. Dat doet Calvijn niet en dat doen de Dordtse leerregels ook niet. Maar dan zit je met het grote probleem dat God enerzijds degene is die alles zelf onder de ongehoorzaamheid heeft besloten (Romeinen 11, Galaten 3) en anderzijds mensen voortkomend uit dat besluit eeuwig straft.
Wanneer je het ene benoemt (de uitverkiezing) moet je ook de moed hebben de donkere tegenhanger ervan (de verwerping) te benoemen.

- Het wezen van God is Liefde, zoals 1 Johannes 4 het ons uitlegt. Hoe kun je in vredesnaam dit wezen van God combineren met deze donkere tegenhanger? God is Liefde, zijn wezen is liefde, in Mattheus 5 staat zelfs: "want indien u liefhebt degene die u liefhebben wat loon hebt u dan, om te vervolgen met: weest dan u volmaakt (in de liefde) zoals uw vader in de hemel volmaakt is (in de liefde)". God heeft niet alleen lief maar is Liefde! Dat betekent dat Hij in alles wat Hij doet (toorn, recht uitoefenen, oordeel, wraak) nooit tegen zijn wezen in kan gaan. In de gereformeerde theologie is daar niet een volwassen antwoord op vind ik. Calvijn benoemt in zijn institutie dit (God is liefde) zelfs niet. In de recente uitleg van de Bijbel in reactie op de studiebijbel van de HSV staan een hele bladzijde met Bijbelse kernwoorden opgenomen die dan later worden uitgelegd. Het woord liefde staat er niet tussen....

-Tot slot: ik vind het vaak een dooddoener om te zeggen dat wij God niet kunnen begrijpen. Natuurlijk is God oneindig ver boven ons verheven, maar, Hij heeft gekozen Zich aan ons te openbaren op een begrijpelijke manier. Zonder een dubbele agenda waarbij we ons continue moeten afvragen of dat wat we lezen wel kan. God wil zich laten kennen en dat kennen vanuit de Bijbel is voor mij veel waardevoller dan een theologie waarin ik nooit meer kan geloven in hoe Hij zich in Zijn wezen openbaart.
Ik voel mij heel gereformeerd in de erkenning van het eenzijdige genadige Godswerk maar hopeloos verloren in de uitwerking van de donkere kant daarvan.

[naamloos]

A. Ik wil het graag hebben over God. Daarvoor schiet ons verstand weliswaar te kort, en spreken we dan over dingen die we niet kunnen begrijpen en worden we inderdaad in een spanning gebracht die Bijbelschrijvers ook wel kenden. neem de klachten van de psalmisten, neem de klacht van Paulus over de strijd tussen oude mens en nieuwe mens. Wij ervaren een spanning tussen Gods schijnbare afwezigheid en de zekerheid dat Hij ons leven leidt. Volgens mij brengt geloven altijd een spanningsveld met zich mee. Tussen belofte ne vervulling, tussen vlees en geest, tussen God en mens.

B. Onderschrijf jij ook de bewoordingen van het concilie van Chalcedon omtrent de twee naturen van Christus? En als dat zo is, begrijp jij dan ook wat daar beleden wordt?

Overigens is het Evangelie vrij eenvoudig hoor: wie in de Zoon van God gelooft, heeft eeuwig leven.
Maar dat wil nog niet zeggen dat we de hoogte diepte, lengte en breedte van de liefde die daar bij kwam kijken kunnen bevatten.
Om maar iets te noemen.
En ik zeg toch niets onbijbels, wanneer ik stel dat wij God niet kunnen bevatten, narekenen, begrijpen of ten volle kunnen kennen?
We blijven mens hoor. En dat strekt niet altijd tot aanbeveling.

