mealybug schreef:Inmiddels staat er een preek op Youtube van deze predikant die zegt dat God je Vader niet wil zijn, terwijl andere kerken leren dat hij dat wel wil zijn.
Wat moet een leek daar nu mee, met herders die de kudde in verwarring brengen?
https://www.youtube.com/watch?v=n_mXgtTl-8U
mealybug, met veel dingen die je hier op Refoweb te berde brengt ben ik het hartgrondig oneens.
Toch komt jou de eer toe, via het posten van bovenstaande link, om nu eens aan te tonen dat de kritiek op ultra-orthodoxe kerken en predikanten niet zomaar klinkt, maar dat er in kleine kring nog steeds uitwassen zijn die terecht afgekeurd moeten worden. Qua vorm en qua inhoud.
Ik ben zelf opgegroeid in een orthodoxe omgeving, heb daar ook nog warme herinneringen aan, maar de manier waarop de kerkdiensten werden ingevuld (vooral met de ruk naar rechts in de 80-er jaren) heeft mij definitief vervreemd van zowel de vorm als de inhoud van deze kerken.
Vorm en inhoud gaan hier overigens hand in hand. De manier waarop de dominee hier preekt komt één op één overeen met de strenge verkiezingsleer die in de Ger.Gem. in Ned. wordt geleerd.
Ondanks het gesputter van speedy, dat de veroordelende reacties op predikanten niet gepaard gaan met een inhoudelijk commentaar, heb ik wel degelijk de inhoud van dit soort prediking ter sprake gebracht en gewezen op de kwalijke inbreng van mensen als deze dominee die suggereren dat God maar weinig mensen heeft uitverkoren ten leve.
Een ongeoorloofde inmenging in de Raad Gods, heb ik dat genoemd.
Het aanhoren van de kerkdienst roept bij mij verschillende emoties op.
1. Op dit moment weet ik dat je, om niet in de val van ergernis en boosheid te vervallen, maar het beste het humoristische kan inzien van de jankende trilstem, waarmee de dominee zijn onbeschrijflijke vreugdeloze gejeremieer volbrengt. Echt hoor, van tijd tot tijd zit ik me tranen te lachen om het absurde stemgebruik. dat krijg je als je je hele leven nog nooit enige opbouwende kritiek gekregen hebt.
Hij zegt ergens dat we maar niet moeten bouwen "op onze eieieieieieieieiegen godsdienst".
Nou, zou ik willen zeggen, neem dan ook gelijk even dit lachwekkende preektoontje mee in die overweging.
Want ik verdenk ds. en zijn toehoorders ervan, dat ze deze act ook nog zien als een kenmerk van het ware.
Ammeneus, het is gewoon wat het is: RAAR!
2. Maar als ik het psalmzingen aan het einde van de dienst beluister, dan zie ik mijzelf weer terug als kleine jongen temidden van die grote, zwarte, hechte kudde van mensen die de Psalmen in een soort oud oergeluid tegen de hemel brullen. Ik hoor de scherpe jongensstemmen die zich volledig overgeven aan dit geluid. Ik heb ze zelf ook gezien indertijd: roodaangelopen proberen ze boven het geluid uit te komen. Lelijk, hard, maar heel echt en voor mij ontroerend. Als ik dat terug hoor, komen de tranen ook weer in m'n ogen. Ik heb dat zelf ook altijd mooi gevonden, zo'n veilige stal.
3. De moeilijkste emotie heb ik bij de wetenschap, dat een dergelijke manier van kerk-zijn gedoemd is om steeds kleiner en geringer te worden, omdat het uiteindelijk voor nieuwe generaties niet meer over te nemen is. Er wordt zo'n geweldige kloof geschapen met het gewone leven, men stelt zich zo geïsoleerd op, dat het een onleefbare situatie wordt.
4. Maar het ergste is misschien nog wel de gedachte dat de mensen die blijven, dat niet alleen doen vanwege de hechte familiebanden en de sociaal-economische eenheid die er vaak ontstaat, maar dat hen ook een grote angst is aangepraat, dat er buiten dit erf, buiten deze prediking (die hen overigens weinig troost, hoop en genade belooft) helemaal geen heil te vinden is.
Buiten deze kerk (reeds in het meest verwante, aangrenzende kerkverband ) begint het rijk van de duivel. De enige, kleine kans op geestelijk overleven (lees: de hel te ontvluchten) is: blijven. Men zit vast.
Stucked!.
Die theologie, die ik een theologie van angst en uitsluiting noem, heeft een koninkrijk gesticht, met vaak een eigen koning in de vorm van de geliefde predikant, dat precies het tegendeel is van het Koninkrijk van God.
Omdat het een koninkrijk is van krimp is en geen Koninkrijk van groei. Aan de vruchten herkent men de boom.
gravo