elbert schreef: Hoe beleef ik dit? Allereerst dat zowel het heil, als hoe dit heil me toegeëigend wordt (nl. door het geloof) niet van mijzelf komt, maar van God. Het heil komt van God de Vader die mij al van eeuwigheid op het oog had, God de Zoon die voor mij gekomen, geleden, gestorven en opgestaan is en God de Heilige Geest die mijn hart verandert en vervult. Hem komt alle eer toe. Bovendien troost het me dat Hij me al van eeuwigheid in Zijn Zoon op het oog had en dat Hij daarbij niet naar mijn prestaties (ook niet mijn gelovige prestaties) keek, maar enkel naar Zijn Zoon. Dat ik geloof, is daarbij de verbinding die God met mij legt en de weg waarin ik mag antwoorden op Zijn liefde.
benefietdiner schreef:Tja… het komt op mij theoretisch over. Ik wil op de theorie die je stelt (alles komt van God) niets af doen want het is een grondbeginsel maar voor mij geen praxis.
(...)
De theorie moet de rode draad van de praktijk duidelijk maken.
Als je mijn bijdrage "theoretisch" vindt, vind je het begin van de Efezebrief dan ook theoretisch? Daar spreekt Paulus er ook over wat God allemaal gedaan heeft, waar wij helemaal niet bij waren. Paulus had ook kunnen zeggen: "tja, wat er achter de schermen gebeurd is, daar moet ik maar niet over uitweiden, maar het belangrijkste is dat jullie een mooie beslissing hebben genomen en daar moeten we maar blij mee zijn". Op het gevaar af dat dit veroordelend klinkt: ik vind dit blijdschap die nogal aan de oppervlakte blijft. De Schrift zegt dat de Geest alle dingen onderzoekt, zelfs de diepten van God. Mag je in het geloof dan niet uit die openbaring putten?
Maar het gaat niet om theorie, maar om wat de Bijbel over God en over ons zegt. Dus geen valse tegenstelling tussen theorie en praktijk, maar ervaring van wat de Bijbel ons openbaart: bevinding dus van de Schrift, ook op het punt van de uitverkiezing. Eerder in dit topic schreef ik het volgende:
elbert schreef:Waar deze leer (van de uitverkiezing) wel voor bedoeld is, is het volgende:
- Bijbels onderwijs (het is gewoon Bijbels te onderbouwen)
- verwondering
- ootmoed, eerbied en ontzag
- zekerheid (!!)
Dat kun je ook heel eenvoudig ervaren als je je heil van God afkomstig weet, zeker als je beseft dat het feit dat ik nu geloof oorspronkelijk nou niet bepaald mijn idee was.
mealybug schreef:Maar hoe het ook zij, de uitspraak van Jezus; "Wie tot Mij komt, zal ik geenszins uitwerpen" zou totaal overbodig geweest zijn volgens Gomarus' leerstellingen, want deze uitspraak bevat een voorwaarde die het besluit tot gehoorzamen toch echt bij de mens legt.
''Wie Ik tot Mij trek, zal ik geenszins uitwerpen'', had er dan gestaan.
Ik vind dit een wonderlijke gevolgtrekking. Het is alsof je zegt: wie kan lopen, heeft geen vader of moeder nodig, want een mens moet zelf lopen. Natuurlijk moet een mens zelf lopen. Maar besef je wel dat je zonder vader of moeder niet kan leven, laat staan lopen? Zo is het ook met het geloof: wij moeten zelf geloven en tot Christus komen, maar zonder God zouden we niet geloven en ook niet tot Christus komen. Als God je Vader is, betekent dat, dat je alleen kind van Hem bent omdat Hij dat wilde en Hij ervoor gezorgd heeft. Wat dat betreft is het niet zoveel anders als bij je aardse ouders.
Op deze manier vind ik het ook vreemd dat er over Gods voorkennis gesproken wordt in de trant van "God weet wel wat er kan gebeuren en op basis daarvan kiest Hij". Dat is toch wel een beetje vreemd als je beseft dat Hij ook de Schepper van hemel en aarde is en dus ook van ons mensen. Uiteraard weet Hij wat wij zullen kiezen. Hij heeft ons toch Zelf gemaakt? Ik neem aan dat Hij ons niet willekeurig gemaakt heeft, maar zo dat wat Hij met ons van plan was ook zou gebeuren. Het overkomt Hem allemaal niet, Hij werkt alle dingen volgens Zijn voornemen.
Laat de woorden van mijn mond en de overdenking van mijn hart welgevallig zijn voor Uw aangezicht, HEERE, mijn rots en mijn Verlosser! (Ps. 19:15)