Rotjeugd door de kerk

[slipper]

Ik heb geen idee waarom ik zo de behoefte voel om mijn verhaal te doen op ook nog eens een refo forum.. laat ik maar beginnen..

Streng gelovig gereformeerd vrijgemaakt opgevoed, gelukkig niet naar een refo middelbare school. moest wel twee keer naar de kerk, catechesatie, vereninging, enz..
mocht niet uit, alleen heel soms naar de jeugdsoos van de kerk want stel je voor dat je een ongelovige (partner) vind..
geen tv op zondag, niet fietsen, niet naar de mac of iets dergelijks waar anderen voor je moesten werken op zondag, niet naar de bios..
altijd nette kleren aan op zondag, geen vrienden over de vloer want met de familie 'gezellig' samen zijn. (voor mij was de zondag altijd vreselijk omdat wij het vreselijk vonden om zo op elkaars lip te zitten)
zat al vrij jong graag alleen op mn kamer, maar ook dat mocht niet meer. altijd bidden, kreeg toen ik zestien was niet een gaaf cadeau maar een bijbel (nou wauw)
preken tot in den treure over welke zonden ik allemaal beging.. natuurlijk ook gewoon pubergedrag maar ook zeker veel gerelateerd aan geloof.
voelde het me zo vreselijk opgedrongen, schijnheilig gedoe, mijn beste vriend was gay, kwam daar openlijk voor uit, mocht niet meer in de kerk komen, alleen als hij zich zou 'bekeren' idioot gedoe, (hij wilde ook al niet meer gaan)

ik wilde daar weg, kreeg een vreselijke hekel aan iedereen die ik kende van mijn kerktijd. gelukkig vrij jong op mezelf gegaan, ver van mn ouders vandaan.. heb mezelf kunnen ontwikkelen, als een normaal persoon met een goede opleiding en goede baan. natuurlijk helemaal van God los, veel gedate, pilletje op zn tijd tijdens het feesten enz. kijk er met plezier op terug. nu al het gefeest achter me gelaten, heb dmv mn opleiding gemerkt hoe erg het is geweest dat ik me niet op een normale manier heb kunnen ontwikkelen tussen mn 14-18e.

gevolg is dat ik er nu helemaal niets meer mee te maken wil hebben en me er goed bij voel. het enige wat ik merk is wanneer ik iemand hoor praten over kerk, geloof, God, jezus en alles ik meteen een hekel krijg aan degene, terwijl degene daar niets aan kan doen want dat is puur mijn gevoel. ik probeer degene te respecteren maar ik merk dat ik dit erg lastig vind. dat ik onbewust ga provoceren.. wie herkent dit?

bedankt voor het lezen.

[benefietdiner]

Even nog een vraagje.
De mensen waar je zo’n hekel aan hebt stel je je vraag?
Juist de mensen die praten over ‘kerk, geloof, God, jezus en alles’ zijn hier op refoweb aanwezig daar stel je dan toch zo een vraag niet aan?

[Mortlach]

Wat ontzettend jammer dat het zo verkeerd is gegaan tijdens je jeugd. Het klinkt inderdaad als iets waar je je van los wil maken. Ik ben blij dat dat is gelukt. Religie gaat helaas wel eens verkeerd als mensen het doel uit het oog verliezen. Het grappige is dat het dan juist zonde wordt (want 'zonde' betekent letterlijk 'het doel missen'). Dus als jij door de manier waarop je religie werd opgedrongen een hekel aan het geloof hebt gekregen, dan heeft het geloof dus zijn doel gemist en dat is letterlijk en figuurlijk zonde.

Dat je nu nog verkeerd reageert op gelovigen is begrijpelijk, maar ik hoef je dus niet te vertellen dat dat verkeerd is. Dat zeg je zelf ook al. Ook dat is 'zonde' in de zin van het doel missen. Ik hoop dat je er in het verwerkingstraject aan kunt werken.

Hoe is het contact met je ouders nu?

[slipper]

@ Benefietdiner Ik las dat er hier ook mensen zijn die zich hebben losgemaakt vanuit dezelfde kerk. voornamelijk van deze mensen hoopte ik herkenning te vinden.

