Waarom worden onze kinderen gedoopt?

[coupe soleil]

Pietpiet, je eerste posting is meteen een goede. Als mede-GG'er had ik dit niet zo mooi onder woorden kunnen brengen.

[elbert]

@PietPiet: allereerst hartelijk welkom op het forum.
Verder: bedankt voor uw reactie, waarin een aantal nuanceringen worden weergegeven van hoe de doop binnen de Gereformeerde Gemeenten wordt gezien.

Nu inhoudelijk:
1. erf en wezen van het genadeverbond. Hoewel ik de termen goed ken en ook weet wat ermee bedoeld wordt, vraag ik me af of hier niet verbond, verkiezing en wedergeboorte teveel met elkaar worden vereenzelvigd. Dat maakt het niet alleen moeilijk om begripsverwarring te vermijden, maar bovendien is er ook nog het gevaar dat je uiteindelijk met 2 versies van het verbond opgescheept zit: eentje voor de wedergeborenen (wezen) en eentje voor de niet-wedergeborenen (erf). Zo is het natuurlijk niet bedoeld, maar het zou zo wel kunnen gaan funtioneren. Als we kijken naar hoe bijvoorbeeld de reformatoren (Calvijn, Ursinus enz.) over de kinderdoop spreken, dan hebben ze het over inlijving in het verbond en als gevolg daarvan het ontvangen van het teken (de doop). Geen sprake van een erf of van een wezen. Natuurlijk wisten ze ook wel dat er onderscheid is tussen verkorenen en niet-verkorenen, tussen wedergeborenen en niet-wedergeborenen, maar dat maakt voor het verbond an-sich niet uit, dat is één. Daarom spreek ik liever over tweeërlei kinderen van het ene verbond, dan over erf en wezen. Dat is te meer zo, omdat er in het verbond 2 partijen zijn (God en mens) en het verbond ook naar 2 kanten uitwerkt, nl. zegening en vloek.
Maar goed, ik begrijp dat "erf" en met name "wezen" termen zijn die in de leeruitspraken van 1931 prominent naar voren komen. Daarmee vraag ik me af of deze termen wel geheel in lijn zijn met het gereformeerde denken over kinderen en het genadeverbond. Men leze bijvoorbeeld Calvijn eens over de kinderdoop (bijv. de Institutie, boek IV, hoofdstuk 15 en 16) en ook andere gereformeerde theologen. Er zit dus een hele verbondsbeschouwing aan vast, maar het gaat te ver om dat allemaal hier uit te gaan werken.

2. de beloften. Bij uw reactie vroeg ik me af welke beloften er zijn toegezegd aan een gedoopt kind volgens de Ger. Gem. Dat is temeer van belang, omdat er onderscheid wordt gemaakt tussen de verbondsbelofte (die aan de uitverkorenen wordt gedaan) en de evangeliebeloften die een meer algemeen karakter zouden hebben. Nu moet opgemerkt worden dat de gereformeerde kerken buiten de Ger. Gem. dit onderscheid over het algemeen niet hanteren en ook in de Ger. Gem is dit onderscheid relatief nieuw. Aangezien de doop een zichtbare woordverkondiging is, geldt dat ook v.w.b. de beloften. Daarbij worden de beloften niet zomaar in het luchtledige betekend en verzegeld, maar persoonlijk aan de dopeling.
De vraag is dus of het hierbij gaat om evangeliebeloften of de verbondsbelofte. Gezien de theologie van de Ger. Gem. moeten dat haast wel de evangeliebeloften zijn. En zo ja, gelden die voor elk gedoopt kind, of alleen voor de uitverkoren kinderen?

3. het pleiten op de beloften.

Is het geen "lot uit de loterij, waar meestal geen prijs op valt". Nee zeer stellig niet. Het is een belofte Gods waarmee je biddend pleiten mag aan de troon van Gods genade of de Heere hier ook vervulling van wil geven. En op grond van Gods Woord mogen we zeggen (ook binnen de Gereformeerde Gemeente) dat een ieder die de middelen (bidden/Bijbel lezen/onder Gods Woord komen) trouw/voortdurend gebruikt met een innig verlangen en uitziende naar de vervulling niet hoeft te twijfelen of God zal Zijn Woord vervullen. Want God zou ophouden God te zijn als Hij geen vervulling gaf aan Zijn Woord.

Ik ben hier blij mee. De doop wijst ons naar de Heere en op de vastheid van Zijn belofte, en we mogen om vervulling van die belofte bidden, in de hoop dat Hij ook zal doen wat Hij belooft.
Ik vraag me wel af of dit pleiten in overeenstemming is met de officiële leer van de Ger.Gem. Ik lees nogal eens andere dingen, vandaar ook mijn scherpe formulering in mijn eerdere post. Een paar citaten:
- "In de doop gaf God het zegel Zijner beloften dienaangaande voor Zijn volk en daarvoor alleen" (ds. G.H. Kersten).
- "De doop verzegelt de genade in Christus niet voor elke gedoopte, maar voor de gekochten met Christus' bloed'. (idem).
Op basis van deze 2 citaten (er zijn er meer te geven) blijkt dat het pleiten op Gods beloften voor een gedoopt kind niet voor de hand ligt. Want je moet toch eerst weten tot Zijn volk te behoren en daarna valt er pas te pleiten op beloften? Ik leg het maar als vraag neer, maar ik ben bang dat het ook weldegelijk zo functioneert.

