Kerkkeuze

[ano9090]

Mijn vriend en ik hebben nu ongeveer zo'n 3,5 jaar een relatie. Hij komt uit de gereformeerde gemeente en heeft daar belijdenis gedaan, en ik uit de hervormde kerk binnen de PKN waar ik nog geen belijdenis heb gedaan omdat ik daar mee wilde wachten tot we een keuze konden maken, dit zodat ik me niet voor een korte tijd aan een gemeente bind. Na een lange tijd onderzoeken in biddend opzicht zijn we er samen over uit dat we ons samen thuis kunnen voelen in een hervormde gereformeerde bondsgemeente, nou is het verhaal dat zijn ouders het daar niet mee eens zijn. En het als het ergste zien wat ze ooit hebben meegemaakt, ook vinden zij dat ik als vrouw de man hoor te volgen en hij als man z'n plek in een kerk door z'n belijdenis al heeft en daar niet vanaf mag wijken voor mij, ik kan deze redenatie niet volgen, dit omdat ik dit in de bijbel niet terug vind en ik denk dat je in een relatie vooral elkaar en God moet dienen, ook word mij verweten dat ik me niet moet aanstellen en hem geen concessies moet laten doen, wat ze wel totaal van mij eisen, en ik ze veel pijn en verdriet die omdat ik hun zoon meeneem.... Terwijl het een keuze is waar zowel hij als ik achter kunnen staan. Hij voelt zich wel thuis in de gereformeerde bond, maar ik niet in de gergem, dat is geen onwil maar ik vind de houding van de kerk heel erg verstikkend, en de genade in de prediking soms zo gering. Ik wol de familie niet uit elkaar trekken, en m'n relatie die echt heel goed is ook in ons geloofsleven niet opgeven, maar ik weet ook niet hoe ik respectvol met deze situatie om moet gaan. Iemand tips?

[Jbkb]

Ik ben juist van een linkse GB naar de GG gegaan, moet zeggen dat dat een goede keuze was. Maar jullie willen dus de andere kant op. Ik zou me niet laten leiden door ouders.

Bij belijdenis verklaar je in een van de 3 (?) vragen dat de je de leer van de kerk onderschrijft en als waarheid ziet. Je verklaart niet dat je je gehele leven van dezelfde kerk lid moet blijven.

[Evelien]

Persoonlijk vind ik het jammer dat de ouders van je vriend zo reageren.
Heel eerlijk gezegd ook wel een beetje zielig.

Het is jullie leven en toekomst.

De familie moet het maar accepteren dat jullie de keuze maken voor een bondsgemeente. En wat jij ervaart over de gg, dat heb ik ook (gehad).

[janpep]

Na een lange tijd onderzoeken in biddend opzicht zijn we er samen over uit dat we ons samen thuis kunnen voelen .....

Je vraagt naar tips voor een respectvol omgaan. Mij dunkt dat dat uit bovenstaande al blijkt. Dat staat. Ongeacht de reacties die erop komen. Ik lees uit bovenstaande dat jullie gezamenlijk al tot een besluit waren gekomen. "Hem concessies laten doen" is dus kennelijk niet aan de orde.
Ook al kan je naar argumenten van links en van rechts luisteren, dit zijn zaken die je zelf moet beslissen. Een ander kan daar wel of niet blij mee zijn. Eventueel zelfs bedenkingen uiten, maar dient dit besluit te respecteren. Het klinkt bovendien niet bepaald of het ondoordacht is genomen.

.... ook word mij verweten dat ik me niet moet aanstellen en hem geen concessies moet laten doen, wat ze wel totaal van mij eisen, en ik ze veel pijn en verdriet die omdat ik hun zoon meeneem....

Dat mensen teleurgesteld zijn is in zekere mate te begrijpen. Een opmerking over aanstellen is echter opmerkelijk. Je kan je afvragen wie zich hier dan aanstelt! Het klinkt als een duidelijk voorbeeld van emotionele, ja zelfs geestelijke chantage.

.. ik weet ook niet hoe ik respectvol met deze situatie om moet gaan. Iemand tips?

