ereunao schreef:Hier zit nu juist het probleem; Israël heeft in de systematische theologie en de daarop gebaseerde dogmatiek nooit een eigen indentiteit gehad. ‘De kerk is Israël en Israël is de kerk’, dat is tot op de dag van heden de basis van de traditionele theologie. Want de kerk is reeds in de 4e eeuw in de huid van Israël gekropen. h.gr: ereunao
Wat een vreemd antwoord. Ik ben van mening dat ik in mijn bijdrage nu juist wél het onderscheid tussen jodendom en christendom heb onderstreept. Het is toch zonneklaar dat de praktische invulling van een godsdienst, zeker wanneer die zich kenmerkt door hele precieze, afgebakende, eeuwenoude voorschriften, een integraal onderdeel uitmaakt van de identiteit? Er zijn op theologisch, maar vooral ook op praktisch gebied, grote verschillen tussen jodendom en christendom.
Wat je wel eens dreigt te vergeten is volgens mij, dat jouw theologische overtuiging, waarbij je vanuit jouw christelijke visie een identiteit van Israël en van de Kerk onderscheidt (als alternatief voor de in jouw ogen verkeerde kerkelijke theologische visie op Israël van de laatste 20 eeuwen), niets meer of minder is dan een c h r i s t e l i j k e theologie!
Dat betekent dat de grote inhoudelijke en praktische verschillen in inhoud en vorm tussen jodendom en christendom gewoon nog steeds bestaan. Het jodendom verandert in de grond van de zaak niets, als er eens een christelijke denker zich volledig distantieert van zijn eigen theologische traditie.
Sterker nog, volgens mij is jouw visie tegenwoordig misschien nog wel bedreigender voor het jodendom dan die van officiële kerkelijke zijde, omdat het jodendom ingekaderd worden in jouw christelijke begrip "Israël" met alle bijbehorende verwachtingspatronen over het heden en de nabije toekomst van dien. Een militante vorm van jouw denken kan vervelende gevolgen krijgen voor het jodendom.
Want je kunt niet ontkennen dat jouw visie een bepaald toekomstbeeld voor ogen heeft, waarin Israël een heel eigen rol zal moeten spelen. Vanaf de interpretatie dat het ontstaan van Israël alles te maken heeft met de vervulling van Bijbelse profetieën, heeft het christendom het jodendom weer beet. Zo kun je het ook zien vanuit het perspectief van het jodendom. Zij figureren nu in een toekomstplan van christelijke voorstelling, waar op grond van een nuchtere vergelijking van eigentijdse joodse met christelijke theologie of van joodse met christelijke praxis eigenlijk helemaal geen reden voor is.
Veel al dan niet religieuze joden gebruiken de christelijke steun voor de staat Israël uiteraard met dankbaarheid. Zij voelen ook wel dat die steun welgemeend is en betrouwbaar. Maar dat wil nog niet zeggen dat zij instemmen met de theologische achtergronden van welke christelijke denominatie dan ook, waarin Israël vanwege een door christenen beschreven "eigen identiteit" van groot belang wordt geacht.
Kortom, de hele discussie blijkt de hele tijd een interne christelijke zaak te zijn. Geen wonder dat die zich blijft afspelen op fora als deze. Wij, als christenen, hebben botsende visies over de identiteit van Israël. Jij blaast het enorm op door de "andere" visie constant en met terugwerkende kracht (20 eeuwen) te betichten van een verkeerd fundament, namelijk de vervangingsleer.
Ondanks dat is de
bottom line nog steeds, dat jouw visie geen enkele impact heeft op het jodendom of op dat deel van het jodendom dat jij "Israël" noemt en de door jouw geformuleerde identiteit toeschrijft.
Oftewel: jodendom en christendom hebben overlappingen, zeker. Door de Heilige Boeken, door de historische context en door de gestalte van de Messias die in beide godsdiensten andere verwachtingen wekt, maar in wezen zijn en blijven het gescheiden en onderscheiden godsdiensten.
Alleen al uit het feit dat jij consequent de theologische termen
Kerk en
Israël gebruikt, blijkt hoezeer jouw visie slechts van één kant komt, namelijk van christelijke zijde. En het is ook nog eens een minderheidsstandpunt.
Dat geeft op zich niks. Er vinden heel veel binnen-christelijke debatten plaats.
Alleen, het jodendom heeft er part noch deel aan.
Zij figureren (opnieuw) in een verhaal dat buiten hun land, volk en godsdienst wordt verteld.
En ergens zou ik ze gelijk geven als ze dat (opnieuw) kwalijk zouden vinden.
We hebben het vaker gezien. Ze hebben het vaker gezien.
gravo