Gereformeerde Gemeenten in Nederland

[mohamed]

Besta Chaya, die twee voorbeelden zijn op zijn best de uitzonderingen die de regel bevestigen dat de GG letterlijk en figuurlijk een grote familie is. Zoals je zelf al zegt worden nieuwelingen met achterdocht bekeken en waar denk je dat die argwaan vandaan komt? Vrouwen die meegaan met hun man naar de kerk doen dat voor hun man en dat is prima, want dat hoort ook bij het huwelijk, dingen voor elkaar doen. Maar ik vind het te krap om Mealybug zijn stelling mee te weerleggen. De GG is niet voor niks zo groot in vissersdorpen waar men hele dagen op elkaars lip zit. Zo heb je gauw een kerk vol, maar ook een kroeg en een voetbalclub worden zo makkelijk gevuld. Het individu wat dieper graaft doorprikt de façade van achterhaalde tradities en klederdracht en de mensen die onder jullie wel beter weten houden een poppenkast in ere.

[mealybug]

Dat gaat over een andere kwestie, nl. als je echt een keuze moet maken, vóór je man, maar tegen God.
Zij volgde haar man, dat is Bijbels!

Alleen als de man het rechte pad zou bewandelen.
Verder verschijnt ook satan als een engel des Lichts, dus gedegen onderzoek is geboden, waarbij we niet naar mensen moeten kijken om ons heen, maar naar Hem alleen.

[Chaya]

Besta Chaya, die twee voorbeelden zijn op zijn best de uitzonderingen die de regel bevestigen dat de GG letterlijk en figuurlijk een grote familie is. Zoals je zelf al zegt worden nieuwelingen met achterdocht bekeken en waar denk je dat die argwaan vandaan komt?

Allereerst is het niet de GG, maar de GGiN, zie topictitel en dat is een wezenlijk verschil, sinds 1953.
Ik heb uitgelegd waar die argwaan vandaan komt (denk ik te weten) je kunt ook met een schijnbekering van doen hebben. Iemand wordt ziek, schrikt heel erg, is bang voor de dood en gaat uit angst zoeken. Als het niet verder komt, zal het geen dageraad hebben.

Vrouwen die meegaan met hun man naar de kerk doen dat voor hun man en dat is prima, want dat hoort ook bij het huwelijk, dingen voor elkaar doen.

Nou ik vind het heel wat. Zo vanzelfsprekend is dat in de regel niet.

Het individu wat dieper graaft doorprikt de façade van achterhaalde tradities

Dat heeft betreffende man ook gedaan hoor. Hij is het niet eens geworden met de achterdochtige houding e.d., daar werden ze zelf het slachtoffer van, maar hij kan volmondig instemmen met de leer. Voor iemand die daar niet bij is opgegroeid, vind ik dat toch bijzonder.

tradities en klederdracht

Dit betreft een "stadse" gemeente, en volgens mij wordt er in de dorpen ook niet zoveel klederdracht meer gedragen.

een poppenkast in ere.

Dit is nodeloos kwetsend.
Ook al ben je het ergens niet mee eens, of vind je het overbodig, is het nog niet nodig om iets als poppenkast te betitelen. Dat zou je dan van een mis ook kunnen beweren.
Die mensen doen dit in eer en geweten.
En daar mag je toch niet over heersen.

Alleen als de man het rechte pad zou bewandelen.

Bekeerd van kroeg naar kerk, als dat geen recht pad is!

Verder verschijnt ook satan als een engel des Lichts, dus gedegen onderzoek is geboden, waarbij we niet naar mensen moeten kijken om ons heen, maar naar Hem alleen.

Hier raak je de kern! Maar dat zal de tijd moeten uitwijzen, voorzover wij dit kunnen zien.

Verder heeft er wel groei in gezeten:
Aantal leden in 1956: 11.518 in 2014 24.037, dat is dus meer dan verdubbeld in ruim 50 jaar.
Zouden dit dan allemaal poppenkastaanhangers en nalopers van elkaar zijn?

[Bambi]

Verder heeft er wel groei in gezeten:
Aantal leden in 1956: 11.518 in 2014 24.037, dat is dus meer dan verdubbeld in ruim 50 jaar.
Zouden dit dan allemaal poppenkastaanhangers en nalopers van elkaar zijn?

