Wie is je naaste en hoever gaat naastenliefde?

[Misael]

Wat een onprettige sfeer hangt er in dit topic: beschuldigingen over en weer van christen naar mede-christen (en who guess.. het zijn allemaal mensen).
En dat juist in het topic met als onderwerp 'naasteliefde', daar snap je toch niks van?
(neemt niet weg dat ik net zo goed mens ben, dus ook niet volmaakt, en dat ik ook erg fel kan worden in een discussie, maar elkaar beschuldigen van farizeer en heiden gaat toch wat ver..)

Dat moest ik even kwijt, nu weer on-topic:
naastenliefde.. ik moet eerlijk zeggen dat ik bijbels niet goed wist wat ik daar mee aan moest toen ik het onderwerp zag, want wát zijn dan precies je naasten? Ik heb er wat informatie over gezocht, en dit klonk voor mij heel logisch: http://www.bijbeluitleg.nl/wie%20is%20de%20naaste.html
Kort samengevat staat hier dat Jezus je Naaste is, en omdat de gelovigen in Hem zijn, zijn ook je mede-gelovigen je naasten.

Maar wat volgens mij het punt is onze refo-kring (er zullen vast gelukkige uitzonderingen zijn, het is niet mijn intentie te generaliseren, maar om even in te gaan op de beginpost) is dat we vaak de ander wel zien, maar niet écht zien in de zin van dat we hen proberen te begrijpen, proberen te helpen waar we kunnen en proberen mee te leven. Natuurlijk zullen de meesten dit niet zo wíllen, want iedereen weet denk ik wel 'hoe het hoort', maar je bent al snel zo druk met je eigen gezin, eigen vriendenkring, misschien ook je kerk nog en met je hobby's enzo, dat het echte kijken naar mensen, ze echt zien als mensen door God geschapen er vaak bij inschiet. Net als wat er in de beginpost staat: de straatkrantverkoper, de buren, soms zelfs je eigen familie..

Ik zie het in mijn eigen kerk: men bemoeid zich niet zo met elkaar, ziet elkaars pijn niet, als er iets is kunnen we enkel financieel steun van de gemeente verwachten (gemeenteraad is natuurlijk wel actief, maar ik heb het dan echt over de gemeente zelf)
Ik zie het op straat: hoeveel refo's die ik boodschappen zie doen nemen de moeite voor een praatje met de straatkrantverkoopster om er dan vervolgens achter te komen dat ze christen is, en daardoor moest vluchten uit eigen land?

En ik begrijp het ook, sterker nog, ik betrap mezelf er ook op: ik loop ook mensen voorbij, ik grijp ook niet alles aan om 'mijn naaste' te helpen. Maar daarom is het nog niet goed te praten.

Wel is dan die ene vraag belangrijk: hoever gaat naastenliefde? Is er een grens aan naastenliefde dan? Als je er van uitgaat dat je Naaste God is dan denk ik dat er geen grens is. Als het gaat om je medegelovige moet je er denk ik voor oppassen dat je niet alles op het spel zet voor de naastenliefde naar de gelovige zelf, maar voor de Jezus in deze gelovige. Ik weet niet goed hoe ik dat duidelijker uit kan leggen..

Interessante discussie! Ik wordt er echt door aan het denken gezet!

edit: als ik er zo nog eens over nadenk.. als Jezus je Naaste is, waarom staat er dan 'liefhebben als jezef'?
Dat zou dan toch niet goedkomen als je een beetje een negatief zelfbeeld zou hebben?
en sowieso.. ik kan me voorstellen dat je geacht wordt meer van God te houden als van jezelf..
echt ingewikkeld..!

[meribel]

janne 93:

Kort samengevat staat hier dat Jezus je Naaste is, en omdat de gelovigen in Hem zijn, zijn ook je mede-gelovigen je naasten.

en ook je niet mede gelovigen lijkt me nav de gelijkenis van Jezus over de barmhartige Samaritaan.