4. verantwoordelijkheid en Gods vrijmacht. Dit is eigenlijk geen punt waar ik kritische kanttekeningen bij wil plaatsen, omdat ik het hierin met u eens ben. Verbondsautomatisme dient afgewezen te worden, want dat is overschatting van de doop. Waar we ook beducht voor moeten zijn, is om de doop te gering te achten, alsof de doop niet aan de geestelijke zaken zou hangen (Calvijn), onderschatting dus. In de doop hebben we van doen met een vrijmachtige God, die Zijn Naam verbindt aan die van ons, zondige Adamskinderen die geheel en al van Zijn genade afhankelijk zijn. Wie dat leert verstaan (doordat de Heilige Geest ons toe-eigent hetgeen we in Christus hebben), kan niet anders dan zich verwonderen over zo'n God en Vader.

[Pietpiet]

Elbert, dank u voor uw uitgebreide reactie. Ik probeer zo kort als ik kan op de paar punten te reageren.

1. We spreken altijd over één verbond (afgezien van het werkverbond uiteraard) dus als we dopen komen we bij dat verbond. Ook de Heere Jezus spreekt van een wijnstok met daarin goede en kwade ranken. De kwade ranken worden later op de oordeelsdag uit de wijnstok uitgesneden. De beoordeling of we bij de goede of kwade ranken behoren is een persoonlijke en Goddelijke beoordeling (niet van andere mensen dus). Ik denk dat zoals u aan het eind van uw punt 1 zegt dat de termen voortkomen uit de leeruitspraken, maar dat ze in wezen niet afwijken van het gereformeerde denken.

Alleen u ziet mogelijk wel het gevaar dat als we over kinderen van het verbond blijven spreken dat we mogelijk zoals de Joden worden die tegen Jezus zeiden: “wij zijn toch allen kinderen Abrahams”. En daarom is denk ik de scheiding scherper getrokken en spreken we over het erf en het wezen. In de door u aangehaalde hoofdstukken is vooral paragraaf 17 van Hfdst 15 bijzonder. Daar ziet u hoe Calvijn ook komt dat nu het verbond van Gods kant altijd vast blijft maar dat wij de verbondsbrekers zijn. Daarin zie ik het vaste, welmenend aanbod van Gods genade naar iedereen.

2. Als ik denk aan een belofte dat God onwederstandelijk ons hart zal vernieuwen en een nieuwe wet daarin zal schrijven (Jer. 31) dan kan ik niet anders dan zeggen dat deze belofte alleen Gods uitverkorenen ten deel zal vallen anders zou er afval der heiligen zijn of zou God geen arm met macht hebben om alle gedoopten te bewaren!? Als ik denk aan de belofte die God ons geeft dat Hij ons tot een God wil zijn, onze zonden wil vergeven enz. dan komen deze beloften ons allemaal welmenend toe. Dat wil zeggen: God "veinst" niet als Hij ons dat aanbiedt en ons doopt.

Dit is ook direct de troost uit de doop voor zoekende zielen. God vergiste zich niet toen Hij ons liet dopen. Hij weet wie we zijn, hoe verzondigt we het ook hebben, daarom spreekt het doopsformulier ook van de "grondeloze barmhartigheid" voor degene die een grondeloze schuld hebben. Daar is de kracht van de doop: een getrouw God die ondanks onze ontrouw een volkomen gerechtigheid in het werk van Zijn Zoon Jezus Christus voor ons heeft. Een fontein is geopend tegen de overtredingen van het huis van Jakob en het volk van Israel en daarom kan de Heere ook zeggen: Troost, troost Mijn volk (...) ze hebben uit de hand des Heeren dubbel ontvangen voor al haar zonden!!

3. De uitspraken gaan (ik zal eerlijk zijn ik ken het verband niet) naar mijns inziens altijd over voor wie _uiteindelijk_ de beloften zijn. Het bloed van Christus wast van alle zonden en is genoegzaam voor de gehele wereld en nog 10 werelden vol zonde als die er waren. Maar Christus is niet naar de aarde gekomen om de zonde van _iedereen_ te verzoenen maar _alleen_ van Zijn volk. Daarom is de uiterlijke bediening van de doop weliswaar aan alle kinderen zoals ook de prediking van het evangelie aan alle mensen is. Maar alleen de schapen die van Zijn stal zijn horen Zijn stem en volgen. God blijft dus soeverein in Zijn verkiezing. De welmenendheid van Gods aanbod en beloften geeft wel (veel) _meer_ verantwoordelijkheid aan ons.

Moeten we dan eerst weten tot Zijn volk te behoren om te pleiten op de beloften? Nee... dat kan ik me niet voorstellen dat ds. G.H. Kersten dat ooit zo bedoeld of heeft gezegd. Want het punt is dat juist degene die _niet_ geloven tot dat volk te behoren (de bekommerden, de gebroken rieten en rokende vlaswieken) daar op gewezen moeten worden op de doop en de beloften.

Het plaatsen van de uitverkiezing vooraan is de wagen voor de paarden spannen. Het feit dat het lijkt dat het verkeerd functioneert zit niet zozeer in de uitleg maar in de mens die zoals ze dat zeggen dood is voor de dood. Als we week in, week uit, horen dat God ons nodigt, God met ons pleit om bekeerd te worden maar we liggen er geen nacht van wakker. We blijven waar we zijn dan kunnen we toch niet stellen dat de prediking of uitlegging van de doop verkeerd is?

Helaas toch niet gelukt kort te blijven.

[Jantjes]

Over de discussie, voornamelijk tussen elbert en Pietpiet, wil ik de vraag koppelen: ‘is de doop wel in plaats van de besnijdenis gekomen’ zoals het traditionele doopformulier verwoord.

Hoort het niet zo te zijn dat de doop de ‘vervulling van’ de besnijdenis is in plaats van ‘in plaats van’ de besnijdenis.

Ik denk dat hier toch een misvatting door ontstaat zoals de Gereformeerde-Gemeente-leer dat leert / verwoord. Dus ‘erf’ van het verbond door de doop en niet ‘wezen’ van het verbond door de doop.

