Veel scheidingen ook binnen christelijke gezinnen.

[lia]

Heb het geheel even doorgelezen, wàt een moeilijkheden! Voor jou èn voor je man een erg moeilijk parket. Als hij jou de keuze geeft: wèl of geen huwelijk, ligt de keuze dus bij jou. Ik kan er niet uit ervaring over spreken, maar mijn hart zegt: Kies dan nu voor wèl een huwelijk en ga samen in relatietherapie. Als daarna zou blijken dat het niet meer werkt samen, kun je er altijd nog voor kiezen om niet meer samen verder te gaan, maar dan weet je zeker dat je het samen hebt geprobeerd. En ga dan asjeblieft met een mediator en je schoonfamilie om de tafel zitten om ook hun bemoeizucht in te perken!

Ik ben echt niet voor scheiden, maar zie ook in mijn omgeving voorbeelden te over, dat ik denk: dan maar liever scheiden ipv tegen heug en meug bij elkaar blijven...

[Pretoogje]

Ik lees nu pas goed het antwoord van Schipje. Ik heb GEEN nieuwe vlam, hij is gewoon een goede vriend van mij. Dus dan hebben we dat duidelijk denk ik, dan kom ik daar niet meer op terug.
We hebben Sinterklaas gevierd 2 weekenden terug. Kinderen wilden naar het park,ik moet dan mee. Prima, geen probleem. Vraag ik aan mijn wederhelft of hij mee wil. Krijg ik als antwoord terug: Wat denk je zelf? Ik ben toch geen pedo? Vervolgens maken je zwager en man je belachelijk, letterlijk door te zeggen dat ik de hoer van het zkh ben omdat ik alle kamers afga. Vind je het gek dat ik nu helemaal even m'n hoofd laat zakken? Ben ik dan zo teneerslachtig dat ik denk dat hij het huwelijk niet serieus neemt?
Man: Vanaf vandaag doen we alles samen schat, ik hou van je.
Week later: ik sta gewoon weer te poetsen en te soppen. Manlief doet niets. Ziet het niet, is zijn afspraak weer vergeten. Moet ik nou zo doorgaan?

[schelpje3]

Ik lees nu pas goed het antwoord van Schipje. Ik heb GEEN nieuwe vlam, hij is gewoon een goede vriend van mij. Dus dan hebben we dat duidelijk denk ik, dan kom ik daar niet meer op terug.
We hebben Sinterklaas gevierd 2 weekenden terug. Kinderen wilden naar het park,ik moet dan mee. Prima, geen probleem. Vraag ik aan mijn wederhelft of hij mee wil. Krijg ik als antwoord terug: Wat denk je zelf? Ik ben toch geen pedo? Vervolgens maken je zwager en man je belachelijk, letterlijk door te zeggen dat ik de hoer van het zkh ben omdat ik alle kamers afga. Vind je het gek dat ik nu helemaal even m'n hoofd laat zakken? Ben ik dan zo teneerslachtig dat ik denk dat hij het huwelijk niet serieus neemt?
Man: Vanaf vandaag doen we alles samen schat, ik hou van je.
Week later: ik sta gewoon weer te poetsen en te soppen. Manlief doet niets. Ziet het niet, is zijn afspraak weer vergeten. Moet ik nou zo doorgaan?

Waarom heb je deze nickname gekozen ? Ik denk niet dat er lichtjes in je ogen zijn nu.
Fijn hoor een man die dit zo zegt: schat, ik hou van je. Maar als er vervolgens niks gebeurt, wat is dan de betekenis van die woorden ? Ik heb geen man die met troetelnaampjes strooit of liefdesverklaringen, maar als hij er moet staan, dan is hij er.
Na zoveel jaren gaat houden van iets anders betekenen. Een gezin run je samen, dat is soms net een klein bedrijfje. Dus met mooie woorden alleen, kom je niet zo ver.
En als je hem fijntjes op jullie afspraak wijst, hoe reageert hij dan ?

