Bloemen op een begrafenis, op een graf?

[schelpje3]

Je vroeg me wat ik wilde horen, sja ik zag toch vooral een discussie gebaseerd op gebruik, maar ik vroeg eigenlijk door, wat is geestelijk juist..
(dus een diepere onderbouwing van beide standpunten;)) Ik hoor jou met name praten over rituelen, mag ik vragen waarom die belangrijk voor je zijn?
Het wegvallen, of veranderen van Normen, wil niet zeggen dat vanzelfsprekend ook de onderliggende Waardes zijn weggevallen.
(heb je er rekening mee gehouden dat we nu in een postmoderne tijd leven, niet meer in een moderne, en dat er nu meer aandacht is voor gevoel en minder nadruk op verstand alleen?) Dit zie je bvb in het cathageseonderwijs, zou je vroeger alleen dat ding van kaft tot kaft in je hoofd moeten stampen, nu word veel eerder gevraagd, wat voor beleving jij aan die vragen koppeld, hoe dat invloed op jouw leven heeft, word het persoonlijk gemaakt. De inhoud is daarmee niet verloren gegaan, de vorm wel, ik meen zelfs dat in sommige gevallen de nieuwe vorm rijker kan zijn dan de oude manier. (behoudend zijn is goed, stagnatie niet)



Herrinneringen aan iemand vind ik trouwens niet eens verkeerd, is het niet dat de verhalen van bepaalde gelovige personen je kunnen inspireren om zelf anders/beter te leven? Zowiezo is een begrafenis ALTIJD voor de nabestaanden, niet voor de overledene (immers die is niet eens meer hier, het enige wat begraven word is een lege huls) (Zelfs op het graf van het meest geliefde wezen, treurt men slechts om het eigen gemis)
Om te beginnen is er dus het verdriet van de nabestaanden, die die persoon moeten missen, soms is dat een vriend, man, vrouw, kind, iemand die zeer balangrijk was in die levens, en zijn of haar wegvallen zorgt voor grote onrust.. In andere gevallen, vaak als het een ouder iemand is, is er meer vrede over.
Maar het lijkt me niet meer dan normaal dat je aan deze droefheid, dat je zolang je nog hierbent diegene nooit meer zien en spreken zult, enige woorden spendeerd. Voor sommige mensen passen bloemen dan, om hun gevoel uit te drukken, hoeveel die persoon voor hun betekende...
Voor wereldse mensen houd het daar inderdaad op... bij hen rest slechts In Memmorable (In nagedachtenis)
Voor ons gelovigen niet
Voor ons kan het een troost zijn te weten dat ze voortleven, nee er kan geen spreken zijn tot die nieuwe dag, maar de gedachte dat eens we weer samen zijn is grote en diepe troost. Je kunt zeggen voor de overledene is het een promotie (immers hij is nu in de hemel en dus beter af) wat zeker als degene veel leed voor zijn of haar dood een troost is. Daarmee is het gemis niet minder pijnlijk voor de nabestaanden, maar de gedachte ooit weer samen te zijn, en dat diegene nu daar is is wel een troost. Ook daarvan kunnen bloemen een uiting zijn, leven ten midden van de dood, Christus Triomfator!
Soms weet je dit niet zo zeker, of diegene wel gered was, dan is dit conflict moeilijker, dat kun je hooguit bidden naar God hierover (om de overledende genadig te zijn in Zijn oordeel) Dan is het leed, zeker voor gelovige nabestaanden al een stuk lastiger. Deze strijd kun je wel uitspreken, en die overdragen naar God.
De zorgen loslaten, overdragen aan Hem, Hem laten beslissen, leren leven met deze onzekerheid. Voor sommigen is het neerleggen of werpen van een bloem een symbool dat hen helpt deze piekering voor die ander los te laten en het dus over te dragen in Gods handen. De mens wikt, God beschikt.
In het moeilijkste geval moet je als gelovigen een ongelovige begraven, dan kun je alleen deze droefheid uitspreken van dat deze persoon nu waarschijnlijk zijn eeuwigheid aan de verkeerde kant van de lijn moet spenderen, met erbij een diep gebed dat de mensen die hier staan en nog leven deze waarschuwing zien, en tot bekering komen. In dit laatste geval zou ik bloemen ook lastig vinden, wat dan rest is leegte.. Hooguit als symbool van vergankelijkheid..



