Voorbereiding en zelfbeproeving

[Teus]

Er begint me inmiddels iets te dagen, zou het, gezien jou visie op mijn geloofsleven, voor de meesten hier zo zijn dat ik eigenlijk maar een beetje achterlijk geloof heb ofzo?

Ik zou niet snel zeggen dat iemand een achterlijk geloof heeft. Echter, jij loopt zo te koop met je geloof 'kijk mij eens een nabij leven hebben'. En je bent ook nogal veroordelend naar anderen toe wanneer zij dingen anders zien en ervaren als jij. Naamloos, het gaat er om hoe je het wil zien, als jij het wil zien als te koop lopen mag dat maar ik kan er heel makkelijk over praten omdat het mijn hele leven beslaat, waar het hart van vol is loopt de mond van over. God wil ook dat we er over spreken, om Hem de eer te geven. Gelukkig bereiken mij ook heel andere reacties. Veroordelend, kan alleen maar als het niet strookt met Gods Woord en dan mogen we er allemaal wat van zeggen.
Als jij er niet over kunt schrijven dan wil het toch niet zeggen dat iemand die het wel doet er mee te koop loopt.
Ook vind ik het best exclusief klinken als je het hier steeds over mijn Vader hebt. Hartstikke prima in de persoonlijke sfeer, of als het toevallig zo past in de context. Maar hier met je mede-gelovigen is het onze Vader.
Ik heb wel eens reacties gehad waar men vroeg of ik minder met “wij of ons” wilde spreken.
Het Onze Vader is heel wat anders. Er wordt nogal makkelijk gezegd “onze Vader” toen God mij expliciet te kennen gaf dat ik gered was duurde het nog een flinke tijd voordat ik Vader durfde zeggen. Ik vertel het toch wel even om je het duidelijk te maken. Ik vroeg God erom, er was een conversatie met Hem voor nodig, Hij liet me niet weten dat ik Vader mocht zeggen maar liet zien dat Hij mijn Vader is, op zo'n moment kun je alleen maar Vader zeggen. Sorry dat ik het even noemde, maar daarom ben ik er voorzichtig mee. Als ik in gebed ga met anderen samen dan begin ik met “Onze God, Onze Vader........” omdat ik niet altijd weet voor wie God, Vader is. Ik weet niet of iedereen op dit forum God Vader kan noemen.

Ik deelde b.v. dat ik werkeloos geworden was en hoe God me ondersteunde daarin. Niemand zag het ongelooflijke werk van God, althans niemand had de intentie om God de eer te geven. Verbijsterend grote lappen tekst worden er op het forum geploft maar de 3 woorden, “Prijs de Heer” konden er niet af. Later, als antwoord op een mede-forummer liet ik weten hoe de situatie nu is, niemand voelde het aan, kennelijk. Als bij niemand het iets doet dan kan ik me wel voorstellen dat ze een week nodig heb om zich te beproeven en voor te bereiden.

Je vooronderstelling is dat iedereen jouw lappen tekst leest. En dan gelijk maar weer veroordelen.
Niet iedereen heeft behoefte om op een forum 'prijs de Heer' te roepen, wat echter heel niet zeggen wil dat anderen God niet prijzen.Het veroordelen ligt je wel makkelijk in de mond. Ik bemerk een frustratie, een manier van aangesproken voelen of iets. Het is voor mij een typisch gevolg. Als je met Jezus wandelt, kun je ook met Hem eten en dan merk je ook de Grote Dingen van Hem op.
Laat een ander ook eens in zijn waarde, we zijn allemaal verschillend dus we uitten ons ook niet op gelijke wijze.
Je denkt nogal vaak te weten wat er in een ander leeft, best irritant vind ik.
Ik kan niet weten wat er in een ander leeft, het zijn logische beredeneringen. In sommige zaken ben ik best wel zwart-wit omdat het Goddelijke zaken aangaat en God sjoemelt ook niet. Anders spreek ik over “m.i. Of volgens mij”
Als een relatie met God zodanig is dat je Hem als Vader beschouwd, kan het m.i. niet anders dat je de wonderen die Hij doet, ziet en uit.
We zijn hier op het forum om groot te spreken van God, van elkaar te leren, elkaar te vermanen en te bemoedigen. Jammer dat het eerst op moet lopen voordat er iets gebeurd, maar ik zal er rekening mee houden.