Vanzelf kan geen mens God helemaal kennen en begrijpen, maar daar ging het ook niet over.
Hier zeg je dat je het over God wilt hebben, maar eerder zei je dat je het over de verkiezing wilde hebben.

als ik het onderwerp "verkiezing" aan de orde stel (want dat doe ik feitelijk met het topic "het eeuwig welbehagen") >>>'

En zo kom ik weer uit bij het eeuwig welbehagen. Gods wil. Ook daar geldt voor dat we het kunnen proberen te vatten, maar dat er altijd een onoplosbare spanning is tussen, in dit geval, menselijk handelen en goddelijke voorzienigheid. De kunst van de religie is om dan overgave te oefenen. Ons menselijke verstand schiet te kort. Wij kunnen God niet begrijpen. We kunnen ons alleen aan Hem overgeven. Onszelf loslaten, ons eigen ik verloochenen en louter nog vertrouwen op Gods genade en barmhartigheid. Alleen lege handen worden gevuld.

Dat je spanning ervaart bij de leer die jij aanhangt snap ik, maar omdat ik de bijbel op dat punt anders interpreteer deel ik die spanning niet.

[gravo]

Hallo Gravo,

Dank, je geeft de gereformeerde uitverkiezingsleer heel wat mooier weer dan zoals ik dat vroeger gehoord heb . Ik vind je omschrijving van dat wat je onder "In deze gedachte zit veel gereformeerde theologie besloten" staat prachtig.

Toch heb ik problemen met de theologie die je verwoordt, een paar punten:

-In de gereformeerde theologie wordt weinig gedaan met het algemene Bijbelse principe dat de uitverkiezing dient tot het heil en het geluk van de niet uitverkorenen. Zoals Abraham die was uitverkoren voor een grote taak maar waarvan ook werd gezegd dat in u alle geslachten van de aarde gezegend zouden worden. Niet exclusief maar inclusief. Israël was uitverkoren met het doel om de volken te laten delen in de God van Israël etc. In de gereformeerde theologie is het een statisch iets. Je bent of uitverkoren of verworpen.

[gravo] Het gaat mijns inziens in het leerstuk van de uitverkiezing om het feit dat God uiteindelijk het laatste woord heeft. Daarom is het eeuwig welbehagen nog fundamenteler dan de uitverkiezing. Ik bedoel: hoe God het ook uitwerkt, met inbegrip van de door jouw genoemde uitverkiezing ten behoeve van het heil voor anderen, uiteindelijk gaat gebeuren wat God wil. Ik heb daar overigens hoge gedachten van. Want als God liefde is, en als Zijn geduld en vergevingsgezindheid eindeloos is, als Zijn barmhartigheid oneindig is en zich uitstrekt van geslacht tot geslacht, dan verwacht ik dan er weinig mensen door God verworpen zullen worden. Het gaat hier echter niet om de aantallen (een gevaarlijke valkuil binnen het gereformeerde protestantisme), het gaat om het principe: van Wie hangt onze zaligheid nu in feite af. Van onszelf of van God. En daarom kan ik toch troost vinden in de uitverkiezing. Gods oog valt op mij en op vele anderen. Hij heeft mij gezien, voor mij gekozen. Zodra je dat ervaart is inclusiviteit een vanzelfsprekendheid. Dan gun je het anderen ook en dan verwacht je dat God dit ook aan anderen gaat geven. Daarop is de hele Evangelie-verkondiging ook gebaseerd. Daarom zou ik in principe een alverzoening kunnen combineren met een uitverkiezingsleer.

-Je kunt de uitverkiezing niet los maken van de verwerping. Dat doet Calvijn niet en dat doen de Dordtse leerregels ook niet. Maar dan zit je met het grote probleem dat God enerzijds degene is die alles zelf onder de ongehoorzaamheid heeft besloten (Romeinen 11, Galaten 3) en anderzijds mensen voortkomend uit dat besluit eeuwig straft.
Wanneer je het ene benoemt (de uitverkiezing) moet je ook de moed hebben de donkere tegenhanger ervan (de verwerping) te benoemen.

