Ik wil dat God bestaat

[gravo]

Dit keer eens een onderwerp, dat echt alleen in Open forum geplaatst kan worden denk ik.

Al lang houd ik me bezig met de vraag of het bestaan van God nu wel of niet aannemelijk is. Ik ben al lang het stadium voorbij, dat ik Gods bestaan of Gods niet-bestaan denk te kunnen bewijzen. Deze onmogelijkheid wordt overigens ook van alle mogelijke kanten bevestigd. Zowel gelovigen als niet-gelovigen beamen dat het bestaan van God niet door mensen te bewijzen is.

Als dat zo is, blijkt geloven de enige optie om met het bestaan van God te kunnen leven. Kennelijk werd en wordt deze optie door miljoenen mensen in verleden en heden gekozen. De vraag is waarom die miljoenen voor hetzelfde geld niet kiezen voor de optie om niet in God te geloven.

Ik denk dat het een aantal redenen heeft:
- Wanneer je niet in God gelooft, blijven veel levensvragen onopgelost.
- Het geloof heeft ook iets erfelijks; het is in zekere zin ook een cultuur die door de generaties wordt overgedragen, je krijgt het van je vader en moeder mee en daar kun je dus niet zo makkelijk meer vanaf komen.
- Het geeft de mogelijkheid om met teleurstellingen, ellende en zelfs met de dood om te gaan. Hoop doet leven. Het geloof in God laat de mogelijkheid van een happy end open en dat is zeer aantrekkelijk.
- Het kan niet bewezen worden dat het onwaar is wat men gelooft.

Goed, dat zijn de redenen om te kiezen voor geloof in plaats van niet-geloof. Hoe komt die keuze nu tot stand? Je kunt toch pas echt kiezen, wanneer je de voors en tegens hebt afgewogen.

Uiteindelijk denk ik, dat de wil beslist.
Er zijn geen argumenten beschikbaar, geen concrete aanwijzingen dat God bestaat (al de bovengenoemde voordelen blijven natuurlijk aannames). De wil om al dit moois werkelijkheid te laten zijn overheerst echter.

Wanneer ik dan de volgende redeneringen hoor, die me van de waarheid van Gods bestaan moeten overtuigen...
- (De Bijbel zegt het)
- (Bidden helpt echt, ik ben écht genezen na gebed)
- (De natuur is zo wonderschoon, dat moet God gemaakt hebben)
- (De kans dat er leven zou zijn ontstaan zonder scheppende God is verwaarloosbaar klein)
- (enz. enz.)
...dan denk ik...ja, ja,...de echte reden dat je in God gelooft is eigenlijk dat je zo graag wilt dat God bestaat. Je gelooft datgene waarvan je graag wilt dat het waar is.

En dat is nog steeds geen argument voor de waarheid van wat je gelooft, dus presenteer het ook niet zo. Probeer van je persoonlijke voorkeur geen overtuigend bewijs te maken voor anderen.

Ik zie dat nogal eens in de soms agressieve manier waarop mensen hun geloof verdedigen. Ze hebben geen enkel bewijs in handen, maar een des te sterkere, ijzeren wil om hun geloof als waar te beschouwen. Ze willen zo graag dat het waar is wat ze geloven, dat ze anderen dwingen om het ook te geloven. Ze zijn er zo van overtuigd dat ze gelijk hebben (ze willen vooral erg gelijk hebben) dat ze anderen afwijzen als ongelovig of ketters.

En ikzelf dan?

Ik heb het geaccepteerd. Ik kan niet bewijzen dat God wel/niet bestaat. Toch geloof ik in Hem. Ik wil namelijk niet dat Hij niet bestaat. Ik wil dat God bestaat. Daarom geloof ik in Hem. Met mij miljoenen anderen, denk ik. Mensen die niet zouden willen dat God niet bestaat. Religie is van alle tijden en alle plaatsen, wereldwijd. De mensheid wil het gewoon. De mens zelf heeft de onstuitbare wil om een God te laten bestaan. We kunnen kennelijk niet zonder.
Ik hou mijn hart ook vast voor tijden en plaatsen, waarin die wil gaat ontbreken. Want wie niet wil dat God bestaat (dat is de andere optie), wil kennelijk ook geen oplossing voor de moeilijkste levensvragen, geen happy end.

