Marnix schreef:(...) Hoe zijn ze dan gered als ze niet geloven? Daarin zit de basis van waarom kinderdopers hun kinderen dopen.(...)
Dat is waar. De Bijbel zegt, als algemene stelregel (van Abraham tot Paulus): wie gelooft zal zalig worden. Dat geloof is echter niet de uitkomst van langdurig beraad, het is geen conclusie na onderzoek. Ook is het geen logische uitkomst van een moeilijk raadsel. Geloof is vertrouwen. Het heeft dus te maken met een zekere onontkoombare evidentie. Alles in je roept: dit is het! Het kan niet anders of hieraan moet ik me overgeven. Je ziet meermalen in de Bijbel deze emotie. "Heer, tot wie moeten wij anders heengaan, Gij hebt de woorden des eeuwigen levens" (Petrus in Joh. 6). Vaak gaat geloof gepaard met de wanhoop of de teleurstelling van alle andere doodgelopen wegen die men al geprobeerd heeft.
Wat ik hiermee wil zeggen is het volgende. Geloof is dus niet: goed nadenken, wikken en wegen en dan zelf tot een bestudeerde keuze komen. Geloof is de uitweg die ons wordt geboden door de ontmoeting met God. Zijn liefde, Zijn geduld en genade roept het geloof in ons op. God schenkt ons de weg van het geloof. Wij worden getrokken met koorden van liefde. Daarom is in die zin het geloof ook niet allesbepalend voor onze zaligheid. De belangrijkste voorwaarde voor onze zaligheid is een barmhartige God, die de mensheid met Zichzelf heeft verzoend. Dat is in Jezus Christus volbracht.
Er zijn veel mensen die niet tot bewust en door kennis verrijkt geloof komen. Denk aan kinderen, denk aan verstandelijk gehandicapten, denk aan de heidenen die het Evangelie nooit gehoord hebben. Ik denk zelfs aan volwassen mensen voor wie geloof een onneembare hobbel geworden is door toedoen van anderen. Toch kunnen uit al die groepen mensen zalig worden. Om het heel cru te zeggen: ook zonder geloof kan God de mens genadig zijn. Dat doet niets af aan de genoemde stelregel. Alleen het plaatst Gods activiteit (Zijn genade) nog net wat hoger dan onze activiteit (ons geloof).
Als je dit begrijpt, begrijp je ook waarom je niet hoeft te twijfelen aan het zalig sterven van jonge kinderen. Wie bewust leeft, van hem of haar wordt ook bewust geloof gevraagd. Maar wie onbewust leeft, valt onder de genade die er is in Christus Jezus.
En Hij is een verzoening voor onze zonden en niet alleen voor de onze maar voor die der gehele wereld. (1 Joh. 2,2).
In de gereformeerde traditie wordt altijd verwezen naar het geloof van de ouders. Maar misschien mogen we verder gaan. Onschuldige kinderen, onwetend, die getroffen worden door geweld of ziekte, waar ook ter wereld. Zou daar geen genade voor zijn? Geloof, dat zal er zeker niet zijn (althans niet op de manier zoals wij dat voorstellen), maar genade, zou dat er ook niet zijn? Ik weet het niet, het zijn tere dingen. Maar een genadige verbinding tussen God en kwetsbaar, onbewust menselijk leven kan ik me heel goed voorstellen. Meer gestoeld op geloof dan op weten, dat geef ik toe. Maar je kunt zoiets eigenlijk alleen maar vermoeden vanuit geloof, toch?
Ik weet wél dat dit soort overwegingen meespelen bij de gevoelsmatige juistheid van de kinderdoop. Ik heb in eerdere, fel bekritiseerde postings ook andere argumenten genoemd, maar dit argument gaat over de eeuwige goedheid van God, Zijn niet aflatende trouw, zijn oneindige genade en zijn eindeloze vergevingsgezindheid. Juist omdat die goedheid van God nooit uitgeschakeld staat, verstout ik mij te zeggen dat een kind dat geboren wordt in de gemeenschap van gelovigen door Hem bemind wordt, onafhankelijk van onze voorkeuren, overtuigingen, angsten of verwachtingen. Die liefde wordt niet belemmerd door ontbrekend geloof. Mensen worden in zonden ontvangen en geboren, daarom zal genade en verzoening nodig zijn, maar ze worden wel als eerste door God opgemerkt. Hij wil wel de eerste zijn om de rechten op het kind op te eisen. Hij wil de eerste kunnen zijn om te zeggen: "Dit is mijn kind" (zie het doopformulier dat ik al een aantal maal instemmend heb geciteerd). Hij heeft de ongevormde klomp gezien. Dat is voor mij het Bijbelse woord dat bij dit argument hoort.
En is dit niet ook precies het moeilijk te omschrijven, maar o zo sterke emotionele argument, waarom wij christenen tegen abortus zijn? Ook daar gaat het om onvoorwaardelijke bescherming van het leven, dat sowieso waarde heeft in Gods ogen, zonder dat geloof daarin een directe rol speelt.
Geloof en doop, doop en geloof, ze horen in de regel strikt bij elkaar. Maar toch niet altijd. De liefde kan het soms veranderen.
Want zo blijven dan geloof, hoop en liefde, maar de meeste van deze is de liefde. God is liefde.
gravo
zelf nog geen hint. 
