Feestgedruis in eigen dorp of stad

[schelpje3]

Drank is sowieso verboden als christen,

De Heere Jezus veranderde water in wijn, alcohol is dus niet verboden.
Maar met mate, zoals veel eten en drinken.

[mealybug]

Ondanks dat de brieven van de apostelen vol staan met de heerlijkheden van de christelijke vrijheid en het nota bene bij de naam genoemd wordt wanneer Paulus zegt:''Alles is geoorloofd, maar niet alles is nuttig'', staat dit forum helemaal vol met mogen en moeten issues.

Alsof er sinds het OT ''Gij zult'' niets veranderd is...

[Spreeuw]

Ondanks dat de brieven van de apostelen vol staan met de heerlijkheden van de christelijke vrijheid en het nota bene bij de naam genoemd wordt wanneer Paulus zegt:''Alles is geoorloofd, maar niet alles is nuttig'', staat dit forum helemaal vol met mogen en moeten issues.

Alsof er sinds het OT ''Gij zult'' niets veranderd is...

Het is niet de bedoeling dat de christelijke vrijheid misbruikt wordt tot een vrijheid tot het menselijke vlees (lees wat Paulus (!) schrijft in Romeinen 6). Wel is het zo dat een christen uit dankbaarheid leeft tot eer van God, en niet vanwege plichtsgevoel. De plicht is er wel voor elk mens om God te dienen, maar een waar gelovige in Christus ervaart dat niet meer als zodanig. Wij worden niet meer zalig in het werkverbond, zoals dat was voor de zondeval. Nu worden we alleen zalig als we leven vanuit het genadeverbond.

[Spreeuw]

Ik houd erg van het zingen van Psalmen.
De dichter van Psalm 42 hield ook "feest". Laten wij met deze dichter feest houden met Gods blijde scharen. Dat alleen heeft eeuwigheidswaarde.


Psalm 42:2 (Berijming 1773)
'k Heb mijn tranen, onder 't klagen,
Tot mijn spijze, dag en nacht;
Daar mij spotters durven vragen:
"Waar is God, Dien gij verwacht?"
Mijn benauwde ziel versmelt,
Als zij zich voor ogen stelt,
Hoe ik onder stem en snaren,
Feest hield met Gods blijde scharen.

Zingen: http://www.psalmboek.nl/zingen.php?psID ... ID=2&s=rit

[JeeWee]

Jammer dat niet elke zondag het feestgedruis uit elke kerk hoorbaar, voelbaar en zichtbaar is..

Op zondag zie je ook mensen zichtbaar naar een feestelijke bijeenkomst gaan...
Of toch niet?

[gravo]

Nou, ik zou het wel een beetje willen opnemen voor JeeWee. Want zo goed zijn wij christenen niet in het echt en spontaan feesten.

Aan de ene kant hebben we de stijfgereformeerde feestdagen, die zich tijdens de kerkdienst alleen onderscheiden in het onderwerp dat ter sprake komt (Kerst, Pasen of Pinksteren) en de soms doordeweekse dag waarop het kerk is. Maar verder zou je nergens aan kunnen zien dat dat hoge kerkelijke feestdagen zijn: dezelfde kleding, dezelfde instrumenten ('torgel), dezelfde psalmen en nog geen plakje cake bij de koffie (vaak zelfs geeneens koffie). Geen BBQ, geen taart, geen slingers, geen vrolijkheid, geen kinderspelen...niks. Want de Heer kan wel opgestaan zijn, de dood kan wel overwonnen zijn..., maar (geniepige en wantrouwende blik):...is HIJ wel voor jou opgestaan? (gewenst antwoord: nee, waarschijnlijk niet). Weg hoop, weg feestdag. D'r valt niks te vieren. Ja, voor de "triumferende kerk". Die "juicht al jaren voor Gods troon". Maar hier beneden (i.i.g tot aan je dood) is het niet. Een tranendal is het. Ook op de dag van de opstanding. Slechts een enkeling zal het smaken.
Deze theologie van Het Klein Getal maakt het moeilijk om echt iets feestelijks te maken van de Hoge Christelijke Feesten. Alleen de dominee en de ouderling in de klompendans is ook weer zo mager.
Gechargeerd natuurlijk, maar voor velen van jullie toch ook wel herkenbaar, vermoed ik.

Maar de onmacht om je echt, blij en spontaan in een goed vrolijk feest te kunnen uiten geldt ook voor behoudende christenen aan het gansch andere end van het spectrum: onze altijd maar feestvierende evangelicale vrinden. Daar is het feest een must. Altijd feest. Altijd slingers. 'k Ben zo blij dat m'n neus van voren zit en niet opzij. Gebedsverhoring, vervulling, groei, heiligmaking, lekker weer, teruggevonden sleutels, lekker koffie...werkelijk alles is een reden om in een ongecontroleerd zingen en klappen uit te barsten. Dank U Heer dat de toiletpot weer zo machtig goed doorspoelt deze morgen. Ik mag U danken Heer voor de lekkere kruidkoek met stukjes gember en sucade...ik weet dat ie lekker is want ik heb er al van gesnoept. Prijs de Heer, want het is zondag, maandag, dinsdag, woensdag, donderdag, vrijdag, zaterdag of weet ik veel. Het is feest.