Ik vind het dus heel plausibel en gerechtvaardigd wanneer iemand zegt: "Ik wil dat God bestaat".

gravo

[Mortlach]

Ik hou mijn hart ook vast voor tijden en plaatsen, waarin die wil gaat ontbreken. Want wie niet wil dat God bestaat (dat is de andere optie), wil kennelijk ook geen oplossing voor de moeilijkste levensvragen, geen happy end.

Ik denk niet dat je dit zo makkelijk kunt zeggen. Iedereen zit met diezelfde levensvragen, en iedereen zoekt naar antwoorden of naar een manier om met het gebrek aan antwoorden om te gaan.

Persoonlijk geloof ik niet in (de christelijke) God, onder andere omdat ik de christelijke verklaring van en kuur tegen het kwaad uitermate onbevredigend vind. Ik ben Boeddhist omdat ik de boeddhistische verklaring van en kuur tegen het kwaad wel bevredigend vind.

Ook of een eeuwig leven een 'happy end' kan worden genoemd, is niet voor iedereen kant en klaar. De eerste miljoen jaar misschien, de tweede miljoen ook nog wel, maar daarna? Voor sommigen - inclusief mezelf - is juist het feit dat het leven eindig is iets dat rust geeft. Ik ben niet zo gehecht aan mezelf dat ik het idee dat ik ooit zal ophouden te bestaan ondraaglijk vind.

Ik vind het dus heel plausibel en gerechtvaardigd wanneer iemand zegt: "Ik wil dat God bestaat".

gravo

Uiteraard. Alleen heb ik niet het idee dat de werkelijkheid zich wat aantrekt van wat jij of ik wil.

Je komt trouwens gevaarlijk dicht bij een valse tegenstelling. Je presenteert je verhaal alsof er maar 2 opties zijn, (geloof in God, of niet-geloof in God), maar er zijn natuurlijk nog andere opties, de meest voor de hand liggende daarvan geloof in een andere God.

[Pasker]

Ik wil dat God bestaat

Maak een God.

[gravo]

Maak een God.

Pasker,

Het is inderdaad goed mogelijk om de mens als schepper van zijn goden / god te zien. Dat zien we natuurlijk heel duidelijk in de natuurgodsdiensten. Maar principieel hoeft dat niet anders te zijn bij de god-ontwerpen van latere religies.
Het vernuft van de monotheistische godsdiensten is geweest om de fundamentele onzichtbaarheid van die goden / God nu juist tot een kenmerkende eigenschap te maken. De tempel is leeg, God kan en mag niet worden afgebeeld.

Het is echter de wetenschappelijke kennis omtrent de wordingsgeschiedenis van aarde en mens, die nu zo goed kan worden gecombineerd met de idee dat het bewustzijn in mensen langzamerhand machten en krachten boven zich vermoedde en zo tot allerlei religieuze vormen en voorstellingen is gekomen. Er is niet altijd één God geweest. Er waren er duizenden. Met de grote wereldgodsdiensten van nu lijkt er daar één van te zijn overgebleven, maar die kunnen net zo goed door mensen gevormd en geschaafd zijn als al die goden van hout en steen.

gravo

[boer]

Dit keer eens een onderwerp, dat echt alleen in Open forum geplaatst kan worden denk ik.

Al lang houd ik me bezig met de vraag of het bestaan van God nu wel of niet aannemelijk is. Ik ben al lang het stadium voorbij, dat ik Gods bestaan of Gods niet-bestaan denk te kunnen bewijzen. Deze onmogelijkheid wordt overigens ook van alle mogelijke kanten bevestigd. Zowel gelovigen als niet-gelovigen beamen dat het bestaan van God niet door mensen te bewijzen is.