De reactie bevestigd naar mijn idee het gevoel dat je al beschrijft "ik vind de houding van de kerk heel erg verstikkend". Je kunt respectvol zijn, zonder in de wens mee te gaan. Duidelijk zijn over het feit dat het besluit gezamenlijk genomen is, lijkt me beter, dan in discussie te gaan over de argumenten. Kool en Geit sparen wordt dikwijls erg ingewikkeld.
Het klinkt al alsof je je zou moeten verantwoorden, terwijl dat feitelijk niet het geval is (of behoort te zijn).
Tot slot: Men zou ook blij voor en trots op kinderen kunnen zijn. Dat zij in hun relatie de Here willen volgen en dienen. Men zou de Here dankbaar kunnen zijn. En ja, dat kan wel eens op een andere plek zijn. Hierbij geldt ook dat het respect niet van één kant kan komen. Wijsheid toegewenst.

[Marnix]

Je kan niet meer aangeven dan dat het niet jouw keuze is maar in de eerste plaats die van hem, dat je die keuze biddend hebt genomen. Als ze het dan nog niet accepteren kan je er weinig aan doen, misschien dat het tijd kost voor ze het accepteren. Het is wel lastig als het tot scheve gezichten leidt. Maar laat je niet "chanteren". Het is goed om het midden op te zoeken.... En raar dat het geen punt zou zijn dat jij je kerkverband verlaat maar wel als hij dat doet... Succes en veel zegen toegewenst.

[Anoniem_89]

Jammer dat ze zo negatief reageren.

Als jullie er samen biddend uitgekomen zijn, wie zijn zij om daar op tegen te zijn?
Als mijn (schoon)ouders zo reageerden was ik zelf gewoon tegen ze in gegaan door gewoon naar de gemeente te gaan waar ik me thuis voel.

Zij hebben me opgevoed, nu is het de tijd om zelf keuzes te maken..

[Boerin]

Nou als zijn ouders zeggen dat je je man moet volgen zou ik zeggen: doe dat en niet die ouders van 'm. Hem maakt het toch niet uit? Een man zal zijn vader en moeder verlaten, ook hun autoriteit dus, maar die tekst vinden ze vast wat minder.

[schelpje3]

Mijn vriend en ik hebben nu ongeveer zo'n 3,5 jaar een relatie. Hij komt uit de gereformeerde gemeente en heeft daar belijdenis gedaan, en ik uit de hervormde kerk binnen de PKN waar ik nog geen belijdenis heb gedaan omdat ik daar mee wilde wachten tot we een keuze konden maken, dit zodat ik me niet voor een korte tijd aan een gemeente bind. Na een lange tijd onderzoeken in biddend opzicht zijn we er samen over uit dat we ons samen thuis kunnen voelen in een hervormde gereformeerde bondsgemeente, nou is het verhaal dat zijn ouders het daar niet mee eens zijn. En het als het ergste zien wat ze ooit hebben meegemaakt, ook vinden zij dat ik als vrouw de man hoor te volgen en hij als man z'n plek in een kerk door z'n belijdenis al heeft en daar niet vanaf mag wijken voor mij, ik kan deze redenatie niet volgen, dit omdat ik dit in de bijbel niet terug vind en ik denk dat je in een relatie vooral elkaar en God moet dienen, ook word mij verweten dat ik me niet moet aanstellen en hem geen concessies moet laten doen, wat ze wel totaal van mij eisen, en ik ze veel pijn en verdriet die omdat ik hun zoon meeneem.... Terwijl het een keuze is waar zowel hij als ik achter kunnen staan. Hij voelt zich wel thuis in de gereformeerde bond, maar ik niet in de gergem, dat is geen onwil maar ik vind de houding van de kerk heel erg verstikkend, en de genade in de prediking soms zo gering. Ik wol de familie niet uit elkaar trekken, en m'n relatie die echt heel goed is ook in ons geloofsleven niet opgeven, maar ik weet ook niet hoe ik respectvol met deze situatie om moet gaan. Iemand tips?

Hoi ano9090,
als moeder heb ik een paar vragen, alvorens ik tot een goed antwoord kan komen.
Je schrijft dat je 3.5 jaar een relatie hebt met deze jongen, maar wat is jullie leeftijd?
Ik bedoel, je kunt op je 14e verkering krijgen, dus dan zou je nog erg jong zijn.
En als jullie dan nog zo jong zijn, begrijp ik de reactie van de ouders beter.

