hazelaar schreef:@jantje,
Ik vind dat die ir van der Graaf het zeer juist verwoord heeft!
@schelpje,
Ik snap dat je je aangevallen voelt en ik kom soms ook wel eens reacties tegen, waarbij ik mijn vraagtekens heb. Ik vind het geweldig van je dat je het begrip "uitverkiezing" vurig verdedig, het is inderdaad een heel erg bijbels begrip.
Alleen als dan Marnix volgens mij heel bijbels en ook in de lijn van de DL, van Calvijn uitlegt hoe Gods liefde voor de wereld en Gods uitverkiezing zich verhoudt tot elkaar, dan volgt er een reactie van jou op de vermeende luchtigheid van Marnix en een waarschuwing voor valse christussen en profeten.
En dat snap ik dan niet goed.
Juist omdat God mensen verkiest mag je toch, als je mag weten dat je kind van God bent en dat je dus uitverkoren bent, mag dit toch een enorme vaste grond zijn en een enorme vreugde zijn? Dat is wat ik tegenkom in de Bijbel als Paulus oa in Romeinen 5 en 8 en in Efeze 1 jubelt over Gods welbehagen, dat is ook waar Calvijn in oa de Institutie telkens weer op terug valt.
En ja in het geloofsleven zitten ups en downs. Regelmatig zit ik ook vol met twijfel, met vragen, met teleurstellingen, met verwarring, met enorme tekortkomingen vanuit mijn kant, met een mega schuldgevoel. Maar juist dan is het zo belangrijk om terug te kunnen vallen op de door jouw al genoemde zondag 1, wat ons (ik hoop ook jou) enige troost is in leven en sterven. In Jakobus 1:6 wordt er zo kernachtig gewaarschuwd voor twijfel. "Maar laat hij er in geloof om vragen en daarbij niet twijfelen. Immers, wie twijfelt, lijkt op een golf van de zee, die door de wind voortgestuwd en op- en neergeworpen wordt".
En wat trouwens die mensen betreft die niet meer open op het forum reageren maar pb-en: Jammer! Doe alsjeblieft gewoon mee, verschillende inzichten scherpt de geest.
Ik voel me niet aangevallen !! Het gaat niet om mij, noch om MIJN waarheid, maar om hetgeen ik MOET zeggen. Ik kan niet mee met de massa hier. Soms spijt mij dat, maar ik kan niet anders. Ik voel mn hele leven al tegenstand, maar gek genoeg altijd van "medegeloofsgenoten", eigenlijk nooit van mijn goddeloze buurman, of het atheistische gezin waar ik werk. Ik blijf altijd mezelf, bij Evangelische mensen, mensen strikt in de leer en voel me altijd geaccepteerd, omdat ik mezelf blijf. Maar hier ? Ach, het zal wel aan mij liggen, of aan mijn schrijfwijze, ik weet het niet. Soms denk ik echt, wat doe ik hier. Ik kan beter of algemeni-forum gaan zitten, daar begrijpen ze wellicht dat ik oprecht ben.