1e De doop is het symboliek dat niet meer vooruit wijst naar wat komt, maar op Christus, die gekomen is met de volheid van het heil.

2e Is de doop een symboliek dat spreekt van het verbond dat nu tot volle ontplooiing is gekomen door het heilswerk van Christus.

3e Is de doop een teken dat wijst naar het paasfeest dat in Christus’ paasnacht Zijn diepste dimensie heeft ontvangen. En in het kader van deze vervulling is er dan uiteraard geen enkele ruimte meer om de oude besnijdenis nog als heilsnoodzakelijk te propageren.

4e Alleen door geloof wat ‘besnijdenis van het hart’ inhoud kan het heil verkregen worden.


Dit alles gebaseerd op Kolossenzen 2

8 Ziet toe, dat niemand u als een roof vervoere door de filosofie, en ijdele verleiding, naar de overlevering der mensen, naar de eerste beginselen der wereld, en niet naar Christus; 9 Want in Hem woont al de volheid der Godheid lichamelijk; 10 En gij zijt in Hem volmaakt, Die het Hoofd is van alle overheid en macht; 11 In Welken gij ook besneden zijt met een besnijdenis, die zonder handen geschiedt, in de uittrekking van het lichaam der zonden des vleses, door de besnijdenis van Christus; 12 Zijnde met Hem begraven in den doop, in welken gij ook met Hem opgewekt zijt door het geloof der werking Gods, Die Hem uit de doden opgewekt heeft. En Hij heeft u, als gij dood waart in de misdaden, en in de voorhuid uws vleses, mede levend gemaakt met Hem, al uw misdaden u vergevende; 14 Uitgewist hebbende het handschrift, dat tegen ons was, in inzettingen bestaande, hetwelk, zeg ik, enigerwijze ons tegen was, en heeft datzelve uit het midden weggenomen, hetzelve aan het kruis genageld hebbende; 15 En de overheden en de machten uitgetogen hebbende, heeft Hij die in het openbaar tentoongesteld, en heeft door hetzelve over hen getriomfeerd. 16 Dat u dan niemand oordele in spijs of in drank, of in het stuk des feest dags, of der nieuwe maan, of der sabbatten; 17 Welke zijn een schaduw der toekomende dingen, maar het lichaam is van Christus.

‘Erf en wezen van het verbond’ is dan ook een theoretisch geknutsel (vergeef mij de uitdrukking) die we kunnen vergeten.

.

[Pietpiet]

Jantjes ik moet eerlijk zeggen dat ik het niet geheel begrijp wat u zegt.

Als u zegt dat de doop de vervulling is van de besnijding in plaats van wat het formulier zegt "in plaats van.." dan zou dat willen zeggen dat de doop dus de vervulling van het verbond is?!? Want de besnijdenis is het teken van het verbond.

Daarnaast schrijft u:
"Dus ‘erf’ van het verbond door de doop en niet ‘wezen’ van het verbond door de doop."

Hier begrijpt u het verkeerd, de doop is niet het erf, ook brengt het niet op het erf. De doop is en blijft het teken en zegel van het verbond. Het verschil in erf en wezen is dat degene die geboren wordt, bij ouders die leven onder Gods woord, daarmee op het erf van het genadeverbond is gekomen. En die wederom geboren worden (en gedoopt met de Heilige Geest) daarmee in het wezen van het verbond zijn.

Het "erf" is weliswaar een menselijke vinding om duiding te geven aan "iets". Maar wel een goede en Bijbelse vinding naar mijn gevoelen. Het bewaard ons zeker voor overschatting van de doop wat je vaak ziet bij de drie verbondenleer. Helaas niet altijd voor onderschatting...

De besnijdenis was overigens wel een belangrijk iets (denk aan Mozes - "bloedbruidegom") maar geen "heilsnoodzakelijkheid" – dus een noodzaak om aan het heil deel te krijgen/hebben - (denk bijv. aan Naäman de Syriër). Hetzelfde geld voor de doop, wel belangrijk maar geen heilsnoodzakelijkheid.

Uw laatste opmerking dat het een theoretisch geknutsel is, dat kunt u vinden maar dat vindt u dan waarschijnlijk ook van de term: drie-enig God.

Dogmatiek is als het goed is vaak gefundeerd op meer dan één tekst uit Gods Woord en de combinatie van de teksten en de daaruit gewerkte kennis wordt samengevoegd tot een dogma/leerstuk. En om daarin dingen uit te duiden gebruik je mogelijk termen die in Gods Woord niet voorkomen. De term werkverbond komt ook niet voor maar we vinden wel de delen van het werkverbond in Gods Woord terug. En zo zijn er veel termen die we in de dogmatiek kennen maar niet in Gods Woord te vinden zijn.

[Jantjes]

Als u zegt dat de doop de vervulling is van de besnijding in plaats van wat het formulier zegt "in plaats van.." dan zou dat willen zeggen dat de doop dus de vervulling van het verbond is?!?

dat is juist.

Het "verbond"

In de GG en reformatorische kerken gebruikt men vaak de term 'het verbond'. Men bedoelt dan het verbond dat God met Abraham sloot. God beloofde aan Abram nakomelingen hoewel Sarai onvruchtbaar was. Naar aardse begrippen kon Abram geen kinderen krijgen. God moest een wonder doen om deze belofte waar te maken. God stelde toen de besnijdenis in, welke Abraham moest aanvaarden. We zullen verder zien dat de besnijdenis een heenwijzing is naar Golgotha waar Jezus zijn leven/lichaam heeft geofferd. Abraham werd door zijn geloof de vader van alle gelovigen. Abram vertrouwde God in alles, ook voor zijn eeuwig leven vertrouwde hij op God. Maar God zou ook een wonder moeten doen om Abram van zijn oude zondige natuur te verlossen. In de besnijdenis gaf God reeds het zegel dat Hij het vlees/de oude zondige natuur weg zou nemen. Golgotha was nodig om de belofte aan Abram gedaan, waar te maken. De wedergeboorte van de mens werd zichtbaar.