[Pretoogje]

Dan belooft hij beterschap. En dan zie ik hem een paar dagen z'n best doen om het vervolgens weer te laten versloffen. Ik denk echt eerlijk bij mezelf: als ik met die man kinderen krijg dan sta ik er nog helemaal alleen voor. Voor luiers, wegbrengen, ophalen, schoonmaken, in bad doen, omkleden, verhalen voorlezen, + het huishouden. En dat is nu al een blok aan m'n been.
Ik denk ook wel dat hij ergens meent wat hij zegt. Hij zal ook wel gerust van me houden, ongetwijfeld. Maar ik denk dat hij het huwelijk meer ziet als ik die een vrouw is en die gewoon alles voor hem doet en voor hem zorgt. Zijn ouders zeggen ook: hij verdiend het om goed verzorgd te worden. Tsja, dat zal elke vader over z'n zoon of dochter zeggen! Met alle respect..........

Als ik echt besluit om weg te gaan, en dat zal best moeilijk zijn want ik heb nog nooit een scheiding van dichtbij meegemaakt, dan ben ik meer bang voor de reacties, bang dat ik toch weer mezelf achterop stel en bij hem blijf om hem maar gelukkig te zien. Bang dat zijn familie zegt: je hebt hem kapotgemaakt, hij deed alles voor je, hij was zo lief voor je, blabla. (je kent het misschien wel). Maar nogmaals, dat heb ik al eerder gezegd, waar is mijn geluk dan? Ik verdien ook een gelukkig huwelijk, een lieve partner, een partij kinderen met lieve vader, blabla. Moet ik mijn geluk dan maar verwateren om anderen tevreden te stellen?
Ik lees oook reacties van mensen (en dat is eigen mening, prima!) dat je samen 'één bent' en dat je samen voor God's ogen 'Ja' hebt gezegd en nog meer. Prima, respect. Heb ik zelf ook gedaan. Maar als je man je maandenlang negeert, afspraken niet nakomt, je een hoer noemt en je haast geen eigen mening geeft (dit gaat de laatste tijd beter), wat moet ik dan? Moet ik me eigen dan maar gewoon laten afsnauwen, negeren en wat dan ook? Ik heb ooit gezegd: de dag dat jij mij een hoer noemt ben ik weg. Dan zijn de gevolgen voor jezelf.
Met m'n ouders kan ik er niet goed over praten, die zeggen: "Stel je niet zo aan, je moet er voor werken. je bent nu eenmaal getrouwd en klaar." Schoonouders zeggen: "Joh stel je niet aan, hij bedoelt het niet zo. Hij is lief voor je, hij doet een hoop voor je, hij heeft een hoop voor je over want tsja jij was toch heel anders, hij heeft je toch maar geaccepteerd."
Nu zie ik een huilende echtgenoot voor me, die spijt heeft en zegt: ik doe het nooit meer. Ik zal me verbeteren (en het vervolgens wéér niet doet) En aan de andere kant de goede vriend van mij (lees: GEEN minnaar) die zegt: Waarom laat jij je zo behandelen?

[esli]

Heftig verhaal.
Als ik jou was zou ik iig. voor jezelf hulp zoeken en het zou natuurlijk helemaal mooi zijn als je dit samen met je man kan doen. Maar jij zit in een nare situatie en het lijkt me dat hulp van buitenaf jou kan helpen om goed met deze situatie om te gaan.
Ten tweede zou ik de afspraken met je man heel concreet maken. Als hij zegt, "vanaf nu gaan we het huishouden samen doen", dan ga je vervolgens direct samen aan tafel zitten. Je maakt een lijst met wat er allemaal in huis moet gebeuren en verdeeld de taken (het lijkt me dan wel handig dat hij zelf aangeeft wat hij wil doen). Dit schrijf je op. Je zou zelfs een lijst kunnen maken met dingen die wekelijks moeten gebeuren en dat je allebei afvinkt als je jouw taak gedaan hebt. Je kan elkaar er dan op aanspreken als het niet gebeurt is. Klinkt kinderachtig, maar het is wel duidelijk. Als je man nooit iets gedaan heeft, is die duidelijkheid denk ik wel nuttig.
Ten derde kan het natuurlijk niet bestaan dat hij je uitscheld voor hoer. Dat lijkt me op zijn minst reden voor een time-out. Heb je ergens een plek waar je een week kan logeren ofzo, mocht dit of iets dergelijks nog een keer gebeuren? Als man en vrouw houd je van elkaar en respecteer je elkaar, iemand hoer noemen of slaan is echt not done! Maar alleen dreigen dat je weggaat en vervolgens niks doen schiet je ook niks mee op. Definitief scheiden lijkt me zo plotseling ook een stap te ver. Vandaar het idee voor een week time-out. Kan hij even zelf alles regelen en nadenken over zijn gedrag.