Als je er vanuit gaat dat mensen in die kerk niet aan geboortebeperking mogen doen, vind ik een verdubbeling van het aantal leden in 58 jaar juist weinig.
Dat betekent dat ook veel kinderen de kerk juist verlaten hebben.

[Chaya]

Als je er vanuit gaat dat mensen in die kerk niet aan geboortebeperking mogen doen, vind ik een verdubbeling van het aantal leden in 58 jaar juist weinig.
Dat betekent dat ook veel kinderen de kerk juist verlaten hebben.

Als je van het gegeven uitgaat dat een gezin gemiddeld/minstens 5 kinderen zou hebben, ja.
Maar de andere bevindelijke kerken doen het wat dat betreft niet veel beter, terwijl zij toch ook grote gezinnen hebben vaak.

Bij de grote PKN zie ik toch ook verlating en zij hanteren tevens een ander telbeleid.
Mensen die ooit als kind gedoopt zijn en daarna niet meer in de kerk zijn geweest, worden meegeteld.
Ik vraag me af wat er met een "slapend lid" gebeurt in de rechterflank.

Is de huidige jonge generatie volledig op de hoogte van de kerkgeschiedenis en zo ja, wat zegt het hen? Al die namen, de betreffende personen zijn niet meer in leven, het is geschiedenis. In hoeverre leeft dit nog?

[Bambi]

Bij de grote PKN zie ik toch ook verlating en zij hanteren tevens een ander telbeleid.
Mensen die ooit als kind gedoopt zijn en daarna niet meer in de kerk zijn geweest, worden meegeteld.
Ik vraag me af wat er met een "slapend lid" gebeurt in de rechterflank.

Ik ben al 30 jaar weg uit mijn geboorte dorp en sta nog steeds als dooplid ingeschreven bij de Ger Gem daar.
Denk dat de kerken ook liever hebben dat je nog als dooplid bij hen genoteerd staat, dan ben je tenminste geen lid geworden van een 'lichtere' kerk.
En ook lijkt hun gemeente naar de buitenwereld toe groter met al die papieren leden.
Toch ook wel goed voor het 'kerk ego'.

Ben je zelf lid van de Ger Gem in Ned.?

Is de huidige jonge generatie volledig op de hoogte van de kerkgeschiedenis en zo ja, wat zegt het hen? Al die namen, de betreffende personen zijn niet meer in leven, het is geschiedenis. In hoeverre leeft dit nog?

Waarom is het voor de jeugd belangrijk om te weten?

[BladeStraight]

Het blijkt volgens mij wel uit alle cijfers dat de 'rechterflank' van de gereformeerde gezindte juist erg groeit (HHK, GG, GGiN) en dat bijvoorbeeld de PKN en de vrijgemaakten veel leden verliezen.

Waarom is het voor de jeugd belangrijk om te weten?

Om te leren van fouten uit het verleden en die niet te herhalen. Als je geen kennis hebt van de kerkvaders, de reformatie en de nadere reformatie, kan je de eigen kerk niet goed in de tijd plaatsen.

[Chaya]

Ik ben al 30 jaar weg uit mijn geboorte dorp en sta nog steeds als dooplid ingeschreven bij de Ger Gem daar.

In hoeverre tel je dan nog mee, letterlijk of figuurlijk, weet je dat?

dan ben je tenminste geen lid geworden van een 'lichtere' kerk.

Of van een zwaardere.

En ook lijkt hun gemeente naar de buitenwereld toe groter met al die papieren leden.
Toch ook wel goed voor het 'kerk ego'.

Zou de buitenwereld zich daar echt mee bezig houden denk je? Een paar (slapende) leden meer of minder maakt toch niet zoveel uit.
Ik geloof niet dat de GGiN of de GG erg doende is met hun ego.

Ben je zelf lid van de Ger Gem in Ned.?

Nee, ook niet geweest
.

Het blijkt volgens mij wel uit alle cijfers dat de 'rechterflank' van de gereformeerde gezindte juist erg groeit (HHK, GG, GGiN) en dat bijvoorbeeld de PKN en de vrijgemaakten veel leden verliezen.

In sommige plaatsen is dat inderdaad wel te zien. Ook de evangelische gemeenten kunnen zich verheugen over een groeiend ledental.

