Afwachten of verwachten, over de toeëigening van het heil

[goofy1978]

Zo ik het geleerd heb geloof ik het ook.
Paulus blijde boodschap was volgens hem niet naar de mens, dus niet aangenaam voor een mens om te horen.
Maar bedankt voor jullie gebeden, ik zal ze hard nodig hebben

[Gerdien B.]

vergeet niet zelf ook de Bijbel te onderzoeken en niet alleen maar aannemen wat anderen in je omgeving je hebben geleerd.

Ik hoop oprecht dat je nog is hier op terug kan en mag komen, met dat je uit ervaring mag vertellen hoe God aan jou Zijn genade heeft gegeven.

[elbert]

Ik zal jullie wel nooit kunnen overtuigen.
Maar als Jezus in het oordeel spreekt: wie zijt gij? Ik ken u niet, zal je wel moeten toegeven dat er iets aan je bekering mist.
Zo ik het vertel is er geen mens in staat zich te bekeren, in Jezus geloven is geen kunst aan.

Denk je dat echt? Er gaat niets zo tegen het vlees in dan dat Christus alles, maar dan ook alles voor je heeft gedaan en dat er niets van jezelf bij moet of kan. Je vindt dat er geen kunst aan is. Inderdaad en daarom is het zo moeilijk, ja onmogelijk. Geloven als een kind is voor het vleselijk hoogmoedige in ons onmogelijk, tenzij we ertoe overgehaald worden door het Woord en door de Geest.
Weet je wat een voorbeeld hiervan is? De genezing van Naaman de Syrier. Hij vertikte het om zich te laten wassen in de Jordaan. Dat was veel te simpel en hij geloofde het niet. Zijn knechten vermaanden hem en zeiden: "Mijn vader, zo die profeet tot u een grote zaak gesproken had, zoudt gij ze niet gedaan hebben? Hoeveel te meer, naardien hij tot u gezegd heeft: Was u, en gij zult rein zijn?" (2 Kon. 5:13).
De rest van de geschiedenis is bekend: hij gehoorzaamde het eenvoudige gebod van de profeet en hij werd genezen. Hij hoefde daarvoor niet extra over de grond te kruipen. De wetenschap dat hij ziek en onrein was, had hem immers al bij de geneesheer (in dit geval de profeet Elisa) gebracht? Daarom zijn de reformatoren heel bijbels als ze zeggen dat de ellendekennis zo groot moet zijn, dat het ons tot Christus uitdrijft (ook iemand als ds. G.H. Kersten zegt dit). En die ellendekennis groeit daarna meer en meer bij de vernieuwing. Want de oude mens moet dood en de nieuwe moet opwassen.
De eenvoudige boodschap die het Evangelie ons brengt, is dit: je bent een zondaar en zo kun je niet voor God verschijnen. Dat moet je voor God erkennen en belijden. Geloof daarom in de Heere Jezus en je zult zalig worden.

Wat is dan bij jullie geloof de enge poort?bij mij is het wel duidelijk genoeg denk ik.

De enge poort is de weg ten leven, zoals de kanttekeningen bij de statenvertaling terecht opmerken. Ten diepste is Jezus de enge poort (zie bijv. Johannes 10:7, waar Hij zichzelf de Deur der schapen noemt), want Hij is de Weg, de Waarheid en het Leven.

Jezus waarschuwde er voor dat er zullen zijn die elders inklimmen.
Als ik gelijk heb is zijn zowat alle refowebbers elders ingeklommen.

Je doelt op Johannes 10? Dat ging over valse leraars, niet over de schapen. Wie echt gelooft, gaat binnen door de Deur der schapen, nl. Jezus (vers 7).

Er is geen engere manier om bekeerd te worden dan zoals ik het vertel.
Onmogelijk voor een mens, maar mogelijk bij God.

Het is inderdaad onmogelijk voor een mens, maar die onmogelijkheid zit in het geloof in Jezus Christus. Hij is de steen des aanstoots voor de ongelovige. Voor de gelovige is Hij zijn of haar Heere geworden en dat zullen ze ook zo zeggen: mijn Heere en mijn God.

Jezus heeft gekropen als een worm,als God een mens wederbaart zal hij ook kruipen en wenen.
Jezus was onschuldig een mens is schuldig, God zal je in de bekering niet sparen.

Heb 12,6
Want dien de Heere liefheeft, kastijdt Hij, en Hij geselt een iegelijken zoon, dien Hij aanneemt.