[naamloos]

Naamloos, het gaat er om hoe je het wil zien, als jij het wil zien als te koop lopen mag dat maar ik kan er heel makkelijk over praten omdat het mijn hele leven beslaat, waar het hart van vol is loopt de mond van over. God wil ook dat we er over spreken, om Hem de eer te geven. Gelukkig bereiken mij ook heel andere reacties. Veroordelend, kan alleen maar als het niet strookt met Gods Woord en dan mogen we er allemaal wat van zeggen.
Als jij er niet over kunt schrijven dan wil het toch niet zeggen dat iemand die het wel doet er mee te koop loopt.

Ik kan er best over schrijven en praten hoor, maar dat doe ik niet op commando, ik laat me niets opdringen.
Er zijn tijden dat je spreken moet, maar zeker ook tijden dat je beter zwijgen kunt. Het Woord leven maakt veel meer indruk dan het Woord preken. De wijze zal tijd en wijze weten!
En als jij zegt dat je geen nabij leven kunt hebben als je mond er niet van overloopt, dan meet je een ander af naar jezelf en niet aan de bijbel.

Het veroordelen ligt je wel makkelijk in de mond. Ik bemerk een frustratie, een manier van aangesproken voelen of iets. Het is voor mij een typisch gevolg. Als je met Jezus wandelt, kun je ook met Hem eten en dan merk je ook de Grote Dingen van Hem op.

Ik had in heel dit topic nog niet gereageerd, dus ik voel me heel niet aangesproken.
Zelf heb ik ook geen week van voorbereiding nodig, dus wat dat betreft ben ik het met je eens.

[Teus]

Teus, mogelijk heb jij het niet nodig omdat je ten allen tijde dicht bij Hem leeft en weinig "downs" hebt. Ik ben jaloers op je. Maar bij mij (en ik weet van een hoop anderen dat het bij hen ook zo is) werkt het niet altijd zo en kunnen dit soort dingen helpen. Ik hoop dat je daar begrip voor hebt. Als jij het niet nodig hebt, het is niet verplicht hoor

Marnix, zeker heb ik wel downs en ook niet zo voorzichtig. Op momenten ben ik God ook kwijt en dan telt er niets meer voor me dan dat Hij terug komt. Dagelijks moet ik satan wegsturen en mijn troep bij God brengen. Ik zeg wel eens “het is niet altijd makkelijk een kind van God te zijn.”
In Jezus Christus hebben we een recht verworven om een beroep te doen op Zijn beloftes. Vaak ga ik er ook mank aan en moet dan mijn ongeloof bekennen aan God en om hulp vragen. Hij wil het zo graag, dat we vragen naar hetgeen Hij beloofd heeft, je weet het zelf ook wel, dan geeft Hij altijd meer.
Hoe God naar Zijn kinderen kijkt zou eens meer in kerken aan de orde moeten komen, als je dat besef mag hebben dan wordt je geloofsleven zo anders. Dan erken en herken je je plichten tegenover God en de wil en het verlangen van God jegens jou. Dat klink moeilijk maar echt, als je God om hulp vraagt dan help Hij je.
Als dan je persoonlijke noden aan de orde komen dan resulteerd dat in een ding, een nabij leven. Dat is het hele geloofsleven, weten wat God van je verlangt, we kunnen dat natuurlijk in de Bijbel vinden maar het gaat ook om persoonlijke details. Dan doe je graag dingen die Hij van je wilt.
Sinds ik gered ben is Habakuk hét voorbeeld voor mij en God zegent mij daarin.

[Teus]

Ik kan er best over schrijven en praten hoor, maar dat doe ik niet op commando, ik laat me niets opdringen.

Ik schrijf ook niet op commando van mensen, heb je verteld hoe het komt. God wil wel eens dat ik iets zeg en doe het dan graag.

Er zijn tijden dat je spreken moet, maar zeker ook tijden dat je beter zwijgen kunt. Het Woord leven maakt veel meer indruk dan het Woord preken. De wijze zal tijd en wijze weten!

