Berichtdoor gravo » 02 apr 2018 10:02
@Teus
Ik begrijp je reactie niet.
Ten eerste komt dat natuurlijk omdat je niet goed leest wat er staat en je vervolgens kritisch uitlaat over die verkeerde lezing. Je begrijpt mijn post niet wanneer je zegt: "Niet het christelijk geloof is het kenmerk van de overwinning van het kwade,(...)".
Ik zei niet dat het christelijk geloof het kenmerk is van de overwinning van het kwade, maar ik zei dat de overwinning van het kwade door het goede het kenmerk is van het christelijk geloof. Je draait het om en je schept daardoor verwarring voor jezelf en voor anderen.
Wat ik ook niet begrijp is de idee dat het besef in de eindtijd te leven zo'n beetje de maat wordt voor het gehalte van ons geloof. Uiteraard verlangen wij allen naar de komst van Jezus Christus. Dat doen christenen al zo'n 2000 jaar. Maar dat hoeft toch niet te betekenen dat we onze tijd dan persé als dé eindtijd dienen te bestempelen. Zijn we minder gelovig als we een normaal christelijk leven leven, waarbij we oog hebben voor onze omgeving, onze naaste en als rentmeesters met de aarde omgaan? In de verwachting dat onze kinderen ook op deze aarde zullen moeten leven?
En zo komen we weer op de vraag uit het begin-topic. Het is nogal wat wanneer jonge christenen zo in de ban van de eindtijd worden gebracht dat zij aarzelen om kinderen te willen krijgen. Als dat de vrucht is van de constante dwang om onze tijd als eindtijd te zien, dat vervliegen er heel veel christelijke idealen, omdat, nogmaals, angst en onzekerheid, verlamming of in-de-schulp-kruiperij het leven van christenen dan gaat bepalen.
Om nog maar niet te spreken van de verloochening van het pro-life standpunt. Enerzijds te hoop lopen tegen abortus of voorbehoedsmiddelen, maar anderzijds wel jonge mensen zoveel schrik aanjagen (met een geproclameerde eindtijd die in chaos en geweld uitloopt) dat ze maar afzien van kinderen krijgen? Nee, dan gaat er iets grondig mis mijns inziens.
Als je toch een focus op het einde wilt hebben, dan is het veel beter om de realiteit van ons korte bestaan ter sprake te brengen. Het leven is een damp, de dood wenkt ieder uur. Het verschil met het eindtijd-gewaarschuw is echter dat die realiteit ons niet verlamt, maar ons aanzet om dit leven goed te gebruiken, het aan onze kinderen door te geven in de wetenschap dat de sterfelijkheid van ons allen, door de generaties heen, wordt overwonnen, wanneer wij leven uit het geloof in Jezus Christus.
Wij zijn niet van Hem verlaten. Zijn wederkomst op de wolken des hemels verwachten wij met vreugde. Maar het is niet zo dat wij nog genade, geloof of enig geestelijk goed missen zolang Hij nog vertoeft.
Wij hebben nu reeds, in dit leven, de volle zaligheid ontvangen. Het eeuwige leven is ons al gegeven. Daarom kan een christen, eindtijd of niet, altijd leven vanuit de volkomen verdiensten van Jezus Christus. Zo kunnen we leven en zo kunnen we sterven.
Ik krijg wel eens het gevoel dat de verwachting dat wij de eindtijd nog zullen meemaken een afleiding is van het denken over ons eigen einde vóór die tijd. Die gedachte kunnen we dan uitbannen door die focus op de eindtijd met alle bijbehorende spectaculaire fenomenen. Dat is toch vele malen interessanter dan als demente oudere je laatste adem uitblazen in een verpleeghuis. Punt is dat dat laatste waarschijnlijker is dan dat eerste.
Naar mijn gevoel doet de mate waarin wij wel of niet in de eindtijd zijn beland helemaal niets toe of af aan de geestelijke rijkdom die wij in Jezus Christus hebben. Ook als we eenzaam en ontluisterd ontslapen in Christus zijn we zalig.
Je legt volgens mij met je alertheid op Jezus' komst (en het letten op de tekenen der tijden) veel te veel druk op je omgeving. Die eindtijd lijkt bij jou wel met alle geweld (sic!) aanstaande te moeten zijn. En het lijkt ook wel zo te zijn dat alleen deze verwachting kan leiden tot de juiste liefde, het ware verlangen of het echte brandende hart voor Jezus.
Wie zegt dat anderen, die hun christelijk geloof eenvoudig, maar daarom niet minder indrukwekkend wijden aan zorg, omzien en oog voor de naaste, dat niet doen vanuit een diepe bron van liefde voor God? Volgens mij hebben zij ook olie in hun lamp, maar zie jij dat niet zo. Of zou jij zo'n leven, waarin een christen niet constant gericht is op het einde der tijden, ook "achterover leunen" willen noemen?
Je loopt het gevaar om in je enthousiasme (vrees?, obsessie?) je taak in deze tijd en op deze plaats te verzaken en anderen daarin mee te slepen.
Nogmaals, waarschijnlijk word je in je verwachting van Jezus' komst gewoon ingehaald door je eigen dood. Daarom: "Weest nuchter en waakt". Dat laatste doe je zeker, maar dat eerste...dat vraag ik me echt af.
Enige nuchterheid is hier op z'n plaats. Al was het alleen maar voor de kinderen.
Ook ik verwacht de komst van Christus in heerlijkheid. Maar bij gebrek aan het hoe, wat, wanneer, tijd of plaats hou ik het maar bij het leven hier en nu. In het land dat de Here mijn God mij gegeven heeft. Ik heb niet het gevoel dat ik iets mis of dat ik me ergens aan schuldig maak.
En ik ben blij met mijn kinderen. Een zegen van God.
gravo
'Von Gott wissen wir nichts. Aber dies Nichtwissen ist Nichtwissen von Gott'
(Franz Rosenzweig, Der Stern der Erlösung)