Als dat zo is, blijkt geloven de enige optie om met het bestaan van God te kunnen leven. Kennelijk werd en wordt deze optie door miljoenen mensen in verleden en heden gekozen. De vraag is waarom die miljoenen voor hetzelfde geld niet kiezen voor de optie om niet in God te geloven.

Ik denk dat het een aantal redenen heeft:
- Wanneer je niet in God gelooft, blijven veel levensvragen onopgelost.
- Het geloof heeft ook iets erfelijks; het is in zekere zin ook een cultuur die door de generaties wordt overgedragen, je krijgt het van je vader en moeder mee en daar kun je dus niet zo makkelijk meer vanaf komen.
- Het geeft de mogelijkheid om met teleurstellingen, ellende en zelfs met de dood om te gaan. Hoop doet leven. Het geloof in God laat de mogelijkheid van een happy end open en dat is zeer aantrekkelijk.
- Het kan niet bewezen worden dat het onwaar is wat men gelooft.

Goed, dat zijn de redenen om te kiezen voor geloof in plaats van niet-geloof. Hoe komt die keuze nu tot stand? Je kunt toch pas echt kiezen, wanneer je de voors en tegens hebt afgewogen.

Uiteindelijk denk ik, dat de wil beslist.
Er zijn geen argumenten beschikbaar, geen concrete aanwijzingen dat God bestaat (al de bovengenoemde voordelen blijven natuurlijk aannames). De wil om al dit moois werkelijkheid te laten zijn overheerst echter.

Wanneer ik dan de volgende redeneringen hoor, die me van de waarheid van Gods bestaan moeten overtuigen...
- (De Bijbel zegt het)
- (Bidden helpt echt, ik ben écht genezen na gebed)
- (De natuur is zo wonderschoon, dat moet God gemaakt hebben)
- (De kans dat er leven zou zijn ontstaan zonder scheppende God is verwaarloosbaar klein)
- (enz. enz.)
...dan denk ik...ja, ja,...de echte reden dat je in God gelooft is eigenlijk dat je zo graag wilt dat God bestaat. Je gelooft datgene waarvan je graag wilt dat het waar is.

En dat is nog steeds geen argument voor de waarheid van wat je gelooft, dus presenteer het ook niet zo. Probeer van je persoonlijke voorkeur geen overtuigend bewijs te maken voor anderen.

Ik zie dat nogal eens in de soms agressieve manier waarop mensen hun geloof verdedigen. Ze hebben geen enkel bewijs in handen, maar een des te sterkere, ijzeren wil om hun geloof als waar te beschouwen. Ze willen zo graag dat het waar is wat ze geloven, dat ze anderen dwingen om het ook te geloven. Ze zijn er zo van overtuigd dat ze gelijk hebben (ze willen vooral erg gelijk hebben) dat ze anderen afwijzen als ongelovig of ketters.

En ikzelf dan?

Ik heb het geaccepteerd. Ik kan niet bewijzen dat God wel/niet bestaat. Toch geloof ik in Hem. Ik wil namelijk niet dat Hij niet bestaat. Ik wil dat God bestaat. Daarom geloof ik in Hem. Met mij miljoenen anderen, denk ik. Mensen die niet zouden willen dat God niet bestaat. Religie is van alle tijden en alle plaatsen, wereldwijd. De mensheid wil het gewoon. De mens zelf heeft de onstuitbare wil om een God te laten bestaan. We kunnen kennelijk niet zonder.
Ik hou mijn hart ook vast voor tijden en plaatsen, waarin die wil gaat ontbreken. Want wie niet wil dat God bestaat (dat is de andere optie), wil kennelijk ook geen oplossing voor de moeilijkste levensvragen, geen happy end.

