Ben ik (jij) behouden?

[kwebbel]

In een ander forum was er een discussie over 'het behouden zijn'. Een paar mensen wisten direct en zeker dat ze absoluut behouden zijn. Ik worstel momenteel met van alles en nog wat. Ik maak het moeilijker dan het is en dat probeer ik nu een beetje af te leren. Ik wil een hele hoop onderzoeken en daarvan raak ik nog wel eens in twijfel. Daarom twijfel ik ook of ik behouden bent.
Mensen met een vast geloof lijken er vaak zeker van te zijn dat ze behouden zijn! (van wat ik tot nu toe heb gelezen!!) Ze schrokken er zelfs van toen ik zei dat ik niet zeker wist dat ik behouden zou worden. Ze vonden het jammer, ik deed mezelf te kort, etc.
Ook over het Avondmaal deden ze erg luchtig. "Het is er toch voor?" Dat kwam op mij over alsof ze altijd maar aangaan "omdat toch alles wel wordt vergeven". En zo wil ik dus niet leven. Ik wil er wel bewust mee bezig zijn. Ik wil niet altijd aangaan en dan er vervolgens niet meer bij na te denken waarom en hoe of wat.

Zijn wij behouden? En zo ja, hoe weten we dat dan? Moet je dan eerst opnieuw geboren worden (met de Heilige Geest)? Of kan een 'simpel' schaapje ook behouden zijn met een (sterk) innerlijk geloof?

[coupe soleil]

Wezenlijke vraag, goed ook om bij stil te staan. Om met het laatste dele van je vraag te beginnen:

Zijn wij behouden? En zo ja, hoe weten we dat dan? Moet je dan eerst opnieuw geboren worden (met de Heilige Geest)?

Behoud en wedergeboorte kunnen niet zonder elkaar. Zie het antwoord van Jezes aan Nicodemus. Alleen door een nieuwe geboorte, een geboorte uit de Geest, kan je het koninkrijk van God zien.

De zekerheid van het geloof vind ik zelf ook vaak erg moeilijk.

[Wiepie]

Ik vraag me soms wel eens af waarom het thema "geloofszekerheid" met name binnen de ref. gezindte altijd zo enorm moeilijk ligt... Ook als er mensen zijn die aangeven bekeerd te zijn wordt er over het algemeen vrij sceptisch gereageerd.
Om maar te zwijgen over volle avondmaaltafels...

[Marnix]

In een ander forum was er een discussie over 'het behouden zijn'. Een paar mensen wisten direct en zeker dat ze absoluut behouden zijn. Ik worstel momenteel met van alles en nog wat. Ik maak het moeilijker dan het is en dat probeer ik nu een beetje af te leren. Ik wil een hele hoop onderzoeken en daarvan raak ik nog wel eens in twijfel. Daarom twijfel ik ook of ik behouden bent.
Mensen met een vast geloof lijken er vaak zeker van te zijn dat ze behouden zijn! (van wat ik tot nu toe heb gelezen!!) Ze schrokken er zelfs van toen ik zei dat ik niet zeker wist dat ik behouden zou worden. Ze vonden het jammer, ik deed mezelf te kort, etc.
Ook over het Avondmaal deden ze erg luchtig. "Het is er toch voor?" Dat kwam op mij over alsof ze altijd maar aangaan "omdat toch alles wel wordt vergeven". En zo wil ik dus niet leven. Ik wil er wel bewust mee bezig zijn. Ik wil niet altijd aangaan en dan er vervolgens niet meer bij na te denken waarom en hoe of wat.

Zijn wij behouden? En zo ja, hoe weten we dat dan? Moet je dan eerst opnieuw geboren worden (met de Heilige Geest)? Of kan een 'simpel' schaapje ook behouden zijn met een (sterk) innerlijk geloof?

