Er is iets wat mij al heel lang bezighoudt en ik vind het ook min of meer terug in het topic 'thuislezers en de sacramenten'.
Er zijn mensen - ook op dit forum - die zeggen, dat sinds zij tot geloof gekomen zijn, zij 'met nieuwe ogen' de Bijbel zijn gaan lezen. Ze kwamen tot de ontdekking dat alles wat gezegd en geschreven is niet klopt en houden er een eigen interpretatie op na.
Ik vraag mij al heel lang af of dit kan. Kun je alles opzij leggen dat ooit geschreven is door kerkvaders, door theologen? Kun je de geloofsbelijdenissen op zij leggen? Kun je zonder meer zeggen dat alles en iedereen het fout had en dat jij een ander inzicht hebt gekregen en dat dat inzicht normatief is?
Ik kan mij voorstellen dat iemand zegt dat hij het in onze tijd anders zou formuleren. De Dordtse Leerregels, de Nederlandsche Geloofsbelijdenis en de Heidelbergsche Catechismus hebben het geloof in hun tijd en op hun wijze onder woorden gebracht. Dat zouden wij - wellicht - in iets andere bewoordingen zeggen.
Maar wij staan in een traditie, in een geloofstraditie. Kunnen wij dat als een niet-meer-passende jas uittrekken? Of doet iemand die dat doet uiteindelijk zichzelf tekort, omdat hij/zij een grote rijkdom weggooit?