Dit waren wat gedachten die bij mij opkomen als ik je verhaal zo lees. Ik wil je veel sterkte en moed toewensen om met deze situatie om te gaan!

[Noir]

Heftig Pretoogje. Heel veel sterkte in deze moeilijke situatie.

[Sophie77]

Ik wil even inhaken op dit topic. Ik ben sinds een tijdje verliefd op een andere man. Iets ouder. Romanticus. Heerlijke vent Doet een hoop, ook voor mij. Hij denkt aan mij, laat mij vrouw voelen. Hoe? Meenemen voor een lange wandeling, kletsen tot in de late uurtjes, we bellen/sms-en vaak, hij kookt voor me, alles!!

Ik lees nu pas goed het antwoord van Schipje. Ik heb GEEN nieuwe vlam, hij is gewoon een goede vriend van mij.

't Lijkt me dat deze citaten elkaar wel een beetje tegenspreken ...

Wat een heftige en gecompliceerde situatie, Pretoogje! Verder ben ik het eens met de reactie van esli. Heel veel sterkte toegewenst met alles i.e.g.!

[Daphne]

Inderdaad, dat dacht ik dus ook. Ik zou geen 'gewone' vriend kunnen hebben als ik daar stiekem verliefd op zou zijn...

Sterkte!

[Riska]

Hulp gaan zoeken. Gewoon eens praten met een maatschappelijk werk(st)er.
Het is een bekend gegeven dat er mannen zijn die zich overal heel vriendelijk voordoen en binnen de relatie zich onmogelijk gedragen. Zodat familie en vrienden de vraag stellen: "waar heb je het over"???

Overleg met een professional, die er fris in komt. Die kan ook adviezen geven die ertoe doen.
Je voor hoer uitmaken met de verklaring dat je 'van kamer naar kamer gaat in het ziekenhuis' is grof en ronduit schandalig. Wat is de denkwereld van iemand die onmiddellijk vraagt of je wilt dat hij als pedo gezien wordt omdat hij - zonder kinderen - in het park zou gaan wandelen, notabene samen met jou en vrienden?
Die man moet zich laten nakijken of hij geen rare seksistische ideeën erop nahoudt.

Hulp zoeken en pas daarna een beslissing nemen. Iets anders kan ik er niet van maken...

[Mortlach]

Hulp zoeken en pas daarna een beslissing nemen. Iets anders kan ik er niet van maken...

Ik zal even bot zijn en gewoon zeggen dat Pretoogje maar eens een afspraak moet maken met de scheidingsadvocaat. Je een hoer laten noemen omdat je in een ziekenhuis werkt is namelijk gewoon geestelijke mishandeling. Inderdaad, waarom laat je je zo behandelen. Het is ook duidelijk dat de man niet echt gemotiveerd is om aan het huwelijk te werken. Vertrek, voordat je geestelijk zo bent geknakt dat je niet meer weg kúnt.

Bijkomend voordeel, als je scheidt heb je ook niets meer te maken met je schoonfamilie, kun je daar gewoon tegen zeggen: 'bemoei je er niet mee. Als hij zo geweldig is, trouwen jullie toch lekker met hem'. Ze zullen vanalles van je denken, nou en? Daar voel je toch verder niets van? Zeker niet als je niets meer met die mensen te maken hebt verder.

2 dingen wil ik wel zeggen: het lijkt me na de scheiding goed om eerlijk naar jezelf te kijken en naar het aandeel dat je had in deze situatie. Want blijkbaar maak je het je man mogelijk niets te hoeven doen in het huishouden. Je zult weinig mannen treffen die in dat geval allerlei dingen vrijwillig gaan doen. Let op, ik zeg niet dat het jouw schuld is dat je man een zak hooi is, wel dat als je vanaf het begin meer van je man verwacht, hij ook meer zal doen.

