verhalen

[benefietdiner]

Als ereunao kan getuigen dat de gebeurtenis waar is, is er geen enkele reden om hem niet te geloven!
Ondanks dat inderdaad het verhaal wat verwarrend geschreven is.

En benefietdiner wat is dan de reden om te twijfelen of alles wel echt waar is? Ik vind dat nogal grof en beledigend!

Ereunao getuigd niet want hij heeft dit van Herman (zoals hij nu de bezoekbroeder gaat noemden).
Daarbij geloof ik ereunao zijn verhaal wel alleen bij de inhoud van zijn verhaal zet ik twijfels. Het is heel erg op het gevoel gebaseerd. De verhouding tussen geloof en gevoel is altijd weer een punt van gesprek, discussie en (voortgaande) verwarring. http://www.refoweb.nl/vragenrubriek/181 ... en-gevoel/

[Teus]

Teus:
Het hangt idd. niet van die dominee af, maar hij voelde zich schuldig omdat hij als pastor tekort geschoten was en niet in het geloof gebeden had. Hij had juist kortgeleden nog tegen zijn ouderlingen gezegd dat God aan oude mensen niets meer doet omdat die hun kans gehad en niet gebruikt hebben. mvrgr:ereunao

Dan wordt het inderdaad geheel iets anders.
Maar, Prijs de Heere, hij wist waar hij terecht kon. Dit is ook al een getuigenis op zich.
Wellicht wilde God hem ook op deze manier laten zien dat het anders is dan dat hij beoogde.

[Marnix]

Je verhaal wordt alleen maar ondoorzichtiger.

In de topicstart schrijf je dat de man in kwestie (zwaar demente, terminale fase, longkanker) overleden is en dat de wijkpredikant de begrafenis geleid heeft.

In het antwoord aan Marnix schrijf je nogmaals dat de man in kwestie overleden is.

Johan100 vroeg of het verhaal wel echt gebeurd was waarop je bevestigend antwoord en zegt dat de man in kwestie nog leeft.

Is het dan gek dat ik twijfel over de waarheid van je verhaal als je eerst zegt dat de man in kwestie overleden is en later aan Johan100 dat de man nog leeft.

Maar nu begrijp ik dat de man in kwestie overleden is en de: ‘alleenstaande pastorale bezoekbroeder in het ambt allergelovige en in het crisispastoraat’ nog leeft die je voortaan Herman gaat noemen.

Sorry maar bij wonderlijk zaken die je schrijft gaat ik alles nog eens na lezen en dan komt de twijfel of het wel echt waar is.
Ik kan de twijfel van de wijkpredikant dan ook goed begrijpen.
Als de man in kwestie veranderd van boos naar vrolijk kun je daar dan uit opmaken dat de man is gaan geloven terwijl deze man in kwestie zwaar demente en in terminale fase verkeerd ?

Maar wie weet krijg ik na dit schrijven ook de schuldbrief thuis of misschien is het beter dat ik een mailtje stuur naar je wijkpredikant hoe het nu echt zit.

Nee, je leest niet goed. Je hebt drie mensen: De pastoraal werker, de zieke man en de dominee.

De pastoraal werker leeft nog
De zieke man is overleden.
Over de predikant wordt verder niets meer gezegd.
Eurenao kent de pastoraal werker goed.

[ereunao]

Ik ben inmiddels gereed gekomen met mijn verhaal over de pastorale ervaringen van Herman:

Hij hoort het gebed
Op een dag werd Herman opgebeld door een vriend die hem vertelde dat zijn schoonvader in het ziekenhuis lag en gevreesd werd dat zijn been geamputeerd moest worden.’Hij heeft naar je gevraagd, hij zou zo graag willen dat je nog eens kwam’, zei hij. Nu had Herman die man reeds meermalen bij zijn vriend ontmoet en met hem gepraat. Op een van die ontmoetingen had hij tegen hem gezegd dat wij niet verloren gaan, maar verloren liggen. Dat is hem altijd bijgebleven en heeft hij nooit kunnen vergeten. En in het ziekenhuis kwam dat weer met volle nadruk terug. Heel zijn leven trok als een film aan hem voorbij. Hij had nooit in grove, openbare zonden geleefd, maar ook nooit God Zijn eer gegeven. En dat werd zijn aanklacht.’Die God in wiens hand uw levensadem is hebt gij niet verheerlijkt’. Dan.5:23. Toen Herman bij hem kwam lag hij zich wanhopig af te vragen of er voor hem nog redding mogelijk was. Maar in dit alles was er in hem gaan werken: ‘Is er dan bij Hem een gezant, een uitlegger, een uit duizend, om den mens zijn rechten plicht te verkondigen; Zo zal Hij hem genadig zijn, en zeggen: Verlos hem, dat hij in het verderf niet nederdale, Ik heb verzoening gevonden’. Job 33:23,24. En toen heeft hij gebeden of de Heere hem nog iemand sturen wilde. Nu had Herman toen hij opgebeld werd sterk het gevoel dat de Heere hem daar riep omdat Hij werk voor hem had. Toen hij in de deur even zoekend om zich heen keek en die man hem zag staan barstte hij in tranen uit. ‘God hoort nog naar zo’n onwaardige zondaar die nooit naar hem gevraagd heeft’ zei hij en vertelde Herman hoe hij daar lag. Herman heeft toen al de registers van het evangelie van Gods genade in Chr. voor hem opengetrokken. Te beginnen met Zijn naam: ‘En zij zal een Zoon baren, en gij zult Zijn naam heten JEZUS; want Hij zal Zijn volk zalig maken van hun zonden.Matt.1:21’.maar ja, daar staat Zijn volk en dat was hij nu juist niet. ‘Er staat geschreven. 'gelooft en gij zult bevestigd worden’ je moet dat ook niet omdraaien’, zei Herman. ,Neem eerst de toevlucht tot Hem zoals je bent en Hij zal Zijn werk bevestigen’. Herman heeft toen nog een heel gesprek met hem gehad en voor en met hem gebeden. Later hoorde hij dat die man daar nog tot ruimte gekomen is en dat hij het wonder dat God naar hem omgezien had niet opkon. En hij mocht nog geheel herstellen, zijn been hoefde er niet af. Jaren later is hij nog bij Herman thuis geweest en vertelde dat hij opgegeven was en niet lang meer te leven had. Herman heeft hem toen tot zijn dood geregeld bezocht en geestelijke bijstand verleend. En hoewel het toen niet zo helder opgeklaard lag als destijds, hij had toch goede hoop dat hij behouden was.

[ereunao]

Als hier verder niemand commentaar of critiek op heeft ga ik nu verder met mijn verhaal. Alles overziende heb ik nog stof genoeg voor 4 postings.

‘Let op den vrome, en zie naar den oprechte; want het einde van dien man zal vrede zijn’

Ongeveer een jaar later werd die man, laat ik hem maar Herman noemen, opgebeld door een nicht van een ander gemeentelid die hij in de laatste jaren sinds hij niet meer in de kerk kon komen ook regelmatig thuis bezocht had. Ze vertelde hem dat het met de oom van haar man die in een verpleeghuis lag, afliep en wel niet lang meer leven zou. Ze vroeg het niet direct, maar hij voelde duidelijk dat ze graag had dat hij er nog een keer heenging. Toen hij de telefoon neerlegde werd hij stilgezet bij ps.37:37: ‘Let op den vrome, en zie naar den oprechte; want het einde van dien man zal vrede zijn’. Hij is er toen direct naar toegegaan en de laatste patiënt reed net met zijn rolstoel de zaal uit zodat hij met hem alleen kon praten. Hij was al zo verzwakt dat hij hem bijna niet meer verstaan kon en is de laatste geweest die nog met hem gesproken heeft. Maar hij merkte dat zijn woorden bij hem overkwamen. En hij zei: ‘Br. B. ik ben maar een boodschappen jongetje, ik stel niets maar wij prediken Christus Jezus de Heere en onszelven dat wij uwe dienaars zijn om Jezus’wil’. (2Kor.4;4) En nu ben ik gekomen om je in Zijn Naam te zegen dat Hij al wat Hij je ooit beloofd heeft ook doen zal’. Br.B. bracht nog met moeite uit dat hij ging sterven en dat het goed was. Er was geen spoor van vrees of onrust bij hem te bespeuren. Herman heeft voordat hij wegging nog een stukje gelezen en hem opgedragen in een hartelijk gebed. En onder dat gebed werd hij gewaar dat hij hem in de Heere kwijtraakte. Vier dagen later is hij gestorven. Toen onze wijkpredikant de rouwdienst leidde koos hij dezelfde tekst en Herman viel bijna uit de bank van verbazing. Nu kruiste die predikant bij zijn werk in de gemeente regelmatig het pad van Herman. Want als hij ergens kwam bleek het meer dan eens dat Herman daar ook pas geweest was of een afspraak voor een bezoek had. En dan belde hij Herman op om te vragen wat zijn indruk van die man of die mensen was. En toen hij weer eens belde vroeg Herman hem hoe hij toch bij die tekst voor de rouwdienst gekomen was. ‘Treffend dat u mij dat vraagt’ zei de predikant, ‘Ik volg gewoonlijk de tekst die de familie op de rouwkaart zet, maar deze keer wist ik toen ik bij zijn sterfbed zat al dat ik over deze tekst moest preken’. Toen Herman hem vertelde dat hij hier ook bij stilgezet was zei hij geroerd: ‘Wat ben ik blij dat u mij dit vertelt, nu heb ik een getuige dat ik mij niet vergist heb. ‘Zo werkt de Heere aan twee kanten, in de mond van twee of drie getuigen zal elk woord bestaan’. ‘Ja weet u dominee’, zei Herman, ‘iedere herder heeft een hond nodig en dat werk mag ik nu voor u doen’.