Als iemand overleden is dan nog vragen om genade ? Ken je de spreuk: zo de boom valt, zo blijft hij liggen ? m.a.w. na het sterven kan er niets meer aan veranderd worden. Lees de geschiedenis van de arme en rijke man maar.
Het grote verschil met alles rondom een begrafenis is toch wel de hele beleving daarvan. Ik zie het in het algemeen steeds oppervlakkiger worden. Nogmaals, in het algemeen, maar toch ook wel in veel kerken.
Crematie wordt steeds gewoner. De kleding. Allerlei toetertjes en belletjes. De kaart, soms krijg je een kaart en denk je: o wat leuk, mooie bloemenfoto op de voorkant, kijk je erin, is het een rouwkaart
De dood wordt in de reformatorische gezindte gezien als straf op de zonde (zondeval in het paradijs) in de wereld ziet men het als overgang naar iets anders, domme pech, hierna is niets, hoort bij het leven.
Een heel andere insteek dus. Door je houding straal je iets uit. Ook tijdens een begrafenis. Wees je ervan bewust dat mensen hierop letten. Buitenkerkelijke mensen zien hoe christenen hun doden begraven. Staat in een wereldse begrafenis de dode centraal, er wordt immers TEGEN de kist gesproken, alsof de overledene het nog zou horen ? (ik weet zeker dat hij ons ziet hoor !) bij de christelijke begrafenis staat de Heere centraal en de achterblijvenden worden gewaarschuwd dat het nog genadetijd is. Het wordt gezien als een roepstem. (moge de Heere deze roepstem heiligen aan ons hart, staat er soms)
En waarom zou je na iemands dood moeten uitdrukken wat iemand voor je betekend heeft ? In zaken die snel tot stof vergaan ?
Nogmaals, de wereld spendeert soms een vermogen aan een teraardebestelling, dure kist, koetsen, boot over de Amstel, koren, zangers, alles wordt werkelijk uit de kast getrokken.
En ja, we leven in een postmoderne tijd, maar dat wil niet zeggen dat we overal maar aan mee moeten doen. Gij, geheel anders ! En ik merk zelf dat ik door de jaren heen echt wel mee opschuif met sommige zaken, dat gaat vanzelf. Je wordt ouder, gaat jezelf kritische vragen stellen. Als het goed is ben je niet star, dus stel je wel eens dingen bij. De dood is echter voor mij te ernstig, om daar allerlei opschmuck bij te gebruiken om het te camoufleren dan wel te laten zien hoeveel ik nou hield van de overledene. Dat heb ik bij leven al laten zien ! Wat zou het GROOT zijn als we tegen elkaar zouden kunnen zeggen: tot ziens ! Een weerzien in de hemel. Je verbonden te weten met Hem, en door Hem. Beste T.A.F. en Marnix, daar vallen alle bloemen van de wereld bij in het niet, hoe mooi ze ook misschien kunnen zijn ! DAT is wat ik jullie gun.Sorryy, het quoten lukt ff niet

[T.A.F.]

Dank voor deze mooie woorden.

Je opmerkingen aangaande bloemen, gaan dus ten diepste over de vraag, hoe gaan wij om met de dood van anderen.
Een rechtmatige vraag... en het antwoord wat je daar gaf, kan ik het zeker ten diepste in grote lijn mee eens zijn.

