Dank voor de opmerking aangaande de spelling;) in het verleden kreeg ik eenzelfde verwijt omdat ik het ook wel eens zonder hoofdletter schreef:)
Persoonlijk maakt het me weinig uit of je HEERE, HERE, Heere, Here, heere of here schrijft;) het gaat om het gewicht wat Hij heeft in ons hart immers,
maar als mensen zich storen aan een bepaalde formulering, dan zal ik daar wel op letten;)
Je vroeg me wat ik wilde horen, sja ik zag toch vooral een discussie gebaseerd op gebruik, maar ik vroeg eigenlijk door, wat is geestelijk juist..
(dus een diepere onderbouwing van beide standpunten;)) Ik hoor jou met name praten over rituelen, mag ik vragen waarom die belangrijk voor je zijn?
Het wegvallen, of veranderen van Normen, wil niet zeggen dat vanzelfsprekend ook de onderliggende Waardes zijn weggevallen.
(heb je er rekening mee gehouden dat we nu in een postmoderne tijd leven, niet meer in een moderne, en dat er nu meer aandacht is voor gevoel en minder nadruk op verstand alleen?) Dit zie je bvb in het cathageseonderwijs, zou je vroeger alleen dat ding van kaft tot kaft in je hoofd moeten stampen, nu word veel eerder gevraagd, wat voor beleving jij aan die vragen koppeld, hoe dat invloed op jouw leven heeft, word het persoonlijk gemaakt. De inhoud is daarmee niet verloren gegaan, de vorm wel, ik meen zelfs dat in sommige gevallen de nieuwe vorm rijker kan zijn dan de oude manier. (behoudend zijn is goed, stagnatie niet)
Je spreekt van een veranderde beleving, zou je die kunnen benoemen, wat betekende volgens jou een overlijden destijds en wat betekend het nu?
Herrinneringen aan iemand vind ik trouwens niet eens verkeerd, is het niet dat de verhalen van bepaalde gelovige personen je kunnen inspireren om zelf anders/beter te leven? Zowiezo is een begrafenis ALTIJD voor de nabestaanden, niet voor de overledene (immers die is niet eens meer hier, het enige wat begraven word is een lege huls) (Zelfs op het graf van het meest geliefde wezen, treurt men slechts om het eigen gemis)
Om te beginnen is er dus het verdriet van de nabestaanden, die die persoon moeten missen, soms is dat een vriend, man, vrouw, kind, iemand die zeer balangrijk was in die levens, en zijn of haar wegvallen zorgt voor grote onrust.. In andere gevallen, vaak als het een ouder iemand is, is er meer vrede over.
Maar het lijkt me niet meer dan normaal dat je aan deze droefheid, dat je zolang je nog hierbent diegene nooit meer zien en spreken zult, enige woorden spendeerd. Voor sommige mensen passen bloemen dan, om hun gevoel uit te drukken, hoeveel die persoon voor hun betekende...
Voor wereldse mensen houd het daar inderdaad op... bij hen rest slechts In Memmorable (In nagedachtenis)
Voor ons gelovigen niet
Voor ons kan het een troost zijn te weten dat ze voortleven, nee er kan geen spreken zijn tot die nieuwe dag, maar de gedachte dat eens we weer samen zijn is grote en diepe troost. Je kunt zeggen voor de overledene is het een promotie (immers hij is nu in de hemel en dus beter af) wat zeker als degene veel leed voor zijn of haar dood een troost is. Daarmee is het gemis niet minder pijnlijk voor de nabestaanden, maar de gedachte ooit weer samen te zijn, en dat diegene nu daar is is wel een troost. Ook daarvan kunnen bloemen een uiting zijn, leven ten midden van de dood, Christus Triomfator!
Soms weet je dit niet zo zeker, of diegene wel gered was, dan is dit conflict moeilijker, dat kun je hooguit bidden naar God hierover (om de overledende genadig te zijn in Zijn oordeel) Dan is het leed, zeker voor gelovige nabestaanden al een stuk lastiger. Deze strijd kun je wel uitspreken, en die overdragen naar God.