Ik ben het met je eens dat God Zijn kinderen niet spaart. Maar doet Hij het altijd zo dat dode zondaren eerst de volle lading van Zijn ongenoegen over hen ervaren voordat ze het geluk in Christus ontdekken? Nee, zo meestal niet. Het begint vaak als een mosterdzaadje: een allergeringst besef van eigen zondigheid en tevens een zicht van veraf op Wie God in Christus is. Dat mosterdzaadje gaat ontkiemen en groeien, zowel het besef van eigen zondigheid als het geloof in Christus als de persoonlijke Zaligmaker als de dankbaarheid voor die genadegave van God. Zo spreekt de catechismus over een waar geloof (zondag 23):

dat is, al is het dat mij mijn geweten aanklaagt dat ik tegen al de geboden van God zwaarlijk gezondigd en geen daarvan gehouden heb, en nog steeds tot alle boosheid geneigd ben, nochtans God, zonder enige verdienste mijnerzijds, uit louter genade mij de volkomen genoegdoening, gerechtigheid en heiligheid van Christus schenkt en toerekent, evenals had ik nooit zonde gehad noch gedaan, ja, als had ik zelf al de gehoorzaamheid volbracht, die Christus voor mij volbracht heeft, in zoverre ik zulke weldaad met een gelovig hart aanneem.

[Race406]

Zo ik het geleerd heb geloof ik het ook.
Paulus blijde boodschap was volgens hem niet naar de mens, dus niet aangenaam voor een mens om te horen.

De boodschap van Paulus is ook niet aangenaam, maar het moet niet onaangenamer worden dan de Heere Zelf het stelt. En dat is al erg genoeg.... De eeuwige rampzaligheid voor wie Hem niet geloven.

Maar bedankt voor jullie gebeden, ik zal ze hard nodig hebben

Graag gedaan! Maar ook zelf "je zaligheid zoeken met vreze en beven". Niet bang zijn voor God, maar Hem ootmoedig te voet vallen, dan zal Hij je Zijn wegen leren (Ps. 25) Van jezelf wil en kun je dat niet, maar "het is God, Die in u werkt beide het willen en het werken, naar Zijn welbehagen." (Fil 2:13) Veel zegen!

(Ik geloof dat de hele scherpe kanten van de discussie er voorlopig wel weer vanaf zijn.... )

[Othello]

De eenvoudige boodschap die het Evangelie ons brengt, is dit: je bent een zondaar en zo kun je niet voor God verschijnen. Dat moet je voor God erkennen en belijden. Geloof daarom in de Heere Jezus en je zult zalig worden.

Kunnen we, in plaats van het gehakketak op elkaar, het eens hebben over het 'hoe' van wat elbert hier aangeeft?

Er zijn momenten in mijn leven dat ik iets van mijn zondigheid besef, dat God me laat zien wie ik in werkelijkheid ben. Op die momenten zie ik heel duidelijk dat ik met mijn hele levenshouding rebelleer tegen God, Zijn Geest in alles wedersta en Hem probeer buiten te sluiten uit mijn leven. Door bewúst voor de zonde te kiezen. Juist op die momenten is er ook het besef dat ik zonder het offer van Christus voor God niet kan bestaan. Die momenten zijn echter spaarzaam. Het zijn geen bijzondere openbaringen of pijnlijk diepe indrukken. Het is vooralsnog ook geen spoorslag geweest om mijn zondige leven af te zweren, hoewel ik dat wel geprobeerd heb. De zonde is me te sterk. Toch heb ik het gevoel dat ik die momenten zou moeten aangrijpen om me met mijn zondige bestaan, ondanks mijn opstand tegen Hem, voor Zijn voeten neer te leggen en het aan Hem over te geven. Maar steeds weer is het de zonde die de prille hoop van deze momenten aan gruzelementen slaat. Vaak zelfs bewust, een gekozen verharding. Ik voel me niet bij machte dit te doorbreken en ervaar slechts leegte tussen God en mijn ziel.

Dit topic gaat over de toeëigening van het heil... Het doet pijn om te zien dat hier schijnbaar louter getwist wordt over de zuiverheid van elkaars geloof. En dat terwijl het zou moeten gaan over de vraag hoe iemand die keer op keer bewust de rug naar God toekeert, toch deel kan krijgen aan dat heil. Geloof is een genadegift. Hoe kan ik daarin delen?

