Berichtdoor gravo » 21 okt 2017 14:20
Al het getamboereer op volwassendoop als beter alternatief voor de kinderdoop duidt maar op één ding: de Kerk verbrokkelt. Niet voor niets heeft de kerk haar gemeenschap altijd gezien als familie. Dat is Bijbels. God is geen God van een individu alleen. God heeft een volk. God noemt gelovigen kinderen. De Bijbel benoemt de relatie tussen God en Jezus Christus als een van Vader (!) en Zoon(!). "Broeders en zusters" is de gebruikelijke aanhef in het Nieuwe Testament. Petrus en Johannes spreken in het gebed tot God over "Uw Heilig Kind Jezus" (Hand. 4). In dat licht moeten wij ook de doop van kinderen zien. Zij zijn geen individuen, geen losse mensenkinderen, geen neutrale, nog onbeschreven bladen. Nee, zij vormen de geslachten die de beloften overgedragen krijgen die aan de ouders zijn gedaan. In die zin wordt het goddelijke principe dat we kennen uit het OT, namelijk dat God Zich verbindt aan een volk, een gemeenschap, een familie, doorgezet. Wat zich manifesteert in de besnijdenis, manifesteert zich ook in de doop. vanaf het begin van het ontstaan van de christelijke gemeenschappen zijn het huishoudens geweest die op gezag van de heer des huizes het geloof in Christus overnamen. Op geen enkele manier werden de kinderen daarvan uitgezonderd.
Wat we nu zien gebeuren, met de doperse drijvers, is een verdere verbrokkeling van het christendom, dat al begonnen was met de Reformatie. Er waren goede en gerechtvaardigde redenen voor die breuk, maar het is helaas ten koste gegaan van de eenheid van de Heilige Familie. De Kerk werd beroofd van haar moeder-karakter. Alleen het vaderlijke, verstandelijke element werd nog gewaardeerd. En onder invloed van het moderne denken werd ook alle mysterie uit de Kerk weggepoetst. Alles moest verklaard kunnen worden, uitgedokterd, begrepen, logisch en inzichtelijk gemaakt worden. Eindeloos veel scheuringen zijn er door ontstaan. Het Lichaam van Christus (een ander beeld van het organische karakter van de Kerk, het volk van God) werd verscheurd. Tienduizenden kweetalletjes stonden op, begonnen hun eigen kerkje, brandden de ander af, vielen ten prooi aan extremistische, niet meer gecorrigeerde denkbeelden. Elke extremist had de waarheid in pacht. Want hij had het zelf bedacht. En dus was iedereen en zijn Moeder fout.
De doperse drijverij is een symbool van het uit elkaar scheuren van de Kerk. Ni Dieu, ni maître, dat is het devies geworden van de repeterende breuk in de kerken van de Reformatie. "Dat bepalen we zelf wel". Alleen een Bijbelse verbondstheologie heeft nog enigszins eenheid kunnen behouden. Met name door het familie-karakter, dat de gemeente en het volk Israël beide hebben, de vorm te geven die het behoort te hebben. Net zoals de besnijdenis een teken is van het inclusieve karakter van Gods genade (voor iedereen en voor alle geslachten van het volk), zo is de doop daar ook een teken van.
Maar op het moment dat we daar afstand van nemen en toe gaan geven aan het door individualisme voortgedreven eigen gelijk van enkelingen die niet langer het belang van de gemeenschap zoeken (die dus moeiteloos de Kerk bespugen, uitschelden en van 20 eeuwen dwaling beschuldigen, ik lees en hoor het hier te gretig en te vaak)... op dat moment is het definitief voorbij met de gemeenschap. Dan staat iedereen alleen. Met zijn eigen mini-parochie van het eigen gelijk. En maar vechten en maar scheuren. Organisch is mechanisch geworden. Het lichaam uiteengereten in dode lichaamsdelen. De hand heeft het oog niet meer nodig, het oor de voet niet meer. Een dal van dorre doodsbeenderen wordt het op den duur.
Die kille wind van de moderniteit voel ik altijd waaien wanneer iemand weer eens geringschattend doet over de christelijke geslachten waaruit hij voortkomt, de Kerk, zijn christelijke opvoeding of de doop waarmee zijn ouders hem in de Naam van de Drieënige tot kind van God hebben laten aannemen.
Daarom is de moderne, scheurmakende ketterij van de volwassendoop zo ernstig. Het verdeelt de kerk, de gemeente, het volk van God. Het rijt het Lichaam van Christus aan stukken, het vervreemdt mensen van elkaar. Niet het gemeenschappelijke telt, maar alleen het individuele. Het drijft iedereen terug op het kleine eiland van de eigen ziel, alleen met je eigen verantwoordelijkheid. In de grond van de zaak is het heilsegoïsme. Er wordt gedacht dat je alleen zalig wordt door en voor jezelf. Een onbijbels principe. Je wordt door God begenadigd om anderen te dienen. Leer het van Jezus. Hij deed het voor anderen, voor velen.
Al die noties raken echter op de achtergrond, als we de houding aannemen die geleid heeft tot een pleidooi voor de volwassendoop.
Wat genade was, wordt nu hard werken. Geloven wordt een werkwoord.
Dat is de uitkomst, wanneer christelijke gezinnen hun kinderen niet meer laten dopen. Zij maken een voorbehoud bij de bereidheid van God om ook de God van hun kinderen te willen zijn. Hoe leg je dat uit aan je kinderen? Of Hij jou ook zalig zal maken, hangt helemaal van jezelf af, jongens! Omdat ze geen zekerheid hebben over de zaligheid van hun kinderen, kiezen ze niet de weg van geloof en vertrouwen, gaan ze niet de onbekende geloofsweg (niet wetend waar we uit zullen komen net als Abraham, de vader aller gelovigen, met zijn kinderen en zijn vee), maar gaan ze de weg van de logica.
D'r is nu nog niks betekenisvol gebeurd (dat moet allemaal nog komen, als mijn kinderen er zelf voor kiezen)....dus trek ik mijn handen er vanaf. Ik kies de veilige weg...voorlopig hebben mijn kinderen nog niks met God en God nog niks met hen. Zo simpel is het. Niet dopen dus!
Treurig.
Uiteindelijk kan ik het schip ook niet keren.
Want de val van het westerse christendom voltrekt zich vast en zeker langs deze lijnen van verbrokkeling.
Maar ik heb goede hoop dat God Zich weinig aantrekt van de ongelovige slagen om de arm die de vrije-wil drijvers praktiseren.
Zijn goedheid duurt in eeuwigheid. Dus Hij kan die "vrije wil" op Zijn tijd heus wel ombuigen.
Daar moeten we het uiteindelijk van hebben.
En daarom heb ik mijn kinderen laten dopen.
Ik en mijn huis, wij zullen de Here dienen.
gravo
Laatst gewijzigd door
gravo op 21 okt 2017 14:56, 1 keer totaal gewijzigd.
'Von Gott wissen wir nichts. Aber dies Nichtwissen ist Nichtwissen von Gott'
(Franz Rosenzweig, Der Stern der Erlösung)