De zorgen loslaten, overdragen aan Hem, Hem laten beslissen, leren leven met deze onzekerheid. Voor sommigen is het neerleggen of werpen van een bloem een symbool dat hen helpt deze piekering voor die ander los te laten en het dus over te dragen in Gods handen. De mens wikt, God beschikt.
In het moeilijkste geval moet je als gelovigen een ongelovige begraven, dan kun je alleen deze droefheid uitspreken van dat deze persoon nu waarschijnlijk zijn eeuwigheid aan de verkeerde kant van de lijn moet spenderen, met erbij een diep gebed dat de mensen die hier staan en nog leven deze waarschuwing zien, en tot bekering komen. In dit laatste geval zou ik bloemen ook lastig vinden, wat dan rest is leegte.. Hooguit als symbool van vergankelijkheid..
schelpje3 schreef:T.A.F. schreef:toch opvallend dat niemand op mijn verhaal reageerde;)
ik zit sinds een kleine 8 maanden in Gergem (vroeger pinkster, bekering met 15, ongelovig opgevoed)
Ik moet zogezegd nog wennen aan veel van de gebruiken van gergem.
En jaren terug had ik inderdaad me niet kunnen "gedragen" het past bij een jeugdiger karakter om alles, zeker in jouw ogen bekrompen zaken aan te willen pakken.
Nu, iets ouder en wijzer kan ik dat beter en ben ik gevoelliger voor de emoties van mensen. Soms is het nodig mensen tegen het hoofd te stoten.. zowel in te lichte kerken als te zware, als zij werkelijk strijdig zijn met Gods wil.
Echter veel zaken doen er ten diepste niet toe, zoals die kleding, muziek, en bvb ook een symbool als die bloemen.
In zulke gevallen ken ik het schriftwoord waar staat, dat als jij geloofd dat iets mag, maar je naaste in de Here niet, laat het dan, wees hem niet tot aanstoot.
Ikzelf heb dus geen problemen met bloemen, geen idee eigenlijk wat de officiele lijn hiervan is van mijn gemeente, maar als er veel mensen moeite mee zouden hebben zou ik toch proberen het in te matigen.
Dieper vraag ik dan, waarom willen mensen bloemen, of waarom juist niet, wie dient het? sommige zaken zijn onbespreekbaar maar er zijn ook bijbelse texten waar meerdere keuzes goed zijn, zolang God ermee geeerd word.
Ik zou dus veel nieuwschieriger zijn naar de motivatie achter waarom wel of geen bloemen, en daaruit volgend sommigen die wel bloemen doen, aanraden dat te laten, en anderen die ze niet doen juist ze wel te doen.
Wat wil je dat iemand hierover zegt dan ? Jij bent nu lid van de ger gem zeg je ? Dan valt het mij op dat je Here met 1 e schrijft. Gebruikelijk is daar met 2 ee's. Maar goed, erg is dat als je ziet dat je nageslacht afgedwaald is.
De meesten noemen dit allemaal bijzaken, dat is het ook wel, maar het zegt heel veel ! De beleving rondom dood en graf, wordt ingegeven door een bepaalde geloofsbeleving. De dood heeft een heel andere plaats gekregen dan pakweg 2 generaties geleden. Ik heb nog meegemaakt ( en zo oud ben ik nu ook weer niet ) dat als er iemand begraven werd, de gordijnen in de hele straat dicht gingen ! Veel rituelen zijn weg. Men vindt het niet meer nodig.
Opmerkelijk dat veel mensen vroeg of laat vastlopen in een rouwproces ! Omdat er eigenlijk geen ruimte is, dingen verbloemd worden. Je geliefde zit niet op een wolkje, waar je hem/haar evt nog kan horen of zien !
Vanmiddag stond ik met een vriendin bij een bloemenzaak, er stond een echtpaar dat een rouwkrans uitzocht. De bloemist vroeg wat op het lint moest staan. Na even denken zei de man: wat hebben we gelachen he . Zelfs de bloemist viel stil