[leclerc]

Ik vind dit een bijzonder eerlijke reactie van je Othello en ook zo herkenbaar. Het feit dat je op sommige momenten jezelf met lege handen voor Jezus ziet staan (als ik dat goed interpreteer) en je dan juist met de aanvechtingen van de onde worstelt betekent voor mij wel dat God aan het werk is in je leven. Want dan strijd de Satan het hardst. En die kunnen we uit ons zelf niet weerstaan, maar wel op onze knieen.

[Othello]

Het feit dat je op sommige momenten jezelf met lege handen voor Jezus ziet staan (als ik dat goed interpreteer) ...

Ik doel eigenlijk op de afstand die er lijkt te zijn tussen God en mij. Het gevoel alsof God Zich niet wil bekommeren om iemand die toch onverbeterlijk is. Misschien wel de gevoelsmatige weerslag van mijn pogingen de Geest te weerstaan. Met andere woorden, die leegte wordt veroorzaakt doordat ik buiten God leef en geen idee heb hoe ik dat kan veranderen.

[Boekenlezer]

Boekenlezer schreef:

Waar staat dat zo in de Bijbel

Psalm 72, het stond bij het artikel.

7 Nooddruftigen zal Hij verschonen;
Aan armen, uit genâ,
Zijn hulpe ter verlossing tonen;
Hij slaat hun zielen gâ.
Als hen geweld en list bestrijden,
Al gaat het nog zo hoog;
Hun bloed, hun tranen en hun lijden
Zijn dierbaar in Zijn oog.

11 Zijn naam moet eeuwig eer ontvangen;
Men loov’ Hem vroeg en spâ;
De wereld hoor’, en volg’ mijn zangen,
Met Amen, Amen, na.

Niet onze naam, maar Zijn naam!!

Wat heeft dat te maken met passief wachten op het bekeerd worden?
Ik zal niet ontkennen dat God wat moet doen aan een mens. Maar het is volgens mij niet bijbels om dan te zeggen: 'ga daar nou maar op zitten wachten op je stoel.' Nee, God heeft Zijn geboden gegeven aan ons, om daarnaar te leven, om te leven overeenkomstig Zijn verbond. En aan het einde van Hebreeën 4 lezen we: Laat ons dan met vrijmoedigheid toegaan tot de troon der genade, opdat wij barmhartigheid mogen verkrijgen, en genade vinden, om geholpen te worden ter bekwamer tijd. Dat is toch wel even wat anders dan: och, mocht het nog eens gebeuren. Nee, het is gewoon een directe aansporing!

Als ik trouwens toch bezig ben met het cynisch becommentariëren van deze zin: „Het feit dat elke dag de zon schijnt, wijst erop dat je nog bekeerd kan worden.”, dan weet ik er nog wel een. En dan ga ik eens gewoon lekker meedoen met het vleselijk redeneren vanuit mijn eigen verstand, buiten de Bijbel om. Dan zeg ik: "Ja, dat zal wel. Wat heb ik daaraan, als ik niet weet of ik uitverkoren ben? Ik kan toch alleen maar bekeerd worden als ik uitverkoren ben. Aangezien ik geen toegang heb tot Gods raad, kan ik dat niet weten, en kan ik dus ook niet weten of deze uitspraak voor mij iets te betekenen heeft." (Waarbij ik in mijn gedachten er al een GGiN-dominee bij zie staan, vergenoegd lachend en handenwrijvend, ondertussen zeggend: 'Goed zo! Goed zo!' )

[elbert]

Dit topic gaat over de toeëigening van het heil... Het doet pijn om te zien dat hier schijnbaar louter getwist wordt over de zuiverheid van elkaars geloof. En dat terwijl het zou moeten gaan over de vraag hoe iemand die keer op keer bewust de rug naar God toekeert, toch deel kan krijgen aan dat heil. Geloof is een genadegift. Hoe kan ik daarin delen?

Het is inderdaad gemakkelijker om aan te geven wat je leerstellig gelooft, dan om aan te geven hoe ons persoonlijk geloofsleven in de praktijk is. Want daarin herken ik ook wat je zegt: vaak heel ver van God vandaan leven en daarom de vraag of God met zo iemand als ik nog te maken wil hebben. Toch mag je op die laatste vraag nooit zeggen: God wil niets meer van mij weten. Het geloof zegt: "en toch is God mij genadig in Christus, hoewel ik alweer gezondigd heb". Dat zegt de catechismus ook en ten overvloede herhaal ik dat hier nog maar een keer, omdat ik dat zo wonderlijk vind, het nochtans van het geloof:

dat is, al is het dat mij mijn geweten aanklaagt dat ik tegen al de geboden van God zwaarlijk gezondigd en geen daarvan gehouden heb, en nog steeds tot alle boosheid geneigd ben, nochtans God, zonder enige verdienste mijnerzijds, uit louter genade mij de volkomen genoegdoening, gerechtigheid en heiligheid van Christus schenkt en toerekent, evenals had ik nooit zonde gehad noch gedaan, ja, als had ik zelf al de gehoorzaamheid volbracht, die Christus voor mij volbracht heeft, in zoverre ik zulke weldaad met een gelovig hart aanneem.

