hettys schreef:De begrafenis van mijn vader had heel anders gekund. Er werd weinig rekening gehouden met hoe hij de laatste jaren dacht over dingen. Maar ja. Hij was er al niet meer, en de familie kon op die manier zijn sterven beter verwerken. Dat is dan het belangrijkst. De nabestaanden moeten dingen verwerken,
Dat is wel zo, maar je wilt het toch graag doen in de lijn van de overledene. En in veel families is het dan helaas zo, wie het meest dominant is, drukt de zin door ten koste van de anderen, die het graag anders zouden zien.
Maar het is best moeilijk, om met je eigen eindigheid daadwerkelijk bezig te zijn.
Voor de meesten van ons lijkt de dood vaak ver weg.
Maar er is slechts één schrede tussen ons en de dood.
Ons leven is een handbreed gesteld, aldus Psalm 39:
Zie, Gij hebt mijn dagen een handbreed gesteld, en mijn leeftijd is als niets voor U; immers is een ieder mens, hoe vast hij staat, enkel ijdelheid.