[Chaya]

Toen Herman hem vertelde dat hij hier ook bij stilgezet was zei hij geroerd: ‘Wat ben ik blij dat u mij dit vertelt, nu heb ik een getuige dat ik mij niet vergist heb. ‘Zo werkt de Heere aan twee kanten, in de mond van twee of drie getuigen zal elk woord bestaan’. ‘Ja weet u dominee’, zei Herman, ‘iedere herder heeft een hond nodig en dat werk mag ik nu voor u doen’.

Omdat er een Koningskind werd begraven ereunao en dat zal God's volk weten. Het ging ten diepste niet om de overleden man, maar over de werken van de Heere, zodat Hij aan Zijn eer komt.

‘Let op den vrome, en zie naar den oprechte; want het einde van dien man zal vrede zijn’.

Dan kan het er eerst weleens diep door moeten, naar het aardse gesproken, met benauwde aanvechtingen, maar de Heere zal Zijn kind door de doodsjordaan leiden.
De eeuwigheid is te kort voor hun verwondering.
Dank ereunao, voor het delen!

[gravo]

Als hier verder niemand commentaar of critiek op heeft (...)

Nou zou ik het al dan niet posten van een feuilleton niet af laten hangen van de vraag of er nog iemand kritiek op heeft of niet, maar goed.

Inhoudelijk heb ik niet zoveel over deze verhalenbundel van de Heilige Herman te zeggen. 't Zal wel.
Het doet me allemaal erg denken aan Middeleeuwese verhalen als De Reize van Sente Brandaen of iets recentere kinderverhalen zoals De zeven wonderdaden van kevertje Plop.

Maar qua vorm is er wel iets aan deze verhalen dat me enorm intrigeert.
Ik kom in de voorlopig 3 geposte stukjes van het Herman-feuilleton namelijk heel veel Tale Kanaäns achtige zegswijzen tegen. Het ademt heel duidelijk een geloofstaal die leunt op bevindelijk gereformeerde komaf. Ter toelichting hieronder een bloemlezing:

Die nood werd de zijne
Toen werd hij stilgezet
En van stonde aan kwam het bloed van Christus over de ziel
Maar hij mocht er niet van eten, want hij kreeg de schuldbrief thuis
En dat werd zijn aanklacht.
Maar in dit alles was er in hem gaan werken:...
Later hoorde hij dat die man daar nog tot ruimte gekomen is en dat hij het wonder dat God naar hem omgezien had niet opkon.
En hoewel het toen niet zo helder opgeklaard lag als destijds
En onder dat gebed werd hij gewaar dat hij hem in de Heere kwijtraakte.
dat hij hier ook bij stilgezet was

Nu is dit op zich geen probleem. Ik ken de taal en ik snap wat er mee gezegd wordt.
Maar het vreemde is dat ik ereunao zo niet ken. Ik heb meermaals de degens met hem gekruist over Bijbelinterpretatie, over profetie, eindtijd en de verhouding van Israel en de volken in het heilsplan van God, maar nooit heb ik eigenlijk de indruk gekregen dat ereunao de Tale Kanaäns, althans de bovenvermelde uitdrukkingen, zo voor in de mond lag.

Mijn vraag is derhalve: hoe authentiek is het verhaal? De persoon die het verhaal voor de eerste keer aan het papier heeft toevertrouwd kan nooit ereunao zijn. Kan het zijn dat hier een andere verhalenbundel wordt overgeschreven? Mis ik een bronvermelding?

Vragen, vragen, vragen. Niet inhoudelijk op het verhaal (dus niet: geloof ik wel dat Heilige Herman dit allemaal heeft meegemaakt), maar vragen over de vorm: is dit een authentiek verhaal waarvan ereunao de echtheid kan garanderen, zodat hij ons terecht kan oproepen om het te geloven, of niet?
En dat puur op grond van het zeer kenmerkende taalgebruik dat ik aantref.