[Misael]

janne 93:

Kort samengevat staat hier dat Jezus je Naaste is, en omdat de gelovigen in Hem zijn, zijn ook je mede-gelovigen je naasten.

en ook je niet mede gelovigen lijkt me nav de gelijkenis van Jezus over de barmhartige Samaritaan.

mijn hele redenering is zo'n beetje gebouwd op deze gelijkenis..
ik heb het nu heel kort samengevat, en als je daadwerkelijk geinteresseerd bent in waarom dat misschien waar zou kunnen zijn, zou je even die link moeten aanklikken.
(let wel dat ik zelf ook al aangaf dat ik het allemaal wel erg ingewikkeld vind, omdat er meerdere interpretaties van deze gelijkenis zijn)

[meribel]

er is een hele discussie over wie je naaste is in het topic "wie is mijn naaste" ( te vinden via zoekfunctie )
daar wordt de visie van het artikel in ook in besproken.
( ik kan me er zelf niet helemaal in vinden, maar zal niet in dit topic daar over verder gaan )

[Misael]

er is een hele discussie over wie je naaste is in het topic "wie is mijn naaste" ( te vinden via zoekfunctie )
daar wordt de visie van het artikel in ook in besproken.
( ik kan me er zelf niet helemaal in vinden, maar zal niet in dit topic daar over verder gaan )

okee, dankjewel, ga ik kijken!
dus in dit topic gaat het dan eigenlijk nog enkel over 'hoever gaat naastenliefde?' dan?

[meribel]

ben bang dat dat overblijft ( wil wel over het andere discussieren, maar ga dan argumenten van anderen herhalen die daar al staan )

[Marnix]

Wat een onprettige sfeer hangt er in dit topic: beschuldigingen over en weer van christen naar mede-christen (en who guess.. het zijn allemaal mensen).
En dat juist in het topic met als onderwerp 'naasteliefde', daar snap je toch niks van?
(neemt niet weg dat ik net zo goed mens ben, dus ook niet volmaakt, en dat ik ook erg fel kan worden in een discussie, maar elkaar beschuldigen van farizeer en heiden gaat toch wat ver..)

Dat moest ik even kwijt, nu weer on-topic:
naastenliefde.. ik moet eerlijk zeggen dat ik bijbels niet goed wist wat ik daar mee aan moest toen ik het onderwerp zag, want wát zijn dan precies je naasten? Ik heb er wat informatie over gezocht, en dit klonk voor mij heel logisch: http://www.bijbeluitleg.nl/wie%20is%20de%20naaste.html
Kort samengevat staat hier dat Jezus je Naaste is, en omdat de gelovigen in Hem zijn, zijn ook je mede-gelovigen je naasten.

Maar wat volgens mij het punt is onze refo-kring (er zullen vast gelukkige uitzonderingen zijn, het is niet mijn intentie te generaliseren, maar om even in te gaan op de beginpost) is dat we vaak de ander wel zien, maar niet écht zien in de zin van dat we hen proberen te begrijpen, proberen te helpen waar we kunnen en proberen mee te leven. Natuurlijk zullen de meesten dit niet zo wíllen, want iedereen weet denk ik wel 'hoe het hoort', maar je bent al snel zo druk met je eigen gezin, eigen vriendenkring, misschien ook je kerk nog en met je hobby's enzo, dat het echte kijken naar mensen, ze echt zien als mensen door God geschapen er vaak bij inschiet. Net als wat er in de beginpost staat: de straatkrantverkoper, de buren, soms zelfs je eigen familie..

Ik zie het in mijn eigen kerk: men bemoeid zich niet zo met elkaar, ziet elkaars pijn niet, als er iets is kunnen we enkel financieel steun van de gemeente verwachten (gemeenteraad is natuurlijk wel actief, maar ik heb het dan echt over de gemeente zelf)
Ik zie het op straat: hoeveel refo's die ik boodschappen zie doen nemen de moeite voor een praatje met de straatkrantverkoopster om er dan vervolgens achter te komen dat ze christen is, en daardoor moest vluchten uit eigen land?

En ik begrijp het ook, sterker nog, ik betrap mezelf er ook op: ik loop ook mensen voorbij, ik grijp ook niet alles aan om 'mijn naaste' te helpen. Maar daarom is het nog niet goed te praten.

Wel is dan die ene vraag belangrijk: hoever gaat naastenliefde? Is er een grens aan naastenliefde dan? Als je er van uitgaat dat je Naaste God is dan denk ik dat er geen grens is. Als het gaat om je medegelovige moet je er denk ik voor oppassen dat je niet alles op het spel zet voor de naastenliefde naar de gelovige zelf, maar voor de Jezus in deze gelovige. Ik weet niet goed hoe ik dat duidelijker uit kan leggen..

Interessante discussie! Ik wordt er echt door aan het denken gezet!

edit: als ik er zo nog eens over nadenk.. als Jezus je Naaste is, waarom staat er dan 'liefhebben als jezef'?
Dat zou dan toch niet goedkomen als je een beetje een negatief zelfbeeld zou hebben?
en sowieso.. ik kan me voorstellen dat je geacht wordt meer van God te houden als van jezelf..
echt ingewikkeld..!