Overigens ervaar ik juist DIT leven als een soort straf.
zoals plato zei "de mens is een gevallen god die de hemel mist"
Adem, was niet de stof waaruit hij gevormd is.. Hij is de ADEM die uit God kwam.
als God ikben is, zo dan ook niet wij, die naar Hem gevormd zijn?
als God geest is, zo dan niet ook wij?
Wat is ons lichaam anders dan een vat voor ons bewustzijn?
Ten diepste sterven wij dus niet, maar slechts dit vat

Zijn wij bedoeld als wezens van materie, in slechts drie dimensies gevangen in tijd en ruimte?
nee, wij zijn heel anders bedoeld, de zondeval, was veel meer een val dan we ons voor kunnen stellen.
onsterfelijk dat zijn wij zowiezo.. maar wat is werkelijk dood? dat weten jij en ik.. de echte dood is voor eeuwig gescheiden zijn van Hem die het leven is!

Misschien zie je het dus als werelds, maar ik ook zie de dood als een bevrijding, als een promotie, eindelijk dit aardse tranendal achter je laten, de strijd gestreden. (heb dr zelfs een liedje over, Een BLIJE morgen, als dit leven voor mij voorbij is, zal ik Wegvliegen naar waar geen tranen en geen moeite meer is)
We weten echter ook dat voor sommigen de dood permanent is.. omdat hen het oordeel geen bevrijding, maar dood zal brengen.

Bij dit gegeven stilstaan ten positieve en ten negatieve, God centraal zettend ook in het diepste lijden op aarde, is goed.
"Hij is een strijder Gods geweest en kan nu rustig sterven, treurt niet maar ijvert u, opdat u elkander weer zult zien"
-> ik heb juist moeite met de droeve sfeer vaak, dan heb ik de neiging te zeggen kop op, hij heeft zijn taak volbracht hij is nu op de beste plek mogelijk, laat ons les trekken uit zijn levenswandel en hier bemoediging uit trekken.

crematie is ook een lastige, er zijn mensen die letterlijk geloven dat we dit lichaam op aarde eens weer terugkrijgen, anderen als ik die alles meer geestelijk zien, en geloven dat na onze dood we een NIEUW lichaam in een NIEUWE dimensie, de eeuwige dimensie krijgen, waar God is.. hechten minder waarde aan onze vleselijke gevangenis.
Ik zou er geen probleem mee hebben dat stof tot stof wederkeerd en ook mijn restanten verbrand zouden worden.
Hierbij maakt dus je geloof aangaande opstanding en eindtijd sterk uit of je crematie als shokerend ervaard of niet.

Tenslotte wil ik zeggen dat bij de begraving van mijn zusje, ondanks mijn ongelovige familie, vooral hun eigen leed gemis, een vader die deelde de gedachtes over wat ze later had kunnen worden, en hoe onnatuurlijk dit voelde.. en sja ze wilden meedoen aan orgaandonatie, want dan leefde er toch iets in haar voorts. Wat je zei van ergens op een wolk, sja dat ken ik wel bij ze, hoewel ze niet geloven in een georganiseerde relgie, hebben ze wel trootst in de gedachte dat er "meer" is. Alleen hebben ze geen idee (en doen geen moeite om daarachter te komen) wie of wat dat meer IS.
Ik weet dan ook niet goed wat je als werelds ziet.. maar ik herken ten diepste wat je zegt..
bij wereldse begrafenissen staat de mens centraal
bij christenlijke, staat God centraal.

Je vroeg me wat ik wilde horen, sja ik zag toch vooral een discussie gebaseerd op gebruik, maar ik vroeg eigenlijk door, wat is geestelijk juist..
(dus een diepere onderbouwing van beide standpunten;)) Ik hoor jou met name praten over rituelen, mag ik vragen waarom die belangrijk voor je zijn?
Het wegvallen, of veranderen van Normen, wil niet zeggen dat vanzelfsprekend ook de onderliggende Waardes zijn weggevallen.
(heb je er rekening mee gehouden dat we nu in een postmoderne tijd leven, niet meer in een moderne, en dat er nu meer aandacht is voor gevoel en minder nadruk op verstand alleen?) Dit zie je bvb in het cathageseonderwijs, zou je vroeger alleen dat ding van kaft tot kaft in je hoofd moeten stampen, nu word veel eerder gevraagd, wat voor beleving jij aan die vragen koppeld, hoe dat invloed op jouw leven heeft, word het persoonlijk gemaakt. De inhoud is daarmee niet verloren gegaan, de vorm wel, ik meen zelfs dat in sommige gevallen de nieuwe vorm rijker kan zijn dan de oude manier. (behoudend zijn is goed, stagnatie niet)



