Berichtdoor Bertiel » 12 jul 2011 14:57
Unquote
ApplausUit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Ga naar: navigatie, zoeken
Applaudisserende mensenApplaus (Lat. applaudere, slaan op, klappen), is een uiting van waardering waarbij de handen op elkaar worden geslagen. Soms wordt applaus ruimer opgevat: een manier om waardering te uiten. De gewoonte om te applaudisseren is waarschijnlijk zo oud als de mensheid zelf. In de Westerse wereld is het applaudisseren geregeld verbonden geweest met bepaalde conventies.
Inhoud [verbergen]
1 Geschiedenis
2 Huidige conventies
3 Afwijkende conventies
4 Referenties
[bewerken] GeschiedenisDe Romeinen hadden verschillende vormen van applaus, waarbij afhankelijk van de waardering geluid gemaakt werd met de duim en vinger of de hele vlakke dan wel de holle hand, of met de flap van de toga werd gezwaaid. In het theater riep de belangrijkste auteur aan het eind van het stuk “Valete et plaudite!”, waarna het publiek het applaus inzette. De gewoonte te applaudisseren vond zijn weg naar de Christelijke kerken en het was in de vierde en vijfde eeuw gebruikelijk om bij populaire preken te applaudisseren.
Het is enige tijd de gewoonte geweest mensen in te huren om te applaudisseren, maar dit werd allengs als onwenselijk gezien. Mede hierdoor is het applaus in de loop van de tijd aan regels gebonden. Het werd steeds meer als onjuist beschouwd om gedurende serieuze voorstellingen te applaudisseren. Deze restrictie betrof zowel kerkelijke diensten als niet-kerkelijke theatervoorstellingen en concerten. Deze laatste ontwikkeling werd sterk gestimuleerd door de quasi-religieuze sfeer rond de uitvoeringen van opera's van Richard Wagner in Bayreuth. In Duitsland is applaus tijdens de voorstelling in serieuze theaters zelfs enige tijd verboden geweest. Toch zijn er berichten dat men zich in de afgelopen eeuwen niet strikt hield aan deze conventies.
[bewerken] Huidige conventiesBij de podiumkunsten zijn de gewoonten aangaande applaus verschillend.
Vooral uitvoeringen van klassieke muziek kennen krachtige conventies. Het is daar gebruikelijk om te applaudisseren als de dirigent en de eventuele solist de zaal binnenkomen. Tijdens de uitvoering is het publiek muisstil totdat het muziekstuk is afgelopen.
Het geldt als een faux pas om te applaudisseren tussen de afzonderlijke delen van een meerdelig werk, zoals een suite, concert, symfonie of mis. Bij een opera of operette wordt er echter na een aria op applaus gerekend.
Na de uitvoering zal de dirigent er met een gebaar op wijzen dat het applaus niet alleen voor hem of haar geldt, maar ook voor de solisten, het orkest, het koor en eventuele andere betrokkenen.
Bij populaire muziek hebben zich vergelijkbare gewoonten ontwikkeld. Applaus bij het begin van de voorstelling komt bij de meeste muzieksoorten voor. Bij populaire muziek is het applaus tussen de afzonderlijke muziekstukken echter veel meer geaccepteerd dan bij klassieke muziek. Bij bijvoorbeeld jazz is het normaal om na een solo voor de solist te applaudisseren terwijl de andere musici verder spelen. Ook is het bij populaire muziek meer de gewoonte om na een uitbundig slotapplaus nog een toegift te spelen. Dergelijk enthousiast applaus kan overgaan in synchroon klappen om het appel aan de musici te intensiveren.
[bewerken] Afwijkende conventiesIn enkele gevallen wordt applaudisseren - in de vorm van langzaam klappen - als teken van afkeuring gebruikt, zowel bij podiumkunsten als bij spreekbeurten.
Doven laten hun waardering blijken door met beide handen te zwaaien.
Bij plechtige gelegenheden is het in onze contreien niet gebruikelijk te applaudisseren. Dat geldt bijvoorbeeld voor de meeste Christelijke kerkdiensten - al wordt daar ook wel van afgeweken. Bij kerstavonddiensten waar ook veel niet-kerkelijke mensen op afkomen, wordt door de voorganger soms nadrukkelijk gevraagd niet tot applaus over te gaan tijdens de dienst. Ook bij passiemuziek zoals de Matthäus-Passion van Bach, en zeker bij muziek en toespraken gedurende uitvaarten wordt applaus als onwenselijk gezien
Quote
Even een duidelijke omschrijving uit Wikipedia.
Als iets religie neutraals al melding maakt dat het onwenselijk is in kerkdiensten, bij uitvoeringen van geestelijke muziek, etc. etc. dan snap ik niet dat het bij Christen toch gebeurd. Ik vind het heel onpassend en mens vererend, en dat is iets wat de schrijvers van geestelijke / klassieke muziek niet voor ogen hadden. J.S. Bach sloot niet voor niks vaak af met een Es D G maat!!
Vanitas vanitatum et omnia vanitas