Ben ik echt benieuwd naar.

gravo

[benefietdiner]

gravo

Daar komt bij (1) dat de bloemlezing die gravo noemt: ‘Tale Kanaäns achtige zegswijzen’ de echtheid van het verhaald met deze bijzondere taal moeten benadrukken. En (2) het is op het ‘geloofsgevoel’ gebaseerd. Dat hoeft niet fout te zijn maar maakt het verhaal wel dubbel zweverig. Het zijn o.a. deze zinnen: Maar hij merkte dat zijn woorden bij hem overkwamen. En onder dat gebed werd hij gewaar dat hij hem in de Heere kwijtraakte.

Als ik dit gezegd heb wil dus niet zeggen dat ik geen empathie zou kennen met het verhaal maar waar is dit in overeenstemming met de Bijbel waar ereunao in zijn andere topics zo uitvoerig en ondubbelzinnig naar verwijst

[ereunao]

gravo:

Vragen, vragen, vragen. Niet inhoudelijk op het verhaal (dus niet: geloof ik wel dat Heilige Herman dit allemaal heeft meegemaakt), maar vragen over de vorm: is dit een authentiek verhaal waarvan ereunao de echtheid kan garanderen, zodat hij ons terecht kan oproepen om het te geloven, of niet?
En dat puur op grond van het zeer kenmerkende taalgebruik dat ik aantref.

Er is een detectieve aan je verloren gegaan. Voorlopig zul je wel met die vragen moeten leren leven. Maar ik wil wel een tipje van de sluier oplichten en je een geheim verklappen: Op 1 jan. j.l. heeft die ‘Heilige Herman’ 40 jr in en voor onze wijkgemeente gebeden en gestreden. En daarom is ereunao in zijn huid gekropen om een geregeld verhaal in orde te stellen van de wonderen die de Heere in de gemeente en in zijn leven gedaan heeft. Opdat het in gedachtenis blijve bij het volgende geslacht. Vandaar dat ik op deze topic andere accoorden aansla dan je van mij gewend bent

Daarom vraag ik je dringend om dat taalgebruik maar voor lief te nemen zolang je wel begrijpt wat hij bedoelt. Overigens heb ik de voortzetting van mijn verhaal niet afhankelijk gesteld van critiek of commentaren, het was slechts een constatering. Dit is een forum met woord en wederwoord. Het moet geen monoloog worden en ik geef graag na iedere posting gelegenheid tot vragen en opmerkingen. Ik ga dus nu maar verder met mijn verhaal.

mvrgr: ereunao

[ereunao]

Eeuwige armen

Het is nu al bijna 40 jr geleden dat de toenmalige predikant van onze gemeente werd opgebeld door een collega die hem vroeg of hij niet eens naar Marja Koek, een meisje van 20 jr met botkanker in het verpleeghuis ‘Ántonius’ wilde gaan. ‘Ik kan er geen contact mee krijgen, wilt u het eens proberen?’ vroeg hij. Onze predikant ging erheen en de hoofdverpleegster zei ’Als u binnen 10 min. geen contact met haar hebt kunt u het gerust opgeven, dan lukt het niet meer’. ‘Dan wil ik wel graag met haar alleen zijn’, zei de predikant. Hij stelde zich voor, ging bij het bed zitten en zei liefdevol en dringend: ‘Marja, jij loopt op je tenen, dat hou je niet vol, stort je hart nu eens uit’. Toen barstte ze in snikken uit en begon onbedaarlijk te huilen. Al het opgekropte leed van al die maanden onderzoeken in ziekenhuizen, haar angst en vrees kwam eruit. Ze schonk hem haar vertrouwen en de dominee wees haar op de Heiland van zondaren die zo gewillig was om haar te redden en te troosten. Hij heeft toen Joh.10 voorgelezen en met haar gebeden. Het ijs was nu gebroken en hij heeft haar ongeveer een jaar lang regelmatig bezocht. En de hele gemeente leefde met haar mee en droeg haar in het gebed. Want zolang ze het nog kon werd ze ‘s zondags met een busje gehaald en naar de kerk gereden. En als ze haar vroegen: ‘Gaat het wel, Marja, heb je niet teveel pijn? Dan zei ze: ‘Och breng me er maar, hier heb ik toch ook pijn’. En het gepredikte woord deed wonderen bij haar. Op een keer vertelde ze met stralende ogen dat ze geloven mocht dat er ook onder haar eeuwige armen waren. Want dat was de tekst van de preek die morgen ‘De eeuwige God zij u een woning, en van onder eeuwige armen’ (Deut.33:27) En de predikant verwonderde zich telkens over de wijsheid en de kennis waarmee ze over het geestelijke leven sprak. Toen ze overleden was en hij de begrafenis mocht leiden zei hij dat hij dankbaar was dat de Heere haar op zijn weg gebracht had en nog van haar geleerd had. Botkanker is, in het bijzonder in de terminale fase, een zeer pijnlijke ziekte. Maar hij heeft nooit een klacht van haar gehoord en bewonderde de lijdzaamheid en de moed waarmee ze dit alles droeg. Hij was juist bij zijn broer in Hazerswoude toe hij opgebeld werd dat Marja stervende was. Hij is er toen dadelijk heengegaan en is de hele nacht bij haar gebleven om haar bij te staan. Toen het bericht zich verspreidde dat ze gestorven was ging het door Herman heen: ‘Zou Ik de baarmoeder openbreken, en niet genereren? zegt de HEERE; ‘zou Ik, Die genereer, voortaan toesluiten? zegt uw God’.(Jes.66:9). Want toen Marja voor het eerst in haar rolstoel de kerk ingereden werd was het alsof de Heere tot tegen hem zei dat hij daar eens op letten moest want dat Hij hier iets bijzonders mee voorhad en haar tot een teken voor heel de gemeente zou stellen. En het was idd. bijzonder zoals heel de gemeente met haar meeleefde en haar droeg in haar gebeden. De ouders van Marja woonden in Sleeuwijk op de rivierdijk naast het vroegere baptistenkerkje. En het kerkhof lag erachter. Er waren geen auto’s of koetsen nodig, ze is zo uit huis naar het graf gedragen. En de halve gemeente was op de begrafenis!