Ik vind het dus heel plausibel en gerechtvaardigd wanneer iemand zegt: "Ik wil dat God bestaat".

gravo

Wie de bijbel bestudeert en de verborgenheden erin ontdekt, zal overtuigd zijn van het feit dat geen enkel gewoon mens ooit zoiets op schrift gezet kan hebben.
Je komt overigens wel uit op een wat minder Nikolaietische Leer dan hier gebruikelijk is.(Op 2:15)

[schaapje]

quote="boer"

Wie de bijbel bestudeert en de verborgenheden erin ontdekt, zal overtuigd zijn van het feit dat geen enkel gewoon mens ooit zoiets op schrift gezet kan hebben.

Helemaal mee eens, die ontdekking deed ik ook toen ik in de Bijbel ging lezen; dit kan geen mens
bedacht hebben.

@Gravo
Ik zou het zo willen zeggen ik "weet" dat God bestaat, niet ik "wil" dat Hij bestaat.
Ook al zou helemaal los komen van de "omgang" met God, dan nog "weet" ik dat Hij bestaat.
Er is geen enkele twijfel over het bestaan van God.

[Mortlach]

Er is niet altijd één God geweest. Er waren er duizenden. Met de grote wereldgodsdiensten van nu lijkt er daar één van te zijn overgebleven,

Je stapt nu wel heel makkelijk over Vishnu/Brahma/Atman heen, waar toch ook in een of andere vorm meer dan een miljard Hindoes in geloven.

[Mortlach]

quote="boer"
Wie de bijbel bestudeert en de verborgenheden erin ontdekt, zal overtuigd zijn van het feit dat geen enkel gewoon mens ooit zoiets op schrift gezet kan hebben.

Helemaal mee eens, die ontdekking deed ik ook toen ik in de Bijbel ging lezen; dit kan geen mens
bedacht hebben.

Dan vermoed ik toch dat jullie de menselijke geest onderschatten. Ik kan me namelijk prima voorstellen dat een en ander door de mens op schrift is gezet.

[gravo]

Je komt trouwens gevaarlijk dicht bij een valse tegenstelling. Je presenteert je verhaal alsof er maar 2 opties zijn, (geloof in God, of niet-geloof in God), maar er zijn natuurlijk nog andere opties, de meest voor de hand liggende daarvan geloof in een andere God.

Ik bedoel het veel universeler. Ik kan me ook indenken dat een mens een andere God wil. Het gaat er mij om dat de conditie van de mens (zonder meer) een lastige is. Hij moet leven met veel onbekenden. Waar komen we vandaan. In welke verhouding staan we tot het universum. Waarom zijn we er überhaupt? Is er een zin of bedoeling voor de werkelijkheid waarin we leven.
Wat sterk speelt in de joodse / christelijke traditie is de vraag naar de gerechtigheid. Is er een mogelijkheid dat het goed het kwaad overwint, wordt het geweld eens ingedamd en worden de goeden definitief van de bozen gescheiden. Allemaal vragen die opkomen wanner we het lijden en het onrecht op aarde zien of zelf ervaren.
Met andere woorden, de menselijke conditie (niet alleen zijn tijdelijkheid), maar vooral ook het kwaad dat zich genesteld lijkt te hebben roepen om een antwoord.
De boeddhistische onthechting is voor mij persoonlijk niet de weg. Het lijkt mij al snel te leiden tot een zekere onverschilligheid of vlucht uit de werkelijkheid. Alsof er geen vurige activiteit zou moeten zijn tegen onrecht, tegen armoede, tegen geweld, zonden en kwaad. Ik denk dat we meer hebben aan een godsdienst die naar een omkering / bekering streeft, naar vooruitgang, verbetering van situaties. Van ziekte naar gezondheid, van kwaad naar goed, van dood naar leven. Het verhaal van Jezus, zeg maar.

In dit topic wil ik de godsdiensten echter niet tegen elkaar uitspelen. Mijn punt is nu, dat de godsdiensten vooral gevoed worden door de wil van mensen om te geloven in een hogere dimensie, die het leven verklaarbaarder, acceptabeler of hoopvoller maakt.

gravo

[meribel]

@gravo, ik kan me toch niet helemaal vinden in jouw openingspost. Je stelt dat mensen geloven omdat ze willen dat er een God is.

