surfer schreef:Nee, niet op de manier zoals dat gebruikelijk is in de kerk. Lees de passages in de evangelien over het avondmaal.
Klopt als je puur de evangelien alleen neemt. Wel is het Avondmaalsformulier hier duidelijk in en ook de oudvaders hebben hier nadrukkelijk op gewezen. Verder lezen we wel in 1 Cor. 11: De mens beproeve zichzelf..
Daarnaast, als mensen met de juiste houding in de kerk zitten is een langevoorbereiding eigenlijk niet nodig.
Mee eens, in die zin dat het niet nodig zou hoeven te zijn. Maar omdat men niet altijd met de juiste houding in de kerk zitten en leven, is het wat mij betreft absoluut een waardevolle gewoonte. Ik denk ook dat een hart wat op oprechte wijze het Avondmaal genieten wil er ook naar verlangt ermee bezig te zijn...
hier ga je een beetje een verkeerd spoor op, Night. Op de juiste wijze tot God naderen, dat is: in Geest en Waarheid. Dan valt er meer voor een spontaan aangaan te argumenteren dan voor een voorbereiden op de 'juiste manier', wat krampachtigheid met zich mee kan brengen. Immers, de juiste manier kan voor ieder mens anders zijn.
Je begrijpt me niet helemaal juist. Ik stel niet de voorbereiding als noodzaak en als voorwaarde om aan te gaan, om je eerst in een correcte staat te verheffen. Krampachtigheid is iets wat ik niet voorsta.
Wat betreft het spontaan aangaan: ik begrijp wat je bedoelt. Maar wat mij betreft moet je het niet op de korte preek voor de bediening aan laten komen. Stel je bent op dat moment niet gesteld als "in Geest en Waarheid". Dan maar niet aangaan? Een voorbereiding had die gestalte dan aan het licht gebracht en dan kan de voorbereiding die gestalte weleens veranderen..
Je hoeft geen zekerheden omtrent een nieuw hart te hebben om aan te mogen gaan. Die zekerheid missen veel mensen zowiezo, omdat het ze in de kerken erg moeilijk gemaakt wordt. Het oprechte verlangen is voldoende.
Ik stel ook niet dat je zekerheden moet hebben alvorens aan te gaan.
Wat ik wel wil stellen is wat het avondmaalsformulier ook benadrukt is de ellende, verlossing en dankbaarheid. Het avondsmaalsformulier stelt ook geen voorwaarden, maar geeft wel aan wat er wel moet zijn.
Een oprecht verlangen is voldoende, mee eens. Maar is het dan geen zaak je oprechte verlangen te onderzoeken op oprechtheid? Ik heb een hoop verlangens vanuit mijzelf, maar zijn ze wel oprecht?
Ik begrijp wel wat je bedoelt wanneer je zegt dat het mensen moeilijk gemaakt wordt. Wat niet wil zeggen dat ik het je met je eens ben, maar dat terzijde. Is er bij die gedachte niet het gevaar te denken dat zekerheid missen een puur menselijke zaak is? Oftewel de schuld van anderen? Staat God hier niet boven? Is het niet meer het gemis aan daadwerkelijk zoeken naar waarheid en naar verzekering? Omdat we het zo goed hebben? Ik voel iets meer voor die benadering eigenlijk.