Origenes schreef:Ik ben er erg voor om de opvoeding samen te doen. Ook altijd mijn rol gespeeld al was ik overdag meestal niet thuis. Dan loop je als vader wel tegen bepaalde patronen aan waar je niets aan kan veranderen. Het heeft denk ik niet zoveel met scheppingsorde te maken in de sfeer van Gen. 2:18 zonder meer. Er zijn matriarchale culturen en er zijn patriarchale culturen. Onze cultuur is heel sterk matriarchaal bepaald. Daar kan je, als vader, bij de opvoeding zeer pijnlijk mee worden geconfronteerd. Buitengewoon irritant als kinderen urenlang kunnen jengelen dat mama moet komen, gelukkig niet altijd maar als het gebeurt dan helpt daar geen lieve vader aan. Wat je ook met ze probeert. Maar toch kan je als vader je punt maken. Ik neem als voorbeeld mijn oudste zoon. Trekt altijd al sterk op zijn moeder aan. Hij is nu veertig en nog steeds is dat het patroon. Toen hij acht jaar was zijn we samen, mijn zoontje en ik, een paar dagen wezen kamperen. Hij op zijn fiets en ik op mijn fiets, bepakt en bezakt heel stoer gingen we samen op reis. We hebben die dag ruim twintig kilometer gefietst. De laatste kilometers heb ik mijn zoontje moeten duwen. Het huilen stond hem nader dan het lachen maar toen konden we de camping op en samen leuke dingen gedaan. Het bijzondere is dat hij het zich nog kan herinneren als de dag van gisteren als een heel positieve ervaring. Ik heb er spijt van dat ik niet hetzelfde heb gedaan met mijn andere zoons.
Hm mijn zoontje trekt juist heel erg naar mij toe, als die een keer wakker wordt ‘s nachts is het gelijk “papaaaa”
Maar goed wij werken beiden vier dagen en hebben allebei een vrije dag met kind, de avonden en weekenden verdelen we het ook erg samen dus dat scheelt denk ik ook wel. Hoewel ik later graag een keer met hem ga kamperen, lijkt me leuk!