Ik ken echter meerdere mensen die echt oprecht zouden willen dat er een God is, de optie "met God" veel beter vinden dan "zonder God" en toch kúnnen ze het niet geloven.
Daarnaast mis ik de optie "weten" dat er een God bestaat.
Schaapje noemde het al eerder, als gelovige "weet" ik dat er een God bestaat. Dat is niet hetzelfde als kunnen bewijzen, en met mijn wetenschap ( niet wetenschap maar weten schap ) kan ik niets bij een ongelovige, ík kan zelf immers niemand overtuigen. God openbaart zich, dat is wat anders.

Kortom, ik mis de opties "weten" en de optie "wel willen maar toch niet kunnen geloven" ..

[boer]

Helemaal mee eens, die ontdekking deed ik ook toen ik in de Bijbel ging lezen; dit kan geen mens
bedacht hebben.

Hoe de door God ingestelde feesten in het OT en voorafschaduwingen perfect passen in de vervulling ervan door Jezus Christus is ''not of this world''.
Ook de betekenis van wiskundige getallen-raadsels die allen perfect passen in het ''Godsgetal'', is Zijn handtekening.Dat geen enkele ''civilisatie een kalender heeft die ouder is dan een paar duizend jaar, terwijl we volgens atheisten al miljoenen jaren rondlopen, zegt ook wel het een en ander, terwijl dat slechts een verstandelijke benadering is.

[gravo]

@gravo, ik kan me toch niet helemaal vinden in jouw openingspost. Je stelt dat mensen geloven omdat ze willen dat er een God is.

Ik ken echter meerdere mensen die echt oprecht zouden willen dat er een God is, de optie "met God" veel beter vinden dan "zonder God" en toch kúnnen ze het niet geloven.
Daarnaast mis ik de optie "weten" dat er een God bestaat.
Schaapje noemde het al eerder, als gelovige "weet" ik dat er een God bestaat. Dat is niet hetzelfde als kunnen bewijzen, en met mijn wetenschap ( niet wetenschap maar weten schap ) kan ik niets bij een ongelovige, ík kan zelf immers niemand overtuigen. God openbaart zich, dat is wat anders.

Kortom, ik mis de opties "weten" en de optie "wel willen maar toch niet kunnen geloven" ..

Dag Meribel,

Je zegt dat er mensen zijn die niet kunnen geloven, ook al zouden ze het graag willen. Dat is eigenlijk ook precies mijn eigen uitgangspunt. Ik kan ook niet geloven. De reden is, dat ik veel te weinig bewijzen heb omtrent het bestaan van God. Veel religieuze zeker-weters blijken vaak toch niet zoveel sluitend bewijs te hebben als ze suggereren. Keer op keer blijkt het een persoonlijke zaak en een zeker weten dat helaas niet overdraagbaar is op anderen. Zoiets stel jij ook in je post: jij "weet" dat God bestaat. Je beroept je op een openbaring als ik het goed heb. Maar voor mij is en blijft dat een geheim. het zit netjes opgeborgen in jouw hoofd of hart en de enige mogelijkheid voor mij is dan om jouw dan maar te geloven. Dat doe ik niet met iedereen. iemand die er vast van overtuigd is dat er een koppeltje kabouters in zijn tuin rondloopt met wie hij regelmatig praat kan ook zo'n beroep doen op mij. Helaas, ik kan zo iemand niet geloven. Ik kan dat van die kabouters niet geloven. D'r is niks van te zien en toch moet ik maar aannemen dat het waar is?

