Mortlach schreef:Tja, dan weet ik niet wat ik nog kan zeggen behalve dat je je mediaverbruik misschien wat moet aanpassen. Die radicalisering is al gaande sinds de derde Imam Ali Shi'ih ergens in de 7de eeuw.
Als je gewoon naar de mensen zelf blijft kijken, dan kun je dat gevoel prima relativeren hoor. Volg een paar moslims op Twitter en het blijkt direct dat die nauwelijks te onderscheiden zijn van niet-moslims in wat ze tweeten en hoe hun persoonlijkheid is.
Zijn er elementen die Islam misbruiken? Absoluut! Elk systeem waar mensen bij komen kijken, zal door een groep van die mensen worden misbruikt. Maar waar ik banger voor ben, is dat dat gevoel dat jij hebt zelfversterkend zal zijn. Je maakt je zorgen/voelt je ongemakkelijk, dus zie en lees je meer zaken die die zorgen versterken/bevestigen en het kan lastig zijn die spiraal te doorbreken.
Er was een tijd terug na een of andere aanslag een twitter-draadje over mensen die de problemen in hun moskee beschreven. In de ene hadden ze een kapot raam en waren er duiven genesteld die eieren uit aan het broeden waren, waardoor de mensen hen niet wilden verstoren en ze dus maar bidden terwijl die duiven vrolijk koerden. In de andere beet de "moskee-kat" de schoenen van mensen kapot. In een derde was er een 'strijd' tussen de jongeren en de ouderen over de thermostaat. Allemaal hilarische en heel gewone problemen.
Daar moet ik altijd aan denken als ik weer eens iets negatiefs lees over Islam, aan oude vrouwtjes met opvliegers die stiekem de thermostaat hoger/lager zetten en aan duivennesten in de gebedsruimte...
Ook een tactiek, ridiculiseren.
Maar je moet de kracht van fundamentalistisch gedachtegoed temidden van gemarginaliseerde groepen niet onderschatten. De aantrekkingskracht zit 'm in het aanbieden van een doel in het leven, actie, een broederschap en de wetenschap dat je eindelijk aan de goede kant zit. In veel landen zijn er wat dat betreft vruchtbare akkers van arme jongeren die geronseld kunnen worden, inclusief Europese voorsteden. Als je goed hebt gelezen gaat het mij geen moment om gewone moslims, om goede, gewone vriendelijke mensen. Daar zit het gevaar niet. Ik ga ook met ze om. Ik ben ook niet van het type joods-christelijke cultuur aanhanger die geen islam erkent.
Nee, het gaat mij juist om de kleine radicale kern (met brains) die uit is op het bestuur van de Islam / van de moskee. Uit eigen ervaring weet ik hoe de orthodoxie werkt in ruimdenkende, liberale gemeenschappen waarin het inderdaad hoogstens gaat om de thermostaat.
De orthodoxie hanteert altijd de meest kernachtige eigenschap van de religie (datgene waar iedereen het over eens is, dat het daar om gaat). Dit om alle tegenspraak openlijk en publiek de mond te snoeren. In de islam is dat altijd de profeet. De hoogste titel: Mohammed is Zijn profeet. Dit wordt keer op keer benadrukt en vooral de overtredingen tegenover deze peiler worden breed uitgemeten. Die van gelovigen en ongelovigen. Zo wordt een onbetwistbaar midden geschapen waar iedereen het over eens is. De preken worden steeds minder praktisch en steeds theologisch er en theoretischer op precies dit punt. Iedereen wordt heel gevoelig gemaakt op dit punt. Bedenk de ophef over cartoons van Mohammed. Dat was een wereldwijde verontwaardiging die zonder orthodoxe scherpslijperij wat makkelijker was opgevat.
Daarna wordt op dit fundament langzaam ander gedachtegoed toegevoegd aan de rechte leer. Het krijgt dan ook diezelfde status, namelijk onopgeefbaar islamitisch. Plichten op allerlei gebied. Bedenk dat het gezag van die nieuwe leraar (het hoeft er echt maar één te zijn) door een grote groep tegelijkertijd wordt opgebouwd. In een moskee met een gewone verdeling naar leeftijd duurt dat even, maar in een moskee met veel vatbare jongeren kan dit proces heel snel gaan. Daarom zie je vaak dat predikers eerst een groep marginale jongeren apart nemen en hun het nieuwe perspectief geven, waarna de hele groep plotseling heel vroom geworden de plaatselijke moskee binnenkomt met de prediker. Dan kan zo'n prediker die moskee soms overnemen. De kracht zit 'm er in dat enthousiaste jongeren ook de ouderen kunnen meenemen.
Daarna worden de echte agendapunten ingedruppeld: meedoen aan de strijd, jihad, afstand nemen van de samenleving, er alleen voor elkaar zijn, islamitische heroïek, geschiedenis en soms een urgent apocalyptisch eindtijdgevoel.
Dit lukt lang niet altijd. Velen doorzien dit. Het blijven kleine groepen. Maar dat maakt het niet minder gevaarlijk, omdat zij met hun woorden en daden vooral de hele islam willen vertegenwoordigen en zich ook heel zichtbaar gaan gedragen.
Het gaat mij om het moment van de onzichtbare verwevenheid van de radicalen met de gewone moskeeën. Voorafgaand aan uitingen van radicalisering die de samenleving vaak trefzeker ondermijnen. In het Westen is dat angst en polarisatie. In Afrika is dat moorden terrein veroveren en intimidatie. In het Midden Oosten is dat de proxy voor het soennitisch of het sjiitische blok en in Azië is dat de poging om het eigen islamitisch smaldeel allesbepalend te maken. De netwerken van dit fundamentalisme zijn aan elkaar geknoopt en internationaal. Zo kan IS overal weer opnieuw beginnen, heel anders zijn dan een prediker in Parijs of een schoolbestuur in Amsterdam, maar toch onderling heel veel sympathie creëren. Een van de best georganiseerde netwerken is de van oorsprong Egyptische Moslimbroederschap.
Uit je voorbeelden begrijp ik dat je vooral veel woede en onmacht voelt over de onbeschrijfelijke praktijken van christenen. En terecht. Naast de hypocrisie die je christenen verwijt heb je vast nog veel meer argumenten om hun zienswijze en levensbeschouwing af te wijzen.
Maar dan verbaast het mij dat je ten aanzien van de Islam zo'n blinde vlek hebt voor de beknottende structuren die daarin te vinden zijn en dat je de uitwassen in islamitische landen en de vernietigende effecten van fundamentalistische en/of terroristische islamitische groepen wat wegdoet als overtrokken beelden van slecht geïnformeerde mensen of eenzijdig informerende media.
Het zijn geloofs-structuren, Mortlach, zowel christendom als islam. Zodra de orthodoxie daarin vrij spel krijgt, is er vaak geen kruid meer tegen gewassen. Zeker als geweld religieus gerechtvaardigd wordt.
Dat je het niet ziet, wil niet zeggen dat het er niet is.
gravo