Ik (ereunao) heb die ouders van Marja ook goed gekend; ik had destijds samen met mijn broer een eigen schip en wij voeren daar geregeld langs. En als ik dan even een stoot op de luchthoorn gaf dan kwamen de ouders naar buiten of zwaaiden uit het open raam met een witte doek naar ons.

[ereunao]

Voor ik verder ga eerst nog een paar kantt. bij de kritiek van gravo:

Maar qua vorm is er wel iets aan deze verhalen dat me enorm intrigeert.
Ik kom in de voorlopig 3 geposte stukjes van het Herman-feuilleton namelijk heel veel Tale Kanaäns achtige zegswijzen tegen. Het ademt heel duidelijk een geloofstaal die leunt op bevindelijk gereformeerde komaf.

Eerst dan maar je problemen met die ‘Tale Kanaäns’. Hier verwijs ik naar ps.25:14. ‘De verborgenheid des HEEREN is voor degenen, die Hem vrezen; en Zijn verbond, om hun die bekend te maken’. Maar wie, theoloog of niet, deze verborgen omgang niet kent zal , hoe het ook verwoord wordt, hier altijd wel moeite mee houden.

Maar het vreemde is dat ik ereunao zo niet ken. Ik heb meermaals de degens met hem gekruist over Bijbelinterpretatie, over profetie, eindtijd en de verhouding van Israel en de volken in het heilsplan van God, maar nooit heb ik eigenlijk de indruk gekregen dat ereunao de Tale Kanaäns, althans de bovenvermelde uitdrukkingen, zo voor in de mond lag

Wij hebben idd. meermaals de degens gekruist en ik wacht nu al 2 jr op je reactie op die , ‘heldere posting’ waarin ik uitgelegd heb dat Israël een heilsorgaan met een van de Gemeente onderscheiden identiteit is omdat Israël aan de Messias naar Zijn mensheid verbonden is als de wettige erfgenaam van de troon van David. Maar daar heb je geen tijd voor, terwijl je hier opspringt op als de bok op de haverzak!

Tot slot kreeg ik nog het verwijt dat ik mijn verhaal nergens bijbels onderbouw, hoewel ik dat anders wel gewend ben (wat ik als een compliment opvat) Maar dat komt door het geheel eigen karakter van deze topic, het is geen discussie waarin een bijbels thema centraal staat. Dit valt geheel onder het bovengenoemde thema van ps. 25:14.En nu kan er idd. wel veel gevoel zonder geloof zijn, maar geen geloof zonder gevoel.



mvrgr: ereunao

[Chaya]

Het doet me allemaal erg denken aan Middeleeuwese verhalen als De Reize van Sente Brandaen of iets recentere kinderverhalen zoals De zeven wonderdaden van kevertje Plop.

Arrogantie is niet bepaald een vrucht van de Geest.

‘De verborgenheid des HEEREN is voor degenen, die Hem vrezen; en Zijn verbond, om hun die bekend te maken’. Maar wie, theoloog of niet, deze verborgen omgang niet kent zal , hoe het ook verwoord wordt, hier altijd wel moeite mee houden.

Zo is dat.

Er waren geen auto’s of koetsen nodig, ze is zo uit huis naar het graf gedragen. En de halve gemeente was op de begrafenis!

Er werd een Koningskind begraven en daar gaat altijd sprake van uit. (om nog maar eens een t.k. uitdrukking te gebruiken.)