Ook weer zwaar overtrokken, maar toch. Ook hier zit een zeker theologie, namelijk een wat eenzijdig vooruitlopen op een (wat krakkemikkig voorgesteld) hemels leven het spontane, hartelijke en oprechte feestvieren in de weg. Het moet allemaal zo nodig. Ook als je niet vrolijk bent...moet je vrolijk zijn. Tja.

Ja, het valt niet mee. Zucht. En dan is Refoweb ook nog eens geen feest, de laatste tijd.

Maar het zou toch wel moeten kunnen, niet waar? Feesten vier je met elkaar. Je bereidt ze goed voor: met eten, drinken en muziek. Het gaat bij een feest om de mensen en om alles wat mensen prettig vinden: goed contact, losse omgangsvormen, de tijd nemen, respect. Je kleedt je er naar, je draagt iets bij en je gaat mee in de onafgesproken code: leg je zorgen een moment van je af en geef je over aan het genot van vrolijkheid.
Uiteraard moet er een aanleiding zijn. En de christelijke feesten zijn wat mij betreft een zeer goede aanleiding. Maar het wordt pas een feest, wanneer je er echt lang van te voren naar toeleeft en je dan niet alleen bezig houdt met de liturgie, maar ook met de aankleding van de tuin, de hapjes, de band en de wijnvoorraad. (TIP: eerst de beste wijn).

gravo

[Marnix]

Je reformatorische wortels zei je eerder?
En "je geloofsgenoten" toch nog even belachelijk maken. Is niet bepaald een vrucht van de Geest.
Ik denk dat jouw wortels intussen verdroogd zijn.

Hoezo belachelijk maken?! Is iedere vorm van kritiek dan fout? Dat is gevaarlijk, als kerken geen kritiek meer kunnen verdragen. Ik vind dat JeeWee wel een punt heeft. En dat geldt net zo goed mijn gemeente (waar ik erg van hou). De blijdschap spat er niet echt van af. Als een buitenstaander mensen naar de kerk ziet gaan denkt hij doorgaans niet: nou, dat moet wel iets heel moois zijn, die mensen gaan met zoveel plezier en blijdschap naar de kerk. Staan we wel eens stil bij wat we uitstralen?

Ik baal daar ook van. Niet omdat ik een hekel heb aan de kerk maar omdat ik van haar hou. En bovenal, omdat ik er zondag zulke rijke woorden hoor. De blijde boodschap van het evangelie. We mooie liederen zingen. En dan blijven we uiterlijk zo stoicijns. En ondertussen denken mensen die ons naar de kerk zien gaan: wat moet het verschrikkelijk zijn om daar elke week naartoe te moeten.

Maar nee, durf je mond eens open te trekken en iets te zeggen wat kan verbeteren aan de kerk. Dan word je al snel afgeserveerd. Nog zo'n verbeterpunt voor de kerk. Als je de kerk liefhebt slik je alles wat er gebeurt maar voor zoete koek en haal je het niet in je hoofd om kritiek te geven? Wat als je van de kerk houdt zie je alles wat niet goed gaat maar door de vingers. Of het ging 200 jaar geleden ook zo dus het moet wel goed zijn. Want dat zijn je wortels. Dus als je niet daarbij aansluit zijn die wortels behoorlijk verdroogd

[Marnix]

Wat is de Bijbel soms toch heerlijk actueel en relevant. Vanmorgen lazen we in de kerk uit Psalm 42:

Weemoed vervult mijn ziel
nu ik mij herinner hoe
ik meeliep in een dichte stoet
en optrok naar het huis van God -
een feestende menigte,
juichend en lovend.

[mona]

Ik hoop dat ik gewoon normaal naar de kerk mag gaan.
Zoals ik een afschuw heb van uitgestreken gezichten en verplichte zwarte kleren,
zo heb ik een ook afschuw om een opgelegd 'kijk-mij-eens-blij-zijn-in-de-Heer" houding aan te nemen.

Het is niet zo zwart-wit.
ook nu krijg ik in dit topic weer het idee dat we vooral 'vrolijk' naar de kerk moeten gaan.
De kerkdienst moet 'vrolijk' zijn.

n ondertussen denken mensen die ons naar de kerk zien gaan: wat moet het verschrikkelijk zijn om daar elke week naartoe te moeten.

Ach, onze kerk staat aan de dijk. En vooral in de zomer moet je oppassen niet aangereden te worden door scheurende motorrijders of crossende wielrenners, die denken dat een dijk een crossbaan is.
Vooral wielrenners hebben geen tijd om naar mijn gezicht te kijken of ik al dan niet vrolijk naar de kerk ga.
Het feit dat ik op de dijk loop om naar de kerk te gaan, en een vertragende factor ben mbt hun tempo, is al voldoende voor een extra serie stevige vloeken.

