Mortlach schreef:mohamed schreef:Welke gevoelens en ervaringen doel je precies op, wil je dat een specificeren?
Dat wil ik wel proberen, alvast excuses voor het off-topic.
Ow ja inderdaad, we kunnen er eventueel een nieuw topic voor openen.
Bij God en Christus heb ik nooit, echt nooit, wat gevoeld. Ik ging wel naar de kerk als kind maar dat was allemaal heel erg mechanisch en vrij snel na het overlijden van mijn laatste grootouder ben ik daar ook mee opgehouden. Ik ben nog wel RK-gevormd, maar eigenlijk alleen omdat mijn oma toen nog leefde. Voor mij had het op dat moment niet gehoeven. Ik zal 12 geweest zijn ofzo.
Ik heb bij kerken ook nooit wat gevoeld en de keren dat ik er geweest ben zijn op de vingers van een hand te tellen. Mensen zijn geneigd om geloof en kerk één op één te zetten, maar dat is in de praktijk een veel te eenzijdig beeld. De christenen met wie ik omga zijn niet kerk gaand, maar daarom niet minder christelijk. Zij weten meer van de Bijbel dan de meeste christenen die ik ken welke iedere zondag vooraan in de kerk zitten. Terwijl de kerk in beginsel een instituut voor scholing van de gelovigen zou moeten zijn, veelmeer dan een verplicht bezoekje waarbij de anderen vooral moeten zien hoe vroom men is. Nee, mijn persoonlijke ervaringen zijn dat juist de christenen die de zondag zien als een van de vele dagen, veel meer plezier hebben in het bestuderen van de Bijbel.
De eerste keer dat ik echt een boek over Boeddhisme las, werd ik overweldigd door een gevoel "ja, dit klopt! Dit beschrijft mijn gevoel, hier heb ik echt wat aan!" Ook als ik foto's zie van Boeddhistische monnikken, vind ik hen haast altijd een enorme rust en tevredenheid uitstralen; dat is ook iets wat ik bij andere foto's niet heb, of in ieder geval een heel stuk minder.
In de buurt van mijn woonplaats staat een boeddhistische tempel waaraan enkele wonderen worden toegeschreven. Aangezien je er een rondleiding kan krijgen, ben ik eens wezen kijken met mijn ex en alhoewel het onderhoudend was heb ik niets onverklaarbaars gezien. We troffen er een monnik aan die de tempel aan het onderhouden was, waarin we een kijkje hebben genomen. De vloer was koud aan mijn voeten en toen ik daar tussen neus en lippen melding van maakte stelde de monnik direct voor om onze schoenen weer aan te trekken en naar buiten te gaan. We hadden ze moeten uittrekken omdat we ons op heilige grond bevonden, terwijl de tempel nabij Dokkum gebouwd is, wat bij mijn weten kleigrond is. Hoe dan ook, het is wel grappig dat we hetzelfde gebruik aantreffen in het oude (Ex 3,5) Testament.
De rust die een mens uitstraalt is veelmeer cultuur - dan religie gebonden, immers Afrikanen staan er om bekend dat zij veel relaxter zijn dan hun ijverigere Europese broeders, terwijl beide continenten katholieken kennen. Daar blijkt dus wel uit dat de rust die een mens uitstraalt niet door zijn religie komt, maar door de cultuur waarin hij opgroeit. Bovendien geldt ook dat uiterlijke rust niet direct ook innerlijke hoeft te betekenen.
Toen ik ging mediteren, ervoer ik dat de dingen die ik had gelezen over meditatie ook uitkwamen. Ik merkte ook dat bepaalde dingen in mijn leven beter gingen, ja het was soms lastiger (al dat voelen en bewuste aandacht is wel eens lastig), maar gaf tegelijkertijd een groter gevoel van geluk. Het is allemaal stukken minder krampachtig.
Ja mediteren is een zeer heilzame bezigheid, doch is ook dat niet perse Boeddhistisch want Rastafari's mediteren en ook Katholieken kunnen in retraite gaan.
Ook kent de RKK monniken, tempels en wierook, maar kun je me iets noemen wat je specifiek in het Boeddhisme aanspreekt wat je niet terugvindt in het christendom?