[benefietdiner]

Voor ik verder ga eerst nog een paar kantt. bij de kritiek van gravo:

Eerst dan maar je problemen met die ‘Tale Kanaäns’. Hier verwijs ik naar ps.25:14. ‘De verborgenheid des HEEREN is voor degenen, die Hem vrezen; en Zijn verbond, om hun die bekend te maken’. Maar wie, theoloog of niet, deze verborgen omgang niet kent zal , hoe het ook verwoord wordt, hier altijd wel moeite mee houden.

Ik vind het inderdaad positief om wat je zegt te doen gronde op de Bijbel. Maar wat zeg je nu. De tale kanaäns gegrond op Psalm 25:14 lees ik het goed. De tale kanaäns is dus volgens jou een verborgen taal die alleen door diegenen verstaan kan worden die de achterliggende verborgenheid kent. Ik kan je wel zeggen dat tale kanaäns nergens te vinden is in de Bijbel maar de Bijbel kent wel een verborgenheid. Wij, nieuwtestamentische christenen, leven in de geopenbaard verborgenheid, want de verborgenheid was Christus zelf (staten vertaling). Tale Kanaäns is een typische taal met verklein woordjes die ontstaan is met fantasievol bewoordingen in het gezelschapsleven met overdreven sentiment door Dr. C. van de Ketterij en nogmaals nergens in de Bijbel te vinden ook niet in Ps. 25:14 Leest de kanttekenaren van de Statenvertaling er maar op na.

Tot slot kreeg ik nog het verwijt dat ik mijn verhaal nergens bijbels onderbouw, hoewel ik dat anders wel gewend ben (wat ik als een compliment opvat) Maar dat komt door het geheel eigen karakter van deze topic, het is geen discussie waarin een bijbels thema centraal staat. Dit valt geheel onder het bovengenoemde thema van ps. 25:14.En nu kan er idd. wel veel gevoel zonder geloof zijn, maar geen geloof zonder gevoel.


mvrgr: ereunao

Aha, mijn naam is het niet meer waard om genoemd te worden begrijp ik door ereunao, het oude schippertje uit Rotterdam, maar dat geeft niet. zoals ik al zei Ik vind het positief om de Bijbel overal bij te betrekken, niet alleen als het Bijbels thema’s zijn maar ook in de verhalen (die je hier schrijft) en praktijk van het leven. Als de Bijbel er dan bij betrokken wordt moet dat wel op een juiste wijze gebeuren en zoals je nu doet klop voor geen meter want Ps. 25:14 heeft niets maar dan ook niets te maken met tale kanaäns maar alleen op een bepaald gevoelheid en dan gaat het glansrijk fout.

[ereunao]

Ik stel er prijs op- het niveau van dit forum op peil te houden, daarom ga ik nu maar liever verder met mijn verhaal:
De verhalen zijn niet chronologisch gerangschikt, deze keer vertel ik hoe het allemaal begon:

De roeping

En zo heeft Herman jarenlang in het pastoraat gearbeid. Hij heeft veel zegen, maar ook veel teleurstellingen ondervonden, maar voelde zich in dat alles wonderlijk gesterkt in de wetenschap dat God hem geroepen had tot arbeid in Zijn wijngaard. Toen de Heere hem riep was er juist een vacature van ouderling die na herhaalde verkiezingen en bedankjes van kandidaat gestelde broeders nog steeds niet vervuld was. En voor Herman was dat een zaak van gebed geworden of de Heere Zijn gemeente een man vol geloof en de H.Geest wilde geven. Maar toen kwam de vraag bij hem op wat hij zou doen als de Heere hem daarvoor koos. Toen is hij vreselijk geschrokken want dat kon en wilde hij niet. Maar het is natuurlijk niet oprecht om de Heere te vragen om een man aan te wijzen onder voorwaarde dat Hij een ander zou kiezen. Het zweet brak hem uit bij de gedachte dat hij ouderling zou moeten worden! Hij dus aan het bedelen: ‘Nee Heere, dat alstublieft niet, dat kan en wil ik niet’. Maar hij kreeg ten antwoord:


Maar d’ altoos wijze raad des HEEREN,
Houdt eeuwig stand, heeft altoos kracht.
Niets kan Zijn hoog besluit ooit keren,
‘t Blijft van geslachte tot geslacht! Ps.33:6.

Toen kwam hem ook zondag 13 HC. in gedachten:
Vr.34. Waarom noemt gij Hem onzen Heere?

Antw. Omdat Hij ons met lichaam en ziel van al onze zonden, niet met goud of met zilver, maar met Zijn dierbaar bloed gekocht, en van alle heerschappij des duivels verlost heeft, en ons alzo Zich tot een eigendom gemaakt.
En daar kon hij ook niet onderuit, want hij wist zich het eigendom des Heeren.