@Mortlach, heel af en toe merk ik dat mensen zich wel heel veilig voelen in een gemeenschap, bv een vrolijke fijne kerk, echter dit is niet meer voor mij weggelegd/ wil ik ook niet meer. het contact met mn ouders is er vrijwel niet, erg slecht. gelukkig heb ik veel fijne vrienden

[Mortlach]

@Mortlach, heel af en toe merk ik dat mensen zich wel heel veilig voelen in een gemeenschap, bv een vrolijke fijne kerk, echter dit is niet meer voor mij weggelegd/ wil ik ook niet meer. het contact met mn ouders is er vrijwel niet, erg slecht. gelukkig heb ik veel fijne vrienden

Hoe oud ben je nu, als ik vragen mag?

Dat je voelt dat het niet voor je is weggelegd, kan ik me levendig voorstellen. Zo'n ervaring is voor niemand goed. En weet je, ook zonder kerk kun je lang en gelukkig leven hoor.

Hopelijk herstelt dat contact met je ouders nog, met de jaren. Als ik iets heb geleerd, is het dat ouders altijd hun best doen, maar zelf net zo feilbaar zijn als ieder ander. Ik hoop dat zowel zij als jij in de loop der tijd milder kunnen worden en weer op een waardevolle manier contact kunnen hebben.

[slipper]

Ik ben 27, ben eigenlijk vrij gelukkig alleen soms komt het terug, dus vooral als ik met mensen praat die heel gelovig zijn.. dan krijg ik er last van.
Nou ja, op zich zal het fijn zijn als mijn ouders mijn keuzes accepteren, maar dat is nog nooit geweest helaas.

[Mortlach]

Nee, dat is inderdaad vervelend. Maar je bent nog jong, er is tijd.

[Bambi]

@ Benefietdiner Ik las dat er hier ook mensen zijn die zich hebben losgemaakt vanuit dezelfde kerk. voornamelijk van deze mensen hoopte ik herkenning te vinden.

@Mortlach, heel af en toe merk ik dat mensen zich wel heel veilig voelen in een gemeenschap, bv een vrolijke fijne kerk, echter dit is niet meer voor mij weggelegd/ wil ik ook niet meer. het contact met mn ouders is er vrijwel niet, erg slecht. gelukkig heb ik veel fijne vrienden

Ik herken het wel en ik ben nu 50
Maar ik heb gelukkig in mijn leven geleerd dat God heel anders is, dan wat de mensen die alleen maar strikt vanuit angst de regels hanteren doen geloven.
God Zelf houdt van iedereen. En je zult het niet geloven, maar van de grootste zondaars houdt Hij het meest.
Dus lekker pûh voor de mensen uit je jeugd, Hij houdt meer van jou dan van hen.

Wat ik al eerder zei, mensen die zich strikt aan al die regels houden doen het voornamelijk uit angst en omdat ze zelf de relatie met God Zelf missen.
ik heb toen ik op mezelf ging wonen, ook alles aan de kant gegooid en geleefd zonder God en gebod.
Maar ik heb nooit getwijfeld aan Zijn bestaan.
En als ik achteraf terugkijk, zie ik ook dat Hij me al die tijd Zelf niet losgelaten heeft.
Later in mijn leven, ging ik wel zelf inzien dat de wereld die van God los is, weinig houvast en echte diepe vreugde biedt.
Je moet altijd je best doen om aardig gevonden te worden en erbij te blijven horen, eigenlijk hetzelfde idee als in de 'zware kerken'
En toen ik diep in de shit zat, had ik alleen God nog maar over en toen heb ik geleerd dat Hij heel anders is dan de kerk je leert.
Hij is geen boeman, die ons zo graag wil straffen, maar een liefdevolle Vader die ons in alles wil helpen en die veel regels die worden opgelegd Zelf onzin vindt.
Ik heb ervaren dat Hij me echt in de kleinste dingen hielp en leidde en me nooit in de steek laat.
Soms laat Hij me spartelen, maar dan komt dat doordat ik niet genoeg vertrouwen heb, op dat moment.
En nog steeds als ik mensen tegen kom, die met het opgeheven vingertje en harteloos de wet prediken, gaan mijn nekharen overeind staan en word ik herinnert aan de angst uit mijn jeugd.
Dat was voor mij het ergste, niet de regels op zich, want ik deed gewoon stiekem wat niet mocht, maar de angst die in de kerk erin gestampt werd.
En als ik nu kijk naar al die dominees die het deden en nog steeds doen, dan blijken ze zelf niet eens een relatie te hebben met God.
Beetje vreemd, als je bedenkt dat de Heilige Geest in de bekeerde mens komt wonen, om hem te leiden en onderwijzen en dat de Heere Jezus nu juist voor de mogelijkheid van het herstellen van die band, tussen God en de mens, aan het kruis gehangen heeft.