Ten tweede lijkt het me verstandig niet meteen iets met die andere man aan te knopen. Neem vooral rustig de tijd om de boel voor jezelf op een rijtje te krijgen. Ik weet wel dat liefde zichzelf niet laat dwingen, maar probeer toch een periode op jezelf te blijven voor de verwerking.

Succes!

[Riska]

Je hebt gelijk Mortlach als je zegt: gelijk de advocaat inschakelen.
Mijn advies hulp te zoeken was/is omdat er nog altijd een belofte blijft spelen.
Als het dan niet gaat, heb je altijd voor jezelf de wetenschap dat je alles hebt gedaan om de zaak te redden.

[Sabra]

Ik ben het eens met Mortlach. Je kunt je als mens niet zo laten behandelen en zeker niet door je echtgenoot. En over die belofte, het lijkt mij dat gezien de omstandigheden die belofte was heroverwogen met de kennis van nu.

[schelpje3]

Dan belooft hij beterschap. En dan zie ik hem een paar dagen z'n best doen om het vervolgens weer te laten versloffen. Ik denk echt eerlijk bij mezelf: als ik met die man kinderen krijg dan sta ik er nog helemaal alleen voor. Voor luiers, wegbrengen, ophalen, schoonmaken, in bad doen, omkleden, verhalen voorlezen, + het huishouden. En dat is nu al een blok aan m'n been.
Ik denk ook wel dat hij ergens meent wat hij zegt. Hij zal ook wel gerust van me houden, ongetwijfeld. Maar ik denk dat hij het huwelijk meer ziet als ik die een vrouw is en die gewoon alles voor hem doet en voor hem zorgt. Zijn ouders zeggen ook: hij verdiend het om goed verzorgd te worden. Tsja, dat zal elke vader over z'n zoon of dochter zeggen! Met alle respect..........

Als ik echt besluit om weg te gaan, en dat zal best moeilijk zijn want ik heb nog nooit een scheiding van dichtbij meegemaakt, dan ben ik meer bang voor de reacties, bang dat ik toch weer mezelf achterop stel en bij hem blijf om hem maar gelukkig te zien. Bang dat zijn familie zegt: je hebt hem kapotgemaakt, hij deed alles voor je, hij was zo lief voor je, blabla. (je kent het misschien wel). Maar nogmaals, dat heb ik al eerder gezegd, waar is mijn geluk dan? Ik verdien ook een gelukkig huwelijk, een lieve partner, een partij kinderen met lieve vader, blabla. Moet ik mijn geluk dan maar verwateren om anderen tevreden te stellen?
Ik lees oook reacties van mensen (en dat is eigen mening, prima!) dat je samen 'één bent' en dat je samen voor God's ogen 'Ja' hebt gezegd en nog meer. Prima, respect. Heb ik zelf ook gedaan. Maar als je man je maandenlang negeert, afspraken niet nakomt, je een hoer noemt en je haast geen eigen mening geeft (dit gaat de laatste tijd beter), wat moet ik dan? Moet ik me eigen dan maar gewoon laten afsnauwen, negeren en wat dan ook? Ik heb ooit gezegd: de dag dat jij mij een hoer noemt ben ik weg. Dan zijn de gevolgen voor jezelf.
Met m'n ouders kan ik er niet goed over praten, die zeggen: "Stel je niet zo aan, je moet er voor werken. je bent nu eenmaal getrouwd en klaar." Schoonouders zeggen: "Joh stel je niet aan, hij bedoelt het niet zo. Hij is lief voor je, hij doet een hoop voor je, hij heeft een hoop voor je over want tsja jij was toch heel anders, hij heeft je toch maar geaccepteerd."
Nu zie ik een huilende echtgenoot voor me, die spijt heeft en zegt: ik doe het nooit meer. Ik zal me verbeteren (en het vervolgens wéér niet doet) En aan de andere kant de goede vriend van mij (lees: GEEN minnaar) die zegt: Waarom laat jij je zo behandelen?

