Als ik recht begrijpen was de tekst van de Nieuwe Testament van vroeg af aan tekst variatie blootgesteld. De nauwkeurige bestudering van de bron-teksten het getoond dat de bronnen van elkaar verschil ten opzichte van de aard, inhoud en omvang van de tekstvariatie daarin. De probleem dat wij mee geconfronteerd worden is dat wij geen tekst van het Nieuwe Testament bezit wat gecontroleerd doorgegeven is die uit de eerste eeuw en een half. De kopieerwerk was niet nauwkeurig gedaan. Wij hebben min voorbeelden van deze tekst.
Drie tradities werd onderscheiden tijdens deze overleveringfase. De tradities word onderscheiden door accuratesse en de kwaliteit daarvan. Deze bronnen zijn gekopieerd vanaf archetypen.
De belangrijkste bron wat deze vroege traditie vertegenwoordig is papyrus 75 (P75). Nauwsluitend tot P75 is Codex Vaticanus (B). Alhoewel Codex Vaticanus (B) een vierde eeuwse manuscript is, ben de overeenkomsten met P75 verbijsterend. (Codex
א wat evenwel een paar Westerse lezingen bevat vertoond ook zekere overeenkomsten met de Vaticanus.)
Een andere traditie die minder accuraat overgeleverd is, is die wat door P72 vertegenwoordig word. P66 vertegenwoordig de meest onnauwkeurige traditie.
Tijdens de tweede en derde eeuwen verandert de situatie. Een hele klomp teksten zijn afkomstig uit Egypte en de Nabije Oosten. De overlevering veranderd zo dat bepaalde tekstfamilies in zekere gebieden ontstaan. Manuscripten zijn vergeleken in bepaalde gebieden met elkaar. Een Groter kritische bewustzijn ontstaat.
Twee voege tradities wat op deze wijzen ontstaan het zijn de Alexandrijnse en de Westerse tekst tradities.
De Alexandrijnse traditie
De bronnen van de Alexandrijnse traditie zijn de getrouwe en nauwkeurige traditie van de vroege periode. Verder is de verzorging en hantering van teksten in deze traditie gekenmerkt door nauwkeurigheid en de wetenschappelijke traditie in Alexandrië al zijn dit Grieks filosofisch van aard. Bekende kerkvaders - Clement van Alexandrië en Origenes - gebruikt ook deze traditie om uit aan te halen.
Een probleem met deze teksttraditie is dat daar somtijds taalkundige en stilistiese verbeteringen aangebrengen zijn. De tekst is kort en een verscheidenheid lang en kort invoegingen die bekend zijn in de Westerse teksttraditie worden niet aangetroffen.
De Westerse traditie
De Westerse teksttraditie is mogelijk zo oud als de Alexandrijns tekst. Het is onduidelijk hoe deze tekst ontstaan heeft. Het is mogelijk dat deze traditie in de laat tweede en derde eeuw algemeen was. Verder word de tekstfamilie gecompliceerd door subtekstfamilies. De bekendste teksttraditie is de zogenaamde "Afra" die in Carthago ontwikkeld heeft. De "Itala" traditie is de Europese weergave.
Belangrijke papyri die deze traditie vertegenwoordigd zijn P23, P38 en P48.
De kenmerken van deze traditie is de volgende:
De tekst is veel langer als de ander teksttypen. Een groot klomp invoegingen word bevat.
De tekst heeft vele treffende weglatingen om idees te harmonieer of de tekst inhoudelijk en grammaticaal af te rond.
De tekst heeft een neiging tot parafrase.
De tekst heeft doelbewuste veranderingen. (Codex D heeft sterk anti-Judaïstiese tendensen.)
Deze traditie is beter bekend in Latijnse vertalingen als in Griekse manuscripten.
Erasmus se tekst
In 1516 verscheen de eerste Griekse Nieuwe Testament vanaf een drukpers. De tekst was een polyglot met een nieuwe Latijnse vertaling door Desiderius Erasmus van Rotterdam (Gerritzoon Herasmus). In de voorwoord van de tekst erkent Erasmus dat de Griekse tekst heel haastig samen gestellen zijn. Hij hebben gebruik gemaakt van manuscripten die hij snel verkrijgen in Basel. Hij leen een manuscript van Openbaring van zijn vriend Johann Reuchlin. De einde van de manuscript was gemutileerd en hij heeft eenvoudig Openbaring 22:16-21 vanuit de Latijn in de Grieks vertalen.
De probleem met de eerste Griekse Nieuwe Testament was de feit dat hij minuskel manuscripten (klein letter manuscripten gedateerd uit 800 tot 1600 n.C. en geenszins de getrouwste manuscripten mogelijk) gebruik heeft. Deze manuscripten zijn bekend als Codex 2e 2ap, 1r, 1eap, 4ap en 7p. Slechts drie zijn als basis teksten gebruik en de ander drie als controle-manuscripten. Erasmus se tekst komen uit de Byzantijnse traditie die uit 'n herziening van de Westerse teksttraditie en de Pre-Caesareense tekstraditie ontleen is in de middel van de derde eeuw. (De Caesareaanse tekstraditie is niet bespreken, maar is bekend als de tekst die Origenes met hem neemt heeft na Ceasarea en herinner aan P45.) De tekst is gebaseerd op jong onbetrouwbare geschriften.
(erkenning aan Kobus Petzer 1990, Die Teks van die Nuwe Testament HTS Supplementum 2 en Kurt Aland en Barbara Aland 1981, Der Text des Neuen Testaments, tweede uitgave.)
Ik denk dat deze opstel voldoende zullen weest om te verduidelijk waarom ik niet voor de Westerse traditie of de textus receptus kiezen niet.
Over de "Novum Testamentum Graecum - Editio Critica Maior" het is de mees compleet tekst die aanduiding hoe de verschillende teksten en tradities uiteenval. Ik ben van mening dat deze tekst voor beide de aanhanger van de Westerse en de Alexandrijnse teksttradities van waarde sullen wees.
Groet
Elimelek