Mijn advies aan jou uit eigen ervaring is:
Gooi alles weg wat je is aangeleerd en probeer het los te koppelen van God Zelf en ga gewoon tegen God Zelf praten en vraag Hem Zelf om Zijn inzichten over alles in je leven.
En dan gaat er een wereld voor je open, want God is heel anders dan ze je geleerd hebben.
Hij zwaait niet na ieder foutje met Zijn vinger, maar laat je gewoon zelf inzien hoe fout dingen zijn of dat dingen helemaal niet belangrijk zijn om op te letten.

Waar ik wel van baal is, dat ik er jaren ellende voor nodig had, om te ontdekken dat je gewoon een relatie met God kan hebben.
Wat had ik dat graag als kind al gehad.

[benefietdiner]

@ Benefietdiner Ik las dat er hier ook mensen zijn die zich hebben losgemaakt vanuit dezelfde kerk. voornamelijk van deze mensen hoopte ik herkenning te vinden.

Je zegt geen idee te hebben waarom je zo de behoefte voel om jou verhaal te doen en op ook nog eens een refo forum.
Ik geloof dat ik juist wel een idee heb namelijk wroeging, diepe spijt.
Dat lees ik in jou oproep!
Je conclusie van oorzaak en gevolg is helemaal niet zo simpel als je schrijft.
Probeer en leer in ieder geval je wraakgevoelens een plaats te geven.
Vergeving lost wraak op… Vergeving is de antidota voor wraak…

Hoe doe je dat dan? Door je te realiseren dat jij dit ook zelf gedaan zou kunnen hebben als je in dezelfde omstandigheden zou komen te staan… Als je je dat realiseert, dan kun je vergeven… Of je te realiseren dat die ander niet beter wist, dat is ook een mogelijkheid… Maar één ding is zeker: Wraak lost niets op…

[dalethvav]

@ slipper:
Mooi verhaal/getuigenis van Bambi. Iets om goed op je in te laten werken. Overdenk dat eens op je gemak. Neem daar gerust de tijd voor.

[Marnix]

Slipper, toch is het bijzonder dat je hier dit topic opent. Is de enige reden echt om herkenning te krijgen? Dat had je op een onchristelijk forum meer kunnen krijgen. Of heb je het geloof nog niet helemaal losgelaten, is er iets in je wat je er nog wel aan trekt?

Het is jammer dat dit soort dingen voorkomen. Dat ligt niet aan God of de inhoud van het christelijk geloof maar aan mensen die je een totaal verkeerd beeld hebben gegeven van hoe God in hun ogen is en hoe je je als christen zou moeten gedragen. En dat is verschrikkelijk. Maar als mensen zeggen dat ze God dienen en zich misdragen, ligt dat dan aan God of aan mensen?

Vervelend om te lezen in ieder geval, en je bent niet de enige. De bedoelingen waren vast goed maar het is totaal in strijd met wat de Bijbel leert. Die wil mensen juist van het slavenjuk van de wet bevrijden ipv je in een keurslijf stoppen. Die Bijbel maakt van de zondag een feestelijke dag waarop je van alles niet hoeft ipv waarop je van alles moet. En je beste vriend hadden ze met open armen welkom moeten heten in de kerk.

Misschien dat dat wat helpt om niet gelijk een hekel te krijgen aan alle christenen en het christelijke geloof. Er wordt helaas alleen in de naam van "religie" een hoop ellende gecreeerd die helemaal niets met geloof te maken heeft maar daar juist haakt op staat.