Het lijkt er inderdaad op dat uitverkiezing en verwerping Gods weegschaal in evenwicht houden. Maar toch is dit een vals beeld. Ook alweer omdat we dan heimelijk getallen, aantallen en percentages gaan invullen. In sommige zware kerken ligt het percentage ware gelovigen gevoelsmatig op ongeveer 10%. Een zeer gevaarlijke en niet te onderbouwen suggestie. Als je het besluit van de Dordtse Leerregels leest, zie je o.a. een markant zinnetje. Namelijk dat de verwerping niet op gelijke wijze de oorzaak is van de ongelovigheid, als de verkiezing de oorzaak van het geloof is. Dat betekent dat het bij verkiezing om iets fundamenteel anders gaat, dan bij verwerping. Bij kiezen is God actief, bij verwerpen is God passief. Dat is vergelijkbaar bij elke keuze uit liefde. Wie zijn liefde verklaart aan een meisje, doet dat intens en volkomen gemeend. Als het goed is een onvoorwaardelijke keuze. Maar daarmee wordt een ander meisje niet gekozen. Is het verklaren van de liefde aan iemand een te verwijten afwijzing van iemand anders? Dat denk ik niet. En dan nogmaals over Gods verkiezing: wie zegt dat God zo weinig mensen liefheeft? Dat is een uitglijer in gereformeerde kring die alleen maar toe te schrijven is aan de zonde van hoogmoedigheid die kennelijk nogal toeslaat, wanneer men van zichzelf mag zeggen een waar kind van God te zijn. Maar al te vaak hebben kerken zich superieur gewaand aan onkerkelijken (om een duidelijk onderscheid te maken tussen kerkgangers en een grote massa damnata) en maar al te vaak hebben "vromen" het heil voor zichzelf geclaimd en het anderen heel moeilijk gemaakt door onvoorstelbare hoge drempels op te werken (ik denk dan aan de zware bevindelijke kringen met hun voorgeschreven heilsorden, criteria op grond waarvan het geloof als "waar" werd bestempeld). Maar of deze verdorven gedachten ook Gods gedachten zijn?

- Het wezen van God is Liefde, zoals 1 Johannes 4 het ons uitlegt. Hoe kun je in vredesnaam dit wezen van God combineren met deze donkere tegenhanger? God is Liefde, zijn wezen is liefde, in Mattheus 5 staat zelfs: "want indien u liefhebt degene die u liefhebben wat loon hebt u dan, om te vervolgen met: weest dan u volmaakt (in de liefde) zoals uw vader in de hemel volmaakt is (in de liefde)". God heeft niet alleen lief maar is Liefde! Dat betekent dat Hij in alles wat Hij doet (toorn, recht uitoefenen, oordeel, wraak) nooit tegen zijn wezen in kan gaan. In de gereformeerde theologie is daar niet een volwassen antwoord op vind ik. Calvijn benoemt in zijn institutie dit (God is liefde) zelfs niet. In de recente uitleg van de Bijbel in reactie op de studiebijbel van de HSV staan een hele bladzijde met Bijbelse kernwoorden opgenomen die dan later worden uitgelegd. Het woord liefde staat er niet tussen....