Rom. 4:11 En het teken der besnijdenis ontving hij als het zegel der gerechtigheid van dat geloof, dat hij in zijn onbesneden staat bezat. Zo kon hij een vader zijn van alle onbesneden gelovigen, opdat hun de gerechtigheid zou worden toegerekend,
Abram.
De belofte dat Abraham nakomelingen zou krijgen, werd door God meerdere malen aan hem gegeven. Nageslacht duidt op een doorgaan van het leven; geestelijk gezien betekent het eeuwig leven.

Gen. 17:1. Toen Abram 99 jaar oud was, kwam de HERE bij hem en zei: "Ik ben God de Almachtige; gehoorzaam Mij en leef als een oprecht man. 2 Ik sluit een verbond met u en zal u ontelbare nakomelingen geven. U zult niet de vader van één, maar van vele volken worden."
Abram krijgt weer de belofte dat God hem veel nakomelingen zal geven. Deze vierde belofte krijgt hij ná de geboorte van Ismaël (Ismaël was niet de vervulling van de belofte) en nadat Abram Melchizedek (een schaduwbeeld van Christus) had ontmoet. God zegt nu dat Abram moet gehoorzamen en oprecht moet leven. Vóór Ismaël werd Abram telkens rechtvaardig verklaard door zijn geloof. God zegt nu opnieuw dat Hij een verbond met Abram wil aangaan, waar Abraham van zijn kant ook een aandeel in zal hebben, nl. de besnijdenis. God belooft in dit verbond dus gerechtigheid (rechtvaardigheid), en ontelbare nakomelingen. Geestelijk gezien betekent dit eeuwig leven voor Abram's gelovig nageslacht. Deze belofte heeft God in Christus vervuld. Abraham kon zo de vader worden van alle gelovigen.
(9-10) Uw gedeelte van het verbond bestaat uit het naleven van de regels. Dit is uw verplichting aan Mij: iedere mannelijke nakomeling moet worden besneden; 11 de voorhuid moet worden verwijderd. Dat zal voor Mij het teken zijn dat u en uw nakomelingen dit verbond accepteren en eerbiedigen. 12 Ieder jongetje moet acht dagen na zijn geboorte worden besneden. Dat geldt zowel voor een buitenlandse slaaf als voor iemand, die in uw huis is geboren.

Besnijdenis.
Abraham moest nu van zijn kant iets accepteren wat bij voorgaande beloften niet gevraagd was. Wat God nu van Abraham vroeg was een diepe ingreep. Maar het was ook een zegel dat God zijn beloften zou waarmaken. Abram geloofde in de besnijdenis en zag daarin dat het Kruis van Christus nodig was, ook voor hemzelf en voor Ismaël en voor zijn slaven. Hij legde zijn oude leven volledig in God's hand. Hij accepteerde dat God zijn leven in alles mocht leiden. Wat het vlees betreft zou dit een pijnlijke weg zijn. Besnijden is pijnlijk, het gaat met lijden gepaard, er vloeit bloed en er wordt vlees weggesneden. Er wordt een bedekking weggenomen. Later in het N.T. wordt de werkelijke besnijdenis een besnijdenis van het hart genoemd. De besnijdenis van het hart staat in nauw verband met de doop. De besnijdenis is dus een heenwijzing naar het offer van Jezus aan het kruis. De doop (begrafenis, Rom. 6) is een terugblik naar het kruis. We aanvaarden bij onze doop de dood van onze oude, zondige natuur, die gekruisigd is met Jezus. Jezus leed voor ons aan het kruis. Hij gaf zijn bloed en zijn lichaam, zijn vlees voor ons. Wij moeten wat ons oudeleven betreft met Hem sterven om zo met Hem te kunnen opstaan in een nieuw, eeuwig leven. Wij moeten ons eigen leven voor dood houden. Christus leeft in ons, Hij heeft recht op ons leven. Abraham heeft dit aanvaard en geloofd, want Jezus zegt: Abraham heeft mij gezien.

Joh. 8:56. Abraham keek met blijdschap uit naar de dag van mijn komst. Hij zag Mij komen en was erg blij."(HB)