Je moet niet beginnen met je eigen liefde. Een van de hoofdlijnen in de Bijbel is dat we eerst moeten ontvangen en dan kunnen doorgeven. Christus is het licht van de wereld (Joh 1:9a) .... en wij zijn het licht van de wereld (Matt 5:14-16) omdat Hij ons verlicht (Joh 1:9b). Wij worden vergeven en moeten dan ook anderen vergeven. Wij ontvangen het evangelie en geven dat dan ook door. En zo is het ook met liefde. Wij kunnen anderen liefhebben omdat God ons heeft liefgehad.

7 Geliefde broeders en zusters, laten wij elkaar liefhebben, want de liefde komt uit God voort. Ieder die liefheeft is uit God geboren en kent God. 8 Wie niet liefheeft kent God niet, want God is liefde. 9 En hierin is Gods liefde ons geopenbaard: God heeft zijn enige Zoon in de wereld gezonden, opdat we door hem zouden leven. 10 Het wezenlijke van de liefde is niet dat wij God hebben liefgehad, maar dat hij ons heeft liefgehad en zijn Zoon heeft gezonden om verzoening te brengen voor onze zonden.
11 Geliefde broeders en zusters, als God ons zo heeft liefgehad, moeten ook wij elkaar liefhebben.

Dus om liefde (voor God, jezelf en anderen) echt te kennen moet je eerst Gods liefde kennen. Als je die liefde kent gebeurt er ook iets met je zelfbeeld. Niet dat je jezelf dan opeens super vindt, maar je leert je identiteit in Christus kennen. God heeft je lief zijn beeld bepaalt als het goed is ook je zelfbeeld, niet om wat je van jezelf bent maar om wat je in Hem mag zijn. Waardevol in zijn ogen. Als dat je zelfbeeld is mag je ook anderen zo liefhebben, als waardevol in Gods ogen. Daarin ligt het antwoord op de vraag hoe je anderen moet liefhebben als jezelf als je een negatief zelfbeeld hebt. Je moet niet je eigen liefde doorgeven maar Gods liefde.


Voor nog wat verdere uitwerking van het punt citeer ik een bladzijde uit een boek van C.S. Lewis. Het is een lapje tekst maar de moeite van het lezen waard:

And secondly, we might try to understand exactly what loving your neighbour as yourself means. I have
to love him as I love myself. Well, how exactly do I love myself?

Now that I come to think of it, I have not exactly got a feeling of
fondness or affection for myself, and I do not even always enjoy my own
society. So apparently "Love your neighbour" does not mean "feel fond of
him" or "find him attractive." I ought to have seen that before, because, of
course, you cannot feel fond of a person by trying. Do I think well of
myself, think myself a nice chap? Well, I am afraid I sometimes do (and
those are, no doubt, my worst moments) but that is not why I love myself. In
fact it, is the other way round: my self-love makes me think myself nice,
but thinking myself nice is not why I love myself. So loving my enemies does
not apparently mean thinking them nice either. That is an enormous relief.
For a good many people imagine that forgiving your enemies means making out
that they are really not such bad fellows after all, when it is quite plain
that they are. Go a step further. In my most clear-sighted moments not only
do I not think myself a nice man, but I know that I am a very nasty one. I
can look at some of the things I have done with horror and loathing. So
apparently I am allowed to loathe and hate some of the things my enemies do.

Now that I come to think of it, I remember Christian teachers telling me
long ago that I must hate a bad man's actions, but not hate the bad man: or,
as they would say, hate the sin but not the sinner.
For a long time I used to think this a silly, straw-splitting
distinction: how could you hate what a man did and not hate the man? But
years later it occurred to me that there was one man to whom I had been
doing this all my life-namely myself. However much I might dislike my own
cowardice or conceit or greed, I went on loving myself. There had never been
the slightest difficulty about it. In fact the very reason why I hated the
things was that I loved the man. Just because I loved myself, I was sorry to
find that I was the sort of man who did those things. Consequently,
Christianity does not want us to reduce by one atom the hatred we feel for
cruelty and treachery. We ought to hate them. Not one word of what we have
said about them needs to be unsaid. But it does want us to hate them in the
same way in which we hate things in ourselves: being sorry that the man
should have done such things, and hoping, if it is anyway possible, that
somehow, sometime, somewhere, he can be cured and made human again.

(C.S. Lewis - Mere Christianity - Forgiveness)