Ik vraag me af je man een zak hooi is (citaat Mortlach, leuk gevonden trouwens) of dat hij een soort auti-probleem heeft. Vooral dat korte onthouden, geen eigen mening, "negeren", maar hoe diep zijn zijn gevoelens ? Als ik jou was, liet ik dat eerst eens uitzoeken. Dan heb je niet zoveel aan een mediator, maar meer aan een psychotherapeute, iemand met kennis van autisme en aanverwante aandoeningen.
Want autisme komt in allerlei vormen voor ! Van: een paar streepjes op de persoonlijke streepjescode zijn niet helemaal goed, tot de allerergste vorm, maar daar tussen heb je honderden varianten.
En dan kan hij er dus in feite niets aan doen ! Dan zal hij handvaten aangereikt moeten krijgen van een behandelaar, die hem dingen uitlegt. Want het beklijft niet op de normale manier.

Ik weet niet of dit aan de hand is hoor. Ik moet het natuurlijk uit jouw verhaal distilleren. Hij kan ook tijdens zijn huwelijk veranderd zijn in een zak hooi. En daar kun je knap allergisch voor worden.
Het is niet zo makkelijk. Je stapt niet zo snel uit een huwelijk. Er wordt aan alle kanten aan je getrokken denk ik. Iedereen heeft een mening erover, maar ten diepste wordt je niet begrepen denk ik.
Ik zou wel terughoudend zijn voor een vriend, c.q. nieuwe relatie.
Want elke nieuwe man lijkt nu een stuk leuker.

[Pretoogje]

Ik vraag me af je man een zak hooi is (citaat Mortlach, leuk gevonden trouwens) of dat hij een soort auti-probleem heeft. Vooral dat korte onthouden, geen eigen mening, "negeren", maar hoe diep zijn zijn gevoelens ? Als ik jou was, liet ik dat eerst eens uitzoeken. Dan heb je niet zoveel aan een mediator, maar meer aan een psychotherapeute, iemand met kennis van autisme en aanverwante aandoeningen.
Want autisme komt in allerlei vormen voor ! Van: een paar streepjes op de persoonlijke streepjescode zijn niet helemaal goed, tot de allerergste vorm, maar daar tussen heb je honderden varianten.
En dan kan hij er dus in feite niets aan doen ! Dan zal hij handvaten aangereikt moeten krijgen van een behandelaar, die hem dingen uitlegt. Want het beklijft niet op de normale manier.

Ik weet niet of dit aan de hand is hoor. Ik moet het natuurlijk uit jouw verhaal distilleren. Hij kan ook tijdens zijn huwelijk veranderd zijn in een zak hooi. En daar kun je knap allergisch voor worden.
Het is niet zo makkelijk. Je stapt niet zo snel uit een huwelijk. Er wordt aan alle kanten aan je getrokken denk ik. Iedereen heeft een mening erover, maar ten diepste wordt je niet begrepen denk ik.
Ik zou wel terughoudend zijn voor een vriend, c.q. nieuwe relatie.
Want elke nieuwe man lijkt nu een stuk leuker.

hij heeft ook een soort van auti-probleem. Lichtjes. Het komt in de familie voor, zeggen mijn schoonouders. Zo hebben ze één van hun kinderen laten behandelen voor wat hun dachten autisme, later blijkt het niet zo te zijn en de arme meid is nu in therapie om alles te verwerken wat ze met haar hebben aangedaan.
Ik heb eerder een vriendje gehad (m'n eerste) die was ook echt wel definitly autist maar die schold me niet uit. Het was meer dat hij werken op zondag 'raar' vond en dat soort kleine dingen.
Weet je m'n schoonouders hebben gezegd: Hij is nu eenmaal een klein beetje anders, we gaan hem niet behandelen want dat hoeft niet. Hij heeft gewoon een speciale behandeling nodig van zijn omgeving. Zelfs op zijn werk weten ze het. Zijn vader is daar immers naar binnen gestapt en heeft geezgd: Zo is de situatie. Hij kan je gewoon helemaal in elkaar meppen als je bij hem het bloed onder de nagels vandaan haalt dus probeer het maar niet. Eerst dacht ik: nou als hij autist is zie ik dat niet. Tsja prettig gestoord maar ja dat ben ik ook Maar toen hij dat zei dat hij op z'n werk langs was geweest had ik zoiets van: pffffff.
En ja er wordt aan alle kanten getrokken. Wat is nu de beste beslissing? IK WEET HET NIET. Aan de ene kant wil ik het opgeven omdat ik weet dat hij nooit zal veranderen. Hij gaat nooit met z'n kinderen een dag naar het park of lekker vingerverven of lekker shoppen voor nieuwe kleding. Ik heb inderdaad het huishouden ook gewoon altijd gedaan. En honderd keer gezegd: wil je dit doen? Als ik dan thuiskwam was het niet gedaan. Sprak ik hem er op aan dan zei hij: Ja maar ik ben ook moe. Ik heb gewerkt.

