sjaqi schreef:Er staat dat God geschapen heeft en dat heeft echt geen plaats binnen de evolutietheorie. (...)
Dat klopt. Maar je zou de logica daarvan in moeten zien.
Neem eens de parallel met de medische wetenschap. Ook een vakgebied waarin verklaringen omtrent God geen rol spelen. Stel dat een wetenschappelijke docent of hoogleraar tegen zijn studenten zou zeggen: "Ik heb jullie nu laten zien welke mogelijkheden we hebben voor diagnose, welke kennis we hebben van het ontstaan van de ziekte, welke medicijnen of ingrepen we kunnen aanwenden om de ziekte te genezen of af te remmen, allemaal vrucht van jarenlang onderzoek, maar.........(en nu komt het), het kan ook op een andere manier: God kan iemand ook spontaan genezen, zonder al die inspanning die we doen, zonder studie, zonder onderzoek, zonder al het lijden dat aan de genezing vooraf gaat".
Vanzelfsprekend vragen studenten zich dan af: wat doen we hier dan nog? Laten we die veel betere, snellere en geweldige mogelijkheid gaan gebruiken. Ik heb de verkeerde studie gedaan!
Je voelt wel, die alternatieve genezingswijze (er zijn er meer dan alleen de christelijke claim van genezing door gebed en geloof) geeft in de werkelijkheid geen resultaat. Het is eigenlijk geen alternatief. En daarom doet de medische wetenschap wat ze doet: doorgaan!
Het versterkt de geest misschien, die claim van genezing, het houdt de hoop wellicht levend en het kan troost en kracht geven, maar het is geen alternatief voor al het zwoegen dat de medische wetenschap moet doen om resultaten te bereiken. Jezus geneest alleen in verhalen. Niet in het LUMC, het AMC, het UMC, het Erasmus MC of waar dan ook.
Die werkelijkheid is zonneklaar. Als het anders lag, dan was elk medische handboek in hoofdstuk 1 wel begonnen met die gegarandeerde genezingsmogelijkheid door God, via geloof en gebed.
Quod non.
Volgens mij is dit een kwestie van logica. Geen wonder dat we medicijnen moeten ontwikkelen en gebruiken. Geen wonder, omdat wonderen van God niet of ruim onvoldoende voorkomen. Kwestie van eerlijk zijn over deze werkelijke stand van zaken.
Dat schokt mijn geloof in God overigens niet. Het is niet bedoeld als blasfemie. Mijn geloof in God gaat alleen samen met een eerlijke blik op de werkelijkheid. Die werkelijkheid schokt mij dan vaak weer wel. Zeker als het om ziekten, zonden en rampen gaat. Maar ik wil niet meer om de hete brij heendraaien en net doen alsof die werkelijkheden er niet (mogen) zijn. Ik benoem ze. Dat is niet alleen logisch, maar ook gezond, denk ik. En een taak als christen, vind ik. Niet doen alsof.
Toch zie ik die logica niet bij jou. Een ander citaat:
sjaqi schreef:Op het moment dat we de wetenschap Bijbelse zaken laten uitleggen en als gevolg daarvan moet 1 of meerdere van deze randvoorwaarden wijken dan is dit naar mijn mening funest voor het geloof, en dus een ijdel geloof.
Hier vermoed je dus dat als de wetenschap aanwijzingen voor evolutie vindt, dat die wetenschap dan Bijbelse zaken aan het uitleggen is. Voor jou is de Bijbel uitgangspunt en volgens mij bedoel je daarmee dat de Schepping ten alle tijde als een reële, werkelijke (en daarmee wetenschappelijke) verklaring voor het ontstaan van onze werkelijkheid moet worden gezien. Als de wetenschap iets anders ontdekt, dan gaat de wetenschap haar boekje te buiten door Bijbelse zaken uit te gaan leggen.
Maar dat is niet logisch. Want dan negeren we de werkelijkheid zoals die is. We gaan liegen over wat we in de werkelijkheid vinden. In feite stellen we onze interpretatie van de Bijbel (met name de letterlijkheid van onze interpretatie) boven de werkelijkheid zoals we die om ons heen zien. dat geldt zowel voor evolutie als voor het door mij aangehaalde voorbeeld uit de medische wetenschap.