Het wegnemen van de voorhuid, het verwijderen van deze bedekking, betekende dat er een volledige eenwording mogelijk was tussen Jezus en de Gemeente. De in zonde gevallen oude natuur van de mens, ook wel genoemd het vlees, moest verwijderd worden. Jezus heeft dit offer volbracht door aan het Kruis te sterven. Door Zijn dood konden wij verlost worden van onze oude mens. Dat alleen de jongetjes besneden moesten worden was een heenwijzing naar het feit, dat alleen de Eniggeboren Zoon van God zijn leven, zijn vlees voor een ieder mens in deze wereld kon geven. Door de 'besnijdenis' van Jezus aan het kruis gaf hij als Bruidegom het nieuwe leven aan de Gemeente. De besnijdenis op de achtste dag zal een heenwijzing zijn naar Gods Koninkrijk. De schepping bestaat uit de scheppingsweek van zeven dagen. In Gods eeuwig Koninkrijk zijn de eerste dingen voorbij gegaan. Het vlees (oude natuur) zal Gods Koninkrijk niet beërven. Op de achtste dag, of de eerste dag van de week, moet het vlees dus weggenomen zijn. Jezus stond op, op de eerste dag van de week. Hij was de eerstgeborene van de ganse nieuwe schepping. De Gemeente bestaat uit 'eerstelingen'. Alleen de wedergeboren mens, die zijn oude leven met Christus in de dood gegeven heeft, zal leven in Gods eeuwig Koninkrijk. Als voorbeeld geeft het schaduwbeeld, het volk Israël, dit feit ook duidelijk weer, bij het binnengaan in het beloofde land (Gods koninkrijk). De eerste keer konden de Israëlieten het beloofde land niet binnengaan, hoewel ze wel waren besneden. Ze hadden geen geloof, ze stonden onder leiding van Mozes (de wet). De wet of het ritueel van de besnijdenis (en ook de doop) kunnen ons nooit in Gods Koninkrijk brengen. Na de omzwerving door de woestijn, toen alle ongelovigen gestorven waren, gingen ze onder leiding van Jozua (type van Jezus), het beloofde land in. Het volk was toen niet besneden. Ze konden door geloof het land wel binnengaan, maar moesten toen wel besneden worden. In Gods koninkrijk heeft men de besnijdenis van het hart nodig; dit is het geloof in het kruis van Jezus. Want vlees en bloed kunnen het Koninkrijk niet beërven. Daarna vierde men het pascha. Het Paaslam is geslacht en de opstanding van de mens met Jezus in nieuwheid des levens wordt mogelijk. In het schaduwbeeld (Abraham) was het: geloof en besnijdenis, in het nieuwe verbond is het: geloof (in) het offer van Jezus. Het nieuwe verbond nu geeft de werkelijkheid weer. Daarom sluit de doop aan bij de besnijdenis. Door ons te laten dopen geloven wij in de geestelijke besnijdenis (de besnijdenis van het hart). Wij leven niet meer voor ons zelf, wij leven voor Jezus. Daarom laten vrouwen zich wel dopen, hoewel het niet nodig was dat ze besneden werden.

Het verbond.
Door de besnijdenis accepteerde Abraham zijn aandeel in het verbond. Zijn oude natuur moest gekruisigd worden. Hij moest niet in eigen kracht Gods beloften willen vervullen, (denk aan Ismaël). Abraham was gerechtvaardigd door het geloof in God, maar had ook het Kruis nodig. Door de besnijdenis bood God als het ware het Kruis aan. God sloot een verbond met Abraham, dat hij door het aanvaarden van het Kruis een eeuwig nageslacht zou krijgen. Het verbond was dus de belofte van God dat er een Kruis zou komen. Gods verbond was dat Hij het Kruis beloofde, daardoor kon Abraham geestelijk nageslacht krijgen, en daardoor kon eeuwig leven verkregen worden. Abram geloofde in de besnijdenis, hij zag als het ware het Kruis. Abram aanvaardde voor zijn eigen leven de weg naar het kruis. Zijn 'werken' bewezen dat. Abram verliet zijn land en zijn volk, hij moest zijn oudste zoon weg zenden, hij heeft zijn jongste zoon, die hij lief had aan God geofferd, hij gaf het beste land aan Lot en kocht een graf voor zich in zijn 'eigen' land. Hij gedroeg zich als een vreemdeling want hij verwachtte een beter (L)land (Gen.17:8). We weten dat God zijn belofte nagekomen is. Ook Ismaël en Abrahams slaven moesten besneden worden. Er staat niet geschreven dat Ismaël reeds geloofde. Al was hij Abrams zoon en besneden, toch moest hij weggezonden worden en zou hij niet erven met de zoon, die naar de belofte verwekt was. (Gen. 21:10). Alleen door het geloof in de belofte/verbond van het Kruis is eeuwig leven mogelijk. Maar God beloofde ook aan de zoon van de slavin een nageslacht. Door het geloof in het Kruis lag ook voor deze zoon van Abraham (en voor de slaven, eigenlijk voor iedereen) de weg naar het eeuwige leven open.

Leven uit het verbond.
Vaak wordt er gezegd: we houden vast aan het verbond dat God met Abraham sloot. De 'verbondsbelofte'. Abraham moest zich vasthouden aan Gods verbond, dat betekende dat hij geloof moest hebben in de vervulling van Gods belofte. God is een waarmaker van zijn woord en houdt zijn beloften. Wij weten en geloven dat God zijn belofte heeft waargemaakt. Abraham geloofde in de besnijdenis en geloofde daarmee in het offer van Jezus Christus. Wij geloven in het volbrachte werk van Christus, dat is ons houvast. Als we vasthouden aan het verbond van God met Abraham komen we niet verder dan de heenwijzing naar het schaduwbeeld van het kruis. De besnijdenis is een schaduwbeeld en daaraan moeten we ons niet vasthouden. In Galaten staat(Gal.5:4) als je je laat besnijden om daarin weer je houvast te vinden, ben je los van Christus. Christus zal je geen nut meer doen en je moet weer de gehele wet volbrengen. Het steunen op oud-testamentische schaduwbeelden legt een bedekking op de kerk. De waarheid in Christus is niet meer zichtbaar. De Joden noemden zich de besnedenen. Maar daardoor waren ze niet gered (denk aan de ongelovige schriftgeleerden, zelfs Judas Iskariot was een besnedene), maar het geloof in Jezus ontbrak. Zo geeft ook het doopritueel alleen, geen zekerheid voor eeuwig behoud. Al wordt dit feit, in navolging van de R.K., in bepaalde delen van de reformatorische kerken, wel geleerd. Eerst het geloof van Abram en daarna de besnijdenis. Eerst geloof en toen kon het volk Israël het beloofde land binnengaan. Eerst bekering/geloof en daarna kunnen we ons laten dopen om de weg naar het kruis te gaan. De besnijdenis op zich was geen waarborg voor het eeuwige leven. De doop op zich is geen waarborg, ook voor een kind niet. Daarom moet onze zekerheid (Geloof) liggen in het offer van Christus. Door het geloof in Jezus' offer worden we Zo(o)nen van God. Niet door het vasthouden aan een O.T. verbond, het verbond was immers slechts een heenwijzing. We worden niet behouden door te geloven in Gods verbond met Abraham, we worden gered door te geloven in de vervulling van Gods belofte op het kruis van Golgotha.
Onze zekerheid de vervulling van het verbond is: we geloven dat we met Jezus Christus zijn opgestaan uit de doden. In Christus hebben we deel aan de eeuwige erfenis. Deze is onbesmet en onvergankelijk.