Alleen het feit dat je 'van het geloof elke week naar de kerk moet' is voor menigeen al een reden om er een afschuw van te hebben.
Maar, en dat is wel belangrijk, van welke kerk je ook bent,
de kans dat er iemand met je mee naar de kerk gaat is groter door je (onkerkelijke) naaste lief te hebben en te helpen,
dan op zondag een vrolijk gezicht op te zetten.

[Marnix]

Mona, net zomin als je naar de kerk MOET, MOET je vrolijk zijn. Als Paulus ons oproept om ons ten allen tijde te verblijden is dat geen moeten. Maar toch is het wel een opdracht. Als je het evangelie echt kent, kan dat je niet koud laten. Dan word je intens blij en dankbaar. Maar waarom doen we dan vaak zo ons best om dat binnen te houden en niet te uiten? Daar stralen we wel wat mee uit. En als je dan zegt: maar van binnen is die blijdschap er wel, als je maar blij bent in je hart, waarom komt dat dan vaak niet er uit? Of durven we dat niet te uiten?

En ja, liefde is veel belangrijker. Maar als je iemand over de kerk vertelt en hoe blij je bent dat je daar naartoe te gaan, dan kan die ander wel denken: nou, daar lijkt het anders niet op. Heel veel mensen mijden de kerk juist vanwege dat soort vooroordelen. Het is dus goed dat we gewoon transparant zijn, laten zien wat er in ons leeft. Dat werkt aanstekelijk en als je dan iemand vraagt om mee te gaan naar de kerk zal die eerder denken: ja, daar wil ik best wel eens heen.

[mona]

Mona, net zomin als je naar de kerk MOET, MOET je vrolijk zijn. Als Paulus ons oproept om ons ten allen tijde te verblijden is dat geen moeten. Maar toch is het wel een opdracht. Als je het evangelie echt kent, kan dat je niet koud laten. Dan word je intens blij en dankbaar. Maar waarom doen we dan vaak zo ons best om dat binnen te houden en niet te uiten? Daar stralen we wel wat mee uit. En als je dan zegt: maar van binnen is die blijdschap er wel, als je maar blij bent in je hart, waarom komt dat dan vaak niet er uit? Of durven we dat niet te uiten?

Ik begrijp heel goed wat je bedoelt. En als Paulus ons oproept om ons te allen tijde te verblijden heeft dat niet altijd iets te maken met vrolijkheid. Je kunt en je hoeft niet altijd vrolijk te zijn.
Maar in diep verdriet kan er wel blijdschap zijn in de Heere. Dat is een zaak van het hart, dat zit diep vanbinnen. En dat zie je dan weer niet aan de buitenkant. Misschien zie je wel tranen, en is er daarbij toch ook blijdschap in de Heere.
En innerlijke blijdschap wordt verschillend geuit. Laat een ander in die vrijheid.

Maar het gaat mij meer om wat er hier in het topic gebeurd.
JeeWee plaatst een foto van mensen die naar de kerk lopen, maar van wie je het gezicht niet kunt zien. De foto is van achter genomen, maar toch koppelt hij deze foto aan somberheid en neerslachtigheid. Hij vind het niet feestelijk. Hij zegt:

Jammer dat niet elke zondag het feestgedruis uit elke kerk hoorbaar, voelbaar en zichtbaar is..

Op zondag zie je ook mensen zichtbaar naar een feestelijke bijeenkomst gaan...
Of toch niet?

Dat moet dan gebaseerd zijn op de kleding. Dat is het enige wat we kunnen zien op deze foto.
Dat irriteert mij. Het is zo veroordelend. Ik mis de liefde voor deze mensen in zijn woorden.
Ja er valt van alles te zeggen wellicht, en er kan ook heel veel van waar zijn, maar als je de liefde niet hebt, ben je een schelle cimbaal.
Ik zie dan liever dat er getuigd wordt op een refo-beurs, dan dat er hier zo veroordelend over deze groep mensen gesproken wordt.
En ik vind het ook wat anders als er inhoudelijk over de leer gediscussieerd wordt, waar je het wel of dan dat er een foto van mensen wordt geplaatst met een flauwe opmerking daarover.

[Marnix]

Grotendeels mee eens. Hoewel ik er bij blijf dat het wel goed is als we wat in ons leeft, ook door ons gedrag uitdragen.

Als we kritisch zijn moeten we beginnen met kritisch naar onszelf te zijn en niet eerst naar anderen. Als we dan ook kritisch zijn richting anderen moet dat vanuit liefde gebeuren en niet vanuit een jezelf beter voelen dan de ander. Dat moet liefdevol en opbouwend zijn. En dan snap ik wel dat je nog steeds kritisch kan zijn, bijvoorbeeld richting de rechterflank (want ik denk dat daar wel degelijk een hoop geestelijke nood is) of richting de linkerflank... Maar wel vanuit de goede drijfveer: liefde.