En dat kunnen we op den duur niet volhouden, denk ik. Want het geloof (ja, ik geloof ook in de Schepping) wordt misbruikt en omgevormd tot iets anders. Geloof wordt: dingen die ik waarneem negeren, omdat ik ze niet wens te zien. Ze komen niet overeen met mijn idee van Bijbel lezen en daarom kunnen ze niet kloppen. Maar dat is liegen. God heeft ons niet in deze werkelijkheid geplaatst om die werkelijkheid te ontkennen.
Wat is dan wel een integere oplossing? Dat kan maar op één manier. Door te erkennen dat deze manier van Bijbel lezen geen toekomst heeft. Het blijkt een verkeerde Bijbel interpretatie te zijn. Onze manier van lezen leidt tot een onoplosbare tegenstrijdigheid in de werkelijkheid.
De Bijbels scheppingsverhalen zijn oorsprongsverhalen, mythen. Denk nu niet dat de Bijbel dergelijke literaire stijlfiguren niet gebruikt. Ze komen met grote regelmaat voor. Een verhaal heeft een duidelijke functie. Vergelijk het maar met een andere stijlfiguur, de gelijkenissen die Jezus gebruikt. "Een boer ging uit om te zaaien..." In werkelijkheid was daar natuurlijk geen boer. Het was een voorbeeldfiguur, een illustratie, een boer in je verbeelding, in je voorstellingsvermogen, een boer in fantasie. Maar wel een boer die later als een archetype een beeld is geworden van alle predikers die het evangelie zullen verkondigen. Zo werkt een verhaal. Boordevol inhoud, zeer betekenisvol, uiterst belangrijk en illustratief, maar niet bedoeld als een verwijzing naar een aanwijsbare, letterlijk te nemen werkelijkheid.
Zo moet je ook Adam lezen. Als een voorbeeldfiguur, een archetype voor de mens. Juist door die vorm te kiezen, het oerverhaal, het oorsprongsverhaal, wordt de gelding en de zeggingskracht van het verhaal algemeen en universeel. Adam, dat zijn wij allen. Dat is een heel eind uit de buurt van een letterlijke lezing, waarin het alleen nog maar gaat om iemand, 6000 jaar geleden. Dat is volgens mij nooit de bedoeling geweest van de zeer poëtische, mythische en literair zorgvuldig gecomponeerde scheppingsverhalen uit de Bijbel.
Sprookjes, fabels, mythen, het zijn juist die stijlfiguren die bij uitstek de grote menselijke vragen over oorsprong, zin en doel van de werkelijkheid beschrijven. De literatuur uit de Oudheid, en met name die uit Mesopotamië en het Midden Oosten kenmerkt zich nu juist door die overdaad aan beeldrijke, rijmende, prachtige stijlvormen (liederen, dromen, gedichten, dialogen, bloemrijke taal, fabels, verhalen). Ook dat is van belang als we het OT lezen.
Nu lezen we vanuit een wetenschappelijke blik (het kenmerk van onze tijd). Het fundamentalisme is in essentie ook een hedendaagse, moderne, wetenschappelijke lezing. Onder het motto: alles moet kloppen. De Bijbel wordt gelezen, zoals een engineer een machine leest. Maar de Bijbel is geen machine. Het is een levend, bruisend en emotioneel boek. Grillig, ruw, maar ook breed, diep, warm en menselijk. Volkomen ongeschikt om er ook maar de minste wetenschappelijke conclusie uit te trekken.
We zullen dus onze manier van Bijbel lezen moeten veranderen. Anders wordt onze boodschap als gelovigen ridicuul, verdwijnt het geloof in God achter de horizon en verwordt de christelijke gemeente tot een stel fundamentalistische sektariërs, bij wie het gebrek aan kennis of de onwil om de werkelijkheid onder ogen te zien hen maakt tot onmachtige en wereldvreemde eindtijd-neuroten, voor wie het niet snel genoeg afgelopen kan zijn met de hemel en de aarde die God geschapen heeft. Er kennelijk vanuit gaande dat we hier geen taak meer hebben.
Dat wil ik niet op mijn geweten hebben.
Net zoals we een goed werk doen door medicijnen te gaan studeren en zo daadwerkelijk andere mensen te helpen, zo is het ook goed om gedegen onderzoek te doen naar de werkelijkheid op andere terreinen. In alle gevallen mogen we onze ogen niet (selectief) sluiten voor wat we dan aantreffen.
Die logica zie ik graag weer terug in het debat.
gravo