Iemand zei: misschien heb je er onbewust wel aan meegewerkt aan de situatie tot nu toe. Mee eens, daar ligt ook wel wat bij mij. Maar mijn ogen worden nu geopend en nu heb ik zoiets van: wil ik dit wel m'n hele leven? Als je zo bewerkt wordt dat je goed voor iemand moet zorgen en je wordt verteld dat ze alles doen om je eigen bestwil.............. ik heb het lang geloofd. Ik werd zo 'gehersenspoeld' door hun. Ga maar een huis kopen dan kunnen jullie mooi op tijd trouwen. Binnen het jaar hadden we een huis samen. Ik betaalde de hypotheek want ja ik moest toch uit huis want we mochten niet samenwonen. Ondertussen betaalde ik gewoon kostgeld, gas, licht en dus de hypotheek. Ik kon amper rondkomen en er was geen hond (letterlijk) die bijsprong. Ik hoefde er ook niet om te klagen want tsja ik wilde zelf gewoon trouwen immers!
Moet ik dan nog in therapie ervoor? Om bovenstaande en eerdere beschrijvingen verwerken? En dan? Ik weet zeker dat zijn kant zegt: ach joh, dan had je er eerder over moeten klagen. Ja hallo, ik had geen eigen mening. Ik durfde er amper tegenin te gaan. Ik was 19, werd bij m'n ouders vandaan getrokken en zelfstandig in een vreemd huis, vreemde stad neergepland. Ik had amper de tijd om na te denken. Ze hebben er zelfs een keer voor gezorgd dat mijn vader mij nooit meer wilde spreken. Op een haar en nippertje na gered omdat ik m'n excuses had aangeboden.
Nu niet meer. Nu denk ik: ze willen mij anders omdat mijn man anders voor schut loopt met een boerentrien. En dat kan ik niet hebben. Niet meer.

[schelpje3]

Pretoogje: het probleem is veel groter dan een huwelijk dat dreigt vast te lopen. Er zit heel veel pijn en onverwerkt verdriet in jou. Er is ook behoorlijk veel gebeurd en gezegd !
Autisme kun je niet behandelen ! Het gaat niet over. Maar als je man de diagnose krijgt EN accepteert (heel belangrijk) kan hij handvaten aangereikt krijgen, maar jij dus ook !
Want simpel afspraken maken, werkt dus niet. Mensen die deze handicap niet hebben, leren door hun ervaringen, fouten, voelen zaken aan. Dat heeft iemand met een auti probleem niet.
Hij zal keer op keer zijn hoofd stoten en nog is het de schuld van de ander, nooit die van hem. Hij begrijpt ook geen non verbale communicatie. Dus een hint over een vuilniscontainer....je weet toch.... het is dinsdag... zal hij niet vatten.
Rechtuit zeggen, op neutrale toon: het is dinsdag, zet jij de container even buiten alsjeblieft ?
En probeer vanuit jezelf dingen te zeggen: ik vind dit, ipv jij bent altijd zo.......
Als hij je uitscheldt, niet accepteren ! Gewoon op bevelende toon zeggen: STOP hiermee. Dan is het niet direct over hoor, maar je gekwetst opstellen helpt zeker niet. Dat komt niet over.
Jouw pijn voelt hij niet, hoe hard dit klinkt, hij kan het niet.
Ik kan je er meer over vertellen, maar dan liever per pb.