Want wie één is geworden met Christus, is een nieuwe schepping.
Het oude is voorbij, het nieuwe is gekomen (2Cor. 5:17).

Bron: http://home.planet.nl/~prins554/

[Pietpiet]

Jantjes ik moet zeggen dat uw antwoord mij niet veel wijzer maakt... Ik begrijp niet wat u wilt. U zegt dat de doop niet in de plaats van de besnijdenis is gekomen maar de vervulling is. Wat ik eerlijk nog steeds een moeilijk te bevatten gedachte vindt. Omdat dus het verbond door de doop tot vervulling zou komen en dat zou de doop een "noodzakelijkheid" maken voor de vervulling van het verbond zelf. En nog erger dat zou betekenen dat de vervulling van het verbond afhangt van de daad van de mens? Ik denk niet dat u dat bedoeld.

Dus ik beperk me even tot het corrigeren van een verkeerde opvatting over de Ger.Gem.

Dat betreft uw eerste opmerking over de term 'het verbond': als wij spreken over het verbond dan spreken we of over het werkverbond of over het genadeverbond. Het laatste is waar het nu vooral om gaat. De doop is en blijft een teken/zegel van het genadeverbond geen vervulling van het genadeverbond. De vervulling daarvan is in Christus en door Christus in Zijn uitverkorenen. Want het verbond is namelijk dat: God weer tot een God is voor de uitverkorenen (Gen. 17:7b).

En dat genadeverbond kent meerdere openbaringsvormen:
1. Particulier (van Adam tot Abraham)
2. Patriarchaal (van Abraham tot Mozes)
3. Nationaal (van Mozes tot de Heere Jezus)
4. Mondiaal (Nieuw Testamentische Kerk)

En hoewel dat verbond met verschillende wordt opgericht is het niet het verbond tussen God en Abraham maar tussen God en Christus. En in Christus is het met Abraham opgericht en wordt het ook opgericht met al Gods kinderen.

Dus als we (Gereformeerde Gemeente) spreken over het (genade)verbond dan hebben we het niet over het verbond dat God met Abraham sloot. Maar het verbond wat God met Christus sloot. Want Christus is het Hoofd van het genadeverbond en niet Abraham, hij was ook slechts een kind van het verbond begrepen in het hoofd van het verbond Christus. Ons doopformulier zegt het ook zo netjes: "... als erfgenamen van het Rijk Gods en van _Zijn_ verbond..." het is het verbond van God. Daarom ook dat God alleen tussen de offerdieren doorging bij Abraham.

En nu in de nieuwe bedeling (4e) is het teken dus in plaats van de besnijdenis de doop geworden. En dat we besneden moeten worden met ons hart om in het wezen van het verbond te komen dat ben ik van harte met u eens.

[Jantjes]

Beste Pietpiet,

In uw schrijven komt u tot uitdrukking een echte ger.gem.er te zijn en volledig achter de leer te staan die daar geleerd wordt. Persoonlijk was ik dat ook totdat mijn duidelijk werd er toch het een en ander mis was voornamelijk over de doop en het verbond.

Ik weet het er is in de achter ons liggende geschiedenis heelveel over doop en het verbond geschreven en gediscussieerd.
Even ter verduidelijking over ‘het verbond’.
Wat is verbond eigenlijk naar de recht Bijbelse betekenis.
De Bijbel is onderverdeeld in oud- en nieuw testament. Eigenlijk had dit oud- en nieuw verbond moet zijn. Waarom? Omdat God in de Bijbel door een verbond wil werken en mensen wil bereiken om tot Hem te naderen. Het is een aparte geschiedenis waarom de Bijbel nu testament genoemd is maar zeker is dat de Bijbel een verbondsboek is.

In een Bijbels verbond zijn twee partijen namelijk God en de mens, denk aan een contract bijvoorbeeld een werkgevers en een werknemers contract. Een werkgever en werknemers contract is een zeergoede vergelijking met het verbond in Bijbels perspectief. Een belangrijk gegeven in een verbond is dat er een verbondsluiting is, anders is het verbond niet tot stand gekomen. In de aller diepste betekenis van de verbondsluiting heeft God met Christus een verbond gesloten die nooit verbroken zal worden omdat Christus aan Gods recht (de wet) voldaan/vervuld heeft (het nieuwe verbond). Maar……. gebeurt dit alles in het luchtledige buiten de mens om? Nee zeer zeker niet. Daarom is God juist mens geworden om mensen te bedoelen (Johannes 3:16).

Wat gebeurd er dan met een mens in het Bijbelse verbond?

Nog even wat recht zetten om de leer van een Bijbels verbond niet te verdoezelen. Genadeverbond en werkverbond bestaan eigenlijk niet (ik begrijp de uitleg er van wel). Het verbond voor de val is exact de zelfde omschrijvingen als na de val, het is het zelfde verbond. Als je het verbond zuiver wil houden kun je er geen ‘genade’ of ‘werk’ voor plaatsen maar ‘liefde’. God wil met ons een liefdeverbond sluiten en dat gebeurt niet buiten de mens om hij wordt daar bij betrokken. Wat staat er in dat Verbond (contract) wat God geschreven heeft? Dat is heel eenvoudig namelijk maar 10 woorden, de decaloog!

