Liekels schreef:Domme vraag misschien hoor, maar zou dat zonder de zondeval dat dan nu zo zijn geweest?
Jazeker, en God zal de aarde nieuw maken zodat het weer zo zal zijn. Daar is niet eens meer sprake van huwelijk, daar leeft iedereen in gemeenschap met God en verbonden met elkaar op een manier die nu nog niet mogelijk is vanwege de zonde. Dus mensen zullen daar niet meer zijn als ‘homo’ of ‘hetero’ etc.
Dit leven gaat voorbij, en als je in dit leven iets opoffert vanwege God (zoals het aangaan van een relatie) dan kan dat heel zwaar zijn, maar is het in perspectief van de eeuwigheid een stuk draaglijker. Mensen dwingen geen relatie aan te gaan als homo kan niet, dat is inderdaad ieders eigen keuze: wil je God volgen en jezelf verloochenen of niet?
Dat is de vraag die er voor ieder mens ligt, niet alleen voor homo’s. Ieder mens heeft terreinen die hij moeilijk vindt aan God over te geven, omdat de oude mens iets anders wil dan wat God wil. Denk bijvoorbeeld aan de rijke man in Mattheus 19:16-30.
Het treurigste vind ik als er binnen een gemeenschap met twee maten gemeten wordt, dat mensen die op verschillende terreinen hun grootste uitdaging hebben liggen, verschillend behandeld worden. Als er op praktiserende homo’s heel fel gereageerd wordt maar met andere kwetsbaarheden veel liefdevoller omgegaan wordt, of bepaalde zonden die dichter bij het eigen hart komen gebagatelliseerd worden. Bij het omgaan met zowel eigen als elkaars zonden moeten liefde en waarheid hand in hand gaan. Als die twee uit elkaar getrokken worden krijg je harteloze waarheid of oneerlijke liefde. (Harteloze waarheid: afbrekende kritiek. Oneerlijke liefde: bijvoorbeeld een compliment dat niet waar is. Waarheid en liefde samen: opbouwende kritiek en complimenten die je kunt onderbouwen.)
Om om te gaan met mensen die te hard oordelen is de oplossing niet alle waarheid in de wind slaan en alleen lief doen. Liefde en waarheid staan alleen in het goede perspectief als ze samen zijn. Dus goed omgaan met mensen die zondigen, op wat voor manier ook, is wél eerlijk zijn over de zondigheid, maar tegelijk ook liefdevol in het aanhoren van iemands moeilijkheden om ertegen te vechten en hem/haar tot steun zijn. Je door waarheid ten volste bewust van je eigen zondigheid (al uit die zich misschien op andere terreinen) en de vergeving die je daarvoor hebt ontvangen door Jezus, kun je toch niet anders dan je medemens in waarheid liefhebben?
Haat de zonde, houd van de zondaar. Dat is wat Jezus deed, en Hij vraagt ons Zijn voorbeeld na te volgen. We mogen onze haat voor de zonde er nooit toe laten leiden ook de zondaar te haten. En andersom ook niet de liefde voor de zondaar laten leiden tot het goedpraten van zonde. Beide zie ik sterk gebeuren in discussies over en omgang met homo’s.
Als iemand bij je komt en zegt: ‘ik heb ... heel slecht gedaan, ik heb je ermee gekwetst, kun je me vergeven?’ Kun je drie antwoorden geven.
1. Ja dat heb je inderdaad gedaan, het is vreselijk en ik vergeef je niet.
2. Nee, dat is helemaal niet erg. Daar heb je geen vergeving voor nodig want het is niet erg.
3. Ja dat klopt, het is erg en heeft me pijn gedaan. Maar ik vergeef je, ik reken je het niet langer aan.
Optie 2 lijkt genadig. Maar ís het genadig? Als iemand berouw heeft en je ontkent dat het erg is, kun je hem ook niet de vergeving schenken die hij nodig heeft. Ook heb je kans dat, omdat je het niet echt erkend hebt maar er wel pijn van hebt, het diegene in je hart toch aanrekent en later in een ruzie die oude koe wel uit de sloot haalt.
Ik heb -tot mijn spijt- alle drie de mogelijkheden wel toegepast op mijn man. Optie drie is de enige die op lange termijn goed is voor je relatie. En niet alleen binnen huwelijken is dat zo, in alle relaties tussen mensen moet je leren vergeven en vergeving ontvangen. Als dat goed zit in je hart, wat Jezus je zeker zal geven als je je tot Hem om hulp wendt, dan heb je grond om goed met mensen om te gaan die worstelen met hun geaardheid of andere kwetsbaarheden. Zonder die balans beland je in populisme en extremisme.