En zo heeft de Heere hem gewillig gemaakt. Hij geloofde dan ook vast dat hij ouderling moest worden. Maar al was die roeping wel van God, Hij heeft dat heel anders ingevuld dan Herman dacht. Want toen hij een jaar later bij tussentijdse verkiezingen idd. op tweetal geplaatst werd voor ouderling stond hij tegenover een br. die in het verleden al meerdere malen acht jaar gediend had en in de gemeente algemeen bekend en geacht was. En zoals dat bijna altijd gaat in zo’n geval, die kreeg moeiteloos meer dan 2x zoveel stemmen (67-29) dan hij. Nu had Herman daar op zich wel vrede mee. Want hij achtte die broeder uitnemender dan zichzelf en vond dat de gemeente een verstandige keuze gedaan had. Maar hij bleef intussen wel met een groot raadsel zitten. En toen brak bij Herman de hel los: ‘Zie je nou wel dat er niets van God bij was; jij mag al jouw zaken wel eens nakijken’ fluisterde satan hem in het oor. Hij vluchtte met zijn nood tot de Heere en Hij antwoordde hem: ‘De God die door vuur antwoorden zal die zal God zijn’.1Kon.18:24. Daar ging de zomervakantie waarin alles stil lag overheen. En toen kwam het vuur!. De Heere legde Zijn Geest op hem en zond hem de gemeente in. In die jaren is hij overal geweest ook zelfs ver van huis in de randgemeenten. En meer dan eens kwam hij juist van pas en bleken er mensen te zijn die in grote geestelijke nood de Heere gebeden hadden of Hij hen iemand sturen wilde. Hij had dan voor die mensen ook geen pasklare oplossingen maar zij zagen het al als een verhoring van hun gebed dat hij gekomen was! Het was voor hen een bewijs dat de Heere nog aan hen dacht.

Maar intussen duurde het niet lang voordat Herman van de kerkenraad, die in hem blijkbaar geen medearbeider maar een concurrent zag, een brief kreeg waarin zij hem liet weten dat zij geen enkele verantwoordelijkheid wenste te nemen voor zijn pastorale arbeid in de gemeente. Want er was destijds in de geref. kerkopvatting nog geen plaats voor zo iemand. Een evangelist, dat kan er nog net mee door. Maar iemand met een geestelijke bediening, foei toch, daar moet je voor bij de pinkstergemeente zijn! De toenmalige predikant heeft hem altijd gesteund en aangemoedigd, maar de kerkenraad was veel steiler in haar geref. kerkopvatting. Maar Herman had geen mandaat van de kerkenraad nodig, heeft daar ook nooit om gevraagd en het rustig naast zich neer gelegd.

[Chaya]

@Ereunao, is het de bedoeling dat jij hier alleen verhalen post in dit topic? Of mogen anderen ook iets toevoegen?
Als je het liever niet hebt, verwijder ik het wel.

Uit een domineesdagboek:

Vriendelijk werd ik ontvangen. Men vond het fijn dat er al zo spoedig een dominee op bezoek kwam. Men voelde zich namelijk nog wat vreemd in de nieuwe woongemeente. Jarenlang had men op een andere plaats gewoond.
Daar was men helemaal thuis geweest. Maar hier was alles veel groter en hier was alles anders en hier was alles vreemd. Voor de man zou het niet moeilijk zijn, maar de vrouw was bang dat ze niet zo gemakkelijk zou wennen. Toen kwam het gesprek op het kerkelijk en geestelijk leven. Ja, men was wel gewoon naar de kerk te gaan. Nu niet elke week, maar toch vrij regelmatig.
Een mens wilde de zondag toch ook wel eens voor zichzelf hebben, zo merkte de man op. Vooral als je een hele week hard werkt heb je geen zin om elke zondag in de kerk te gaan zitten. Maar dat was ook helemaal niet nodig, zo meenden man en vrouw allebei. En de vrouw voegde er aan toe: Vroeger moest ik naar de kerk van mijn ouders maar nu ga ik als ik er behoefte aan heb.

