Johan100 citeert:
Zeg dat wel! Ik heb me ook verbaasd over dit antwoord, terwijl er mooie antwoorden staan van de heer van Dooijeweert en ds. C.Harink. Vraagsteller had de zoekfunctie kunnen gebruiken en de redactie had er beter/goed aan gedaan te linken naar deze antwoorden i.p.v. de vraag voor te leggen aan wie ze hem nu voorgelegd hebben.
Wat me verder opvalt is dat er onder het antwoord geen reacties gegeven mogen worden die in tegenspraak zijn met het antwoord van het panellid (wel begrijpelijk overigens) , maar dat predikanten elkaar ook tegenspreken in dezelfde vragenrubriek. En de vraagsteller en allen die het lezen worden zodoende met een kluitje het riet ingestuurd.
Ook ik heb mij ten zeerste verbaasd over de vraagsteller en het antwoord daarop.
Wat is in het boek Ruth aan de hand is de eerste vraag die wij moeten stellen. Waarom zend de Eeuwige een hongersnood nota bene in Bethlehem (letterlijk broodhuis)? Is dat niet vanwege de overtreding die mijn volksgenoten begaan. Een ieder doet wat goed is in zijn/haar ogen. Dan komt de corrigerende Hand van de Eeuwige ons land bezoeken. Evimelech onttrekt zich van de hand van de Eeuwige en trekt naar het buurland Moab. Dat land, waarvan de Eeuwige heeft gezegd dat tot de 10e generatie geen Moabiet mag toetreden tot Israël. De betweter Evimelech trekt zich niets aan van dit gebod en vindt brood in het buurland.
De honger gaat gewoon door en het leven van Evimelech ook. Zijn twee zonen krijgen de jongvolwassen leeftijd en zij komen in contact met huwbare vrouwen uit Moab, Orpa en Ruth. Hun huwelijk is van zeer korte duur. Ik laat het volkomen in het midden of dit een straf van de Eeuwige is. Deze twee zonen nemen niet hun verantwoordelijkheid om met hun huwelijk richting Israël te gaan. Zij zijn immers uit het ouderlijke huis uitgevlogen en dragen voor de volle 100% verantwoordelijkheid.
Na geruime tijd zien we dat de Eeuwige Zijn straffende Hand over Israël terugtrekt. Het Huis van Israël komt weer op adem als er weer een vruchtbare periode aanbreekt. Wat de reden daarvan is zegt de Bijbel niet, dus moet er iets anders zijn. Naomi is weduwe geworden en heeft geen enkel erfdeel in Moab. Daar in Israël ligt haar erfdeel op haar te wachten. Zij kan daar wel gaan wonen maar er is niemand die haar erfdeel zal overnemen. Ook de beide schoondochters hangen aan haar en willen haar tot steun zijn. Naomi wijst beiden af, u kent haar worden. Er is meer aan de hand, dat is de rode lijn die doorbroken is. De lijn van de Messias heeft een zware knauw gekregen. Hier is het de Eeuwige die deze rode lijn voortzet. Er is niets aan te vergeestelijken, sterker nog, hier klinkt uit de mond van een heidense vrouw een sterk getuigenis als zij de woorden uitspreekt: uw volk is mijn volk en uw G'd is mijn G'd. Wat heeft zij in haar korte huwelijksleven van haar echtgenoot meegekregen? Zou aan het huis van Evimelech toch nog iets positiefs zijn meegegeven? Allemaal vragen die wij mogen stellen en die geen antwoord geven. Dan moeten we ook niet daar naar lopen zoeken. Overigens: in de Eeuwigheid zou een ieder van ons die vraag aan Ruth kunnen stellen en zij zal het antwoord geven.
Het antwoord van Ruth is zo belangrijk, dat de Eeuwige dit wil zegenen. Waar gaat Naomi wonen? Nabij haar erfdeel, waar zij neerstrijkt. Ruth is de enigste die meegaat. Moeten wij het perse weten of Ruth een gelovige vrouw is? Ik kijk naar haar handelen en zie daarin de trekkende en sturende Hand van de Eeuwige in haar leven. Elke vrijdagavond wordt in ieder jong Joods gezin haar naam genoemd, als de jonge meisjes worden gezegend door de vader in het gezin. Niet dat Ruth een heilige is, zij krijgt de toenaam: de Moabitische. Nee, zij is op grond van haar persoonlijke geloofsbelijdenis toegetreden tot het Huis van Israël.
Naomi, haar schoonmoeder, zegt exact wat zij moet doen. Zij volgt die raad zeer nauwkeurig op. Boaz is zeer verrast als zij hem een huwelijksaanzoek doet door de woorden te bezigen: breidt uw vleugels over mij uit. Dat houdt in: laat mij schuilen bij u en wil mijn losser zijn. Natuurlijk lopen daar geweldige lijnen doorheen, die in eerste instantie gericht zijn als een troost voor Israël, dat de Eeuwige mensen inschakelt als de lijn doorbroken is. Daarmee laat Hij zien dat Hij het is die de macht heeft en dat de duisternis het niet zal winnen.
Ineens kijken we op een heel andere manier naar het boek Ruth. Er is nog zoveel meer over te zeggen. De techniek is stel jezelf eerst vragen en kijk of er een antwoord uit af te leiden is. Zo niet, dan zijn die vragen niet nutteloos geweest, zij hebben een functie van: die kant moet het dus niet op gaan. Dan ineens ziet men de rode lijn en dat is nu juist wat de schrijver er mee heeft bedoeld.
Nog een treffend voorbeeld is dat op grond van een oprecht uitgesproken geloofsbelijdenis de deur open staat voor de heiden. De Eeuwige heeft die voorwaardelijk dicht gedaan voor Moab tot de 10e generatie. Of Ruth al tot de 11e generatie behoorde is mijns inziens niet zo belangrijk. Zij klopt op de deur van genade met haar geloofsbelijdenis. Het is haar ernst en zie de Eeuwige opent voor haar die poort en zij mag binnen gaan. Zij weet niet, dat juist uit haal moederschoot de latere Messias wordt geboren. Dit is het wonder van de Eeuwige waarover wij ons mogen verheugen.
En Boaz: hij was niet de directe losser, dat was een nog nader familielid, wiens naam niet meer genoemd mag worden in Israël omdat deze zijn losserschap aan zich voorbij liet gaan. Boaz, moet een man op leeftijd, die Ruth huwt. Wij zien hem niet meer terug als de naam wordt gegeven op de dag van de besnijdenis en waar Obed zijn naam krijgt van de buurvrouwen.
Wat leert ons dit alles? Als eerste kunnen wij heel veel vragen met een bepaalde vooronderstelling. Iedere vraag is goed, maar ik proef daar een zekere nieuwsgierigheid in van was Ruth al behouden. Die vraag is gewoon te kort door de bocht en doet afbreuk aan de essentie van het boek Ruth. Ook hierin zien we een treffend voorbeeld in: verschil in betekenis van de teksten en de toepassing. Mogen we dan geen vragen meer stellen? Jazeker, vragen leren ons om na te denken over bepaalde zaken. Als eerste moeten wij altijd uitgaan van de letterlijke betekenis van de tekstwoorden. Vervolgens kijken we naar de hint, en de daaronder liggende diepere lagen. Je moet er als het ware bij staan alsof je een ooggetuige bent, die ook nog de cultuur en gebruiken verstaat. Dan gaan de woorden voor je leven en krijg je een heerlijk gevoel, van wat mooi dat dit ook voor ons bewaard gebleven is. Net zoals het in een bekende Psalm staat: uw Woord is een lamp voor mijn voet en een licht op mijn (levens)pad.