mealybug schreef:Maar vrije wil en keuze behoort toch niet tot het gereformeerde gedachtengoed ?
Dat is wat te kort door de bocht. God heeft de mens als verantwoordelijk mens geschapen. Dat wil zeggen dat hij verwacht dat de mens niet instinctief, maar bewust leeft en handelt. De mens kan bevraagd worden op zijn denken en doen.
Daarom is ongeloof, ongehoorzaamheid, overtreding van Gods Wet (niet liefhebben) in Gods ogen zondig. Mensen die zo handelen worden hiervoor verantwoordelijk gehouden. De straf is dat God met deze mensen niet samen op kan trekken, de kloof die door deze zonden moedwillig ontstaat, blijft bestaan.
Tenzij de mens zich daarvan bekeert. Zich omkeert en een nieuw begin maakt. Aan een nieuw leven begint, ook wel een wedergeboorte genoemd.
Het is helemaal opnieuw beginnen, een nieuw mens worden.
Wat is nu het gereformeerde accent in deze kwestie? Dat is namelijk dat het ongeloof en de onwil om te veranderen, om zich te bekeren en een nieuw leven te beginnen, structureel aan elk mens vastzit. Hiervoor wordt vaak het Bijbelse woord 'natuurlijke mens' gebruikt. Van nature, dus gewoon vanuit onze geboorte, zoals we zijn, hebben wij geen zin, wil, doel om anders te leven dan we leven. We leven gewoon, zoals we leven.
Het gereformeerde is: dat de mens van nature en vastgeroeste positie inneemt en dat ook niet betreurt. je zou het kunnen vergelijken met een verslaving. Een ongeneeslijke hang naar dat wat ons goed lijkt, maar in wezen verkeerd is. Een onuitroeibare verkeerde blik: hoezo veranderen? Structureel ontkennen dat er iets moet veranderen, dat er een kloof is tussen God en mens, dat we niet goed bezig zijn. Het is net als een verslaving, een gevangenschap, een geboeid zijn door dit leven, met een sterke wil om te ontkennen dat we het niet goed doen. We willen van alles, maar weigeren te zien dat onze wil altijd dezelfde (verkeerde) kant op staat gericht. De mens heeft in dat opzicht geen vrije wil, want alles waar hij op uit is, is op zichzelf gericht, niet op God. Net als een verslaafde. Die kan ook wel bij hoog en bij laag roepen dat hij zelf de keuzes maakt, maar de buitenstaander weet beter: hij wordt gedreven door een slaafse wil, zijn verslaving wijst hem de weg en leidt altijd de verkeerde kant op.
De mens wil van alles, kiest ook constant voor allerlei dingen, maar het netto resultaat is altijd hetzelfde: het loopt toch dood.
Voor de bekering van een verslaafde is een aanhoudende inspanning nodig van een ander. Zonder die ander blijft iemand hetzelfde patroon volgen.
Die activiteit, die een verandering in een mens kan bewerkstelligen, dat is de therapeutische werking van Gods Geest. Hij overtuigt van zonde (verslaving)gerechtigheid (hoe het eigenlijk hoort te gaan) en oordeel (wat de afloop is van de ene of de andere weg).
De gereformeerde belijdenis vindt dit belangrijk: alleen God kan de verslaafde wil van een mens ombuigen, zodat hij oog krijgt op een alternatief. Daarom gaat aan een oprechte bekering en geloofskeuze van een mens (die beiden zijn wel degelijk aanwezig) eerst Gods genadige toewending van God naar de mens vooraf. God is de eerste. Hij heeft als eerst lief. God brengt die liefde dan heel dicht bij mensen (door prediking, door dienstbetoon, door de Bijbel, door vrienden, kortom: door verkondiging van de blijde boodschap, het Evangelie). En dan gebeurt het ook, dat mensen inzien hoe ongelovig ze zijn geweest, hoe verslaafd, hoe veraf, hoe eigenzinnig en egoïstisch. Het is de liefde van God die mensen de ogen opent en tot bekering brengt. En die soms verborgen beweging van God (wie weet precies hoe God een mens zoekt en vindt) in mensen, waardoor ze opeens (waar komt het vandaan) het goede van het kwade kunnen onderscheiden, die beweging in mensen wordt de wedergeboorte genoemd.
Het is een actieve daad vanuit God. Hij doet ons geboren worden, waarin wij, verslaafden, passief waren.
Als God niet naar ons had ongekeken, wie dan? Hadden wij onszelf aan onze haren uit het moeras van onze natuurlijke staat kunnen optrekken?
De keuzes van geloof, bekering en overgave zijn reëel, belangrijk en een voorwaarde om tot God te komen. Ik doe niets af aan de werkelijke keuze die dan gemaakt wordt. Net zoals een verslaafde op een dag uit zijn verslaving kan stappen. Wie gelooft zal zalig worden. Maar die keuzes komen niet op uit onszelf, maar worden ons genadig voorgehouden door God, Die ons vanuit liefde roept en trekt in verkondiging en dienstbetoon.
Om echt te weten hoe die liefde van God dan zo dichtbij kan komen, dan moet nu het hele Evangelie van Jezus Christus volgen. Immers, het is Jezus die de liefde van God bij ons brengt. Hij is de genade van God. Nergens duidelijker dan in Jezus blijkt, hoezeer niet wij God lief hebben gehad, maar hoezeer God ons eerst heeft liefgehad.
Aan onze keuze gaat Gods keuze altijd vooraf.
gravo
