Vergeving schenken

[Marian]

Hallo,

Ik heb een vraag. Ik worstel enorm met boosheid en sommige mensen niet kunnen vergeven. Ik weet dat God vraagt om anderen die je pijn doen te vergeven, en ik wil dat ook, maar het lukt me niet. Soms ben ik vreselijk boos om dingen die anderen hebben gedaan en die veel schade hebben aangericht in het leven van mij en mijn zoon, en lukt het me helemaal niet om te vergeven, en doe ik zelf ook echt boos. Ik heb hier al talloze malen om gebeden, of God vergevingsgezindheid en geduld in mijn hart wil brengen, maar het lukt niet. Het gekke is dat ik sommige "grote" dingen wel kan vergeven, maar andere dingen weer niet. Ook mezelf kan ik niet goed vergeven. Ik worstel met psychoses en trauma en van daaruit heb ik het idee dat ik intens slecht ben en dat ik nooit meer bij God mag komen. Al mijn zonden komen me dan voor ogen, van grote tot bizar stompzinnige waar niemand zich schuldig om zou voelen. Ik wil graag vergeven worden en anderen vergeven, maar ik voel het niet. Ik denk dat God mij wel moet haten.

Ik ben als kind misbruikt. Dit is me wel gelukt om te vergeven. Ik heb de dader (familie) aangesproken enkele jaren geleden, hij heeft zijn excuses aangeboden en ik heb hem gezegd hem te willen vergeven. Daarna heeft God mij geholpen hem ook echt te vergeven. We hebben geen contact meer, maar ik wens hem oprecht het allerbeste toe en hoop dat hij met God mag leven.

De vader van mijn zoon was bedreigend naar ons allebei en manipulatief en heeft mij erg beschadigd. Dat is de reden dat ik zo ziek geworden ben. Hem kan ik ook vergeven, omdat ik weet dat hij autistisch is en een heel moeilijke verwaarlozende jeugd heeft gehad. Ik ben helemaal niet boos op hem. Maar de "omstanders" die hem verdedigden en willens en wetens mijn zoon in onveiligheid brachten, die kan ik heel moeilijk vergeven.

En mijn ouders bijvoorbeeld kan ik ook heel moeilijk vergeven. Zij hebben mij als klein kind toen ik bang werd vanwege het misbruik (waarvan zij niets af wisten) verteld dat ik slecht was, de oorzaak van alle problemen in de familie, dat mijn vader dood zou gaan door mij, etcetera. Dat heeft heel veel impact gehad op mij. Nu vertellen ze me dat ik een slechte moeder ben, nooit aan mijn kind denk, hebben kritiek op mijn opvoeding en houden me tegen om mijn kind, dat bij hen woont, vaker te zien. Ze zeggen ook dingen als "ik heb zin om je door midden te slaan" etc. Ik ben alles behalve perfect, maar ga volgens mij wel heel lief en zorgzaam met mijn kind om. Ik heb ook een pedagoge regelmatig laten mee kijken naar hoe ik met mijn kind om ging en daar was niets op aan te merken, zij was heel positief. Ik heb een enorme boosheid op mijn ouders als zij zulke dingen zeggen... het doet zoveel pijn, omdat het voelt alsof mijn eigen ouders tussen mij en mijn kind in gaan staan en ik steeds moet vechten om toegang tot mijn kind. Ook derden hebben weleens gezegd dat ze er gek van zouden worden zoals mijn ouders met mij en mijn zoon omgaan. Maaar... ik vind dat ik niet boos op hen mag zijn, ik vind dat ik hen moet vergeven. Ze doen in veel ook echt hun best. En ik heb zelf ook stomme dingen gezegd tegen hen. Ik denk dat een van de belangrijkste dingen die God van mij vraagt is mijn ouders lief te hebben en te vergeven en te verdragen, maar het lukt van geen kant. Ik blijf gewoon heel verdrietig en boos, terwijl ik liefde en vergeving wil voelen.