de zonde drijft je inderdaad bij God vandaan en dat voel je ook zo, maar het geloof dat van God komt, zegt: en toch is Hij mijn Vader, omdat Jezus om mij en voor mij aan het kruis gehangen heeft. Dat geloof moet beoefend worden, want het is dubbel: verdriet en vreugde tegelijk.
Het wonder komt daarbij helemaal van God vandaan en dat ontdekken we dan ook meer en meer.

[Othello]

Maar dan komt het dus toch aan op de toeëigening. Wanneer kun je, mág je zeggen:

en toch is Hij mijn Vader, omdat Jezus om mij en voor mij aan het kruis gehangen heeft.

Hoe verkrijg ik die wetenschap, dat geloof? Met andere woorden, wanneer mag ik de woorden die je uit de catechismus aanhaalt mij persoonlijk toeëigenen?

[Optimatus]

Daar bega je een fout, trouwe Othello... Immers, wetenschap is een zeker weten en geloof is een aanname. Dit moge wat klinisch klinken, maar het is - mijns inziens - wel waar.

[elbert]

@Othello: dat mag zonder dat je verder zelf iets mee hoeft te brengen, hoeft te hebben of hoeft te voelen (uiteraard voel je wel van alles!). Het is Gods welmenend aanbod. Hij meent wat Hij zegt als Hij je vertelt dat wie in de Zoon gelooft, het eeuwige leven heeft. Het mag omdat Hij het Zelf zegt.
Het geloof zegt: op dit Woord van God vertrouw ik. Als God dit zegt (en dat Hij dat zegt is al een wonder!), mag ik, moet ik er amen op zeggen. En dat is geloof ook: het zegt amen op wat God zegt, ook tegen mij persoonlijk. Dat is wat de catechismus het aannemen van het geloof noemt: het geloof neemt aan, zegt amen op wat God in Christus gedaan heeft voor mij. Als ik er geen amen op zeg, maak ik God tot een leugenaar en veracht ik dit offer.

[Lalage]

Daar valt over te twisten. Dat God bestaat is voor mij zekerder dan veel wetenschappelijk aangetoonde dingen, wiskundige bewijzen uitgezonderd

[Optimatus]

Othello, alhier een pericoop "actief verwachten":

Ik verwacht den HEERE;5) mijn ziel verwacht, en ik hoop op Zijn Woord.6)

(Statenvertaling)

Kanttekeningen:

5 - Verwacht den HEERE;
De zin is: Omdat ik weet dat de Heere zo goedertieren is, daarom verwacht ik met een vast vertrouwen, dat Hij mij, naar zijne beloftenis, mijne zonden vergeven en mij uit alle ellenden verlossen zal.

6 - ik hoop op Zijn Woord.
Dat is, ik wacht op hetgeen Hij in zijn woord allen gelovigen beloofd heeft en mij in het bijzonder.

Wellicht kun je er mee verder.

[Othello]

Daar bega je een fout, trouwe Othello... Immers, wetenschap is een zeker weten en geloof is een aanname. Dit moge wat klinisch klinken, maar het is - mijns inziens - wel waar.

Je hebt natuurlijk wel gelijk. Maar dat is precies wat geloven, anders dan wetenschap, zo moeilijk maakt. Het vertrouwen op God, het aannemen van zijn aanbod is zo'n ongrijpbaar iets. Als mens, zeker met mijn gereformeerde wortels, ben je zo snel geneigd een soort van checklist af te lopen om te bezien of je wel aan alle voorwaarden voldoet. Dat lijkt -gek genoeg- eenvoudiger dan vallen voor het onvoorwaardelijke aanbod van genade.

Elbert, ik wil Zijn offer niet verachten maar doe het toch. Door steeds weer te zondigen veracht ik Zijn lijden. Hoe kan ik het ene moment amen zeggen, en het volgende moment kiezen voor mezelf, voor de zonde? Hoe oprecht is dan mijn amen?