[Pcrtje]

Ik ben ook opgegroeid in de strenge Gereformeerde Kerken (vrijgemaakt). De regels die jij, Slipper, noemt herken ik alleszins. Sinds 2003 hebben de hardcore vrijgemaakten de GKV verlaten en sedertdien stroomt er elk jaar nog een relatief groot aantal behoudende vrijgemaakten door naar de hersteld vrijgemaakte kerken. (Overigens zijn die hersteld vrijgemaakte kerken ook weer een aantal keer gescheurd.) Het vertrek van de zeer behoudende leden is goed te merken in bijvoorbeeld de richting die de huidige GKV kiest. Het vrouwenambt is opeens bespreekbaar, alhoewel het onlangs nog is afgekeurd; het samenwonen van stelletjes wordt op veel plaatsen gedoogd; nieuwe liederen en liedboeken worden steeds vaker geaccepteerd; het orgel is steeds minder 'heilig' en maakt op steeds meer locaties plaats voor 'het kerkbandje'; enzovoorts; enzovoorts. Wat dat betreft herken ik de GKV van mijn jeugd totaal niet terug in de huidige GKV.

Deze karakterverschuiving is ook te zien in de leden der GKV. Toen ik kind was waren de zondagen heilig. Als kind mocht ik onder geen beding op zondag buitenspelen; ik moest en zou 's zondags tweemaal ter kerke gaan; zondagen waren bedoeld om gezellig met elkander samen te zijn (maar niet iedereen in het gezin had dezelfde definitie van gezellig); enzovoorts. Verder was (mee)bidden verplicht, ook al wilde ik dat niet altijd. De wekelijkse catechisatieavonden vond ik saai want ze bestonden voornamelijk uit het reproduceren van catechismusvragen en -antwoorden. Toen ik in mijn puberteit eens twijfels uitte over mijn geloof veroorzaakte dat heisa waar andere kerkleden, die daar niets mee te maken hadden, in betrokken werden. Tegenwoordig spelen mijn broertjes en zusjes 's zondags heerlijk buiten en blijven zij gerust de middag- of zelfs de ochtenddienst thuis. Ik heb vernomen dat de huidige gemeente van mijn ouders van plan is de catechisaties en jeugdverenigingen te fuseren. Iets wat ondenkbaar was toen ik daar nog zat.

Nu ik ouder ben kan ik mij nog steeds behoorlijk opwinden over bepaalde religieuze praktijken van vroeger en nu. Toch ben ik ergens ook wel een beetje dankbaar voor de strenge opvoeding die ik gekregen heb. Ik heb bijvoorbeeld geleerd met weinig genoegen te nemen en ik heb veel kennis opgedaan over kerkgeschiedenis en theologie. Er zitten ook negatieve kanten aan. Toen ik de GKV vaarwel zei zijn er behoorlijk wat scheuren in relaties ontstaan en ik stond regelmatig (en sta af en toe nog) met open mond te kijken hoe 'de verderfelijke wereld die zonder den Christus is' omgaat met bepaalde zaken die binnen de kerken absoluut taboe waren en zijn. Om eerlijk te zijn kan ik nog steeds wel eens bang zijn voor de eeuwige hellestraf omdat ik niet meer de ware kerk toebehoor.

Waar ik het meest tegen ageren kan is kortzichtige gedrag in combinatie met de tunnelvisie die veel behoudende christenen erop na houden. Een soort oogkleppen die onderdeel zijn van de geestelijke wapenuitrusting. Ik wil zeker niet iedereen op een hoop gooien, maar waar ik vroeger eigenlijk het meest tegenaan liep was het strakke regime van een bepaalde groep kerkleden die totaal niet openstond voor kritische bevragingen. Ik kon daar als hoogbegaafde en criticus absoluut niet mijn plek vinden.

Het behoudende godsbeeld dat ik meegekregen heb in mijn opvoeding heb ik terzijde gelegd maar ik heb de christelijke religie niet afgezworen. Het is lastig om je weg te vinden wanneer je uit een 'gesloten wereld' komt en ik ken die zoektocht - hoewel ik die anders heb gedaan dan jij beschrijft. Ik hoop dat je ooit nog eens de waarde des christelijken geloofs zult herontdekken en de goede kanten ervan zult inzien. Want hoewel je er niets meer mee te maken hebt en wilt hebben blijft het levenslang een wezenlijk onderdeel van de persoon die bent. Je opvoeding is allesbepalend voor de persoon die je geworden bent. Ik heb hard geprobeerd mezelf te ontdoen van mijn gereformeerde wortelen maar dat is niet mogelijk. Acceptatie en waardering zijn de sleutelwoorden.

