Na het zeer plotseling overlijden van mijn moeder was ik in eerste instantie héél boos op God. Ze zag erg uit naar de geboorte van onze dochter (alhoewel ze niet wist dat het een meisje zou worden..
). Ze was ook apetrots dat zij haar jongste kleinkind bij het dopen de kerk mocht binnendragen. En opeens was ze er niet meer. Zo uit het volle leven weggehaald naar Vader. Het was genoeg voor haar, ze mocht nu "Boven komen kijken" zoals ik het weleens eenvoudig zeg.
Maar ik vond het niet eerlijk van God, dat Hij haar dat waar ze zo naar uitzag niet meer heeft laten meemaken. Gelukkig mocht mijn boosheid er ook zijn. Maar het is goed. Zij is alles te Boven. Ging ons voor. Of we elkaar straks herkennen? Geen idee... Ik hoop het, maar het doet voor mij nu niet meer zo terzake. Maar 1 ding weet ik wel: Straks zijn we samen tot in alle eeuwigheid niet uitgezongen!
Nu, 5 jaar later, is mijn vader weer hertrouwd met een schat van een vrouw. We zijn ook van haar gaan houden. En pa en zij zijn weer gelukkig samen. Het is goed zo!
Toen ze in de kerk samen geknield lagen voor de zegen ging er echt van alles door me heen. Ondanks dat het een blijde dag was, komen er toch herinneringen en emoties los. Maar ook daar was alle ruimte voor gelukkig.
En toch: Je blijft je moeder missen. Soms ineens, als uit het niets, komen de tranen weer (zoals ook nu...
) En ook dat is goed.
Toen mama thuis opgebaard lag had ik een vast ritme: Koffie, sigaretje roken, bij mama kijken. Dan weer koffie, sigaretje en weer naar mama. Nooit zoveel koffie gehad en gerookt als in die 5 dagen...
En ja: Ik ben één van die Refowebbers die het durft om een zwaar criminele gewoonte erop na te houden...
Natuurlijk komen er in de dagen voorafgaand aan de begrafenis veel mensen langs. Dat doet goed, zolang er maar geen goedkope teksten op tafel worden gesmeten.... Goed bedoeld, maar daar hebben mensen op dat moment vaak niets aan. Het verdriet is te vers.
Iemand presteerde het om te zeggen dat hij ervan uitging dat de rouwdienst een normale dienst was, en niet zoals de rouwdienst van een jonger iemand uit onze kerk, vol poespas... Terwijl dat juist een heel persoonlijke dienst was waar een getuigenis van uitging waar je jaloers op zou worden! Mooi vond ik dat er een kennis langskwam. Zeer degelijk oud Gereformeerd en nog iets. Hij kan altijd goed zijn woordje doen... Hij kwam, condoleerde ons, ging bij ma kijken, en heeft vervolgens beneden bij ons alleen maar zitten meehuilen. Geen zware teksten of dogmatisch gereutel. Uiteindelijk zei hij dat het tijd was dat hij naar huis ging. Zijn manier van meeleven heeft diepe indruk op me gemaakt! Geen grote woorden vond hij. Laat die maar achterwege... En alles waar je elkaar normaal de dogmatische hersens mee inramt verdwijnt dan ineens zover naar de achtergrond.. Dingen die normaal een zaak van leven of dood schijnen te zijn, zijn dan ineens niet meer van belang. Wat mij dan weer veel zaken heeft leren relativeren. Als het dan niet van belang is, dan zal het nu ook wel niet zo belangrijk zijn denk ik dan maar...
Mijn vader is een man van de Oude Berijming. Voor de rouwdienst waren ook allemaal psalmen in die berijming uitgezocht. Terwijl wij in onze gemeente oude en nieuwe berijming zingen, naast de nodige soorten liederen. Maar er kwamen veel mensen die normaliter alleen maar psalmen zingen in hun eigen kerk en daar wilde hij rekening mee houden. Toen wij daartegenin brachten dat er ook mensen zouden komen die weer wat anders gewend waren in hun eigen kerk, heeft hij "zichzelf overwonnen" en toch maar een lied uitgezocht. Dat lied is voor mij heel speciaal geworden: "Ik zag een nieuwe hemel zich verheffen." Ik kan dit lied bijna niet met droge ogen zingen, net zoals dat prachtige lied "Lichtstad met uw paar'len poorten." Het eerste lied staat in de bundel Schriftberijmingen en ook in het oude liedboek.
In de eerste tijd na mama haar overlijden kwam ik dagelijks bij het graf. Toen de steen er stond was dat iets heel confronterends. Het was nu echt definitief voor mijn gevoel. In het begin was ieder stofje en zandkorreltje op de steen een doorn in het oog. Je poetste je ongans om de steen schoon te houden. Was het klaar en liep ik naar de auto dan ging ik soms toch nog ff terug om te kijken of de steen wel echt schoon genoeg was..
En haalde ik dat ene zandkorreltje toch nog maar van de steen. Want de plek van mama moest netjes zijn en blijven. Nu is dat minder geworden. Nu kom ik ook minder vaak bij het graf. Soms weken niet. En dat is goed zo. Op haar verjaardag, sterfdatum en trouwdag kom ik er sowieso. En af en toe wat vaker. Soms wil dochterlief even kijken bij oma die in de hemel is. Ze is maar wat blij want ze heeft nu 3 oma's en dat kunnen er niet veel zeggen volgens haar..
En de vragen die zo'n bijna 5 jarig meisje kan stellen...
Doden horen niet, en ik vond het altijd wat vreemd als ik hoorde dat mensen tegen een overleden iemand praatten. Maar ik betrapte me er zelf ook op dat ik bij het graf soms praatte als was ze er nog gewoon. Het gebeurde gewoon. Ieder heeft een eigen manier van rouwverwerking. Dus dit was voor mij ook een leerzaam iets. Rouwverwerking is heel persoonlijk, en dan is eigenlijk niets gek.
Wat mij troost? Eens is er geen rouw meer. Maar dan is Hij voor Zijn kinderen alles en in allen. Blij vooruitzicht dat mij streelt....
Heel verhaal geworden zie ik, maar dan hebben jullie een klein kijkje gekregen in hoe ik al een paar jaar met rouwverwerking omga.
Ik zie een poort wijd open staan... Die open poort leidt tot Gods Troon. GAAT DOOR! Laat NIETS (maar dan ook werkelijk niets of niemand!) u hinderen!