Omdat het vandaag (weer) Dankdag is, en dat zomaar eens routine kan worden, geef ik een iets door van een iemand die ter voorbereiding (!) daarop in bed lag na te denken over alles waar zij dankbaar over kan zijn. Er staan een paar dingen in die ik graag met jullie deel:
Dankbaar zijn voor alles wat God me geeft, is al moeilijk, ben ik te weinig.
Dankbaar zijn als God iets/iemand van me afneemt, is nog veel lastiger.
Maar toch: alles is van Hem! Hij gaf het me en het is Zijn goed recht om het terug te vragen.
En waar ben je nu gelukkiger? Hier op deze aarde, of daar bij Hem?
Zal ik niet heel dankbaar zijn nú al te weten dat zij die me lief zijn straks bij Hem gelukkig zijn?
We zongen dat vanmorgen met psalm 24:1:
Al d' aard' en alles wat zij geeft,
Met al wat zich beweegt en leeft,
Zijn 't wettig eigendom des HEEREN.
Mooi was dat. Wat je 's avonds overdenkt in de stille uurtjes, mag je 's morgens van harte meezingen met de gemeente.
Er zijn veel soorten van dankbaarheid. En het is echt niet van zelfsprekend. Denken we niet heel vaak dat we er recht op hebben? Er hard voor gewerkt hebben? Het wel verdiend hebben?
Maar die gezondheid en kracht is ook weer door Hem geschonken. Leven we daaruit?
Dan kun je in vertrouwen verder.
Er is een prachtig gedicht over Habakuk 3:
Wanneer de vijgenboom niet bloeien zou...
de wijnstok niet zijn opbrengst meer zou geven...
de schapen uit de stallen zijn verdreven...
dan zal ik nochtans juichen in Gods trouw.
Al zal ik altijd eenzaam moeten zijn
en niemand hebben voor wie ik kon zorgen...
al zou ik 's avonds bang zijn voor de morgen...
dan zou Gods Naam nóg op mijn lippen zijn;
dan zal ik nochtans juichen in de Heer.
Ik zal... ach God, wat zeg ik grote dingen;
U weet hoe dikwijls ik niet wilde zingen....
de bomen bloeiden, maar ik zong niet meer....
Toch is Uw goedheid als de morgendauw;
toch blijft Gij met Uw zorgen mij omringen...
Leer mij weer danken, God, leer mij weer zingen
ook als de vijgenboom niet bloeien zou....
Gezegende dankdag toegewenst!
Voor nu en elke dag!!