Zoals ik boven heb gemeld wil ik niets af doen aan het wezen van God: God is liefde. Dat is voor mij de belangrijkste bijbelse boodschap, die ik als rode draad door OT en NT zie lopen. Geen twijfel daaraan.
War elke gelovige generatie echter tegen aanloopt is dat de wereld gebroken blijft, dat geweld, onrecht, bloeddorst, oorlog en gruwelijke menselijke wreedheden permanent blijven bestaan. Van prehistorie tot moderne tijd: het wezen van de mens lijkt onverminderd door de zondeval getekend. Dat betekent dus ook dat het geloof en de belijdenis van de liefde van God zich als een weldadig en paradijselijk eiland temidden van die duivelse werkelijkheid van satan, zonde en dood bevindt. Wij zien gruwelijke wreedheden, wij roepen naar God om recht, om verlossing, om hulp in pijn en lijden. En wij zien wie zich schuldig maken aan al die ellende. Dat is de context waarin we ons ook afvragen: wordt die goddeloze, wrede mens ooit berecht? Zal er ooit een einde gemaakt worden aan de verdrukkende machten? Lees nog eens het Magnificat, lees nog eens Gods ingrijpen in Egypte. Mogen wij God niet aanpreken om de daders van die gruwelen te stoppen. Om hen te verwerpen? Mogen wij Gods goedheid niet te hulp roepen, als we zien hoeveel slachtoffers lijden onder het kwaad dat zoveel misdadigers bedrijven? Ik denk dat er altijd een plaats moet zijn voor Gods ingrijpen. Tegen geweld, tegen de machthebbers, tegen de onderdrukkers. Ik zou verwerping veel meer in die context willen plaatsen. En veel minder als scheidslijn tussen kerkgangers bijvoorbeeld. Dat is teveel losgezongen van de praktijk en dan ontstaan er ook gevoelsmatige problemen, zoals jij verwoordt.

-Tot slot: ik vind het vaak een dooddoener om te zeggen dat wij God niet kunnen begrijpen. Natuurlijk is God oneindig ver boven ons verheven, maar, Hij heeft gekozen Zich aan ons te openbaren op een begrijpelijke manier. Zonder een dubbele agenda waarbij we ons continue moeten afvragen of dat wat we lezen wel kan. God wil zich laten kennen en dat kennen vanuit de Bijbel is voor mij veel waardevoller dan een theologie waarin ik nooit meer kan geloven in hoe Hij zich in Zijn wezen openbaart.
Ik voel mij heel gereformeerd in de erkenning van het eenzijdige genadige Godswerk maar hopeloos verloren in de uitwerking van de donkere kant daarvan.

Zeker hebben wij van doen met Gods geopenbaarde wil. Zijn Woord ligt open voor ons, zowel in de vorm van de Bijbel als in het zenden van Zijn Zoon, die ook Woord Gods genoemd wordt.
Toch is er ook een verborgenheid aan God die te maken heeft met Zijn onzichtbaarheid. God kan Zich verhullen, omdat wij niet in staat Zijn om de volle zwaarte van Zijn aanwezigheid te dragen. Denk aan de voorzichtige nadering van de hogepriester tot het Heilige der Heilige. Denk aan de lege tabernakel, de lege tempel. Er is geen beeld van God. Hij is onkenbaar. Denk aan de raadselachtige aanwezigheid van de Opgestane. Zij herkennen hem niet zomaar. Hij onttrekt Zich aan hen, wanneer Hij wil. Denk aan de Psalmen, waarin zo vaak zoveel vragen aan God worden gesteld. Waarom dit, waarom dat? Waar bent U? Dat doet niets af aan het vertrouwen, maar God laat Zich aan ons kennen zoals Hij gekend wil worden. Elia zat op een storm te wachten, op vuur, maar Hij kwam in de stilte. Zo is ons leven een lange weg van oefening. "Na dezen zult gij het verstaan". Je moet veel tijd doorbrengen om Gods stem te herkennen. Die afwezigheid of verborgenheid is dus geen kwaad, maar een zegen. Zoveel gedachten, omstandigheden, menselijke drempels en obstakels verhinderen ons om Gods stem duidelijk te verstaan. God spreekt tot ons hart. Dan kun je duizend keer de Bijbel (als duidelijke openbaring van Gods wil) open doen, maar de eigenlijke ontmoeting vindt plaats in de stilte, in ons hart, in de intimiteit die bij de liefde hoort.
Je begrijpt, ik ben afkomstig uit het bevindelijk gereformeerde protestantisme. Die mystieke kant van het geloof, de binnenkamer, de stilte, de worsteling, is voor mij van groot belang. [gravo]