Ja. Juist die simpele schaapjes. Dat je er serieus mee bezig wil zijn is belangrijk. Maar het belangrijkste is: Waar zoek je het? In eigen kwaliteiten, hoe goed je gelooft, hoe goed je leeft? Of zoek je het bij Jezus Christus? Strijd je tegen de zonden? Zo ja, laat dan de zonde geen barriere voor je geloof, of bijvoorbeeld voor het avondmaal. Het avondmaalsformulier geeft aan wie er niet aan moeten gaan maar daarna dat dat niet is om ons, verslagen van hart als we zijn, alle moed te ontnemen. We gaan immers niet aan om daarmee te kennen te geven dat we uit onszelf zonder zonde zijn, maar dat we weten dat we midden in de dood liggen en juist daarom ons behoud buiten onszelf zoeken. Daar gaat het avondmaal over. Verzoenen door Christus omdat we het zelf niet kunnen. Sommige mensen hebben denk ik toch nog het beeld dat het avondmaal er alleen is voor goede gelovigen die weinig zonde doen. Dat is het niet. Het avondmaal is er voor grote zondaren die berouw hebben, keer op keer... en daarom keer op keer naar Christus vluchten omdat ze weten dat alleen Hij hen kan redden.

[JCH91]

In een ander forum was er een discussie over 'het behouden zijn'. Een paar mensen wisten direct en zeker dat ze absoluut behouden zijn. Ik worstel momenteel met van alles en nog wat. Ik maak het moeilijker dan het is en dat probeer ik nu een beetje af te leren. Ik wil een hele hoop onderzoeken en daarvan raak ik nog wel eens in twijfel. Daarom twijfel ik ook of ik behouden bent.
Mensen met een vast geloof lijken er vaak zeker van te zijn dat ze behouden zijn! (van wat ik tot nu toe heb gelezen!!) Ze schrokken er zelfs van toen ik zei dat ik niet zeker wist dat ik behouden zou worden. Ze vonden het jammer, ik deed mezelf te kort, etc.
Ook over het Avondmaal deden ze erg luchtig. "Het is er toch voor?" Dat kwam op mij over alsof ze altijd maar aangaan "omdat toch alles wel wordt vergeven". En zo wil ik dus niet leven. Ik wil er wel bewust mee bezig zijn. Ik wil niet altijd aangaan en dan er vervolgens niet meer bij na te denken waarom en hoe of wat.

Zijn wij behouden? En zo ja, hoe weten we dat dan? Moet je dan eerst opnieuw geboren worden (met de Heilige Geest)? Of kan een 'simpel' schaapje ook behouden zijn met een (sterk) innerlijk geloof?

Want gij waart als dwalende schapen; maar gij zijt nu bekeerd tot den Herder en Opziener uwer zielen.

Hieruit voel ik me zo gesterkt door Gods Geest!

[pol]

Voel het met Kwebbel mee, heb ook duizend vragen enzo. En zekerheid? Soms wel, soms niet en als ik zekerheid heb en ik kom een heel degelijk refomens tegen, is die zekerheid weer ver te zoeken.

[Schipje]

Kwebbel, wat goed dat je zo'n topic opent. Het is echt superherkenbaar!

Ik twijfel ook zo vaak. Soms weet ik het zeker, maar als ik naar mijn leven kijk dan denk ik..... waar zijn de vruchten? Ik weet wel hoe het moet enzo en ik weet het in theorie allemaal wel maar he tmoet toch ook te merken zijn?
Mijn vriendin zei pas tegen me: 'je bent niet gelijk een boom die vruchten draagt, je begint als een plantje, als een zaadje' dat gaf me echt troost. Het is niet goed om in jezelf te zoeken maar ja, er moet toch wat te zien zijn in je leven van de Heilige Geest. Sommige mensen vinden me wat veranderd, dat zie ik zelf ook wel maar de buren (om een voorbeeld te noemen) zullen niks merken. Moeilijk moeilijk moeijlijk.

Het is ook echt 'welkom in de strijd' als je bekeerd bent. Ik denk dat iedere Christen die strijd wel kent.