Hoe moet ik vergeven, als iets constant pijn blijft doen?

Help!

[Bambi]

Boosheid komt voort uit verdriet
Je kunt pas echt vergeven, als je het verdriet verwerkt hebt.
Ga daar eerst maar mee beginnen
Verder zie ik van 2 kanten, jouw kant en van je ouders, veel verdriet, onbegrip, niet gewaardeerd voelen en overspannenheid.
Jullie zitten beiden klem in deze situatie.
Jij kunt niet zelf voor je kind zorgen, maar je ouders moeten het voor je doen en daar maak je steeds ruzie als je komt, dus zien ze je liever gaan dan komen.
Je hebt wel zelf de macht om niet te schelden als je daar komt en je waardering dat je ouders voor je kind willen zorgen uit te spreken tegen hen. Gebruik die macht.
Dan kun je van binnen nog steeds boosheid en machteloosheid voelen, maar hou je dat voor jezelf. Want het is voor je kind ook niet goed, als je daar komt en steeds ruzie maakt met je ouders. En het creëert bij je ouders ook allerlei gevoelens van boosheid.

Verder moet je in jezelf maar es goed uitdiepen hoe het echt voelt, dat je niet zelf voor je kind kan zorgen en hoeveel machteloosheid, verdriet en gevoel van een mislukkeling zijn, dat geeft. Ik denk dat je dit het beste met een goede therapeut kan doen. Want het lijkt erop dat je alles wat je hebt meegemaakt en je het gevoel van niks waard zijn gaven en de hoge verwachtingen die je van jezelf hebt en daar niet aan kunnen voldoen, op 1 hoop hebt gegooid en overal waar je maar iets van kritiek krijgt, die hele lading eruit gooit


En vergeven gaat niet zo maar even. Ook God vergeeft pas als we ons bekeren en laat ons ook de fouten inzien, om ons te laten voelen wat we fout deden. En vergeven betekent ook niet, dat dingen je geen pijn meer doen, die 2 dingen moet je ook niet verwarren met elkaar

Ik kan er naast zitten, doe er mee wat je wil
Sterkte

[coby5]

Hallo,

Ik heb een vraag. Ik worstel enorm met boosheid en sommige mensen niet kunnen vergeven. Ik weet dat God vraagt om anderen die je pijn doen te vergeven, en ik wil dat ook, maar het lukt me niet. Soms ben ik vreselijk boos om dingen die anderen hebben gedaan en die veel schade hebben aangericht in het leven van mij en mijn zoon, en lukt het me helemaal niet om te vergeven, en doe ik zelf ook echt boos. Ik heb hier al talloze malen om gebeden, of God vergevingsgezindheid en geduld in mijn hart wil brengen, maar het lukt niet. Het gekke is dat ik sommige "grote" dingen wel kan vergeven, maar andere dingen weer niet. Ook mezelf kan ik niet goed vergeven. Ik worstel met psychoses en trauma en van daaruit heb ik het idee dat ik intens slecht ben en dat ik nooit meer bij God mag komen. Al mijn zonden komen me dan voor ogen, van grote tot bizar stompzinnige waar niemand zich schuldig om zou voelen. Ik wil graag vergeven worden en anderen vergeven, maar ik voel het niet. Ik denk dat God mij wel moet haten.

Ik ben als kind misbruikt. Dit is me wel gelukt om te vergeven. Ik heb de dader (familie) aangesproken enkele jaren geleden, hij heeft zijn excuses aangeboden en ik heb hem gezegd hem te willen vergeven. Daarna heeft God mij geholpen hem ook echt te vergeven. We hebben geen contact meer, maar ik wens hem oprecht het allerbeste toe en hoop dat hij met God mag leven.

De vader van mijn zoon was bedreigend naar ons allebei en manipulatief en heeft mij erg beschadigd. Dat is de reden dat ik zo ziek geworden ben. Hem kan ik ook vergeven, omdat ik weet dat hij autistisch is en een heel moeilijke verwaarlozende jeugd heeft gehad. Ik ben helemaal niet boos op hem. Maar de "omstanders" die hem verdedigden en willens en wetens mijn zoon in onveiligheid brachten, die kan ik heel moeilijk vergeven.