Dit is Mijn woord (verbond, contract). God gaf de mensheid eerst de 10 woorden en later door Zijn dienaar Mozes uitgewerkt in de Tien Geboden. Het volk Israël was ertoe uitverkoren, de mensheid door een voorbeeldig leven het heil, de geleefde wet Gods, te brengen. Toen de Israëlieten zich, ondanks de hulp en de richtlijnen door de geboden, steeds meer in hun oorzaken verstrikten, ging de zoon Gods in Jezus ter belichaming. In Hem kwam de Vader ons weer dichterbij, de God van liefde, van goedheid, van vergeving en dat is ‘genade’. Want Hij wees ons de weg, die door inzicht in jezelf, het in het reine brengen van je zonden, - via de verwezenlijking en de vervulling van de wetten van God - terugleidt naar het eeuwige tehuis. Jezus leefde en onderwees deze weg. Deze weg is samengevat in de Bergrede, die aanwijzingen bevat tot concrete verwezenlijking in het dagelijkse leven. Dit aanbod gold en geldt voor alle mensen, die christelijk willen leven.

In onze tijd spreekt Christus weer tot ons via ontelbaar vele openbaringen en door het werk van Zijn leerprofeten en verkondigers, verdiept Hij de Tien Geboden en de Bergrede. Zo geeft Gods Geest ons hulp voor het toepassen van Zijn leer, laat ons oorzaken en geestelijke samenhangen zien en leidt ons naar antwoorden, naar wegen en oplossingen in de meest verschillende levenssituaties. Daarmee integreert de Geest Gods Zijn eeuwige wetten in ons dagelijks leven, opdat wij ervaring opdoen, hoe wij wetmatig, dat wil zeggen, in de Geest Gods, kunnen denken en leven.

Het komt erop aan, dat wij hetgeen wij inzien, ook in ons leven omzetten. Doen wij, wat Jezus leerde en Jezus sprak met nadruk van het doen! dan scheppen wij een machtig kracht van positieve, dus goddelijke energie en verkrijgen ook aanvoelingsvermogen en begrip ten opzichte van onze medemensen en niet te vergeten tolerantie, om onze naaste in zijn waarde te laten.

De Tien Geboden zijn uittreksels uit de absolute, volmaakte wet van God. Deze wet van God is het leven. Het leven, God, is alles in alles, de oneindige veelvuldigheid en de overvloed. Het is in iedere wetmatigheid, ook in elk gebod, het leven, dat zich voor ons ontsluit door verwezenlijking en vervulling, door ons handelen en leven. Wie het begrijpen kan, begrijpe het. Wie het wil laten, die late het. Wie het wil begrijpen, kan ieder gebod zien als een poort tot de overvloed van het leven, het leven in God, in de Geest Gods.

Begeven wij ons door ons denken en handelen in de diepte van het leven, dan ontdekken wij, dat ieder gebod uiteindelijk in de andere geboden besloten ligt. De ervaring, dat alles in alles ligt besloten geeft aansporingen, aanwijzingen en voorbeelden voor diegene, die eerlijk christelijk wil leven, die dus de Christus Gods in onze huidige tijd wil navolgen. Evenals 2000 jaar geleden maakt Christus ons ook nu het hoogste gebod bewust: ‘Heb God, je eeuwige Vader, boven alles lief en je naaste als jezelf!’ In deze wetmatigheid van innerlijk leven zijn alle geboden Gods inbegrepen.

Belangrijk daarbij is, dat de geboden - zoals alle goddelijke waarheden - niet alleen op papier staan, maar worden nageleefd; eerst dan kunnen wij het woord Gods, Zijn levensaanwijzingen voor ons, Zijn geboden, tot in de kern begrijpen. Zo zei Jezus, de Christus, ons: ‘Wie Mijn woorden hoort en ernaar handelt, lijkt op een verstandig man’ Nu spreekt Hij niet anders.

Niemand van ons, christenen, leeft al volmaakt naar het woord, maar wij doen dagelijks moeite, Christus na te volgen, door onszelf in de loop van de dag waar te nemen, onze zonden in het reine te brengen, het niet meer te doen en in plaats daarvan wetmatigheden van God te vervullen, die in overeenstemming zijn met het hoogste gebod van de onbaatzuchtige liefde, met de Tien Geboden en de Bergrede. Totdat mensen de wet Gods helemaal vervullen, d.w.z. in alles de wil van God doen, zodat Zijn Geest zonder onderbreking door hen kan werken, houdt de dagelijkse strijd nog aan. Daarbij komt het voor, dat wij in gedachten, woorden en daden nog vallen, dus fouten maken en verkeerde beslissingen nemen. In dit geval komt het erop aan, niet te blijven liggen, maar met de hulp en de kracht van Christus weer op te staan en ons opnieuw af te stemmen op God en Zijn wetten. Op deze wijze streven wij verder naar de vervulling en benaderen steeds meer ons geestelijke erfdeel, zoals het de zin en het doel is van ons aardse leven. Dat is voor mij de navolging van Christus en ons leven in de Geest Gods, totdat ik zal worden opgenomen in Zijn heerlijkheid eeuwig volmaakt.

Wat dit alles met de kerkelijke doop te maken heeft?
Pietpiet je mag het zelf invullen.
Naar mijn overtuiging heeft Luther ook dit sacrament vergeten te schrappen, het is een dwaalleer. Jammer dat Luther het huwelijk als sacrament heeft afgeschaft. Want dat is een inzetting van God en weerspiegeld zo mooi God en Zijn gemeente.

