Rouw

[Liekels]

Ik heb je oorspronkelijke bericht nooit gelezen. (Kom soms maanden niet op refoweb) maar mbt euthanasie is niet elke christen tegen

Zelf vind ik de euthanasie wetgeving in nederland heel zorgvuldig en ben helemaal niet tegen.

Dank voor je reactie, waarom kun jij niet op de site komen soms, dat is wel vervelend. Ik stuurde het niet om goedkeuring te krijgen hier, dat hoeft niet en verwacht ik ook helemaal niet. Ik weet alleen dat men het hier grotendeels afkeurt en daarom wilde ik mijn verhaal doen vanuit mezelf en de persoon die hij was en om te laten lezen hoe dit tot stand kan komen en die persoon niet bij voorbaat gedoemd is of slecht. Dus niet om goedkeuring te krijgen, maar om duidelijk te maken dat het verdriet van gemis niet anders is.

[Jess]

Rouwen?

Verlies verwerken?

Iemand zei: verlies verweven in je leven, verwerken klinkt als afsluiten, maar iemand die je lief is, dat sluit je zomaar niet af.

Het is al weer een tijdje geleden dat mijn moeder is overleden. We hadden het goed met elkaar. Waren niet erg close. Het was goed zoals het was. Ik hield zeker van haar. Toch voel ik erg weinig verdriet. Is dat herkenbaar?

[Broeder]

Rouwen?

Verlies verwerken?

Iemand zei: verlies verweven in je leven, verwerken klinkt als afsluiten, maar iemand die je lief is, dat sluit je zomaar niet af.

Het is al weer een tijdje geleden dat mijn moeder is overleden. We hadden het goed met elkaar. Waren niet erg close. Het was goed zoals het was. Ik hield zeker van haar. Toch voel ik erg weinig verdriet. Is dat herkenbaar?

Ik heb niet de rouw ervaren, zoals jij die ervaart. Ik werk alleen veel met mensen die rouwen en vanuit die ervaring wil ik je graag dit zeggen:

Rouw heeft geen regels. Dat jij weinig verdriet voelt, terwijl je tegelijk kan zeggen "ik hield van mijn moeder" is wat het is voor jou. Ergens proef ik een soort schuldgevoel. Alsof je vind dat je verdrietiger had moeten zijn. Als dat zo is, dan is dat het waard om wat dieper op in te gaan (met een predikant of een therapeut of iemand anders die je vertrouwt). Maar laat niemand anders je vertellen hoe verdrietig jij zou moeten zijn. Alleen jij hebt daar uiteindelijk iets over te zeggen.

Niemand sluit verlies af. Het gaat met je mee, hoe dan ook. Manu Keirse, een beroemde rouwspecialist, vergelijkt het soms met een geknotte boom: er zit een litteken, maar dat wil niet zeggen dat de boom niet meer kan bloeien. Hij noemt rouw "rouwarbeid", een manier van leven waarbij het verlies continu van betekenis is en van betekenis verandert. Met die rouwarbeid ben je nooit klaar, maar het hoeft je ook niet te verlammen. Ook jij hebt nog genoeg bloei in je, dat weet ik zeker.

[Marnix]

Ik heb niet de rouw ervaren, zoals jij die ervaart. Ik werk alleen veel met mensen die rouwen en vanuit die ervaring wil ik je graag dit zeggen:

Rouw heeft geen regels. Dat jij weinig verdriet voelt, terwijl je tegelijk kan zeggen "ik hield van mijn moeder" is wat het is voor jou. Ergens proef ik een soort schuldgevoel. Alsof je vind dat je verdrietiger had moeten zijn. Als dat zo is, dan is dat het waard om wat dieper op in te gaan (met een predikant of een therapeut of iemand anders die je vertrouwt). Maar laat niemand anders je vertellen hoe verdrietig jij zou moeten zijn. Alleen jij hebt daar uiteindelijk iets over te zeggen.

Niemand sluit verlies af. Het gaat met je mee, hoe dan ook. Manu Keirse, een beroemde rouwspecialist, vergelijkt het soms met een geknotte boom: er zit een litteken, maar dat wil niet zeggen dat de boom niet meer kan bloeien. Hij noemt rouw "rouwarbeid", een manier van leven waarbij het verlies continu van betekenis is en van betekenis verandert. Met die rouwarbeid ben je nooit klaar, maar het hoeft je ook niet te verlammen. Ook jij hebt nog genoeg bloei in je, dat weet ik zeker.

(Voor Jess, ik had hier eerder op willen reageren maar ben ik het vergeten)

Ik sluit me hier bij aan. Ik denk dat het ook ontzettend per persoon (hoe je zelf in elkaar zit) te verschilt en per situatie. We weten dat het leven hier tijdelijk is en een keer zullen sterven. Het maakt dan ook wel uit wanneer en hoe dat gebeurt. Als iemand jong is en sterft is dat weer anders dan wanneer iemand oud is en sterft, of dat opeens gebeurt of je lange tijd ziek bent geweest. Daarnaast, als je gelooft in God en in een beter lever bij Hem kan dat ook veel troost geven.

Wat "verwerken" betreft, ik zie dat wel anders dan als afsluiten. Je geeft de dingen een plaats, je leert er vrede mee hebben met hoe het nu is, maar verlies verwerken is volgens mij heel wat anders dan degene die je verloren bent vergeten of zo. Dat doe je als het goed is nooit.