En mijn ouders bijvoorbeeld kan ik ook heel moeilijk vergeven. Zij hebben mij als klein kind toen ik bang werd vanwege het misbruik (waarvan zij niets af wisten) verteld dat ik slecht was, de oorzaak van alle problemen in de familie, dat mijn vader dood zou gaan door mij, etcetera. Dat heeft heel veel impact gehad op mij. Nu vertellen ze me dat ik een slechte moeder ben, nooit aan mijn kind denk, hebben kritiek op mijn opvoeding en houden me tegen om mijn kind, dat bij hen woont, vaker te zien. Ze zeggen ook dingen als "ik heb zin om je door midden te slaan" etc. Ik ben alles behalve perfect, maar ga volgens mij wel heel lief en zorgzaam met mijn kind om. Ik heb ook een pedagoge regelmatig laten mee kijken naar hoe ik met mijn kind om ging en daar was niets op aan te merken, zij was heel positief. Ik heb een enorme boosheid op mijn ouders als zij zulke dingen zeggen... het doet zoveel pijn, omdat het voelt alsof mijn eigen ouders tussen mij en mijn kind in gaan staan en ik steeds moet vechten om toegang tot mijn kind. Ook derden hebben weleens gezegd dat ze er gek van zouden worden zoals mijn ouders met mij en mijn zoon omgaan. Maaar... ik vind dat ik niet boos op hen mag zijn, ik vind dat ik hen moet vergeven. Ze doen in veel ook echt hun best. En ik heb zelf ook stomme dingen gezegd tegen hen. Ik denk dat een van de belangrijkste dingen die God van mij vraagt is mijn ouders lief te hebben en te vergeven en te verdragen, maar het lukt van geen kant. Ik blijf gewoon heel verdrietig en boos, terwijl ik liefde en vergeving wil voelen.

Hoe moet ik vergeven, als iets constant pijn blijft doen?

Help!

Vergeven is iets anders dan maar slikken wat mensen blijven doen omdat ze er totaal geen spijt van hebben. Wel lastig in dit geval. Mag je ze zelf niet hebben van de rechter? Heb zelf 7 maanden in die situatie gezeten. Ex vergeven en van misbruik vroeger ging inderdaad veel makkelijker. Die gasten die geprobeerd hebben m'n kinderen in te pikken, pfiew, heb een aantal keer gezegd: Ik kies ervoor om ze te vergeven puur en alleen omdat het moet, doet U de rest maar Heer. Dat heeft Hij dan ook wel gedaan, maar ik had ze niet ff in een weekje vergeven. Wel heel belangrijk voor jezelf, want dan kan je ook weer zelf genezen en voor je kinderen zorgen. Maar met ouders is heel irritant. Kan niet iemand je helpen van zo'n instantie? Ik heb hulp gehad met opvoeden en grenzen stellen. Als je afhankelijk bent van je ouders die op je kinderen moeten passen, heel lastig. Ik had toen een baby van 3 maanden, hoppa, afgenomen door een rechter en had een advocaat die geen tijd had zich in de zaak te verdiepen, want ze was te druk met d'r eigen gezinnetje, ergerlijk. Mocht ze 2 keer per week een halve dag zien onder toezicht van m'n ouders en als die jongste dan huilde wilde ik 'm troosten, maar toen brulde m'n pa: Nee dat mag niet. Dat kan jij niet. Laat oma dat maar doen. Lekker bazig en controlerend, kon m'n eigen kind niet eens troosten en dan was het in een tel klaar, want die wilde gewoon bij z'n moeder zijn. Ben toen echt giftig geworden. Dorst nooit tegen m'n pa op te staan maar dat ging me echt te ver. Ik zei dat ik ouder was dan 18 en niet meer hoefde te luisteren naar hem. Kom op man, was 39. Troostte 'm zelf en het was zo over, niks aan het handje. Maar sindsdien is ie wel gekapt met dat gecontroleer. Niet meer pikken. Probeer wel normaal te blijven, dank ze voor de hulp, kies ervoor ze te vergeven en laat God je genezen, maar beslist niet meer pikken. Je hebt eigenlijk iemand nodig die je kan helpen. Ik had toen een hele aardige vrouw, die maar steeds zei dat ik het geweldig deed, maar kijk dit kun je beter zo en zo doen. Misschien iemand van de kerk?
En wanhoop niet, God houdt van je. Ik ben nu ook weer in staat zelf voor ze te zorgen, maar door die boosheid en haat werd ik juist zo labiel. Ik heb ervoor gekozen al die lui te vergeven, netzoals Corrie ten Boom, maar Hij heeft het gedaan.

