Nadat ik het bovenstaande had opgeschreven, schoot mij een gebeurtenis te binnen uit mijn eigen jeugd.
Als kleine jongen kreeg ik op zeker moment in de katholieke kerk waar ik toen heen ging een bidprentje uitgereikt van de een of andere heilige. In dat prentje zat een klein venstertje in de vorm van twee stukjes plastic, en daartussen zat een minuscuul stukje stof. Dat heette afkomstig te zijn van het habijt van de bewuste heilige. Dat daar wonderkracht van uit ging werd er niet bij gezegd; maar als je wilde kon je dat er bij denken.
En laatst zag ik een interview met een jonge vrouw, geboren en getogen Nederlandse, die zich tot de Islam had bekeerd, omdat zij dat voor haarzelf de beste godsdienst vond. En ze zei dat ze met overtuiging haar hoofddoek droeg, omdat ze het gevoel had dat Allah haar op die manier beschermde.
Twee eigentijdse voorbeelden dus van het toekennen van een bepaalde kracht aan een stukje stof. En wie durft te zeggen dat hij/zij niet aan dat soort dingen doet? Hoeveel mensen hebben niet altijd een foto bij zich van een dierbare overledene? En dat is niet omdat hij/zij bang is te vergeten hoe de dierbare eruitzag ……
Laatst had ik een oude Bijbel, die helemaal uit elkaar viel, en afgezien daarvan niets bijzonders was. Ik wilde hem eigenlijk weggooien, maar dat kon ik niet, want ik had het gevoel: een Bijbel gooi je niet in de vuilnisbak. Eigenlijk gek, want het gaat om het woord van God, om de boodschap, niet om het papier waar die op staat. Maar toch kon ik dat niet. Uiteindelijk heb ik hem in het boekenkastje gezet dat bij ons in de supermarkt staat.
Rituelen, rituelen, rituelen …