Ook dat probeer ik aan God over te laten, als ik het op eigen houtje doe moet ik vaak veel tekst weggooien.

En als jij zegt dat je geen nabij leven kunt hebben als je mond er niet van overloopt, dan meet je een ander af naar jezelf en niet aan de bijbel.

Deze conclusie trek jij, heb ik niet genoemd. Ik wil alleen maar laten zien waardoor het voor jou "te koop lopen" lijkt. Soms wil ik het weleens uitroepen hoe Groot God is. In de Bijbel staan veel mensen die de mond niet kunnen houden als het om God gaat.

[Marnix]

Teus, prima, mooi gesproken. Maar waarom ben je dan zo fel tegen dingen als een week van voorbereiding als dat mensen helpt? Zit het probleem niet meer bij je beeld van bepaalde kerken waardoor je dit soort initiatieven heel kritisch bekijkt? Kortom, heb je niet meer moeite met die kerken dan met de initiatieven op zich? Dat idee krijg ik een beetje. Ze zouden het eens over andere dingen moeten hebben dan.....

[naamloos]

Ik schrijf ook niet op commando van mensen, heb je verteld hoe het komt. God wil wel eens dat ik iets zeg en doe het dan graag.

Ja joh, prima. Ik heb het slechts over je opmerkingen 'prijs de Heer kan er niet af - niemand ziet het ongelooflijke werk van Gods ondersteuning toen ik werkeloos was'. Het gaat dus niet over jouw schrijven maar wat je afleidt over het niet schrijven van anderen.

Soms wil ik het weleens uitroepen hoe Groot God is. In de Bijbel staan veel mensen die de mond niet kunnen houden als het om God gaat.

Ook dikke prima, maar ik voel me niet geroepen om mensen uit de bijbel te kopiëren. Als het toevallig matcht, mooi. Zo niet, dan is het ook goed. Ik prijs de Heer op de manier die bij mij past, God heeft iedereen z'n eigen karakter gegeven.

[Teus]

Teus, prima, mooi gesproken. Maar waarom ben je dan zo fel tegen dingen als een week van voorbereiding als dat mensen helpt? Zit het probleem niet meer bij je beeld van bepaalde kerken waardoor je dit soort initiatieven heel kritisch bekijkt? Kortom, heb je niet meer moeite met die kerken dan met de initiatieven op zich? Dat idee krijg ik een beetje. Ze zouden het eens over andere dingen moeten hebben dan.....

Je zegt het Marnix en zou gelijk kunnen hebben, nu zie ik dat het wel zou kunnen zijn, terwijl het mijn bewuste intentie niet is. De zaligheid hangt er ook niet van af maar wel de mate ervan en het leven hier. We zijn wel zelf verantwoordelijk voor ons geloofsleven, het is niet voor niets dat God je dan beloond. Er zijn kerken die zeker veel kapot gemaakt hebben en nog, maar het gaat tussen God en ons. Betreft de initiatieven die je noemt ben ik toch van mening, als het dan toch nodig is, dat je het niet op de week voorafgaand het avondmaal aan laat komen. Waarom zou je dat dan niet elke dag doen waardoor je steeds dichter bij God komt? Het is toch ook veel fijner als je een regelmatig goed geloofsleven heb met uitschieters naar boven dan dat je alleen af en toe een uitschieter hebt? M.i. zit ook het gevaar van die bwuste week van voorbereiding dat het tijdens het avondmaal het genieten van God snel weer af kan nemen want voor satan ben je ook zwakker. Het is allemaal zo jammer, je kunt het zo goed hebben en het is ook veel makkelijker. Het is net zo als een instrument bespelen, je kunt het om te leren beter 10 min per dag doen als een uur in een week. Je kunt beter elke kans die je hebt tot God gaan in plaats van een keer in de drie weken. Misschien makkelijk praten maar als je wil daar is zal God helpen, heeft Hij beloofd. Dan kan offers kosten, bijna zeker maar wat is het in vergelijk met Zijn offer voor jou?

[Teus]

Ik schrijf ook niet op commando van mensen, heb je verteld hoe het komt. God wil wel eens dat ik iets zeg en doe het dan graag.