[mona]

De GGiN echter zijn van mening dat het aanbod van genade alleen uitgaat aan de uitverkorenen.

De GGiN worden vaak gezien als het meest behoudende/streng-orthodoxe kerkgenootschap van Nederland. Naast het verbod op televisiebezit en open Internet, mag een man ook geen snor of baard hebben, omdat dit als ijdelheid gezien wordt.

Ik heb weleens gehoord dat GGiN zelf van mening zijn dat zij alleen het ware kerkgenootschap op aarde zijn. Klopt dit? En wat vind je van de mening van de GGiN over het aanbod van genade?

Ik ken een groot aantal mensen van nabij die van dit kerkverband lid zijn, en spreek ze vaak. Wat ik moeilijk vind is dat er weinig ruimte is om tot de kern te komen in een gesprek. En met de kern bedoel ik Jezus Christus. Bijna alle gesprekken komen uit op de leer, de tot wet verheven tradities, en de verlammende onmogelijkheid om ook maar iets zelf te kunnen. Een tijd geleden sprak ik met een jongen. Hij zat bij ons aan tafel. Hij zei letterlijk: "tot de Heere mij zoekende maakt, kan ik nog vanalles doen, en van alles (lees van de wereld) genieten. Maar ik ben tot nu toe nog niet zoekende gemaakt".
De Bijbelse opdracht: zoekt en gij zult vinden, is een onmogelijke opdracht, want zoeken kan je alleen als je als je aan de gang geholpen wordt. Daarmee is de opdracht onterecht, omdat je het niet van jezelf kunt. Dit geldt ook voor de opdracht je te bekeren.

Zonder belofteprediking verval je volgens mij al vrij snel in een wensende, en lijdelijke prediking. Dat zou ik dus wel een dwaling noemen.

Hier ben ik het van harte mee eens. Een dwaling met grote gevolgen. Want ook al komt het getal van Gods kinderen evengoed vol, toch heeft de leer grote consequentie's. Ik denk nu even aan de jongen bij ons aan tafel. Omdat hij het idee krijgt dat niets er toe doet, als je niet uitverkoren bent, zet dat hem er juist toe aan van de zonde te genieten, zolang het kan.
Dit vind ik verwerpelijk.

Verder heeft er wel groei in gezeten:
Aantal leden in 1956: 11.518 in 2014 24.037, dat is dus meer dan verdubbeld in ruim 50 jaar.
Zouden dit dan allemaal poppenkastaanhangers en nalopers van elkaar zijn?

Dat durf ik zo niet te zeggen hoor Chaya. Maar laten we er wel voor oppassen dat groei in aantallen ook niet per definitie 'Leven" betekent. Onlangs las ik een boek over de 7 gemeenten uit Openbaringen. Leg dan je gemeente er maar naast: Hoe zit het bij ons, en nog dichter bij: hoe zit het met mij?
Dat kan je niet anders dan op de knieën brengen. Maar het komt er wel op aan dat het Woord recht verkondigt wordt. Als voorganger heb je toch werkelijk een grote verantwoordelijkheid.
Maar als gemeentelid evengoed ook. Er kunnen zoveel redenen zijn waarom een gemeente groeit. En groei KAN zegen zijn, maar het kunnen ook andere redenen zijn.

[mona]

zolang het kan.

Even een aanvulling: Het kan en mag nooit natuurlijk. Dat weet hij evengoed. Maar ieder mens denkt vanuit zichzelf wel zo.
Het leven met God wordt als zwaar en wettisch gezien door een natuurlijk mens.
En als je daarbij dan geleerd wordt dat je ook nog nauwelijks zalig kunt worden, wat voor appél gaat er dan van uit? Hoe wordt je dan toch tot Christus gedreven? Hoe wordt Hij aangeprezen? Hoe kan het voor jou zijn? Hoe kan je gered worden?
Ik ben me bewust dat ik erg negatief spreek over dit kerkverband. Toch gaat mijn hart uit naar deze mensen. Ik ken er velen van, maar (nog) niemand die getuigt over het werk van Jezus Christus in zijn leven, en daarmee God de eer geeft. Ik hoop dat ik ze nog mag leren kennen.
Misschien houdt mijn uiterlijk dat wel tegen (oorbellen, broek).