[em_ma]

Mooi topic inderdaad!
Voor mijzelf wil ik mij altijd vergelijken met mensen die de Bijbel uitpluizen van a tot z. Tot mijn grote schaamte moet ik zeggen dat ik dat veel te weinig doe en sneller een mooi boek pak. En dan denk ik: zie je, je denkt dat je een kind van God bent maar dan zou je toch veel meer in de Bijbel (willen) lezen?
Als ik die twijfel heb over of ik wel een kind van God mag zijn kan ik zo jaloers worden op mensen die bijna letterlijk dag en nacht met Zijn Woord bezig zijn.
Ooit heb ik een dominee horen zeggen op de vraag of hij mocht weten of hij een kind van God was: God is er nog elke dag mee bezig.
Dat vond ik zo n mooi antwoord.
Net als de dominee die ons de vraag stelde nav de vraag wanneer je aan het HA aan mocht gaan: kun je Jezus missen? En toen dacht ik: nee dat kan ik niet....
Laten we de invloed van de duivel niet verwaarlozen. Als God jou koud laat heeft de duivel niets om jou op te pakken en zal hij je meer met rust laten dan iemand die wel om God vraagt en een kind van Hem mag zijn.

[Marnix]

Mooi topic inderdaad!
Voor mijzelf wil ik mij altijd vergelijken met mensen die de Bijbel uitpluizen van a tot z. Tot mijn grote schaamte moet ik zeggen dat ik dat veel te weinig doe en sneller een mooi boek pak. En dan denk ik: zie je, je denkt dat je een kind van God bent maar dan zou je toch veel meer in de Bijbel (willen) lezen?
Als ik die twijfel heb over of ik wel een kind van God mag zijn kan ik zo jaloers worden op mensen die bijna letterlijk dag en nacht met Zijn Woord bezig zijn.
Ooit heb ik een dominee horen zeggen op de vraag of hij mocht weten of hij een kind van God was: God is er nog elke dag mee bezig.
Dat vond ik zo n mooi antwoord.
Net als de dominee die ons de vraag stelde nav de vraag wanneer je aan het HA aan mocht gaan: kun je Jezus missen? En toen dacht ik: nee dat kan ik niet....
Laten we de invloed van de duivel niet verwaarlozen. Als God jou koud laat heeft de duivel niets om jou op te pakken en zal hij je meer met rust laten dan iemand die wel om God vraagt en een kind van Hem mag zijn.

Hm, het is begrijpelijk, herkenbaar. Tegelijk is het ook goed om te kijken hoe dat ontstaat. En dan zie je veel dat onzekerheid ontstaat doordat je je gaat spiegelen aan anderen. Die leest veel meer uit de Bijbel, bidt veel meer, is er veel meer mee bezig. Als die en die al niet aan het avondmaal durven, wie ben ik dan om wel aan te gaan... Ik denk dat dit een gevaar is in rechtse kerken, waar het geloof iets is geworden dat maar voor weinigen in de kerk is weggelegd. (de tegenhanger, schijnzekerheid is ook niet goed trouwens). We moeten ons constant op Jezus Christus focussen en niet op mensen. We zijn allemaal verschillend.. en God zal ons niet vrijspreken op basis van hoeveel we uit de Bijbel lezen. En natuurlijk mag je jaloers zijn op mensen met een groot geloof. Je mag er ook van leren. Maar jij wordt niet gered door je eigen gedrag, je eigen daden... maar door te beseffen dat je daarin zwaar tekort schiet en Jezus nodig hebt als je Verlosser.

(Ik herken het trouwens zelf ook, ik denk dat ieder mens hier soms wel last van heeft... maar laten we daarom ook elkaar bemoedigen en op Jezus wijzen)

[mw]

Soms weet ik het zeker, maar als ik naar mijn leven kijk dan denk ik..... waar zijn de vruchten? Ik weet wel hoe het moet enzo en ik weet het in theorie allemaal wel maar he tmoet toch ook te merken zijn?

Is juist dat niet het probleem? Dat we in theorie zo goed weten hoe het moet? Is onze theorie wel de bijbelse theorie? En vergeten we door onze theorie niet op Jezus te zien?

(niet aanvallend bedoeld, maar ik wil er graag de vinger bijleggen omdat het voor veel mensen de menselijke theorie een groot struikelblok is)

[Harm-J]

Met recht, het grootste struikelblok zal m.i. blijven zijn, wat wil je geloven?

Of hang je aan meer/liever aan leer, wet/regelgeving dan dat je op durft te kijken naar wat er door Hem en zijn offer aan ons te deel is gevallen, gratis en voor niets, door wat Hij ons heeft geschonken, aan het kruis. Dit zonder te kletsen over alverzoening...etc...

