Marnix schreef:Dat is toch anders dan wat ik in de Bijbel zie. Samen eten, samen delen, bij elkaar thuis het brood breken, samen praten over je zegeningen en je zorgen, samen zoeken naar Gods wil, luisteren naar Zijn stem. Niet alleen bidden voor grote dingen en ziekten maar ook voor die kleine dingen die je bezighouden. Samen lachen en samen huilen, samen om hulp roepen en samen danken. Ik zie dat nu steeds meer gebeuren in kleine wijkkringen en dergelijke gebeuren.
Dat is toch niet helemaal waar Marnix.
Vraag en antwoord 55 van de HC, zegt het zo:
Wat verstaat gij door de gemeenschap der heiligen?
Eerstelijk, dat de gelovigen, allen en een iegelijk, als lidmaten aan den Heere Christus en al zijn schatten en gaven gemeenschap hebben. Ten andere, dat elk zich moet schuldig weten, zijn gaven ten nutte en ter zaligheid der andere lidmaten gewilliglijk en met vreugde aan te wenden.
Dus die gemeenschap der Heiligen is niet alleen in jouw (of mijn) kerk, maar wereldwijd.
Natuurlijk in de eerste plaats in de gemeente waar je geplaatst bent, dat dan wel.
En dat samen lachen en samen huilen kan ook - juist - doordeweeks. Ik ben geen mens van grote groepen. Ik ga wel eens na de dienst mee koffiedrinken, maar als uitzondering (bijv na een doop- of belijdenisdienst), want bij de koffie wordt het al snel een koffiepraatje.
Of het is dan nog: wat heeft ie goed gepreekt he, of het duurde wel lang.
Ik laat het liever bezinken en wil een preek graag overdenken. Ik noteer niet en ik heb mn smartphone niet bij me, dus het gaat nog ouderwets in het hoofd.
Als ik op maandagochtend ga werken, rijd ik langs de kerk en kan dan zo'n verlangen hebben om even naar binnen te gaan. Slaat nergens op, want er is niemand. Maar net zoals bij R.K. kerken, even een moment van bezinning in de achterste bank.
Misschien ben ik diep van binnen wel een katholiek meisje, ik houd wel van mystiek.