Bambi schreef:
Dit boekje was van Ledenboer. En ik had het netjes overgeschreven uit het boekje.
Hellenbroek (wat een rare naam eigenlijk ) was het boekje dat we hierna kregen.
'Priksleëen" ken ik niet, wat betekende dat?
Ik heb mijn jeugd allang een plekje gegeven. Onze ouders deden wat hun het beste leek, met de kennis die ze toen hadden. Het zijn ook maar mensen.
Bij ons was het ook streng, maar ik heb er geen trauma's aan over gehouden.
Ik was ook een ster in, dingen die niet mochten, stiekem te doen.
De trauma's die ik heb, zijn van gebeurtenissen na mijn jeugd.
Ik ben juist blij, dat ik uit een christelijk nest kom.
Stel je voor dat ik niet christelijk was opgevoed, dan was de ellende die ik later had meegemaakt nog zwaarder geweest. Want dan had ik het zonder God moeten doen en dan had ik erger getraumatiseerd geweest en dommere fouten gemaakt, dan nu.
Als je om je heen kijkt, zijn kinderen die ongelovig zijn opgevoed, vaak juist getraumatiseerd, door hun opvoeding. Die ouders maakten ergere fouten en die kinderen hadden geen God, om op terug te vallen.
O ha ha je had het boekje dus nog, bij mij is het verloren gegaan, denk ik.
Priksleëen betekent: preeklezen. Het is een flauwe woordspeling die ik tegenwoordig nooit meer hoor. Mijn kinderen hebben het over: we hebben vanavond K A T, gewoon afgekort dus.
Ik snap ook al die frustraties niet. Je ouders voeden je op zoals ze denken dat ze moeten doen. En ik heb het over de jaren 50/60/70, waarin ik dus (heel) jong was en dat was sowieso een heel andere tijd dan nu.
De "gewoon gereformeerden" deden ook veel dingen niet (op zondag).
Het enige dat ik echt vreselijk vond was dat stomme hoedje dat ik op moest. sWinters vond ik het niet erg, dan droeg iedereen een muts, maar als het bloedheet was zat ik met zo'n stom ding op mn hoofd.
Het is het topic ergernissen, nou dat was voor mij toen een ergernis.