Mortlach schreef:Hoewel ik je gevoelens op prijs stel en zeer zeker niet wil ondergraven, kan ik de gedachte toch niet onderdrukken dat anders-gelovigen ook zo'n soort blijdschap kennen dat hun geloof X eigenschap Y heeft die andere gelovigen niet hebben en omdat eigenschap Y de beste eigenschap is, hebben de anderen het vast zwaar onder hun gebrek aan eigenschap Y.
Ik geloof best dat dat zo kan zijn. Ik bedoel dit echter in geen geval minachtend richting andere geloven. Ik geloof dat veel mensen het zwaar hebben, ook als ze nergens in zeggen te geloven maar wel geloven in bijvoorbeeld angstige gedachten, ook als ze zelf niet doorhebben hoe ellendig ze zijn omdat ze hun gevoelens verdoven met het een of ander, ook als ze zich verliezen in religie (dit kunnen ook lege religieuze gebruiken uit het christendom zijn, niet alleen van andere religies). Zolang mensen niet leven zoals ze door God bedoeld zijn, het hen niet lukt te doen waarvoor ze gemaakt zijn, ze hun doel missen, zijn mensen denk ik ten diepste ongelukkig. Sommigen denken gelukkig te zijn terwijl ze zwelgen in hun geld, macht etc, maar werkelijke vreugde ervaar je pas als je als mens tot je doel komt waarvoor je gemaakt bent: God de eer geven. Dat klinkt heel tegenstrijdig in de wereld die denkt dat als je wat wil krijgen, je daar zelf voor moet zorgen/vechten. Dat in het koninkrijk van God alles omgekeerd is en de dienaar een winnaar wordt, is een heerlijkheid die voor de wereld niet te begrijpen is, maar voor degene die het ervaren het mooiste wat er is, zo in en in goed. Het is moeilijk waar het wereldse model makkelijk is, maar vervullend waar het wereldse onbevredigend is, en daardoor voel je wat op geen andere manier te ervaren is: wie jij door God bedoelt bent om te zijn, en hoe fijn het is om dat te zijn. Hoe goed God alles bedoelt heeft, en hoe goed Hij daadwerkelijk is. Ook voel je wat een droeve ontwrichtende narigheid de zonde is, begrijp je Gods verdriet om Zijn wereld die zo niet meer tot zijn doel komt, en Zijn medelijden met de mensen vult ook jouw hart. Absoluut niet uit minachting, het is vanuit liefde en verdriet om hun lijden, en begrip en medelijden met het verloren voelen en niet begrijpen hoe het komt en wat de weg eruit is. Als je zelf Gods liefde ervaart, gun je die aan iedereen. Want ieder mens die Jezus heeft leren kennen, weet hoe verloren je zonder Hem was. En die ellende gun je niemand. Toch zijn wij mensen niet degenen die hen hieruit kunnen bevrijden. Wij kunnen hun ongeloof niet ombuigen tot geloof. Wij kunnen een afwijzend hart niet ontvankelijk maken. Soms gebruikt God ons wel als voorbeeld. Bijvoorbeeld als andere mensen mogen zien dat je vreugde vindt in het dienen van een ander, en God hen nieuwsgierig maakt naar waar die vreugde vandaan komt. Daarom roept God ons ook op om te leven als de bevrijde mensen die we mogen zijn in Jezus.
Iedereen heeft redenen voor de levensstijl die hij heeft. Velen zullen die redenen verheven vinden boven die van anderen. Men herkent de boom echter aan de vruchten, bij christenen evengoed. Ook mensen die zichzelf christen noemen kunnen nog steeds ten diepste bezig zijn zichzelf te dienen en het evangelie niet goed begrepen hebben. Helaas. En misschien zijn er ook wel mensen binnen andere geloven geboren die wel de regels van Gods koninkrijk begrijpen, zoals een ex-moslima in onze gemeente ook voor haar kennismaking met het christelijke geloof al voelde dat God zo was als Hij is, en niet zoals de koran Hem voorspiegelde.
Wellicht zijn er junkies die medelijden met mij hebben omdat ik niet weet hoe het voelt om high te zijn. Toch leidt hun kortstondige genotsgevoel niet tot daadwerkelijk geluk. Zij verdoven hun gevoel om ‘genot’ te kunnen ervaren.
Toch is denk ik in daadwerkelijke geluk het zo dat je ook je negatieve emoties kunt voelen. Ze niet hoeven verdoven met wat dan ook, maar kunnen dragen vanuit een diepere zekerheid dat er Iemand groter is dan deze gevoelens, ze in de hand heeft en wil gebruiken voor een eindeloos goed plan, waarin jij ook door deze gevoelens tot groei mag komen. Iemand die je opvangt als je fouten maakt, troost als je pijn en verdriet hebt, vergeeft wat je verkeerd doet en je vervolgens op de goede weg leidt. Een diepe identiteit als kind van een God die goed is en groot, waardoor je het niet meer nodig hebt door mensen bevestigd te worden en niet in nastreven daarvan in een schadelijk vicieuze cirkel van egocentrisme, hooghartigheid en diepe faalgevoelens belandt. Dit geluk, deze genezing door het komen tot je doel (God de eer geven) heb ik nog niet gezien buiten God om.
Nu ken ik niet zoveel moslims, dus kan wat dat betreft niet zeggen dat ik een gebalanceerde meting gedaan heb of het daadwerkelijk niet onder enige moslim te vinden is. Ik heb echter nog nooit gehoord van een moslim die niet tot het christendom is bekeerd maar zich wel als Gods kind beschouwt. En dát is de genezende identiteit die maakt dat je je eigen eer daadwerkelijk los kunt laten, en die aan God kunt geven.