Afgelopen zondagmiddag was ik in een kerkdienst elders.
Op de voorkant van de liturgie stond bij alle namen van medewerkers iets opmerkelijks:
"Sacrale dansuitvoering: Enno Drost".
Mijn reformatorische stekels schoten omhoog: ja hoor, ook dat nog.
Toen hij begon zei hij: "wat en ik blij dat hier in deze kerk weer mag dansen voor God..."
Tja en daar zit je dan.
Ik moet zeggen dat tijdens de dienst alle vooroordelen weggenomen werden en de Here God hier werkelijk centraal stond.
Thuisgekomen keek ik toch eens in de Bijbel en zag toen een paar fraaie teksten, die overigens in de Statenvertaling mooi weggepoetst zijn:
“Eer hem met vreugdedansen,
met spel op gitaren en fluiten,
sla de bekkens, de luidklinkende bekkens.”
(Psalm 150:4)
“Eer hem met zang en dans,
met spel op tamboerijn en lier.”
(Psalm 149:3)
De King James Version durft dan weer niet zo ver te gaan als onze Statenvertalers en geeft het zo weer:
Praise him with the timbrel and dance: praise him with stringed instruments and organs.
(Psalm 150:4)
Let them praise his name in the dance: let them sing praises unto him with the timbrel and harp.
Psalm 149:3
Voluit dans dus.
Tijdens mijn vele verre reizen kwam ik dit in Afrika en Azië veelvuldig tegen, dansen in de kerk, maar ja, dat is daar en daar hoeft het niet aan onze normen te voldoen..
Maar wat moeten we er hier mee, met dansen voor God?
Kunnen we met dansen God ook groot maken zoals de psalmdichter zegt?