Toen ik op het laatste inhaakte en haar vroeg of ze nogal veel behoefte had om naar de kerk te gaan en te horen van het rijke evangelie voor een arme en verloren zondaar, kleurde ze een beetje, ze haalde haar schouders op maar ging er verder toch niet op in. En toen ik dieper op de dienst van God inging, zei de vrouw ineens: Ja, ziet u dominee, wij zijn niet zo erg zwaar, als ik het zo zeggen mag, en wij hebben gehoord dat men hier nogal aan de zware kant is.
Vragend keek ze me daarbij aan. Nu vind ik die uitdrukkingen zwaar en licht maar erg moeilijk. Want wat de één zwaar noemt wordt door de ander weer als licht beschouwd. Daarom zei ik dat ik niet wist wat ze onder “zwaar” verstond.
Maar, zo vervolgde ik, wanneer ik de oproep van de Heere Jezus predik, dat we ons moeten bekeren, dat we met schuldbelijdenis tot de Heere moeten komen, dat we ons kruis op ons moeten nemen en onszelf moeten verloochenen en achter de Heere Jezus aan moeten gaan, wanneer ik verkondig dat we nieuwe mensen moeten worden die de Heere liefhebben, wanneer ik de mensen oproep om de wereld en de zonde te verlaten en de Heere Jezus te volgen, en u noemt dat zwaar, wel dan zijn we hier zwaar. Maar vergeet niet dat dit alles in de Bijbel staat en dat dit de Bijbelse prediking is en dat we zo alleen de Heere Jezus maar naspreken.

We kwamen niet veel nader bij elkaar. Die vrouw zei alleen nog: Van een kruis weten we gelukkig niet. We hebben alleen nog maar voorspoed gehad. Dus dat kruis hoef ik niet achter de Heere Jezus aan te dragen. Het deed me een beetje pijn dat ze er zo weinig van begreep en eigenlijk schreef ik haar in mijn hart al af. Die zullen ook niet veel naar de kerk komen, zo was mijn gedachte.
Maar enkele dagen later ontmoette ik die vrouw weer. Ze lag in het ziekenhuis, Het was allemaal wel erg snel gegaan. Verbijsterend snel. De dag na mijn bezoek was ze naar de oogarts gegaan omdat ze meende een bril nodig te hebben. Maar het was veel ernstiger. Er was iets niet in orde met haar oog. En na nog een andere specialist geraadpleegd te hebben werd besloten zo spoedig mogelijk dat oog weg te nemen. En daar lag ze nu met één oog. Toen ze mij zag schoten de tranen in haar gezonde oog en ze fluisterde: Nu heb ik toch een kruis….

Wat was ze nu ontvankelijk voor de boodschap van het evangelie. Wat kon ik mijn woorden aan haar kwijt. Er werd nu niet gesproken over zwaar en licht.
Hier lag een vrouw in nood, die het moeilijk had met de weg waarin God haar leidde, die met de vraag worstelde waarom de Heere zo’n moeilijke weg met haar ging, waarom ze zo zwaar gekastijd werd. Ik heb haar mogen wijzen op de Heiland en Zaligmaker. Die al onze krankheden op Zich genomen en alle smarten gedragen heeft. Ik heb haar mogen wijzen op de Heere Jezus, Die geboren is in Bethlehems stal en Die gekruisigd is op Golgotha’s heuveltop en Die in deze weg een volkomen verzoening heeft teweeggebracht, die de zonde heeft verzoend en de schuld heeft betaald en de straf heeft gedragen, ja, Die alles volbracht heeft opdat een iegelijk Die in Hem gelooft niet verderve maar het eeuwige leven hebbe.

Zou die genade ook voor mij kunnen zijn?, zo vroeg ze in haar nood. Zou de Heere ook mij genadig willen zijn? Zou Hij Zich ook over mij willen ontfermen? Dat zijn allemaal vragen die opkomen in het verbroken zondaarshart. Maar dan mogen we elkaar ook die Heiland en Zaligmaker aanprijzen. Hij heeft gesproken: “En indien uw oog u ergert trekt het uit en werpt het van u. Het is beter maar één oog hebbende tot het leven in te gaan, dan twee ogen hebbende, in het helse vuur geworpen te worden.”
Daar moest ik geregeld aan denken toen ik uit het ziekenhuis naar huis ging.
Dat was misschien Gods weg voor die vrouw naar het eeuwige leven. Zo krijgen we allemaal onze weg. Die weg kan moeilijk en zwaar zijn. Maar de Heere zoekt niet ons verderf doch ons behoud, Hij heeft geen lust in de dood van de zondaar. Hierin heeft Hij lust, dat we ons bekeren en leven. We moeten vaak door een moeilijke weg worden geleid om bij de Heere te leren schuilen.
Maar dan wordt de harde hand Gods een goede hand. Trouwens het is waar:
“Milde handen, vriend’lijk ogen zijn bij U van eeuwigheid…”
Ook Gods kastijdende hand is een milde hand, want Hij wil ons in deze weg Zijn liefde en genade rijkelijk schenken. En dan leren we getuigen –
onbegrijpelijk voor de wereld – Heere ik dank U voor deze weg want het is goed voor mij verdrukt te zijn geweest.