M.i. kan men zich zo vast bijten in leer of regelgeving, het gaat er meer om denk ik, wat gaat er om in iemands hart, daar kan m.i. geen leer, of regelgeving tegen op. Daarmee bedoel ik, wat heeft iemand er aan als hij/zij strikt volgens de regel/wetgeving leeft, maar in het diepst van zijn hart niet openstaat voor zijn naaste, zijn naaste veroordeeld, omdat die naaste niet zijn leer en regelgeving opvatting volgt.

Om terug te komen op de vraag van; "Ben ik (jij) behouden?", is voor mij persoonlijk het antwoord simpel, het antwoord is niet aan mij, sterker nog, ik houd mij er niet mee bezig, ik weet dat al wat Hij beslist dat het goed is. Daarbij weet ik dat ik met al mijn lek en gebrek bij hem aan mag komen, als ik oprecht spijt heb van mijn zonden, zelfs als de zonde soms een bewuste keuze was, vanuit mijn mens zijn, het mij vergeven wordt. Zo groot was Zijn offer voor mij.

Persoonlijk denk ik, dat mensen zich zelf eerder depressief maken als zij denken van, ooh ik zondig mens..., niet verder kunnen denken, geleerd hebben dan dat ene of de ander zijde: 'mensen die denken de eeuwigheid/behoudenis al in hun binnen zak te hebben zitten', doordat zij misschien menen, strikt en zuiver, te leven volgens hun opvatting wat hun denken wat of dat de enige waarheid is. Het is m.i. God die in de harten van mensen werkt, wil werken. God is niet menselijk, laten wij dan a.u.b. niet proberen God samen te vatten in menselijke begrippen opvattingen...regelgevingen. Durf te leven, durf er oprecht te zijn voor de naaste, durf je naaste lief te hebben, al vaart die naaste misschien een andere koers als jou, houdt die naaste er misschien een andere mening op na dan jou. Weet jij wat God's plan is met jou naaste? M.i niet. Eerder zou ik schrijven: Durf er op te vertrouwen en dat je mag weten dat na dit leven, dat wat Hij beslist dat het goed zal zijn... Wat kan een mens nu nog meer willen.... gewoon je leven, je al dan niet behoudenis in zijn hand mogen en durven en mogen leggen...

Door dingen van uit een persoonlijke opvatting, aanlering, proberen het aan een ander op te leggen, al dan niet door wet en regelgeving doe je m.i. God te kort, dit (nogmaals) omdat wij enkel mens zijn. Dus niet "enkel" God lief hebben, ondertussen je naaste verfoeien, denken, om die redenen dat hij of zij niet behouden zal worden dit omdat hij/zij misschien niet jouw leeropvatting deelt etc. Geen mens is aan god gelijk, wij mensen zijn enkel geschapen naar zijn beeld. Wij zijn enkel mens, niets meer, niets minder, ja wij mogen er allen zijn, met al ons persoonlijk lek en gebrek.

[Jo'tje]

Inderdaad iets wat voor veel mensen herkenbaar zal zijn hoor!
Heb nu niet de tijd uitgebreid te reageren, dus maar even kort iets wat me opviel.

Ik twijfel ook zo vaak. Soms weet ik het zeker, maar als ik naar mijn leven kijk dan denk ik..... waar zijn de vruchten? Ik weet wel hoe het moet enzo en ik weet het in theorie allemaal wel maar he tmoet toch ook te merken zijn?
Mijn vriendin zei pas tegen me: 'je bent niet gelijk een boom die vruchten draagt, je begint als een plantje, als een zaadje' dat gaf me echt troost. Het is niet goed om in jezelf te zoeken maar ja, er moet toch wat te zien zijn in je leven van de Heilige Geest. Sommige mensen vinden me wat veranderd, dat zie ik zelf ook wel maar de buren (om een voorbeeld te noemen) zullen niks merken. Moeilijk moeilijk moeijlijk.