Herrinneringen aan iemand vind ik trouwens niet eens verkeerd, is het niet dat de verhalen van bepaalde gelovige personen je kunnen inspireren om zelf anders/beter te leven? Zowiezo is een begrafenis ALTIJD voor de nabestaanden, niet voor de overledene (immers die is niet eens meer hier, het enige wat begraven word is een lege huls) (Zelfs op het graf van het meest geliefde wezen, treurt men slechts om het eigen gemis)
Om te beginnen is er dus het verdriet van de nabestaanden, die die persoon moeten missen, soms is dat een vriend, man, vrouw, kind, iemand die zeer balangrijk was in die levens, en zijn of haar wegvallen zorgt voor grote onrust.. In andere gevallen, vaak als het een ouder iemand is, is er meer vrede over.
Maar het lijkt me niet meer dan normaal dat je aan deze droefheid, dat je zolang je nog hierbent diegene nooit meer zien en spreken zult, enige woorden spendeerd. Voor sommige mensen passen bloemen dan, om hun gevoel uit te drukken, hoeveel die persoon voor hun betekende...
Voor wereldse mensen houd het daar inderdaad op... bij hen rest slechts In Memmorable (In nagedachtenis)
Voor ons gelovigen niet
Voor ons kan het een troost zijn te weten dat ze voortleven, nee er kan geen spreken zijn tot die nieuwe dag, maar de gedachte dat eens we weer samen zijn is grote en diepe troost. Je kunt zeggen voor de overledene is het een promotie (immers hij is nu in de hemel en dus beter af) wat zeker als degene veel leed voor zijn of haar dood een troost is. Daarmee is het gemis niet minder pijnlijk voor de nabestaanden, maar de gedachte ooit weer samen te zijn, en dat diegene nu daar is is wel een troost. Ook daarvan kunnen bloemen een uiting zijn, leven ten midden van de dood, Christus Triomfator!
Soms weet je dit niet zo zeker, of diegene wel gered was, dan is dit conflict moeilijker, dat kun je hooguit bidden naar God hierover (om de overledende genadig te zijn in Zijn oordeel) Dan is het leed, zeker voor gelovige nabestaanden al een stuk lastiger. Deze strijd kun je wel uitspreken, en die overdragen naar God.
De zorgen loslaten, overdragen aan Hem, Hem laten beslissen, leren leven met deze onzekerheid. Voor sommigen is het neerleggen of werpen van een bloem een symbool dat hen helpt deze piekering voor die ander los te laten en het dus over te dragen in Gods handen. De mens wikt, God beschikt.
In het moeilijkste geval moet je als gelovigen een ongelovige begraven, dan kun je alleen deze droefheid uitspreken van dat deze persoon nu waarschijnlijk zijn eeuwigheid aan de verkeerde kant van de lijn moet spenderen, met erbij een diep gebed dat de mensen die hier staan en nog leven deze waarschuwing zien, en tot bekering komen. In dit laatste geval zou ik bloemen ook lastig vinden, wat dan rest is leegte.. Hooguit als symbool van vergankelijkheid..