Wat te doen? Er is maar één mogelijkheid voor mij. Ik kan het ook gaan geloven. Hoe doe je dat, wanneer je tegelijkertijd overtuigd ben dat je het niet kan geloven? Wel, eenvoudig door het te willen! Ik wil niet als een ongelovige worden aangesproken. Ik wil geloven. En daarom geloof ik. Ik kan zelfs het feit dat het mogelijk niet waar is wat ik geloof combineren met mijn onveranderbare wil om te geloven. Ik eis eenvoudigweg de vrijheid op om te geloven wat ik wil. Ik weet het nog steeds niet zeker, ik houd het bij dit geloven.

En dat vind ik nu juist zo raar aan al die mensen die voor zichzelf zekerheid hebben, die persoonlijk weten dat het waar is wat ze geloven: waarom zou er nog zoiets als geloven vereist zijn, als je het al zeker weet.
Kijk, als ik echt kabouters in mijn tuin zou hebben aangetroffen, had ik er gauw een fotootje van gemaakt. Ten eerste kan niemand mij er dan meer van betichten dat ik zomaar iets zou geloven. En ten tweede kan ik mijn geloof nu voor velen als een bewezen zekerheid verkondigen. Zodra iets zeker is geworden, vervalt de noodzaak om te geloven.

Ik wil geloven en niet zeker weten, want anders hoef ik niet meer te geloven. Ik schep mijzelf een God, omdat ik Hem nergens tegen kom. Ik zal wel moeten.

Wat ik in ieder geval niet wil is het volgende: dat ik als een uitverkorenen ingewijd wordt in allerlei geheimen, die mij verbazen en overrompelen, een soort puur persoonlijke behandeling in het geniep, waar niemand bij is. Ik weet het dan wel, maar niemand anders is er van op de hoogte. Het is een soort individuele kennis, die altijd in mij blijft en die ik niet kan delen. Laat maar. Er wordt maar al te vaak geschermd met dat soort geheime kennis.

Nee, geef mij maar het geloof dat voortkomt uit mijn verlangen naar God. Ik wil een God en daarom geloof ik. Ik heb geen enkele aanwijzing dat Hij er ook is en toch geeft het geloof dat Hij er is mij troost en kracht.

Lastig te volgen misschien, mijn verhaal, maar denk er nog eens over.

gravo

[Mortlach]

Hoe de door God ingestelde feesten in het OT en voorafschaduwingen perfect passen in de vervulling ervan door Jezus Christus is ''not of this world''.
Ook de betekenis van wiskundige getallen-raadsels die allen perfect passen in het ''Godsgetal'', is Zijn handtekening.

Of die van zorgvuldige redacteurs

Dat geen enkele ''civilisatie een kalender heeft die ouder is dan een paar duizend jaar, terwijl we volgens atheisten al miljoenen jaren rondlopen, zegt ook wel het een en ander, terwijl dat slechts een verstandelijke benadering is.

200.000 jaar, maar goed. Taal en cultuur (en met name schrift) zijn wat recenter, vandaar dat die kalenders niet zo ver teruggaan.

[schaapje]

quote="gravo"


Je zegt dat er mensen zijn die niet kunnen geloven, ook al zouden ze het graag willen. Dat is eigenlijk ook precies mijn eigen uitgangspunt. Ik kan ook niet geloven. De reden is, dat ik veel te weinig bewijzen heb omtrent het bestaan van God. Veel religieuze zeker-weters blijken vaak toch niet zoveel sluitend bewijs te hebben als ze suggereren.

Er zijn zoveel wonderen in deze wereld als je om te heen kijkt, die het bestaan van een God bewijzen,
alleen al de schitterende natuur, de veelheid van de dieren, insecten planten bloemen, noem maar op, ik blijf me verbazen en verwonderen.

Keer op keer blijkt het een persoonlijke zaak en een zeker weten dat helaas niet overdraagbaar is op anderen. Zoiets stel jij ook in je post: jij "weet" dat God bestaat. Je beroept je op een openbaring als ik het goed heb. Maar voor mij is en blijft dat een geheim. het zit netjes opgeborgen in jouw hoofd of hart en de enige mogelijkheid voor mij is dan om jouw dan maar te geloven.