Kijk je inderdaad naar de vruchten die er volgens anderen moeten zijn? Wat verwacht je van jezelf? En wat vind jij dat je buren moeten zien? Niet aanvallend bedoeld, maar stel jezelf die vragen eens
Niet-christenen vinden bijvoorbeeld vaak dat christenen op een bijzondere manier met hun kinderen omgaan. Geduldig, enthousiast. Wat er bij jou persoonlijk is veranderd zal de buurman niet direct zien als hij je niet erg goed kent, maar hij kan het ook aan kleine dingen zien toch? Het zijn soms dingen die je zelf helemaal niet door hebt. Houding op het werk, niet gelijk schelden als iemand tegen je aan loopt in de winkel... Ach. Het zegt niet altijd iets, maar het totaalplaatje kan heus wel wat zeggen. Geen mens is perfect hoor, ook christenen niet! Niet om daarmee alles makkelijk af te doen.

[em_ma]

@ Marnix: mooi stukje! Het is ook goed te bedenken dat je karakter een grote rol speelt in je geloofsleven. Ik merk dat bij mijzelf ook. Ben nogal perfectionistisch ingesteld en dat neem je ook mee in je geloofsleven: maw het kan niet snel goed genoeg zijn (hiermee wil ik geen discussie oproepen over wel of niet wettisch leven, ik bedoel het in het algemeen).
Het is voor de mens als rationeel wezen best moeilijk: geloven is niet een tastbaar ''iets''.

[Marnix]

Klopt. Maar gebruik je karaktereigenschappen op een goede manier. Perfectionisme kan negatief werken als je zelf perfect wil zijn. Als je beseft dat je dat niet kan kan het positief werken... het niet bij jezelf zoeken omdat je weet dat je niet perfect bent en het hier niet zal worden, en zoeken bij Hem die perfect is... en ook met jou als doel heeft dat je dat wordt... en uitzien naar de wederkomst waar we met Hem volmaakt zullen zijn.

[Schipje]

Inderdaad iets wat voor veel mensen herkenbaar zal zijn hoor!
Heb nu niet de tijd uitgebreid te reageren, dus maar even kort iets wat me opviel.

Ik twijfel ook zo vaak. Soms weet ik het zeker, maar als ik naar mijn leven kijk dan denk ik..... waar zijn de vruchten? Ik weet wel hoe het moet enzo en ik weet het in theorie allemaal wel maar he tmoet toch ook te merken zijn?
Mijn vriendin zei pas tegen me: 'je bent niet gelijk een boom die vruchten draagt, je begint als een plantje, als een zaadje' dat gaf me echt troost. Het is niet goed om in jezelf te zoeken maar ja, er moet toch wat te zien zijn in je leven van de Heilige Geest. Sommige mensen vinden me wat veranderd, dat zie ik zelf ook wel maar de buren (om een voorbeeld te noemen) zullen niks merken. Moeilijk moeilijk moeijlijk.

Kijk je inderdaad naar de vruchten die er volgens anderen moeten zijn? Wat verwacht je van jezelf? En wat vind jij dat je buren moeten zien? Niet aanvallend bedoeld, maar stel jezelf die vragen eens
Niet-christenen vinden bijvoorbeeld vaak dat christenen op een bijzondere manier met hun kinderen omgaan. Geduldig, enthousiast. Wat er bij jou persoonlijk is veranderd zal de buurman niet direct zien als hij je niet erg goed kent, maar hij kan het ook aan kleine dingen zien toch? Het zijn soms dingen die je zelf helemaal niet door hebt. Houding op het werk, niet gelijk schelden als iemand tegen je aan loopt in de winkel... Ach. Het zegt niet altijd iets, maar het totaalplaatje kan heus wel wat zeggen. Geen mens is perfect hoor, ook christenen niet! Niet om daarmee alles makkelijk af te doen.

Dat bedoel ik precies jo'tje. Ik ben nogal een inpulsief persoon en flap er snel dingen uit die soms niet altijd handig zijn. Soms is mijn manier van uitdrukken niet echt 'ootmoedig' te noemen. Mijn buren (om even bij hun te blijven) zullen aan mijn daden houding enwoorden moeten zien dat ik een Christen ben, ik ga ze niet met Bijbels bestoken ofzo
Het Christen-zijn vind ik dus echt gepaart gaan met veel slikken/buigen en tot tien tellen.... voor mij dan. En daar faal ik meerdere malen per dag in.

En gelijk ook tegen Harm-J, als je reactie voor mij was bedoelt dan ken je me echt totaal absoluut niet. Leer me eerst even kennen voordat je op me reageert.