maaarten schreef:1 Petrus begint anders ook bij de genade hoor.... enz.
De genade staat toch helemaal niet ter discussie!
maaarten schreef:En deze tekst illustreert denk ik duidelijk een punt waarover denk ik een misverstand bestaat. Met 'verlossing' bedoel ik niet alleen 'vergeving van zonde', dat is een zeer belangrijk element, maar niet de hele verlossing. Wat zou dat voor God zijn, die wel de zonde vergeeft, maar iemand vervolgens wel in zonde laat leven? ......
Nou, ik bedoel met de verlossing ook niet alléén de vergeving van zonden. Wanneer iemand tot geloof komt wordt ook de macht van de zonde verbroken.
De gelovige wordt opgeroepen om gerechtigheid te doen en de zonde niet meer over zich te laten heersen Rom.6:12-14.
Hij heeft de Heilige Geest ontvangen en in Zijn kracht mag hij Jezus volgen en vrucht gaan dragen.
Jij zegt dat Petrus in zijn pinksterpreek niet tot navolging oproept, het klopt dat hij dat niet letterlijk zegt maar hij roept wel op tot bekering en dat is navolging.
Bekering is verandering van denken en doen, de Bijbel gebruikt twee woorden die allebei met bekering vertaald zijn: metanoia=denken en epistrepho=doen.
Een ongelovige oproepen tot epistrepho/bekering houdt dus eigenlijk in dat je hem vraagt zich af te keren van zijn zondige weg (zoals Johannes de Doper de mensen daartoe opriep. Zie Luk.3)om zich toe te keren naar Jezus om Hem te volgen.
Ik heb er dus geen moeite mee een ongelovige aan te sporen om Jezus te gaan volgen, als maar duidelijk is dat metanoia, epistrepho en geloof allemaal bij elkaar horen.
maaarten schreef:Ik weet wel dat in sommige kerken, doordat er maar weinig mensen bekeerd zijn, veel nadruk gelegd wordt op dat moment van bekering en vergeving van zonden, zo veel, dat er over het Christelijke leven en de heiliging nauwelijks meer gepreekt wordt, maar daarmee loochenen ze in zulke kerken hun eigen traditie. De reformatoren en de oudvaders waren namelijk niet zo eenzijdig.....
Het hangt er maar net vanaf over wie je het hebt, er zitten zéker wel eenzijdige tussen.
In de tijd van de reformatie had men vooral oog voor 'rechtvaardiging door geloof alleen, zonder de werken'. Het doen van goede werken door het geloof stond niet in de schijnwerpers.
Luther noemde de brief van Jacobus zelfs een 'strooien-brief' toen hij daarin las dat het geloof zonder de werken een dood geloof is.
De nadruk bij een aantal oudvaders en kerken wordt gelegd op wedergeboorte/geloof/bekering zodat het lijkt alsof -hoe onmisbaar die zaken ook zijn- dát het doel is waar alles om draait ipv het gelijkvormig worden aan Zijn Beeld.
Er zijn er ook die nóg een stap verder gaan, zij leggen de focus op DE WEG TOT bekering. Geen wonder dat men niet toe komt aan een leven met Jezus.
Ik denk dus dat het eerder andersom is: juist door de nadruk te leggen op (de weg naar) wedergeboorte/bekering komen maar weinig mensen tot geloof.
Natuurlijk moet het bevel van geloof en bekering klinken richting ongelovigen, maar wel zo dat de focus niet op wedergeboorte en geloof zelf gericht is. En helemaal niet op de weg naar wedergeboorte/geloof.
Het moet duidelijk zijn dat geloven gewoon de manier is om bij Jezus te komen. Hij moet het middelpunt zijn, zowel voor (in de oproep tot geloof en bekering) als na de wedergeboorte.