[Marnix]

Iets vergeven wat is gebeurd is denk ik minder moeilijk dan iets vergeven wat nog steeds gebeurt. Als je bijvoorbeeld je ouders wil vergeven denk ik dat wat ze doen ook eerst moet stoppen. Vergeven is moeilijk als je weet dat het morgen weer gebeurt. Misschien moet je ze vertellen wat ze doen en wat dat met je doet. Aangeven dat je goed voor je kind probeert te zorgen, dat de pedagoge dat ook heeft vastgesteld. Zeg sorry voor wat je in het verleden hebt gezegd en vraag ze of ze je volwassen en met respect willen behandelen. Misschien helpt het niet maar je kan het proberen en dan ben jij in ieder geval de verstandigste en neem je de eerste stap. Vaak blijven ruzies onopgelost omdat niemand de eerste stap wil zetten, beide partijen denken: Laat die ander eerst maar sorry zeggen. En dan gebeurt er sowieso niets.

[Johan100]

Boosheid komt voort uit verdriet
Je kunt pas echt vergeven, als je het verdriet verwerkt hebt.
Ga daar eerst maar mee beginnen

Eens.

[Chaya]

Hoe moet ik vergeven, als iets constant pijn blijft doen?

Help!

Je bent boos, het lukt je niet om dit kwijt te raken en daardoor raak je gefrustreerd. Probeer daarom eerst jezelf te vergeven. Je mag negatieve emoties hebben over hetgeen je aangedaan is.
En vergeven betekent niet dat je alles vergeten moet.
Probeer eraan te blijven denken dat vergeving schenken je juist vrij maakt van die ander. Zolang je wrok en boosheid blijft koesteren, zul je je nooit innerlijk vrij kunnen voelen.
We bidden vaak:
‘Vergeef ons onze schulden, gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren’.
God roept ons dus op om toch te vergeven, ook al toont de ander geen berouw.
Dat is heel moeilijk.
Maar het is niet onmogelijk.
Je mag erom bidden of God je de kracht geeft om vergeving te schenken.
Sterkte!

[Mortlach]

Maaar... ik vind dat ik niet boos op hen mag zijn, ik vind dat ik hen moet vergeven. Ze doen in veel ook echt hun best. En ik heb zelf ook stomme dingen gezegd tegen hen. Ik denk dat een van de belangrijkste dingen die God van mij vraagt is mijn ouders lief te hebben en te vergeven en te verdragen, maar het lukt van geen kant. Ik blijf gewoon heel verdrietig en boos, terwijl ik liefde en vergeving wil voelen.

Dat liefhebben gaat vaak stukken makkelijker als er wat meer afstand is. Je schrijft niet waarom je kind bij je ouders woont en niet bij jou, dat maakt het wel een stuk ingewikkelder. Als dat een tijdelijke situatie is of eentje waar je zelf verandering in kunt aanbrengen, dan zou ik dat doen en dan een tijdje je ouders van een afstand liefhebben. De uitspraken die ze doen kunnen echt op geen enkele manier door de beugel.