EDIT: Ik heb veel gehad aan het boekje Vrijgemaakt? van Lammert Kamphuis (red.) dat een tijdje terug is verschenen. Aanrader!

[Chaya]

gevolg is dat ik er nu helemaal niets meer mee te maken wil hebben en me er goed bij voel. het enige wat ik merk is wanneer ik iemand hoor praten over kerk, geloof, God, jezus en alles ik meteen een hekel krijg aan degene, terwijl degene daar niets aan kan doen want dat is puur mijn gevoel. ik probeer degene te respecteren maar ik merk dat ik dit erg lastig vind. dat ik onbewust ga provoceren.. wie herkent dit?

bedankt voor het lezen.

Hoi Slipper, je bent niet de eerste en enige die zijn grieven op zijn christelijke opvoeding hier spuit.
Ik herken zeker de strenge opvoeding, ik ben opgegroeid in een nog strenger nest, CGK de rechtse kant.
Als het gaat over dingen niet mogen, ik mocht meer niet dan wel.
En op zondag al helemaal niks.
Ik heb als kind best wel eens gebaald van saaie lange zondagmiddagen, terwijl die in feite helemaal niet zo lang waren.
Want na de kerk moest ik na de zondagsschool, dan eten en eer dat we klaar waren met de afwas en opruimen was het al 2 uur geweest en om 4 uur moesten we de deur weer uit voor de middagdienst.
Als puber ben ik heus wel eens in opstand geweest, tijdje uit ons eigen kerk weggeweest, over kerkmuren heen gekeken, ik kreeg verkering met een jongen die uit en nog rechtser en wettischer nest kwam.
Het heeft me best wel gevormd en getekend. Ik heb altijd zondebesef, schuldgevoel.
Maar dat is nu eenmaal zo, ik ben mijn ouders dankbaar voor de Weg die zij mij gewezen hebben en daar zelf heel trouw in zijn voorgegaan.
Mijn kinderen kunnen zich absoluut niet voorstellen dat ik moest opgroeien zonder tv, zonder (spel)computer, geen films mogen kijken, op zondag alleen maar een boek lezen of een spel doen.
Maar ik kijk niet om in verbittering, integendeel.
Ik ben wat ouder dan jij en het is ook een tijdsbeeld.
De mensen van de lichtere kerken deden ook veel dingen niet (op zondag). Dat is allemaal veranderd, de grenzen zijn niet vervaagd, maar juist scherper geworden tussen uiterst links en uiterst rechts, zeg maar.
In de CGK vonden ze de vrijgemaakten juist nogal modern.
Zo zie je maar, dat er verschillend over gedacht wordt.

Ik proef bij jou veel negativiteit (vriend mocht niet voor zijn geaardheid uit komen, je kon niet normaal puber zijn, schijnheilig gedoe enz)
Maar het zou kunnen dat je ouders "onmachtig" zijn om dit te hendelen.
Je hebt nu eenmaal ouders die absoluut niet tegen moeilijke of kritische kinderen kunnen, daarvan in een kramp schieten en daardoor juist hun kind kwijt raken.

Kan het zijn dat er 2 problemen spelen bij jou? Nl.niet alleen het geloof dat je maar ver achter je wilt laten, maar de dingen die ernaast ook gebeurden?

[Mortlach]

[
Je zegt geen idee te hebben waarom je zo de behoefte voel om jou verhaal te doen en op ook nog eens een refo forum.
Ik geloof dat ik juist wel een idee heb namelijk wroeging, diepe spijt.
Dat lees ik in jou oproep!
Je conclusie van oorzaak en gevolg is helemaal niet zo simpel als je schrijft.
Probeer en leer in ieder geval je wraakgevoelens een plaats te geven.
Vergeving lost wraak op… Vergeving is de antidota voor wraak…

Over het algemeen is het weinig behulpzaam anderen te vertellen wat hun motieven zijn. Ik zie geen spoortje van spijt, als ik eerlijk ben. Alleen 'spijt' dat hem dit is overkomen. Ik ben het verder wel met eens wat vergeving betreft.

[benefietdiner]

Het heeft me best wel gevormd en getekend. Ik heb altijd zondebesef, schuldgevoel.
Maar dat is nu eenmaal zo,

Vreselijk en beschamend.