Ja joh, prima. Ik heb het slechts over je opmerkingen 'prijs de Heer kan er niet af - niemand ziet het ongelooflijke werk van Gods ondersteuning toen ik werkeloos was'. Het gaat dus niet over jouw schrijven maar wat je afleidt over het niet schrijven van anderen.

Soms wil ik het weleens uitroepen hoe Groot God is. In de Bijbel staan veel mensen die de mond niet kunnen houden als het om God gaat.

Ook dikke prima, maar ik voel me niet geroepen om mensen uit de bijbel te kopiëren. Als het toevallig matcht, mooi. Zo niet, dan is het ook goed. Ik prijs de Heer op de manier die bij mij past, God heeft iedereen z'n eigen karakter gegeven.


Het verhaal wordt steeds warriger maar goed.
Het gaat niet om mij en ook niet om anderen, het gaat om God.
Ik bepaal het niet zelf, als ik verheugd raak door de Grootheid van God
Ook heb ik het afgeleerd altijd te willen doen wat ik zelf wil en al helemaal toevallig te laten vallen. Ook aan mijn karakter is God niet gebonden.
Maar het is aan jou, als jij alles zelf wil bepalen moet je dat gewoon doen.

[Marnix]

Je zegt het Marnix en zou gelijk kunnen hebben, nu zie ik dat het wel zou kunnen zijn, terwijl het mijn bewuste intentie niet is. De zaligheid hangt er ook niet van af maar wel de mate ervan en het leven hier. We zijn wel zelf verantwoordelijk voor ons geloofsleven, het is niet voor niets dat God je dan beloond. Er zijn kerken die zeker veel kapot gemaakt hebben en nog, maar het gaat tussen God en ons. Betreft de initiatieven die je noemt ben ik toch van mening, als het dan toch nodig is, dat je het niet op de week voorafgaand het avondmaal aan laat komen. Waarom zou je dat dan niet elke dag doen waardoor je steeds dichter bij God komt? Het is toch ook veel fijner als je een regelmatig goed geloofsleven heb met uitschieters naar boven dan dat je alleen af en toe een uitschieter hebt? M.i. zit ook het gevaar van die bwuste week van voorbereiding dat het tijdens het avondmaal het genieten van God snel weer af kan nemen want voor satan ben je ook zwakker. Het is allemaal zo jammer, je kunt het zo goed hebben en het is ook veel makkelijker. Het is net zo als een instrument bespelen, je kunt het om te leren beter 10 min per dag doen als een uur in een week. Je kunt beter elke kans die je hebt tot God gaan in plaats van een keer in de drie weken. Misschien makkelijk praten maar als je wil daar is zal God helpen, heeft Hij beloofd. Dan kan offers kosten, bijna zeker maar wat is het in vergelijk met Zijn offer voor jou?

Volgens mij zijn we het wel redelijk eens. Zeker, beter 10 minuten per dag dan heel sporadisch wat langer. Het moet je "dagelijks brood" zijn. In de praktijk werkt het niet altijd zo, maar zo zou het wel moeten zijn. En natuurlijk mag een week van voorbereiding geen reden zijn om alle andere weken je relatie met God maar op een laag pitje te zetten. Maar dat is ook niet het idee bij een week van voorbereiding of bij 40-dagen-tijd of wat dan ook, dat het je de rest van het jaar laks maakt.

[Teus]

Zeker, beter 10 minuten per dag dan heel sporadisch wat langer. Het moet je "dagelijks brood" zijn. In de praktijk werkt het niet altijd zo, maar zo zou het wel moeten zijn.

