Het artikel bestaat uit 2 delen. De eerste is een oproep tot reacties en de tweede is een zeer subjectieve kijk op de drager van de muziek. In dat opzicht is er dan wel sprake van enige nuance, echter bemerk ik die bij het schrijven van Stefan beduidend minder. Zijn laatste twee punten komen mij over als het intrappen van een open deur en wellicht bedoeld om zijn eerste punt kracht bij te zetten, die dit punt geïsoleerd gewoonweg niet heeft. Ik zou het eerlijker vinden als deze man gewoon toegeeft dat hij weinig verstand en/of feeling van/voor muziek heeft. Het is gewoon complexer en daardoor niet voor een ieder weggelegd.
Daarmee wil ik niet zeggen dat ik kan genieten van alle polyritmische werken, want het kan inderdaad wat chaotisch overkomen. Zet mij in een ruimte waar György Ligeti's Études pour Piano wordt uitgevoerd en ik loop hard weg, dit komt mij haast dissonant over. Maar om nu alles over een kam te scheren, gaat mij te ver. De Afrikaanse polyritmiek (voornamelijk persussie) vind ik geweldig en bijzonder dynamisch
https://www.youtube.com/watch?v=yK42w0H8rSU. Zelfs ontspannend, want met spanning in de vingers gaat je dit gewoonweg niet lukken. De Zuid-Indische Karnatische muziek daarentegen, roept wel vraagtekens op bij mij, want in hoeverre speelt de reïncarnatie gedachte hierin een rol... (deze polyritmiek is trouwens wel een van de meest gecompliceerde en geraffineerde)
Overigens is het de vraag welke definitie men hier hanteert, want als men polyritmiek beschouwd als muziek waarin meerdere ritmes boven elkaar voorkomen, kunnen we in die optiek 95 procent van de ons bekende muziek polyritmisch noemen...