Een tijdje geleden las ik het boekje nog: 'Behoudend maar niet behouden".
Voor veel mensen in dit kerkverband is dit een pijnlijk boekje. Dat snap ik wel. Maar toch legt het met liefde, heel duidelijk de vinger op de zere plek.

[gravo]

De Gereformeerde Gemeente in Ned. is een betrekkelijk kleine kerk. Er zijn daarom twee redenen waarom dit kerkverband vreemd blijft voor veel christenen, laat staan voor de buitenwereld. Allereerst is het de zeer strikte interpretatie van de gereformeerde leer (aan de boom waarvan steeds weer nieuwe vruchten bloeien, zoals het afkeuren van snor en/of baard). Maar het is ook het geringe ledenaantal, het beperkt aantal gemeenten en de bijna totale afwezigheid van eigen predikanten.
Je kunt de kerk beoordelen op wat zij leert. Een terecht route, denk ik. Er is veel over bekend, er zijn veel eigen publicaties en in de niet aflatende stroom artikelen die de broedertwist met de GG (synodaal) oplevert, is ook veel informatie te halen. Anders dan mensen denken zijn dit soort kleine kerken zeer goed te onderzoeken, omdat de eigen identiteit zo belangrijk is. Men spreekt en schrijft er graag over, erediensten zijn zoals overal openbaar en er is een levendige handel in preken.

Toch loop je het gevaar om via een externe kennismaking (onderzoek, een kerkbezoek, gesprekken met predikanten of leden van de gemeenten) nog geen goed idee te krijgen wat al die mensen nu zo in die kerk samenbindt. Oppervlakkig gezien spreekt daar nogal wat tegen. Een zeer strikte leer, die heel wettisch uit lijkt te pakken. Veel geboden, veel verboden. De toegang tot God, tot Zijn genade, wordt als zeer uitzonderlijk voorgesteld. Men neemt aan dat het waar zaligmakend geloof echt maar bij een paar mensen van de gemeenten aanwezig is. Men leeft dus met de constante gedachte dat men nog verloren ligt onder het oordeel en dat er ook geen uitweg is, als God die niet biedt. Uit de kerk stappen, anders gaan denken, vrijer leven, je hoop en troost elders zoeken is er niet bij. Dan verspeel je de enige mogelijkheid. Anders kerken geven je immers makkelijke en valse zekerheden? Niet doen. Blijven.
Als je dit als buitenstaander op je in laat werken kun je denken dat we met een sekte te maken hebben. Ze houden je vast met een drogreden, je hele leven blijf je in de macht van hun opvattingen. de angst regeert.

Toch ligt dat anders, denk ik. Volgens mij is er nog iets dat deze mensen aan elkaar verbindt. zeker als ze er van jongs af aan komen. Dat heeft niets met de leer te maken. Niets met de opvattingen. Niets met de rigide consequenties. Niets met de angstige overpeinzingen van de mensen.
Nee, een krachtig middel om te blijven is de eigen, specifieke cultuur. En dan bedoel ik allerlei aanwijsbare dingen: het kerkgebouw, de mensen, het orgel, de manier van bidden, het zingen, de collecte, rituelen in de liturgie: hoe de predikant binnenkomt, hoe de zegen wordt gegeven, hoe de mensen gekleed gaan, hoe warm het is in de kerk of hoe koud, eigenaardigheden van mensen: wie er hinkt, wie er altijd verkouden is, hoe de ouderling bidt, hoe men elkaar door de week treft, het taalgebruik, de gebaren die men hanteert, teveel om op te noemen.
Dat is samen te vatten met de cultuur, de rituele identiteit van een kerkelijke gemeenschap. En dat is zeer samenbindend. Vooral omdat er zoveel gemeenschappelijk wordt gedaan. Zingen, bidden, luisteren. Al die vormen worden door jong en oud identiek uitgevoerd. Er is geen onderscheid, iedereen behoort op gelijke wijze tot de groep. Dat komt sterk in de vorm uit (denk bijvoorbeeld aan de uniforme kleding). Zelfs inhoudelijk is men nog gelijk (namelijk allen in Adam verloren). Hoe gek het ook klinkt, ook dat geeft troost. Een gedeeld lot.
Ik vermoed dat veel leden van deze kerk de leer heel hoog hebben en zelf denken dat ze vanwege de leer blijven, maar ik denk toch dat er ook een andere drijfveer is. Dat is de warmte, de onbreekbare band van de gemeenschap. Het is als een kudde in de stal. Buiten is het gevaarlijk, maar binnen schuilt men. Zo gaat men de strijd aan tegen de zonde, de wereld en de duivel met zijn gansche heir. Ik zie er bijna een overlevingsstrategie in die we ook uit het dierenrijk kennen: een troep, een hoop, een kudde.