Een mensenhart bekeren in antwoord op het geloof is juist iets persoonlijks n.l. van God zelf, Hij is het die het "netjes opbergt in ons hart en hoofd" Het is een persoonlijke relatie met Hem de Almachtige, dat kan een mens inderdaad niet overdragen op een ander, is er iemand instaat zijn hart te openen en liefde te laten zien aan een ander.

Dat doe ik niet met iedereen. iemand die er vast van overtuigd is dat er een koppeltje kabouters in zijn tuin rondloopt met wie hij regelmatig praat kan ook zo'n beroep doen op mij. Helaas, ik kan zo iemand niet geloven. Ik kan dat van die kabouters niet geloven. D'r is niks van te zien en toch moet ik maar aannemen dat het waar is?

Ik vind deze vergelijking volkomen mank gaan, en zeker niet respectvol.

Wat te doen? Er is maar één mogelijkheid voor mij. Ik kan het ook gaan geloven. Hoe doe je dat, wanneer je tegelijkertijd overtuigd ben dat je het niet kan geloven? Wel, eenvoudig door het te willen!

Inderdaad maar dan niet vragen om bewijzen.

En dat vind ik nu juist zo raar aan al die mensen die voor zichzelf zekerheid hebben, die persoonlijk weten dat het waar is wat ze geloven: waarom zou er nog zoiets als geloven vereist zijn, als je het al zeker weet.
Kijk, als ik echt kabouters in mijn tuin zou hebben aangetroffen, had ik er gauw een fotootje van gemaakt. Ten eerste kan niemand mij er dan meer van betichten dat ik zomaar iets zou geloven. En ten tweede kan ik mijn geloof nu voor velen als een bewezen zekerheid verkondigen. Zodra iets zeker is geworden, vervalt de noodzaak om te geloven.

Geloven houdt veel meer in dan weten dat Hij er is, geloof relatie met Hem met groeien in iemands leven, er kunnen gebeurtenissen en allerlei zaken in een leven zijn waarvoor men bidt en twijfelt
maar dat betekent niet, twijfel aan het bestaan in Hem.

Ik wil geloven en niet zeker weten, want anders hoef ik niet meer te geloven. Ik schep mijzelf een God, omdat ik Hem nergens tegen kom. Ik zal wel moeten.

Een heel gevaarlijke uitdrukking, mensen die zich zelf een god scheppen, komen vaak bedrogen uit.

Wat ik in ieder geval niet wil is het volgende: dat ik als een uitverkorenen ingewijd wordt in allerlei geheimen, die mij verbazen en overrompelen, een soort puur persoonlijke behandeling in het geniep, waar niemand bij is.

Dat is persoonlijk aan God zelf om dat in het "geniep" te doen, zoals jij dat noemt. Niemand kan zien of begrijpen hoe ik Zijn liefde ervaar, net zoals dat tussen twee mensen is.

Ik weet het dan wel, maar niemand anders is er van op de hoogte. Het is een soort individuele kennis, die altijd in mij blijft en die ik niet kan delen.

Delen kan een mens dit met medegelovigen en een christen kan ook getuigen van die liefde.

Lastig te volgen misschien, mijn verhaal, maar denk er nog eens over.

gravo

Lastig gravo maar toch snap ik het wel, en sorry dat ik voor mijn beurt antwoord, je bericht aan
Meribel gericht, maar omdat ik het ook over "weten dat God bestaat had, heb ik de vrijheid genomen
om toch te antwoorden.

m.v.g.

[Sabra]

Wie de bijbel bestudeert en de verborgenheden erin ontdekt, zal overtuigd zijn van het feit dat geen enkel gewoon mens ooit zoiets op schrift gezet kan hebben.

Ik ben het niet met je eens. Hoe meer kennis ik kreeg, hoe onwaarschijnlijker het voor mij werd dat er een opperwezen betrokken is geweest bij het vervaardigen van de bijbelse geschriften. In mijn ogen is de bijbel een verzameling boeken die louter door mensen is geschreven en samengesteld.