Als iemand overleden is dan nog vragen om genade ? Ken je de spreuk: zo de boom valt, zo blijft hij liggen ? m.a.w. na het sterven kan er niets meer aan veranderd worden. Lees de geschiedenis van de arme en rijke man maar.
Het grote verschil met alles rondom een begrafenis is toch wel de hele beleving daarvan. Ik zie het in het algemeen steeds oppervlakkiger worden. Nogmaals, in het algemeen, maar toch ook wel in veel kerken.
Crematie wordt steeds gewoner. De kleding. Allerlei toetertjes en belletjes. De kaart, soms krijg je een kaart en denk je: o wat leuk, mooie bloemenfoto op de voorkant, kijk je erin, is het een rouwkaart
De dood wordt in de reformatorische gezindte gezien als straf op de zonde (zondeval in het paradijs) in de wereld ziet men het als overgang naar iets anders, domme pech, hierna is niets, hoort bij het leven.
Een heel andere insteek dus. Door je houding straal je iets uit. Ook tijdens een begrafenis. Wees je ervan bewust dat mensen hierop letten. Buitenkerkelijke mensen zien hoe christenen hun doden begraven. Staat in een wereldse begrafenis de dode centraal, er wordt immers TEGEN de kist gesproken, alsof de overledene het nog zou horen ? (ik weet zeker dat hij ons ziet hoor !) bij de christelijke begrafenis staat de Heere centraal en de achterblijvenden worden gewaarschuwd dat het nog genadetijd is. Het wordt gezien als een roepstem. (moge de Heere deze roepstem heiligen aan ons hart, staat er soms)
En waarom zou je na iemands dood moeten uitdrukken wat iemand voor je betekend heeft ? In zaken die snel tot stof vergaan ?
Nogmaals, de wereld spendeert soms een vermogen aan een teraardebestelling, dure kist, koetsen, boot over de Amstel, koren, zangers, alles wordt werkelijk uit de kast getrokken.
En ja, we leven in een postmoderne tijd, maar dat wil niet zeggen dat we overal maar aan mee moeten doen. Gij, geheel anders ! En ik merk zelf dat ik door de jaren heen echt wel mee opschuif met sommige zaken, dat gaat vanzelf. Je wordt ouder, gaat jezelf kritische vragen stellen. Als het goed is ben je niet star, dus stel je wel eens dingen bij. De dood is echter voor mij te ernstig, om daar allerlei opschmuck bij te gebruiken om het te camoufleren dan wel te laten zien hoeveel ik nou hield van de overledene. Dat heb ik bij leven al laten zien ! Wat zou het GROOT zijn als we tegen elkaar zouden kunnen zeggen: tot ziens ! Een weerzien in de hemel. Je verbonden te weten met Hem, en door Hem. Beste T.A.F. en Marnix, daar vallen alle bloemen van de wereld bij in het niet, hoe mooi ze ook misschien kunnen zijn ! DAT is wat ik jullie gun.Sorryy, het quoten lukt ff niet

[Marnix]

Schelpje, we worden het denk ik wel meer eens. Jouw punt was denk ik vooral dat het bij ongelovigen vaak als "opsmuk" gebruikt wordt. Dat punt snap ik. Mijn punt was dat het door christenen ook op een goede manier gebruikt kan worden. Symbool kan staan voor de overwinning van Christus op de dood en de toekomt die dat ons, dwars door de dood heen, geeft. Dat onderschrijf je in je laatste reactie ook. En dan klopt het dat het maar een nietig symbool is, die in geen verhouding staat met wat het uitbeeldt en zoveel groter en mooier is.

Ik vind het eigenlijk wel een hele mooie. Een positieve noot tijdens een droevige ceremonie. Recht uit het hart wordt er waardering uitgesproken voor de overledene. De herinneringen aan de overledene zijn blijkbaar warm en hartelijk. Waarom zou je dat niet op een lint zetten?

Goede vraag. Als je niet gelooft is de dood een definitief afscheid. Je hebt alleen nog herinneringen dus je zet je beste herinnering op zo'n lint. Als je gelooft komt zoiets wat armoedig over, omdat er voor gelovigen leven is na de dood. Er wordt naast teruggekeken, ook vooruit gekeken, dat geeft een christen hoop en troost. Die hoop en troost mis ik bij zo'n tekst en dat geef me een gevoel van leegheid. Ik zou dan wel willen schreeuwen: Mensen, er is meer dan dit leven.

[Mortlach]

En dan klopt het dat het maar een nietig symbool is, die in geen verhouding staat met wat het uitbeeldt en zoveel groter en mooier is.

Natuurlijk, maar dat is toch met alle symbolen zo?