Maar buiten dat, hoe lagen de verhoudingen vóórdat dit ter sprake kwam?
En zijn jullie altijd open en eerlijk geweest over jullie zoektocht?
Want ik kan me voorstellen als dit voor zijn ouders als een donderslag bij heldere hemel komt, omdat je vriend nooit 1 woord hierover heeft gezegd, dat hun reactie op zn minst verbaasd is.

Het kan best moeilijk zijn voor ouders, om hun kind naar een andere kerk te zien vertrekken.
Maar het gaat meer om de wijze waarop!

En nee, je moet niet altijd je man volgen, alleen als dit wijs is of als jullie het samen hierover eens zijn.

[Anoniem_89]

Het kan best moeilijk zijn voor ouders, om hun kind naar een andere kerk te zien vertrekken.

Wat is daar moeilijk aan dan?
Je wilt toch dat je kind gelukkig is en zich thuis voelt in zijn/haar kerk.
Of moet je ongelukkig zijn en je niet thuis voelen?
Zo komt het soms bij mij over als ouders niet willen dat je naar een andere kerk gaat.

[mona]

Dag ano9090,
ik weet niet of je bekent bent met fora, maar als je ergens van in de war wilt raken, dan is het deze vraag op een forum stellen. Iedereen gaat zijn/haar mening er op af schieten, en je hebt het al lastig genoeg heb ik uit je vraag begrepen.
Ik ga je dan ook geen adviezen over je keuze geven, want het allerbelangrijkste heb je al gedaan:

Na een lange tijd onderzoeken in biddend opzicht zijn we er samen over uit dat we ons samen thuis kunnen voelen in een hervormde gereformeerde bondsgemeente

Ik neem aan dat je daarover nu rust hebt. Het gaat dus niet meer om de beslissing toch? De Heere heeft jullie de weg gewezen, dus ga jezelf nu niet kwellen door iedereen zijn mening te laten geven of je keuze wel goed is.
Als je van de Heere weet dat dit de juiste stap is, zal Hij jullie ook de moed geven om verdere stappen naar ouders te zetten. Wel is hierin het allerbelangrijkste dat je dat doet in respect een eerbied naar je ouders toe. Maar dat wil niet zeggen dat tegen de wil van de Heere in moet gaan. Wel is jullie houding naar je ouders het belangrijkste.

k weet ook niet hoe ik respectvol met deze situatie om moet gaan

Respectvol is het om te laten weten dat jullie er door de Heere van overtuigd zijn geworden dat dit de weg is die jullie moeten gaan. Tegen alles wat er op af komt mag je zeggen: dit is de keuze die wij in biddend opzicht genomen hebben, wij kunnen niet anders. Blijf dit in vriendelijkheid herhalen. En leg vooral je houding naar je ouders in gebed neer. Vraag om geduld en liefde, zodat er geen ruzie ontstaat. Als dit de weg is die je gaan moet, zal Hij zeker deze houding aan jullie geven, als je daarom vraagt.

[Bambi]

@ano9090:
Als ik lees dat je schrijft over je schoonouders dat ze 'het als het ergste zien wat ze ooit hebben meegemaakt' en 'dat jij ze veel pijn en verdriet doet, omdat je hun zoon meeneemt' om dan uiteindelijk jou te verwijten dat je je niet aan moet stellen.

Ik zou me er niet veel van aan trekken als ik jou was en gewoon doorzetten wat jullie van plan zijn.
Dan houden ze vanzelf op.

Meestal maken mensen die zo reageren zich alleen maar druk over hun eigen gezichtsverlies, tegenover anderen van de kerk en proberen met heel veel drama hun zin door te drijven.
Niet aan toegeven.
Jullie gaan trouwen, dus je eigen leven lijden.
Vinden ze het toch niet erg dat je hun zoon meeneemt uit hun huis, als je straks getrouwd bent?