Ik realiseer me heel goed dat dit wel een louter aardse, natuurlijke drijfveer is. Men zoekt onderdak, een beschermende groep, veiligheid, zekerheid, bescherming. Beschutting, een leven lang.

En dat brengt me dan wel op het gebrek aan een geestelijke drijfveer. Is het nog wel een door geloof gedreven samenzijn?
Men blijft bij de gemeenschap, maar niet om Gods genade te delen, niet om te vertellen hoe goed God is, niet om de geestelijke eenheid als gemeente van Christus te vieren. Niet om van geloof en bekering te getuigen.
Alles is uiterlijk. Omdat er geen innerlijk is? Over het innerlijk kan of durft men in ieder geval niet spreken. De vraag is of het Koninkrijk Gods hier wel gestalte krijgt of is het alleen maar een samenkomst, zonder werkingen, zonder sprake, zonder vruchten?

Dat is het tragische. Men is er geboren. Maar is men er ook wedergeboren? Die werkelijkheid lijkt zwaar te wegen onder de leden, maar ik heb zo mijn twijfels.
Misschien is de urgentie van het geestelijke probleem al lang verdrongen (afgestompt?) en richt men zich daarom zo vol op de rituele kant van het kerk-zijn.
Ik begrijp die aardse drijfveer wel: "Uw hoop, uw kudde woonde daar..."
Maar kan men God er nog wel dankbaar zijn of Hem liefhebben? Dat blijft de vraag.

gravo

[Bambi]

Ik denk dat de grootste reden dat veel mensen daar blijven de angst is.
Als je denkt dat alleen de dominee maar verzekerd is van een plek in de hemel en die dominee vertelt dat zelfs de gewone GerGem het te ruim neemt met het aanbod, dan kijk je op tegen zo'n dominee, want hij zal het toch wel weten?
Toch riekt dit naar een sekte, want in een sekte is de leider ook de enige die een speciaal lijntje met God heeft.
En verder blijven de mensen uit hoop.
Want misschien, als ze uitverkoren zijn, worden ze op een dag ook bekeerd.

[Chaya]

Ik begrijp die aardse drijfveer wel: "Uw hoop, uw kudde woonde daar..."
Maar kan men God er nog wel dankbaar zijn of Hem liefhebben? Dat blijft de vraag.
gravo

En aan wie stel je die vraag Gravo?

Hier een zin uit een meditatie van ds. Kersten:

Nog zijn we in het heden der genade; nog in de welaangename tijd, de dag der zaligheid. Moge de verkondiging van Hem, Wiens naam Wonderlijk is, u dienen om u te overreden van uw ellendestaat, opdat gij door Zijn armoede zoudt rijk worden ter zaligheid.

Wat spreekt hier uit volgens jou, alleen maar ellende, of toch nog hoop?

[alexander91]

@Gravo,

In zekere zin kan ik instemmen met het stuk dat je schrijft over de GGiN. Ik ben blij dat ik er niet in opgegroeid ben, en ik zal er ook niet snel lid van worden. Als ik preken/andere artikelen hoor/lees die uit deze richting komen, dan raak ik meestal bijzonder bedroefd over de eenzijdigheid.

Maar over de samenbindende factor gesproken, kan ik niet geheel met je instemmen. Ik kan me niet voorstellen dat het enkel de cultuur is die bindt. Ik denk, geloof, toch dat er iets sterkers is ook aldaar. En dat is het geloof in God, in Christus, en in de Heilige Geest. In de eerste plaats is men ervan overtuigd dat er een God is (is niet meer vanzelfsprekend tegenwoordig), en ten tweede is men ervan doordrongen dat alleen Christus de Middelaar kan zijn voor onze zonden, en niets anders. Dat zijn twee zaken welke niet niets zijn als deze met het verstand aangenomen worden.

