Berichtdoor gravo » 19 okt 2018 14:53
Scheuringen zitten kennelijk zozeer in het DNA van protestanten dat er altijd begrip is voor de argumenten en redenen die bezwaarden te berde brengen. Maar mijn stelling is dat de opsplitsing van de Kerk zo wezenlijk het Lichaam van Christus aantast, dat het ten allen tijde tot onherstelbare ongelukken leidt en dat daarmee dus elke "gelijk" van de scheurmakers altijd wordt geloochenstraft.
Dat ik geboren ben in een al eeuwenlang repeterend protestant scheur-land, kan ik niet helpen. maar ik kan wel tegen de vanzelfsprekendheid van al dit scheuren, vertrekken, voor jezelf beginnen, nog eens onder de aandacht brengen war dit allemaal begonnen is. Nooit lijkt er meer teruggekeken te worden naar het feit dat de Reformatoren nooit uit zijn geweest op een kerk-scheuring. En nooit lijkt bij iemand meer de gedachte op te kunnen komen dat er zich na al die honderden jaren misschien wel degelijk een plicht en een bezorgdheid dient te zijn om de eenheid van de Kerk, de heelheid van het Lichaam van Christus. Want de breuken in dat lichaam hebben geleid tot allerhande woekeringen, ongelimiteerde moderniteit, overdreven en extremistische christelijke groeperingen die elkaar onderling niet meer (willen) kennen, spreken, verstaan of begunstigen.
Ziet dan niemand de gevolgen van de vloek die we met onze scheurmakerijen over onszelf hebben afgeroepen? Is er dan alleen maar dat altijd weer opduikende begrip voor degene die zijn poot stijf hout? Leven we dan zo lekker in onze eigen toko der zaligheid, druk, druk druk als een klein baasje?
Wat heeft het ons opgeleverd? Ketterse Kerken, Ruzies, Valse Heiligen, 1001 Psalmberijmingen, Bijbelvertalingen, hervormd, gereformeerd (1e synoniem), reformatorisch (2e synoniem), binnenverband, buitenverband, onderhoudende dit of dat (of dit of dat nu juist niet), hersteld (3e synoniem), herschikt, herordend, vernieuwd, wast nog witter dan wit! En allemaal kennen ze weglopers, verlaters, overlopers, overstappers.
Het is, met eerbied gezegd, een grote bende, lieve broeders en zusters.
En al het volk zegge: "Amen".
Is dat dan nog het enige onderscheidende punt van de repeterende breuk-kerken, dat ze altijd weer bereid zijn om de splitsingen te betreuren, maar ze toch ook als onvermijdelijk te zien, waarmee ze in het DNA worden opgenomen als de normale gang van zaken en ze dus ook gewoontegetrouw weer worden goedgekeurd? 't Kon niet anders? Is dat de hoogste synodale uitspraak? Toe maar!
Onzin. Het is scheurmakerij. En ten diepst is het Ongeloof. Menen dat je met je eigen overtuiging niet sterk genoeg staat om met mensen die een andere visie hebben, samen het Lichaam van Christus te kunnen vormen, samen te kunnen leven en samen de eeuwigheid tegemoet te kunnen gaan. Wat denken we? Dat we in de hemel net zo'n ongeordende aan flarden gescheurd Koninkrijk van God kunnen betreden als hier in ons kikkerlandje, omdat we dat nu eenmaal zo gewend zijn? Is dat de inhoud van ons geloof, dat we hopen andere kinderen van God nooit, maar dan ook nooit meer te hoeven tegenkomen? "Zij zijn van ons uitgegaan" Dat soort werk?
Zout al die Heilige Huisjes nu eens op en richt je op de schapen die Jezus verkozen heeft om tot Hem te mogen komen. Alleen al uit beleefdheid en eerbied voor Hem zouden we ons niet zo makkelijk mogen afmaken van de vreemde vogels die allen volgeling zijn van Christus. Iedereen in onze kerken die we om wat voor reden dan ook tot de grond toe afbranden, zou zomaar een geliefde van God kunnen zijn. Dat wij dat niet zien, is niet Gods probleem, maar het onze!
Dus, ja, ik droom van een samengaan van de kerken, terug in de Una Sancta. Niet om daar vervolgens het onderspit te delven, maar om daar de plaats in te nemen die ons krachtens ons geloof in Jezus Christus toekomt. De protestantse traditie heeft een zeer, zeer waardevol punt te maken in de kerk van alle tijden en alle plaatsen, maar sterft momenteel uit. Zij houdt niet op om het zwaard in zichzelf te steken. Dat is de straf op de zonde van scheuren en tweedrachten zaaien. De enige kans is: andere christenen als christen erkennen en daar gestalte aangeven door vereniging.
Anders is het zo gebeurd met vooral het Nederlandse protestantse model.
Dus het gaat wel even over iets meer, dan alleen maar over de vrouw in het ambt. Ik zie nog liever dat de kerken elkaar vinden, dan dat dat ambt nu persé opengesteld wordt voor de vrouw. Alhoewel ik daar persoonlijk wel voorstander van ben. Kwestie van prioriteiten.
Bekeert u, scheurmakers! Gij bezoedelt het Lichaam van Christus. Het zal niet zonder gevolgen blijven...zoals we met eigen ogen kunnen zien.
gravo
'Von Gott wissen wir nichts. Aber dies Nichtwissen ist Nichtwissen von Gott'
(Franz Rosenzweig, Der Stern der Erlösung)