Je vroeg me wat ik wilde horen, sja ik zag toch vooral een discussie gebaseerd op gebruik, maar ik vroeg eigenlijk door, wat is geestelijk juist..
(dus een diepere onderbouwing van beide standpunten;)) Ik hoor jou met name praten over rituelen, mag ik vragen waarom die belangrijk voor je zijn?
Het wegvallen, of veranderen van Normen, wil niet zeggen dat vanzelfsprekend ook de onderliggende Waardes zijn weggevallen.
(heb je er rekening mee gehouden dat we nu in een postmoderne tijd leven, niet meer in een moderne, en dat er nu meer aandacht is voor gevoel en minder nadruk op verstand alleen?) Dit zie je bvb in het cathageseonderwijs, zou je vroeger alleen dat ding van kaft tot kaft in je hoofd moeten stampen, nu word veel eerder gevraagd, wat voor beleving jij aan die vragen koppeld, hoe dat invloed op jouw leven heeft, word het persoonlijk gemaakt. De inhoud is daarmee niet verloren gegaan, de vorm wel, ik meen zelfs dat in sommige gevallen de nieuwe vorm rijker kan zijn dan de oude manier. (behoudend zijn is goed, stagnatie niet)
Herrinneringen aan iemand vind ik trouwens niet eens verkeerd, is het niet dat de verhalen van bepaalde gelovige personen je kunnen inspireren om zelf anders/beter te leven? Zowiezo is een begrafenis ALTIJD voor de nabestaanden, niet voor de overledene (immers die is niet eens meer hier, het enige wat begraven word is een lege huls) (Zelfs op het graf van het meest geliefde wezen, treurt men slechts om het eigen gemis)
Om te beginnen is er dus het verdriet van de nabestaanden, die die persoon moeten missen, soms is dat een vriend, man, vrouw, kind, iemand die zeer balangrijk was in die levens, en zijn of haar wegvallen zorgt voor grote onrust.. In andere gevallen, vaak als het een ouder iemand is, is er meer vrede over.
Maar het lijkt me niet meer dan normaal dat je aan deze droefheid, dat je zolang je nog hierbent diegene nooit meer zien en spreken zult, enige woorden spendeerd. Voor sommige mensen passen bloemen dan, om hun gevoel uit te drukken, hoeveel die persoon voor hun betekende...
Voor wereldse mensen houd het daar inderdaad op... bij hen rest slechts In Memmorable (In nagedachtenis)
Voor ons gelovigen niet
Voor ons kan het een troost zijn te weten dat ze voortleven, nee er kan geen spreken zijn tot die nieuwe dag, maar de gedachte dat eens we weer samen zijn is grote en diepe troost. Je kunt zeggen voor de overledene is het een promotie (immers hij is nu in de hemel en dus beter af) wat zeker als degene veel leed voor zijn of haar dood een troost is. Daarmee is het gemis niet minder pijnlijk voor de nabestaanden, maar de gedachte ooit weer samen te zijn, en dat diegene nu daar is is wel een troost. Ook daarvan kunnen bloemen een uiting zijn, leven ten midden van de dood, Christus Triomfator!
Soms weet je dit niet zo zeker, of diegene wel gered was, dan is dit conflict moeilijker, dat kun je hooguit bidden naar God hierover (om de overledende genadig te zijn in Zijn oordeel) Dan is het leed, zeker voor gelovige nabestaanden al een stuk lastiger. Deze strijd kun je wel uitspreken, en die overdragen naar God.
De zorgen loslaten, overdragen aan Hem, Hem laten beslissen, leren leven met deze onzekerheid. Voor sommigen is het neerleggen of werpen van een bloem een symbool dat hen helpt deze piekering voor die ander los te laten en het dus over te dragen in Gods handen. De mens wikt, God beschikt.
In het moeilijkste geval moet je als gelovigen een ongelovige begraven, dan kun je alleen deze droefheid uitspreken van dat deze persoon nu waarschijnlijk zijn eeuwigheid aan de verkeerde kant van de lijn moet spenderen, met erbij een diep gebed dat de mensen die hier staan en nog leven deze waarschuwing zien, en tot bekering komen. In dit laatste geval zou ik bloemen ook lastig vinden, wat dan rest is leegte.. Hooguit als symbool van vergankelijkheid..
Als iemand overleden is dan nog vragen om genade ? Ken je de spreuk: zo de boom valt, zo blijft hij liggen ? m.a.w. na het sterven kan er niets meer aan veranderd worden. Lees de geschiedenis van de arme en rijke man maar.
Het grote verschil met alles rondom een begrafenis is toch wel de hele beleving daarvan. Ik zie het in het algemeen steeds oppervlakkiger worden. Nogmaals, in het algemeen, maar toch ook wel in veel kerken.
Crematie wordt steeds gewoner. De kleding. Allerlei toetertjes en belletjes. De kaart, soms krijg je een kaart en denk je: o wat leuk, mooie bloemenfoto op de voorkant, kijk je erin, is het een rouwkaart
De dood wordt in de reformatorische gezindte gezien als straf op de zonde (zondeval in het paradijs) in de wereld ziet men het als overgang naar iets anders, domme pech, hierna is niets, hoort bij het leven.
Een heel andere insteek dus. Door je houding straal je iets uit. Ook tijdens een begrafenis. Wees je ervan bewust dat mensen hierop letten. Buitenkerkelijke mensen zien hoe christenen hun doden begraven. Staat in een wereldse begrafenis de dode centraal, er wordt immers TEGEN de kist gesproken, alsof de overledene het nog zou horen ? (ik weet zeker dat hij ons ziet hoor !) bij de christelijke begrafenis staat de Heere centraal en de achterblijvenden worden gewaarschuwd dat het nog genadetijd is. Het wordt gezien als een roepstem. (moge de Heere deze roepstem heiligen aan ons hart, staat er soms)
En waarom zou je na iemands dood moeten uitdrukken wat iemand voor je betekend heeft ? In zaken die snel tot stof vergaan ?
Nogmaals, de wereld spendeert soms een vermogen aan een teraardebestelling, dure kist, koetsen, boot over de Amstel, koren, zangers, alles wordt werkelijk uit de kast getrokken.
En ja, we leven in een postmoderne tijd, maar dat wil niet zeggen dat we overal maar aan mee moeten doen. Gij, geheel anders ! En ik merk zelf dat ik door de jaren heen echt wel mee opschuif met sommige zaken, dat gaat vanzelf. Je wordt ouder, gaat jezelf kritische vragen stellen. Als het goed is ben je niet star, dus stel je wel eens dingen bij. De dood is echter voor mij te ernstig, om daar allerlei opschmuck bij te gebruiken om het te camoufleren dan wel te laten zien hoeveel ik nou hield van de overledene. Dat heb ik bij leven al laten zien ! Wat zou het GROOT zijn als we tegen elkaar zouden kunnen zeggen: tot ziens ! Een weerzien in de hemel. Je verbonden te weten met Hem, en door Hem. Beste T.A.F. en Marnix, daar vallen alle bloemen van de wereld bij in het niet, hoe mooi ze ook misschien kunnen zijn ! DAT is wat ik jullie gun.Sorryy, het quoten lukt ff niet