Marnix schreef:(...) Daarom gebeuren er bijvoorbeeld op het zendingsveld en in gebieden waar de kerk wordt vervolgd, juist veel wonderen.
Dat hoor ik heel vaak. Het is kennelijk een populaire gedachte. Ver weg, waar de omstandigheden anders zijn dan bij ons...daar gebeuren (nog) wonderen. Nu, bij ons niet, maar vroeger, in de tijd van Jezus en in de eerste christelijke gemeenten wel.
Hier niet, maar elders, op zendingsvelden, bij vervolgde christenen aan de andere kant van de wereld wel.
Maar het zint me toch niet, deze populaire denkwijze.
Volgens mij worden dit soort dingen zo grif aangenomen, omdat daarmee ons beeld van wonderen gered moet worden. Het is een dankbare escape om te ontkomen aan wat we allemaal weten, namelijk dat wonderen in de klassieke zin van het woord niet gebeuren. De klassieke opvatting over wonderen is: er gebeurt iets buiten de natuurlijke orde, tegen de heersende wetten in, onverklaarbaar (dus alleen vanuit God te verklaren).
Maar die wonderen gebeuren niet echt. Het is vervelend om te zeggen, maar zo is het wel. Wanneer wij het woord "wonder" in de mond nemen, wanneer wij spreken van een wonder, dan gaat het altijd om dingen die wij benoemen als wonder. Het is om zo te zeggen een predicaat.
Het kan gaan om hele alledaagse dingen, zoals slagen voor je rijbewijs, de trein halen, iemand tegen komen, de oplossing vinden voor een vraagstuk, hulp ontvangen, je sleutels terugvinden en natuurlijk ook om ingrijpender zaken: het contact met iemand herstellen, genezen van een ziekte, een goede boodschap krijgen na een angstige tijd of een nipte redding bij een hachelijke situatie:
Een wonder was het. Zeker. Zo ervaren we het en daarom nemen we het woord in de mond. Maar we weten best dat het ook anders had kunnen aflopen. Dat er duizenden zijn voor wie dergelijke omstandigheden terugkijkend geen wonder, maar een moeilijke en verdrietige zaak zijn geworden.
Die wetenschap zorgt er voor dat we met goed fatsoen het woord wonder (in de klassieke zin van het woord) eigenlijk niet in de mond kunnen nemen. Wel figuurlijk, maar niet letterlijk, zou ik willen zeggen. De één hoort op de ziekenzaal dat hij niet meer beter kan worden, de andere hoort dat hij genezen naar huis kan. Gaan we dan in het aangezicht van die ongelukkige mens op de knieën om God luidkeels te danken dat Hij aan ons wel een echt wonder heeft verricht (dat Hij echt een bewuste genadige uitzondering voor ons gemaakt heeft) wetend dat een ander dit (kennelijk ook opzettelijk) niet heeft ontvangen en node moet ontberen? Durven wij zo'n Godsbeeld aan. The winner takes it all? Het is veel christelijker om de realiteit als uitgangspunt te nemen en evenveel aandacht te besteden aan de verdrietige dingen (en mensen) als aan de gelukkige dingen (en mensen).
Maar dit realiteitsbesef wordt vaak verdrongen en daarom voelen veel gelovigen zich heel onzeker over God en Zijn ingrijpen. En gelukkig is daar dan altijd de uitweg: wonderen zijn er echt wel (ook al ervaar ik ze niet in mijn leven), maar die wonderen gebeuren elders. Vroeger of ver weg. Zo wordt de troost dat het toch allemaal nog kan weer teruggevonden. En die troost heeft natuurlijk geen enkel belang bij fact-checking of bij een kritische opmerking. Als je net weer gelukkig bent geworden van het verhaal van een wonder op het zendingsveld, dan voelt het wel heel zuur en ongelovig om je voor te stellen dat die wonderen misschien niet zo reëel zijn, maar eigenlijk net zo'n verhaal-karakter hebben als bij ons, ver weg van die eerste christengemeenten of van dat zendingsveld. Maar die zure gedachte houdt eigenlijk in: mensen zijn gelijk, de wereld is overal hetzelfde. We delen dezelfde zorgen, vreugde en pijn. Er zijn geen uitzonderingen. En dat is misschien wel zuur, maar het is ook een realistisch gedachte.
Het klopt ook niet met ons Godsbeeld. Als God Zijn Geest over alle vlees heeft uitgestort, als alle landen, alle einden der wereld bekend zullen worden met het Evangelie, dan is het toch vreemd dat de christenheid in het westen, waar de wonderen veelal verlopen via medische wetenschap, veiligheidsmaatregelen, goed voedsel opleiding en zorg (wij leven het langst van alle mensen op aarde), dat God juist daar geen wonderen verricht en verder overal wel?.
Ik hoor wel eens christenen zeggen: juist omdat we het zo goed hebben, daarom doet God geen wonderen meer: daarvoor moet je echt naar de arme zendingsvelden.
Maar dat is vreemd: is onze medische wetenschap dan zo fout? Zijn wij er dan schuldig aan dat onze kinderen in welvaart en gezondheid, in vrijheid en vrede opgroeien en een lang leven tegemoet kunnen zien in het land dat de Here onze God ons gegeven heeft? Zien wij deze wonderen dan niet? Kijken we daarom zo hunkerend met een schuin oog naar de zendingsvelden of naar de vervolgde kerk?
Voor mij zijn de mogelijkheden die wij hebben in het westen wonderen op zich. Nergens vind je zoveel prachtige en heerlijke mogelijkheden als bij ons. Er is geld, zorg, voedsel, kleding, onderdak. Vrede en veiligheid.
Het lijkt me dat we vooral deze zaken aan het zendingsveld moeten willen schenken en ze niet langer in het hokje van de arme, maar o zo begenadigde heidenen moeten proppen. Waar ze verbaasd mogen staan van wonderen, terwijl hun land een puinhoop blijft.
Wonderdokters...daar moeten ze juist vanaf geholpen worden, lijkt me. Medicijnmannen die met vuur en rituelen allemaal machten en krachten oproepen en hen van alles en nog wat aanbieden in de vorm van offers om ze gunstig te stemmen, daar moeten we ze vanaf helpen. De wonderen van het soort: bangmakerij, bedwelming, hypnose, hallicunaties, magie en toverkunst, daar moeten we niet nog meer geestelijke hoogstandjes aan toe gaan voegen namens de christelijke God. Alsof onze opdracht is om de wonderen die wij zelf kwijt zijn in die landen veilig te stellen.
Wonderen op het zendingsveld? ik denk het niet.
Ook daar is het hard werken. Ook daar moet geploegd worden, ook daar rijdt de tractor niet op wonderen, maar op benzine. Daar moet het water opgepompt worden. Daar gaat niets vanzelf. Een enkel wondertje zou een druppel op een gloeiende plaat zijn, dus laat maar.
Laten we ze geld geven en hulp, in plaats van onze onzekerheid te projecteren op het verlangen dat er bij hen tenminste nog wel een wonder gebeurt, omdat dat helaas bij ons niet meer gebeurt. Wake Up. Bouw niet op het kaartenhuis van denkbeeldige wonderen.
gravo
@Marnix: jouw zin was slechts een aanleiding om mijn visie op de wonderen-obsessie van veel christenen te bekritiseren. Ik beticht je daar niet persoonlijk van. Neem het ook niet te persoonlijk op. Over jouw schouder spreek ik vele anderen aan. Jouw opmerking over wonderen op het zendingsveld was een uitgelezen mogelijkheid om mijn visie in dit topic nog eens helder uiteen te zetten.