[mealybug]

@ano9090:
Als ik lees dat je schrijft over je schoonouders dat ze 'het als het ergste zien wat ze ooit hebben meegemaakt' en 'dat jij ze veel pijn en verdriet doet, omdat je hun zoon meeneemt' om dan uiteindelijk jou te verwijten dat je je niet aan moet stellen.

Ik zou me er niet veel van aan trekken als ik jou was en gewoon doorzetten wat jullie van plan zijn.
Dan houden ze vanzelf op.

Daar ben ik nog niet zo helemaal van overtuigd.
Als je in hetzelfde dorp of plaats blijft wonen zitten ze misschien wel elke dag op de koffie.
Voor het huwelijk afspraken maken waarin je over de mate waarin je de bemoeienis van (schoon)ouders tolereert, regelt.

Als schoonouders dit al emotioneel chanteren door het ''het ergste wat ze ooit hebben meegemaakt'' te noemen, dan hebben ze in feite nog helemaal niets meegemaakt.
Ondertussen willen ze jullie met een schuldgevoel opzadelen...de relatie met hen is eigenlijk al verziekt, want liefde dwingt niet.

[learsi]

Ouders zorgen vanaf de geboorte voor hun kinderen.
Op het moment dat een kind op het punt staat om een eigen woonplek en kerkplek te gaan zoeken, zouden de ouders er goed aan doen daar geen invloed op uit te oefenen. Hoe moeilijk dat ook is. Hoe minder kinderen er in een gezin geboren zijn, hoe moeilijker het voor de ouders zal zijn.
Het is niet de bedoeling(en zeker niet van de Heere) dat de kinderen opgroeien als klonen van de ouders.
Kinderen moeten de kans krijgen om zelfstandige individuen te worden.
Om zelf de belangrijke beslissingen in hun leven te nemen.
Ook al maken ze verkeerde keuzes.
Juist daar kunnen/zullen ze van leren.

Laatst had ik een gesprekje met onze dominee over de "goed bedoelde invloed" van ouders op hun kinderen.
Hij signaleerde nogal wat gezinnen binnen de gemeente waar de ouders te lang ouder wilden blijven.
Hij vond dat dat de ontwikkeling van de kinderen(op zo ongeveer alle gebieden, ook op geloofsgebied) in de weg stond.
Uit eigen ervaring weet ik dat je dan als kind gedwongen wordt om of de ouders te gehoorzamen of met de ouders te "breken".
Hoe vasthoudender de ouders zijn, hoe moeizamer het proces van "breken" zal zijn.
Meestal komt er wel weer toenadering.

Afstand nemen van een kind dat op het punt staat z,ijn eigen leven te gaan leiden is ook best moeilijk voor ouders. Hoe eerder ouders leren hun kinderen los te laten hoe beter het voor de verhouding tussen ouders en kinderen is.
Ouders zouden zich enkel met bepaalde zaken moeten bemoeien als de kinderen er met hen over willen spreken.

Als de ouders gelovig zijn, zouden ze hun kind(eren) toch over moeten kunnen geven aan de Heere en zo minder invloed op de het huis verlatende kind(eren) uit te oefenen.

Juist in zaken mbt het geloof kunnen de ouders, zonder daar erg in te hebben, de Heere voor de voeten lopen en noodzakelijke ontwikkelingen tegenhouden.

hartelijke groet
Learsi

[Bambi]

Als schoonouders dit al emotioneel chanteren door het ''het ergste wat ze ooit hebben meegemaakt'' te noemen, dan hebben ze in feite nog helemaal niets meegemaakt.
Ondertussen willen ze jullie met een schuldgevoel opzadelen...de relatie met hen is eigenlijk al verziekt, want liefde dwingt niet.

Het ergste wat ze meegemaakt hebben, qua gezichtsverlies bij andere mensen, door hun zoon.

[Evelien]

Daar ben ik nog niet zo helemaal van overtuigd.
Als je in hetzelfde dorp of plaats blijft wonen zitten ze misschien wel elke dag op de koffie.
Voor het huwelijk afspraken maken waarin je over de mate waarin je de bemoeienis van (schoon)ouders tolereert, regelt.

Gewoon zeggen wat je denkt, dat heeft hier wel z'n vruchten af geworpen.