Goede vraag. Als je niet gelooft is de dood een definitief afscheid. Je hebt alleen nog herinneringen dus je zet je beste herinnering op zo'n lint. Als je gelooft komt zoiets wat armoedig over, omdat er voor gelovigen leven is na de dood. Er wordt naast teruggekeken, ook vooruit gekeken, dat geeft een christen hoop en troost. Die hoop en troost mis ik bij zo'n tekst en dat geef me een gevoel van leegheid. Ik zou dan wel willen schreeuwen: Mensen, er is meer dan dit leven.

In de context van een ongelovige begrafenis vind ik de tekst mooier dan bijvoorbeeld 'rust zacht' of iets dergelijks. Maar goed, daar merk je inderdaad wel een verschil met gelovige begrafenissen.

[schelpje3]

T.A.F.: ik ben het niet helemaal met je eens, over dat op de wereld zijn ! Wij hebben dit leven gekregen, een tijdelijk lichaam, een tempel van de Heilige Geest. Wij mogen dat niet veronachtzamen ! We zijn OP de wereld maar er niet VAN. DAT is het verschil met de heidenen.
In beginsel was de aarde goed. Maar doordat wij niet geluisterd hebben, is de zondeval ons ten deel geworden. En is de dood als de straf op deze zonde gekomen. Maar dat wil niet zeggen dat het hier allemaal slecht en onbegaanbaar zou zijn ! Ik weet echt van verdriet mee te praten hoor. Maar desondanks kan ik de Heere danken voor het leven wat mij gegeven is.
Als het goed is haken mensen altijd naar het leven. Ze krijgen een boodschap dat ze aan een ernstige ziekte lijden en men gaat vechten. Althans, zo lees je dat altijd. Voor mij een bewijs dat je altijd toch eigenlijk hier wilt blijven. En dat is ook natuurlijk !
Maar dan is er geen ontkomen meer aan. Soms wordt het mensen aangezegd, je hebt nog zoveel tijd, maar soms worden mensen van het ene op het andere moment weggemaaid. Jong en oud. Gedenk te sterven.
Deze week nog aan een groeve gestaan. Geen bloemen ! Terwijl het een vrouw was die midden in het leven stond. Ze overleed na een kort heftige ziekte.
Ze hield van bloemen, dat weet ik zeker. Maar na haar sterven wilde niemand dat. Het paste niet meer.
En het betrof niet eens een rechtse gemeente !
Dus beste forummers, ik blijf nog steeds bij mijn standpunt. Als er niets te vertellen is, verbloemen de kransen dat. Als er wel iets te vertellen is, mis je ze niet eens !

[Marnix]

Natuurlijk, maar dat is toch met alle symbolen zo?

Klopt. Daarom ben ik ook niet tegen bloemen

In de context van een ongelovige begrafenis vind ik de tekst mooier dan bijvoorbeeld 'rust zacht' of iets dergelijks. Maar goed, daar merk je inderdaad wel een verschil met gelovige begrafenissen.

Klopt. In "rust zacht" zitten zelfs die herinneringen niet meer.

@ Schelpje: Jij mist ze niet. Ik zou ze ook niet missen als ze er niet zijn, maar ik vind het wel een mooi symbool. Bijvoorbeeld een graf met bloemen, en op de steen: Ik ben de opstanding en het leven; wie in Mij gelooft, zal leven, ook al is hij gestorven.

[JeeWee]

Dus beste forummers, ik blijf nog steeds bij mijn standpunt.

Da's inmiddels bekend. Dat heet behoudend, oftewel 'houen wat we hebben'.
Toch even voor de duidelijkheid: ik denk niet dat een discussie is bedoeld om elkaar te overtuigen, maar wel om naar elkaar te luisteren...

Als er niets te vertellen is, verbloemen de kransen dat. Als er wel iets te vertellen is, mis je ze niet eens !

Geweldig weer, dat oordeel van je: als er niks te vertellen is, zijn er bloemen.

Toch even een gedichtje van de ook in onze kringen zeer gewaardeerde Guido Gezelle:

Mij spreekt de blomme een tale,
Mij is het kruid beleefd,
Mij groet het altemale,
Dat God geschapen heeft!

[schelpje3]

Dus beste forummers, ik blijf nog steeds bij mijn standpunt.