Daarnaast is het nog het gevoel, waarvan ik vermoed dat deze voor velen ook het geloof ondersteund, maar niet openbaar geuit durft te worden. Men verhult de innerlijke strijd en vertwijfeling over het geloof door in spreuken te praten, vroom gedrag, etc. De groepsdruk/cultuur zorgt ervoor dat men zich niet verder in het geloof kan ontwikkelen, alleen als men een goed bekeringsverhaal heeft (en voldoet aan de specifieke cultuureisen van de plaats en tijd van de gelovige).

Kortom, ik ben het eens dat er in de kern iets mis is binnen de GGiN (en daar zijn de verantwoordelijken in die kerk verantwoordelijk voor: de predikanten, ambtsdragers, etc.), maar ik geloof dat Gods Werk daar groter is dan wat het lijkt tijdens een Avondmaalsviering.

@ Ghaya: Wees eens eerlijk over je gevoel: hoeveel hoop is er als er van de 1000 mensen welke wekelijks gehoorzaam de samenkomst bezoeken, slechts een handjevol bekeerd zijn? Elke bekeerde is er een, maar zou God van de 1000 mensen die op de deur kloppen, er meer dan 90% wegsturen? Als ik de evangelien lees, dan leer ik niet zo'n God kennen, maar een God die Zijn genade overvloedig schenkt. In sommige kerken worden de uitzonderingsgevallen tot de algemeen geldende regel verheven.

[Chaya]

@ Ghaya: Wees eens eerlijk over je gevoel: hoeveel hoop is er als er van de 1000 mensen welke wekelijks gehoorzaam de samenkomst bezoeken, slechts een handjevol bekeerd zijn? Elke bekeerde is er een, maar zou God van de 1000 mensen die op de deur kloppen, er meer dan 90% wegsturen? Als ik de evangelien lees, dan leer ik niet zo'n God kennen, maar een God die Zijn genade overvloedig schenkt. In sommige kerken worden de uitzonderingsgevallen tot de algemeen geldende regel verheven.

@Alexander: mijn gevoel kan me bedriegen, dus daar moeten we niet op afgaan. Ook weet ik niet of er een handjevol bekeerd zijn.
God stuurt niemand weg, dat wordt niet beweer in de GGiN, wel dat er een bekering moet plaatsvinden, de wereld met al zijn begeerlijkheden vaarwel gezegd wordt en er alleen plaats voor de Heere is.
En bij deze mensen gaat dat tezamen met een nauw leven.
En soms angst om zich bij dat volk te rekenen. Dat is eigen schuld en wordt niet ingegeven door dominee hoor.

Er blijven hardnekkige misverstanden, waarschijnlijk gedeponeerd door diegenen die ernstig zijn teleurgesteld of gefrustreerd.
Er zitten niet alleen mensen die vanwege hun geboorte en doop erin zijn gekomen.
En ik weet zeker dat de Heere daar werkzaam is en dat velen geroepen worden, net zoals uit allerlei andere kerken.

En is het nu zo vreemd om zo te denken? Wie zich bekeerd weet, wat heeft de wereld dan nog te bieden?
De blijdschap die alle verstand te boven gaat, stijgt ver uit boven elke kick die uit aardse genoegens wordt gehaald.

Misschien ken je dat oude gedicht wel:
Weg wereld, weg schatten, gij kunt niet bevatten, hoe rijk ik ben.

En dan wordt er door velen met een bepaald medelijden of dedain naar de kerkgangers gekeken, och, treurig toch. Maar wie kan meten hoe deze mensen zich van binnen voelen?
Ik heb nieuwjaarsdag nog met een oude man gesproken, hij bleek ook uit dit kerkverband te komen, maar dacht je dat dat belangrijk is? Welnee, ik hoorde dit pas later van zijn dochter.
Als je een fijn geestelijk gesprek met iemand mag hebben, aan wie dit ten deel gevallen is, daar kan geen preek tegenop. Dat ligt zo teer.

Waren de discipelen altijd "rijk" en vrolijk?
Zelfs in de nabijheid van de Heere Jezus was er soms twijfel, geloofsaanvechting, angst, ongeloof.