Je zegt dat het in de praktijk niet zo werkt, het is beter te zeggen dat het in de praktijk voor vele niet zo is, denk ik.
Het ligt aan ons, onze relatie met God, hoe die ook is, kan altijd beter en hechter.
We denken te klein van God, eigenlijk is het een stukje ongeloof, het kan ook zijn dat de interesse er niet is maar dan denk ik dat men dan niet weet wat je mist. Ik spreek wel mensen die het moeilijk vinden om meer met God te wandelen en als je er over doorpraat komt het meestal openbaar dat er iets in hun leven nog niet rechtgezet is voor God. Ook wel dat er dingen zijn waar ze nog zo op gefocust zijn, te veel opgaan in een hobby, een verkeerd vriendje of zo. God wil de regie in een mensenleven hebben om ons het beste te kunnen geven, de regie, omdat wij er als maar door een puinhoop van maken en daardoor God niet kan werken. Nu hoeft het niet altijd een puinhoop te zijn maar God wil wel op de eerste plaats staan. God verwacht het van ons, Hij heeft er echt op. Dat God er recht op heeft raakte mij eens een keer zo dat ik er werk van moest maken, God gaf me de handvatten. Dan gaat je leven op de kop. Dan gaat alles weg waardoor God weinig of niet aan Zijn eer komt, dat gaat je goederen en vrienden kosten, je beste vrienden en vriendinnen raak je kwijt maar je krijgt er mooiere broeders en zusters voor terug en het belangrijkste, Veel meer Gods nabijheid. En satan, die wordt actiever maar je bent veel sterker geworden in de kracht van Jezus Christus, dat geeft God er automatisch bij. Je krijgt op een bepaald vlak echt geen makkelijk leven maar vele malen mooier, je wordt afhankelijker, wat is er nu een mooier leven als een van God afhankelijk leven?

[Marnix]

Niets. En toch betrap ik mezelf er geregeld op dat, ondanks dat ik dat weet, ik toch afdwaal, opga in andere dingen en dan wat jij schrijft weer opnieuw moet ontdekken, ermee aan de slag gaan. Dat is het schrijnende. Ik weet dat geen leven zo goed is als het leven met Hem. En toch dwaal ik makkelijk af.

[Teus]

Steeds meer kom je er achter Marnix, dat het niet makkelijk is een kind van God te zijn. Ik weet niet of het een goede uitdrukking is maar ik zie het als het lot van een gelovige.
Het blijft een gevecht, soms dwaal je af door omstandigheden die je niet in de hand heb, waar je eigenlijks niets aan kan doen, maar God weet dat ook, Jezus heeft het allemaal meegemaakt, Hij werd ook b.v. door satan verzocht.
We zijn zo zwak als het van ons zelf moet komen, ik vind het vaak meer een smekend leven dan een biddend leven. Maar Gods niet aflatende Trouw en Zorg houdt stand, Zijn relatie tot jou veranderd nooit, Hij ziet Jezus Christus in ons, onbegrijpelijk, Hij heeft ons geheiligd in Jezus Christus en zo kijkt Hij naar ons. Enerzijds is het een geweldige troost, anderzijds voel ik me met deze wetenschap nog schuldiger als het fout gaat.
Het is erg belangrijk dat er niets meer tussen God en ons staat, kan zelfs oude zaken zijn die je niet eens meer weet, daarom is het belangrijk God te vragen of er nog dingen zijn die opgeruimd moeten worden. Ik wel de ervaring als je een afhankelijk leven wilt dat je je zo ook moet opstellen, in vertrouwen. Als we niet zeker weten of iets goed is, wat we willen doen dan vragen we God om raad maar het is zaak om het ook te doen als je wel weet dat het goed, geen zonde is. Het gaat niet altijd alleen om het goede of het foute, het gaat er ook om of het Gods wil is, of het in zijn plan ligt.
Het klink heel logisch dat we geen zonde willen doen voor God maar met het “goede” kunnen we God in de weg lopen. God wil ook dat we onze verantwoording nemen ook in afhankelijkheid van Hem. Als we iets willen ondernemen b.v. We zijn razend enthousiast en het kan volgens Gods woord, maar ligt het in Gods plan? Je vertelt God dat je het gaat doen en vraagt of Hij het af wil kappen als Hij het niet goed vind, en dan komt het, vindt je het dan goed als God het afkapt? Ook daar kun je God om vragen.
God doet alles op Zijn tijd, Hij weet immers wat het beste voor ons is. Meestal wordt mijn gebed direct of op korte termijn verhoord maar heb ook wel een een paar dagen gebeden, zelfs wel eens een paar weken. Hoe langer hoe moeilijker, God beproefd je maar satan krijgt weer grond, die zegt, hou er maar mee op, er gebeurd toch niets, als het zo lang moet duren. Laat toch zitten, Hij luistert toch niet naar je. Als je dan deze gedachten trotseert dan gaat God je belonen, je verlangt van God nooit iets te vergeefs.