[TheKeimpe]

Jantjes, begrijp ik goed dat je het hele sacrament van de Heilige Doop af wil schaffen?

[Pietpiet]

Jantjes, ik ben blij dat u ziet dat ik een echte ger.gem.er ben ik zie dat maar als een compliment.

Ik ben niet tot de conclusie gekomen dat er iets mis is met het verbond en de doop. Sterker nog ik denk dat het een Bijbels gefundeerde leer is waarin de soevereiniteit van God en de verantwoording van de mens een duidelijke plaats krijgt.

Uw hele relaas is niet erg overtuigend. Het mist vooral diepgang wat mij betreft. U verbindt wat feiten uit de Bijbel aan elkaar om zo tot een conclusie te komen. Die u presenteert als een soort openbaring. En dan is het nog niet eens duidelijk wat nu precies uw argument is (ik heb dezelfde vraag als TheKeimpe - wilt u de doop afschaffen?)

Daarbij voeg ik ook dat de hele posting van u het gevoel geeft van "wij" in plaats van "Gij". U spreekt over een heiligmaking als iets wat we in dit leven bijna volmaakt kunnen bereiken en dat de laatste stap de heerlijkmaking zal zijn van een bijna heilig iemand. Dat klinkt Remonstrants en Rooms tegelijk.

Ik zou teveel off-topic gaan als ik daarop in zou gaan en verwijs daarom hierover gemakshalve naar de Dortse Leerregels en de Heidelbergse Catechismus (HC. 21 vr 56 (... al mijn leven ....) HC. 44 vr 114 (... klein beginsel ...)). En daarnaast in mijn eigen ervaring moet ik tot mijn schande elke dag weer ervaren dat in mij geen goed woont en dat ik alleen maar kwaad wil doen.

Ik wil u niet kwetsen maar bedenkt u goed dat al onze werken zijn voor de Heere als een wegwerpelijk kleed. En alleen als Christus Zijn bloed voor ons gestort heeft zijn we gered.

Een engelse dichteres vertolkte het als volgt:

Just as I'am, without a plee
but that Thou blood was shed for me
and that Thou bidde'st me come to Thee
O Lamb of God, I come, I come....

Zoals ik ben (zondig!!) zonder pleitgrond (verzondigd!), behalve de hoop dat het bloed van Christus ook voor mij gestort is en dat Hij mij bid/nodigt om te komen... alleen dan... mag en kan ik door het geloof komen tot Christus. En de vraag is dan... heb ik de stem van Christus gehoord of luister ik nog naar mezelf? Werk ik mezelf de zaligheid in of sterf ik alle dagen en leef ik in Christus?

[Riska]

Just as I'am, without a plee
but that Thou blood was shed for me
and that Thou bidde'st me come to Thee
O Lamb of God, I come, I come....

Daar is gewoon een Nederlands lied van:

"Zoals ik ben, geen pleitgrond neen,
dan Uw vergoten bloed alleen
en op Uw roepstem, anders geen,
o, Lam van God, ik kom,
ik kom...

[Marnix]

Waarschijnlijk is het later vertaald, maar is het engels het origineel. Die kans is groter dan dat het andersom zou zijn

[Optimatus]

Het smijten met Bijbelteksten die niet zonder hun context worden weergegeven verzwakt je argumentatie.

GEEF DAN EENS EEN VOORBEELD !

Wanstaltig geschreeuw verzwakt je argumentatie nog veel verder.

Maar je brulde om een voorbeeldje. Je gaat in je betogen doorgaans voorbij aan de opdracht om mensen te dopen in de Naam van de +Vader, de +Zoon en de +Heilige Geest: "Gaat dan henen, onderwijst al de volken, dezelve dopende in de Naam des Vaders en des Zoons en des Heiligen Geestes; lerende en onderhouden alles wat Ik u geboden heb." (Mattheüs 28 vers 19). Hier wordt geen onderscheid gemaakt tussen ouderen en jongeren en kinderen. Ergo: ook de kinderen kunnen worden gedoopt dankzij de opdracht van Christus.

Je wederstaat Christus Zelf als je dit durft te ontkennen.

En je schrijft elders: ".... geen enkele heiden heeft een woord bijgedragen aan de Schrift, volgens mij."

De schrijver van de brief aan de Hebreeën is onbekend.
Voorts zijn er tal van uitspraken van niet-joden in de Bijbel te vinden. Neem alleen al Pilatus, diverse farao's, Ruth en Orpa en vele anderen.

[Bastiaan30]

Beste Bastiaan, waarom zoveel aandacht ? Wil jij soms een gegronde Bijbelse reden om je kerkverband te verlaten ?

nee hoor. da's allemaal al achter de rug, om onder andere de laatsgenoemde reden.ik heb jaren lang de bijbel bestudeerd en kan de verbondsdoop er niet terugvinden, daarom weg,o.a.

Optimatus , je bijbeltekst heeft het antwoord al in zich, goed lezen en op de volgorde letten, maat.
Eerst onderwijzen, dan pas dopen.
Bovendien heet die kinderdoop (wat gewoon een zuigelingendoop is, natuurlijk) de 'verbondsdoop', en daar zie ik al helemaal geen een tekst over in het NT.
Een baby kan geen bede van een goed geweten hebben, (1Pet 3:21)
maar goed dit is off topic, en anders word de mod boos, dus ik zou zeggen, google maar eens wat en verdiep je er in!
ik wedersta Christus niet hoor, integendeel. Je weet niet wat je zegt.

[Optimatus]

Verdiep jij je eens in het voegwoord "en".

Begrijp ik goed dat jij alle voorschriften uit de Bijbel wilt navolgen?