Da's inmiddels bekend. Dat heet behoudend, oftewel 'houen wat we hebben'.
Toch even voor de duidelijkheid: ik denk niet dat een discussie is bedoeld om elkaar te overtuigen, maar wel om naar elkaar te luisteren...

Als er niets te vertellen is, verbloemen de kransen dat. Als er wel iets te vertellen is, mis je ze niet eens !

Geweldig weer, dat oordeel van je: als er niks te vertellen is, zijn er bloemen.

Toch even een gedichtje van de ook in onze kringen zeer gewaardeerde Guido Gezelle:

Mij spreekt de blomme een tale,
Mij is het kruid beleefd,
Mij groet het altemale,
Dat God geschapen heeft!

Je oordeelt zelf ook, zie je posting over het ophijsen der zwarte broek
G. Gazelle heeft het hier over de bloemen op het veld !
En niet over half verlepte blommen bij een steen.
Voorwaar, een heel verschil !

[JeeWee]

Je hebt het echt allemaal op een rijtje he Schelpje?
Mag ik je tussendoor ook vragen of je een kind van God bent, of in onze termen: ben je bekeerd?
Daar hoeven we toch niet schimmig over te doen als we de ruimte krijgen om te getuigen van de grote daden van de Heere in ons leven?

Je oordeelt zelf ook, zie je posting over het ophijsen der zwarte broek

Ter verduidelijking: het ophijsen van een broek die afzakt is een teken van het bijkomen van een verbazing, geënt op de uitdrukking: daar zakt mijn broek van af. Het heeft geenszins met een oordeel te maken

G. Gazelle heeft het hier over de bloemen op het veld !
En niet over half verlepte blommen bij een steen.
Voorwaar, een heel verschil !

Je kleurt het leuk. Bloemen zijn niet verlept op een graf net zo min als ze dat in een vaas zijn. Na verloop van tijd gebeurt dat pas. Net zoals bij jou en bij mij.
Het is dus stemmingmakerij om nu over verlepte bloemen te beginnen.
"Mij spreekt de blomme een tale" is duidelijk. Het gaat niet over verlepte bloemen.
Net zo min als het om spijkers op laag water gaat.

[schelpje3]

Dan had je er niet bij hoeven te zetten dat hij zwart was ! Dat slaat dan nergens op.

Vreemde wending opeens in de discussie, vragen of iemand bekeerd is ?
En ik heb ze op een rijtje ? Nou gelukkig, beter zo dan dat je zegt: je hebt ze niet allemaal op een rijtje he ?

Ik zou niet weten waarom ik als eerste mijn standpunt omtrent de bloemen zou wijzigen. In onze kerk, noch in de kerken die ik regelmatig bezoek, vanwege sociale gebeurtenissen, worden bloemen meegenomen.
Zelfs niet door de mensen die normaliter niet in de kerk komen ! Kennelijk is "de wereld" vaak beter op de hoogte van deze zaken als de "insiders". Dat zegt misschien wat. Ik heb hier nog een rouwkaart naast me liggen, van vorige week, er stond NIET op: GEEN BLOEMEN, deze mensen hadden ook bekenden en familie die niet in een kerk komen, toch had ook daar niemand 1 bloem meegenomen ! Dus zelfs stilzwijgend werd dit kennelijk begrepen.

[Marnix]

Volgens mij moeten we even onderscheid maken tussen het meenemen van bloemen door aanwezigen, en het plaatsen van bloemen bij de kist of bij het graf, door nabestaanden. Het eerste maak ik ook maar zelden mee, het tweede vaker.

[schelpje3]

Volgens mij moeten we even onderscheid maken tussen het meenemen van bloemen door aanwezigen, en het plaatsen van bloemen bij de kist of bij het graf, door nabestaanden. Het eerste maak ik ook maar zelden mee, het tweede vaker.

Ik juist andersom ! Ik kan me voorstellen, als je van niets weet, je een bloemetje meebrengt.

