sjaqi schreef:Maar hij komt wel...
Inderdaad. En soms heb je daar moeite mee, en soms ook weer niet. Sommige mensen hopen op een eeuwig leven; voor anderen is dat idee een gruwel.
Ik denk dat jij denkt dat ik denk dat jij denkt, aha...
Wat mij betreft ga ik niet van alles voor jou in zitten vullen Mortlach. Dat lijkt mij niet de juiste route. Wat ik alleen wil inbrengen is de mogelijkheid dat je een deel van de werkelijkheid mist als je jezelf alleen richt op datgene wat de wetenschap voortbrengt of mogelijk nog voort kan brengen.
En dan is het toch niet heel gek dat ik dat weerspreek? Ik heb gewoon geen enkele reden om te geloven dat ik iets mis, en dan kun je wel zeggen "ja maar het zou kunnen!" en dan kan ik weinig anders doen dan mijn schouders ophalen.
Je hebt al eerder betoogt waarom je hiervoor kiest, tegelijk vraag ik me af of er wel eens momenten zijn dat je even niet de wetenschappelijke bril op hebt of naar je wetenschappelijke bril grijpt? Zo een moment dat je denkt, hee is er niet meer onder de zon dan alleen het natuurlijke en het wetenschappelijk verklaarbare?
Nee, die momenten zijn er nooit. De geboorte van mijn dochter 4 maanden geleden was een fantastische, wonderbaarlijke ervaring en alles aan haar is wonderlijk en
tegelijkertijd is het allemaal met natuurlijke oorzaken te verklaren.
Mag ik wat persoonlijke ervaringen delen?
Voor mij was bijvoorbeeld het moment van de geboorte van mijn eerste kind een moment waarbij ik dacht: Wat nou evolutietheorie? Hoeveel dingen moeten er maar net goed gaan bij een geboorte om een levend kind ter wereld te brengen. De complete bloedsomloop veranderd in je kind, je kind moet precies de juiste draaiingen maken, niet te snel dan blijft er teveel vocht in de longen, niet te langzaam dan kan de hartslag wegvallen. De longen moeten gelijk ontplooien na de geboorte, het stofje serfectum moet voldoende aangemaakt zijn anders gaan de longblaasjes niet open. De navelstreng moet niet om de hals zitten, er moet genoeg ruimte zijn bij het geboortekanaal. Daarna moet de placenta ook nog snel genoeg geboren worden, anders is er het risico dat de moeder het niet haalt. En dan heb ik nog lang niet alle voorwaarden genoemd die precies goed moeten gaan om een geboorte goed te laten verlopen. En dit zou allemaal zo geëvolueerd moeten zijn? Er word wel eens over onherleidbare complexen gesproken, is de geboorte van een mens niet zo een onherleidbaar complex? Er zijn zoveel zaken die in een hele korte tijd precies goed moeten gaan, als er 1 missing link is gaat het mis.
En ik zie dat dus als een wonderbaarlijk maar verklaarbaar gevolg van evolutie. In alle gevallen waar iets fout ging, is er namelijk geen voortplanting, dus houdt je het systeem waar alles goed gaat over. En nee, die geboorte is niet onherleidbaar complex. Waar ik mij nog het meeste over verbaas is de 'wapenwedloop' tussen moeder en kind: het is in het voordeel van het kind om een zo groot mogelijk hoofd te hebben; voor de moeder een zo klein mogelijk hoofd vanwege de engte van het geboortekanaal. En wat zie je als compromis ontstaan? Fontanellen, letterlijk dat de schedelplaten samendrukbaar zijn en naderhand uitzetten en met elkaar vergroeien. Wonderbaarlijk, maar volledig verklaarbaar.
Mijn eigen ervaringen:
Bij mijn eerste kind was er niet genoeg ruimte om geboren te worden, dus moesten er allerlei ingrepen plaatsvinden om mijn kind gezond ter wereld te brengen.
Bij mijn tweede kind kwam de placenta niet en had mijn vrouw veel te veel bloedverlies.
Bij mijn derde kind heeft mijn kind 2 weken op de IC gelegen omdat het tot twee keer toe een klaplong heeft gehad omdat er teveel vocht in de longen zat en omdat de longblaasjes niet ver genoeg open gingen.
Bij mijn vierde kind waren er ook problemen met de ademhaling.
Wat ik hiermee wil zeggen, zolang het over theorie gaat kunnen we het allemaal wel beredeneren totdat het er om gaat spannen! Wat blijft er dan nog over, waar vertrouwen we dan nog op?
Ik heb zelf eind vorig jaar ook een week op de kinder-IC gezeten en dat wens je (bijna) niemand toe. Dat was een bijzondere ervaring waarin je heen en weer wordt geslingerd tussen angst en vertrouwen dat het ziekenhuispersoneel weet wat ze doen.
En ja ik weet dat je nu kunt gaan zeggen dat het dankzij de wetenschap allemaal goed is gekomen bij mijn vrouw en alle vier de kinderen. Tegelijk heb ik ook de beperktheid van de medische wetenschap gezien. Waarom kreeg mijn derde kind tot twee keer toe een klaplong? Men wist dat hij ademhalingsproblemen had en men wist waar dit aan lag, toch kreeg hij tot twee keer toe een klaplong? Laat dit niet de beperktheid zien van ons menselijk kunnen en ons menselijk begrip?
Tja, ik verwacht nergens dat wetenschap zaken in 100% van de gevallen voorkomt/verhelpt, zeker niet in complexe gevallen als problemen rond geboorten. Wetenschap werkt met algemene modellen die over het algemeen behulpzaam blijken; in de praktijk is het vaak niet zo netjes, maar dankzij die modellen gaat het wel vaker goed dan fout.
Aan de andere kant stond ik op een gegeven moment mijn handen te wassen voordat ik de afdeling op kon en kreeg een oudere dame achter mij een telefoontje dat haar kleinkind (zeer vroeg geboren) net was overleden. Ik vroeg of ik haar mocht omhelzen, want wat kun je op zo'n moment anders? Ik denk dat ik dat moment nooit van mijn leven zal vergeten.
Voor mijzelf heb ik door al deze levenservaringen en de wonderlijke momenten die er waren in deze moeilijke gebeurtenissen leren vertrouwen op God en dat heeft mij tot nu toe nooit teleurgesteld.
Daar ben ik oprecht blij om, en het laatste wat ik wil is dat vertrouwen wegnemen of zelfs maar ondergraven. Maar je zult me moeten geloven dat het niet uitmaakt hoe oprecht jij vertrouwt, voor mij is dat niet genoeg om het over te nemen - hoewel ik er soms best jaloers op kan zijn. Op andere momenten ben ik bijzonder gelukkig dat mijn situaties niet worden "vertroebeld" door religie waarin je achter alles een reden gaat zien.