gravo schreef:@Chaya,
Ik weet dat er al een hele discussie aan mijn antwoord voorafgaat, maar kennelijk heb je de indruk dat het punt uit je eerste post nog niet is gehonoreerd.
Inmiddels grotendeels wel hoor. Vanwege sommige antwoorden en ik heb inmiddels zelf naar antwoord gezocht op internet.
Heb gisteravond ook nog een gesprek gehad hierover, met iemand die hiermee geworsteld heeft tijdens een depressie.
Ik geloof er nl niet in dat op elke vraag of klacht die wij naar God uiten, er altijd meteen een antwoord komt.Dat vind ik in de Bijbel ook niet terug.
gravo schreef:Vaak wordt gedacht dat de komst van God met groot tumult, met spectaculaire en onmiskenbare tekenen gepaard gaat. Met wind en met vuur. Maar meestal is dat niet zo. God sluit zich aan bij ons mensen op het moment dat we het meest kwetsbaar zijn. Hij komt met vrede. Zachtjes, voorzichtig, in kleine, maar troostrijke tekenen, als het suizen van een zachte stilte. Genezend, troostend, zoals een vader met zijn kinderen omgaat.
Nee dat denk ik ook niet. In het suizen van de stilte kan God hoorbaar zijn.
En - jij zult het hiermee denk ik niet eens zijn - maar vroeger zeiden de mensen dan: De Heere kwam over.
gravo schreef:De afwezigheid van God is altijd schijn, wanneer je echt naar Hem zoekt. Hij staat altijd om de hoek. Hij wacht altijd op je. Hij staat altijd al met open armen voor je klaar, zoals Hij klaar staat voor elke tobber, elke zondaar, elke treurige, eenzame mens. Ondanks de stilte en het lange wachten.
Als ouders bijvoorbeeld hun kind verliezen vanwege een ernstig delict, denk je dan niet dat er geen waaromvragen naar Boven worden gezonden?
En dat God dan direkt een antwoord zou geven? Ik denk dat het antwoord wel zou kunnen zijn dat je er vrede in kunt vinden en dat je je gedragen weet in dat onpeilbare verdriet. Dan kan God spreken middels een bijbeltekst, of een predikant of ouderling die op bezoek komt.
En soms zie je achteraf pas dat God daar werkelijk was waar je hem nodig had. Omdat Zijn sparende hand er was.
En om persoonlijk te eindigen. Ik liep met een levensgroot vraagteken, een aantal jaren geleden. Er was een kwestie - noem het een doorn in het vlees - die ik "niet klein kon krijgen". Ik kon echt niet begrijpen waarom er geen verandering ten goede kwam, ondanks al mijn inspanningen.
Mijn tranen, mijn boosheid, en later heb ik me dan maar erbij neergelegd.
Maar ik kreeg een antwoord! Totaal onverwachts.
De kwestie verdween niet, o nee. Maar ik kon het geduldig dragen, in vertrouwen, en ong. 2 jaar na die dag is de kwestie opgelost!
Ik kreeg zelfs meer dan ik op gehoopt had!