[Marnix]

Klopt. Lijkt me op zich niks mis mee, het is een teken van medeleven en troost die je zo iemand wil bieden. Bloemen bij een kist wijzen op de overwinning van Christus op de dood en de hoop die dat ons geeft... waardoor de dood niet makkelijk wordt, zeker niet, maar we ten diepste, door het verdriet van het verlies heen, wel mogen geloven dat het winst is.

[T.A.F.]

Bloemen zou ik idd niet missen.

Toch zou ik willen dat net als bij die jongen die ik kende die net als ik 28 jaar jong was toen hij stierf, en zo diep de Here diende (iets wat ik ooit nog hoop te mogen gaan doen) op mijn begrafenis geen grafstemming heerst.

Op zijn begrafenis klonken loftrompetten "want HIJ heeft de steen genomen van het OVERWONNEN graf"
doodgaan is een bevrijding! Droef voor nabestaanden, maar Oh Heerlijkheid alwaar wij dan gaan!

Het leed is maar kort, spoedig is ook het aarde dal voor de nabestaanden voorbij en delen ook zij in Gods Tegenwoordigheid!
Houd daarom moed! besteed geen tijd aan treuren, maar dien HEM, nu hier op aarde, nu het nog kan!
Treur niet om mij als ik hier niet meer ben, want ik ben niet dood, integendeel, dan leef ik pas echt!

Richt je blik niet op de aarde waar mijn graf licht, maar omhoog, naar waar Hij zit!
Houd moed, en strijd voort!

(zoiets zou ik willen laten horen op mijn begrafenis ooit;))

En ik heb door deze houding ook moeite met "sombere" begrafenissen.. soms gewoon de neiging om een trompet te pakken en de salsa te gaan spelen.
en te roepen komop mensen treuren we nu echt omdat een LEVEND mens... zijn stoffelijke huid heeft afgelegd? Omdat hij of zij nu thuis is bij de vader?

Ik begrijp u goed, ook ik ken eenzaamheid, en velen van u zullen deze persoon missen, in de tijd die u nog op aarde rest.. maar komop.. is dit reden voor treuren? uw geliefde van wie hier slechts stof resteerd... dood vlees.. is voortgegaan naar waar het beter is! weest blij voor hem, en troost u in die gedachte.

Daar heb je idd geen bloemen voor nodig.. maar ik vind bloemen (nieuw leven!) een beter symbool dan zwart en somberheid.

De dood voor mij is niet iets om over te treuren, het is iets om over te FEESTEN. in werkelijkheid zijn wij NU dood, maar als ons lichaam doodgaan DAN gaan we leven. wat wij dus zien als sterven, is in werkelijkheid juist geboorte, ECHT gaan leven!
De straf voor de zonde, de dood, dat is dat wij HIER zijn in tijd, materie, in een universum waar wij niet thuishoren!
Deze aarde dit helal en alles in het zal eens vergaan.. ja zelfs de tijd zelf zal zijn alsof ze nooit bestaan heeft.

[Jozo]

Toch zou ik willen dat net als bij die jongen die ik kende die net als ik 28 jaar jong was toen hij stierf, en zo diep de Here diende (iets wat ik ooit nog hoop te mogen gaan doen) op mijn begrafenis geen grafstemming heerst.

Ondanks je serieuze post moest ik wel even hardop grinniken toen ik de eerste zin las. Die kun je namelijk als je snel leest helemaal verkeerd begrijpen!

En ik heb door deze houding ook moeite met "sombere" begrafenissen.. soms gewoon de neiging om een trompet te pakken en de salsa te gaan spelen.
en te roepen komop mensen treuren we nu echt omdat een LEVEND mens... zijn stoffelijke huid heeft afgelegd? Omdat hij of zij nu thuis is bij de vader?

Verdriet om iemand die uit dit leven weg is vind ik heel begrijpelijk. Er blijft immers wel een lege plek over. Wat de pijn dan zeker verzacht is dat iemand bij God is. Maar om er nou een feestje van te bouwen gaat me te ver.

Back on topic: Bloemen op een begrafenis, op een graf?
Wat mij betreft geen enkel probleem. En ik zou ook niet weten waarom het een probleem zou kunnen zijn.